Dwangarbeid voor Leidse werklozen niet langer ‘normaal’
Op 1 mei vierde Doorbraak de dag van de arbeid voor de deur van het Leidse Participatiecentrum, samen met een flink aantal werklozen dat gedwongen wordt om daar te werken. In de dagen daarop publiceerden we een vijfdelig dossier over dat centrum: over het regime, de dwangarbeiders, de profiteurs, de bobo’s en ons maandenlange onderzoek daarnaar. Onze intensieve campagne begint inmiddels enige vruchten af te werpen.
Daags na de 1 mei-actie gingen enkele Doorbrakers weer in de pauze langs bij het centrum. Naar binnen mogen we niet meer, en daarom nemen we tegenwoordig plaats op enkele bankjes voor het gebouw. Onze aankomst leidde tot enige paniek. Via de intercom werd er om assistentie geroepen en direct posteerden zich vier beveiligers voor de ingang. Beveiligers waarvan het merendeel overigens ook met behoud van uitkering werkt. Geattendeerd door de omroeper kwamen ook enkele andere dwangarbeiders een kijkje nemen, en al snel raakten we in gesprek. Met de strijdbare 1 mei-viering hadden we “bij mensen even het licht aan gedaan van binnen”, zo vertelde een van de werklozen ons. Maar na afloop van de actie was iedereen die had meegedaan, streng aangesproken door de bewakers op de werkvloer. Het team van de bewakers had ook direct een interne spoedvergadering uitgeroepen. Ze waren woedend over de onrust, en het beviel hen helemaal niet dat de dwangarbeiders zelfbewuster en strijdbaarder terugkwamen na de actie.
We zijn inmiddels 37 keer op bezoek geweest bij het centrum. Alle werklozen die buiten met ons komen praten, worden bij het verlaten van het gebouw intimiderend aangesproken door de beveiliging, en ook als ze weer naar binnen gaan. “Je moet niet met die mensen praten”, “We houden je in de gaten”, en “Je krijgt problemen zo”. Van de mensen die met ons spreken, worden de namen opgeschreven, en van de groep mensen rond ons bankje werden een keer foto’s gemaakt. Een van de beveiligers probeerde ons af te luisteren door ‘onopvallend’ net achter een hegje te gaan staan. “Kom er dan maar gewoon bij staan, hoor”, zeiden we tegen hem, waarna hij zich enigszins gegeneerd uit de voeten maakte. Over en weer wordt er af en toe wat geroepen en gescholden. Niet iedereen is dus bang, maar de intimidatie heeft helaas wel tot gevolg dat niet alle werklozen daar nog met ons durven komen te praten. Met sommigen spreken we daarom elders af.
 De laatste weken moeten de Leidse dwangarbeiders voor Zeeman lange rijen palets met gekleurde doosjes Pringle-chips uitpakken, stickeren (€ 1,49) en weer inpakken. Een andere grote taak is het sorteren en elk individueel inpakken van zo’n 20 duizend edelsteentjes voor Sensabeads, het bedrijf van de 36-jarige Chris van Kampen. Zijn samenwerking met de DZB begon al in 2008, en in 2010 mochten de werknemers van de Leidse sociale werkplaats al eens in 12 weken 120 duizend edelsteentjes inpakken voor een grote supermarktactie. Dat legde Van Kampen geen windeieren, want in datzelfde jaar kocht hij voor 1,2 miljoen euro zijn huidige – ruim 2.900 vierkante meter grote – woning aan de Weipoortseweg in Zoeterwoude, waar ook Sensabeads gevestigd is. Met de extra winsten die hij nu via zijn “Mr. Stone”-actie over de ruggen van de dwangarbeiders gaat maken, kan hij zijn optrekje nog eens extra sjiek inrichten. |
Versoepeling
Het gemeentebestuur en de meeste politieke partijen hebben er vanaf het begin op ingezet dat het Participatiecentrum ‘normaal’ zou worden, en dat het daar moeten “werken voor je uitkering” eveneens ‘normaal’ zou worden. Daarom wilde men er niet teveel aandacht aan schenken: het zou gewoon een van de vele hervormingen zijn die er voortdurend worden doorgevoerd. Maar Doorbraak is erin geslaagd die ‘normaliteit’ te doorbreken en te laten zien dat er een aantal van onze fundamentele rechten afgebroken wordt, zoals het recht op een minimumloon, een contract, vrije arbeidskeuze en goede arbeidsomstandigheden. We hebben onder meer ingesproken bij de behandeling van de plannen in de gemeenteraad, geprotesteerd bij de opening van het centrum en inmiddels dus ook een onderzoeksdossier gepubliceerd. Onze activiteiten hebben er zeker mede toe bijgedragen dat een aantal politieke partijen en bonden besloten heeft om er eveneens mee aan de slag te gaan.
Direct na de 1 mei-actie en de publicatie van ons dossier is het regime in het centrum enigszins versoepeld. De werklozen hebben ons verteld dat ze nu bijvoorbeeld tijdens de werkuren even een kopje koffie of thee mogen gaan halen. Dat was voordien absoluut niet toegestaan. Ook is er plots meer respect voor de dwangarbeiders. Dat heeft er zeker mee te maken dat men nu de ogen van Doorbraak en een aantal politieke partijen op zich gericht weet. Het Participatiecentrum is overigens niet erg populair onder de andere medewerkers van de Leidse sociale werkvoorziening DZB, waar het controversiële centrum deel van uitmaakt. Er wordt onderling veel gesproken over de acties van Doorbraak, zo vertellen sympathiserende medewerkers ons. Bestuur, medewerkers en bewakers houden gespannen de publicaties op onze website en elders in de gaten. De versoepeling van het regime is een klein succesje op weg naar het uiteindelijke doel: de afschaffing van het centrum en de dwangarbeid.
Bonden
De FNV-bonden Bouw, Bondgenoten en Abvakabo zijn van plan om zich de komende tijd in Leiden samen met Doorbraak te gaan bemoeien met het lokale beleid rond sociale zekerheid, waaronder dus ook het Participatiecentrum valt. Gedacht wordt in de eerste plaats aan bijeenkomsten. Hoe de FNV aankijkt tegen gedwongen arbeid voor werklozen is te lezen in haar “Lokale monitor werk, inkomen en zorg 2012”. Er zijn volgens de bond diverse vormen, “van leer-werkprojecten die mensen helpen om duurzaam aan de slag te komen, tot ‘work first’ werkfabrieken die als belangrijkste doel hebben om mensen af te schrikken en/of te disciplineren”. Afschrikken en disciplineren, dat is het Leidse beleid in een notendop. “Work first als middel om mensen ‘uit de bijstand te jagen’ wijst de FNV af”, zo maakt de bond duidelijk. Merkwaardig genoeg heeft men er dan weer geen moeite mee dat werklozen gedwongen worden om onbetaald te werken, zolang de duur maar beperkt blijft. “Werken met behoud van uitkering kan naar de mening van de FNV slechts tijdelijk van aard zijn (drie tot maximaal zes maanden). Het mag niet zo zijn dat mensen eindeloos lang aan het werk worden gezet zonder fatsoenlijke arbeidsrechten.” Iets wat in Leiden ook gebeurt, soms tot langer dan een jaar. Zelf zijn we bij Doorbraak van mening dat iedereen die werkt, altijd recht heeft op minstens het minimumloon en goede arbeidsrechten. Van bovenaf, door politici, bazen en bonden, worden voortdurend redenen aangevoerd waarom werken onder het minimum toch gerechtvaardigd zou zijn, maar vanuit de positie van werklozen zelf is voor niets werken voor een baas simpelweg onacceptabel. Het ondermijnt niet alleen hun bestaanszekerheid, maar ook het loonniveau van alle andere werkenden.
En de kritische politieke partijen? GroenLinks heeft vanaf het begin stelling genomen tegen het Participatiecentrum, en loopt al geruime tijd rond met het idee van een zwartboek. Het probleem is dat men geen contact heeft met werklozen in het centrum, en dus geen klachten ontvangt en alleen via Doorbraak hoort wat er daar op de werkvloer speelt. Dat is anders bij de PvdA en de SP, die samen eind mei een week lang een klachtenlijn hebben geopend. De raadsleden Robert-Jan van Ette (PvdA) en Louk Rademaker (SP) hebben eerder klachten ontvangen, zeggen ze, en willen nu beter in kaart gaan brengen wat er speelt. In een radio-interview gaven ze aan een aantal telefoontjes ontvangen te hebben. Dat is goed nieuws. Wij kwamen zelf pas aan het einde van die week achter het bestaan van de klachtenlijn, en geen van de dwangarbeiders in het centrum die wij spreken, wist ervan. De vraag is waarom de twee niet gewoon ter plekke met de werklozen zijn gaan praten. Anders dan Doorbraak wordt hen door de bewaking vast geen strobreed in de weg gelegd. Of veel werklozen hen daar helemaal zouden vertrouwen, is natuurlijk een heel andere vraag. Opvallend is verder dat beide partijen het onderzoek van Doorbraak niet noemen.
Klachtenlijn
In de aankondiging van hun klachtenlijn gaan de raadsleden overigens wel erg ver mee in de manier van denken van Sociale Zaken. Zo schrijven de twee eufemistisch dat werklozen door de gemeente worden “uitgenodigd in het participatiecentrum werkzaamheden te verrichten”. Maar feitelijk gaat het natuurlijk om pure dwang: wie niet ingaat op de “uitnodiging” krijgt geen uitkering en kan onder een brug gaan liggen verhongeren. Ook hebben de raadsleden het over het leveren van “een tegenprestatie naar vermogen” door uitkeringsontvangers, terwijl het bij de meeste dwangarbeiders maar de vraag is of ze na zes weken werken überhaupt wel een uitkering zullen krijgen. Wij kennen voorbeelden van werklozen die uiteindelijk letterlijk wekenlang helemaal voor niets gewerkt hebben voor de gemeente. Bijvoorbeeld nadat ze hun huis uitgezet werden omdat ze tijdens hun dwangarbeid wekenlang geen huur konden betalen, en vervolgens zonder huisadres niet aanmerking komen voor een uitkering.
In hun radio-interview reppen beide raadsleden overigens met geen woord over het principiële probleem van het werken zonder loon of contract. Ze vinden het prima dat werklozen moeten “leren” op tijd te komen, maar vragen zich vooral af of er “voldoende rekening gehouden met wat iemand al kan”. Het lijkt hen er dus vooral om te gaan dat er meer gedifferentieerd gedisciplineerd gaat worden. Daar doelt Van Ette waarschijnlijk op wanneer hij het heeft over “geluiden dat daar soms wat te verbeteren valt”. Daarnaast wil hij gelukkig ook nachecken of de verhalen kloppen dat er een “vrij streng regime” heerst “voor wat betreft het komen, het wel of niet met elkaar mogen praten”, en dat mensen een korting krijgen als ze naar hun baas stappen. Ook Rademaker zou het een kwalijke zaak vinden als mensen niet durven klagen uit angst hun uitkering kwijt te raken, “als het echt zo is”. Het Participatiecentrum is bedoeld om mensen aan een baan te helpen, zegt hij, en niet om hen gewoon zes weken productie te laten draaien. Laat dat nu precies zijn wat er gebeurt, en in veel gevallen langer dan zes weken. Uit antwoorden van de gemeente op Rademakers eigen vragen was overigens al gebleken dat in ieder geval tot februari geen enkele werkloze een betaalde baan had gevonden via het centrum.
Bestuurlijke reflex
De andere Leidse partijen staan helaas vierkant achter het Participatiecentrum en zijn als zodanig onze regelrechte tegenstanders. Dat we juist de SP regelmatig bekritiseren, komt omdat die partij relatief dicht bij Doorbraak staat. We verwachten er gewoon meer van. In contacten met sommige Leidse SP-leden worden we helaas soms teleurgesteld. Dat begon al in oktober vorig jaar toen Rademaker in een bestuurlijke reflex de bijna 130 euro korting verdedigde die Leidse bijstandsgerechtigde kamerbewoners per 1 januari opgelegd kregen. Inmiddels zijn de gevolgen daarvan goed duidelijk geworden. Sommige van de dwangarbeiders die op kamers wonen, houden na aftrek van hun huur (geen huurtoeslag) en verzekering maar 150 euro per maand over om van te leven. Iets meer dan de helft van wat ze vorig jaar nog gehad zouden hebben. Terwijl ze wel 32 uur per week werken! Wanneer we het raadslid vragen om commentaar op onze kritiek op het Participatiecentrum, dan komt hij steevast met de tegenvraag wat we dan van andere projecten in de stad vinden, en met name die waar de SP zich voor ingezet heeft. Alsof het hem meer gaat om het imago van zijn partij dan om de uitbuiting van de werklozen.
Tot nadenken stemde ook ons contact met de Leidse SP-er Sjaak van der Velden, die onlangs vertrok bij het landelijke ideologische SP-blad Spanning. Volgens hem is er in Leiden geen sprake van dat werklozen gedwongen worden. “Niemand is verplicht te gaan werken en niemand is verplicht een uitkering aan te nemen”, reageerde hij op onze Facebook-pagina. Inderdaad, men mag zoals gezegd ook verhongeren. Hij toonde geen spoor van verontwaardiging over de dwangarbeid, en ging haast automatisch over tot het goedpraten van het repressieve beleid. De SP-er bracht daartoe zelfs het aloude anarchistische motto “geef naar vermogen en neem naar behoefte” in stelling. Het is een gotspe om dat onder de neus te drukken van mensen van wie de arbeid gratis afgetroggeld wordt en die voortdurend in hun bestaanszekerheid bedreigd worden. Dit soort reacties van vooraanstaande SP-ers duidt erop dat ze kost wat kost mee willen regeren.
De grootste en meest invloedrijke partij in de Leidse coalitie is D66, en het is niet te hopen dat die hyper-liberale partij na 12 september ook landelijk terecht komt in een coalitie. De Wet Werken Naar Vermogen mag dan niet meer doorgaan, maar met D66 mede aan het roer koersen we straks misschien landelijk niet alleen af op afschaffing van de ontslagbescherming, maar ook op dwangarbeid voor alle werklozen naar Leids voorbeeld. En stel dat ook de SP dan mee gaat regeren, wat velen binnen die partij maar al te graag willen. Het is te hopen dat ze dan wel hun rug recht houden, want in Leiden moest Rademaker begin dit jaar op een lokale SP-bijeenkomst nog tussen neus en lippen door toegeven: “We voelden ons gedwongen om in te stemmen met het Participatiecentrum”.
Oude wijn
Directeur Bas van Drooge weigerde ons eind april de verdere toegang tot zijn Participatiecentrum. We zouden het proces van “motivering” van de werklozen teveel dwarsbomen. Van Drooge is in zijn vrije tijd voorzitter van de PvdA-afdeling Amsterdam Centraal. Hij schreef ook een boekje, “Jai en Eno”, over “de toekomstige inrichting van de wereld”. Daarin filosofeert hij over nieuwe vormen van kapitalisme met minder overheid, waarin bedrijven plots goede bedoelingen zouden krijgen. Wat we volgens hem vooral nodig hebben, is meer “emotionele ontwikkeling”, en “individuele prikkels” voor de efficiëntie. Zijn dwangarbeiders kunnen alvast genieten van een voorproefje van zijn progressieve ideeëngoed, dat uiteindelijk niets anders is dan oude wijn in nieuwe kruiken. In de oude paternalistische sociaal-democratische traditie wil hij mensen disciplineren en opvoeden, om de strijd van onderop voor fundamentele veranderingen buiten de deur te houden.
Na publicatie van ons dossier belde hij Doorbraak op om te zeggen dat we de naam van zijn hoofdbewaker Emiel Gommans van onze website moesten verwijderen, met een air van iemand die gewend is dat hij altijd zijn zin krijgt. “Dit kan gewoon niet. Je kunt niet de naam van een uitvoerende ambtenaar publiceren.” Gommans is een goede werknemer, voegde hij er nog aan toe. Van bovenaf gezien zal dat vast kloppen, maar vanuit onze positie is Gommans de hoofdbewaker die dagelijks de levens van tientallen werklozen vergalt. Die worden ook in hun privéleven gepakt: ze moeten al hun persoonlijke gegevens aan ambtenaren doorgeven. Het publiceren van Gommans naam is juist een mooi begin van onze tegen-openheid, van onderop. Jullie spelen op de persoon, wij ook. De repressie en uitbuiting waar werklozen mee te maken hebben, is sowieso geen abstract ambtelijk gegeven, maar een concrete dagelijkse realiteit.
Afstandelijkheid
De keren dat Van Drooge contact met ons opnam, in de kantine of via de telefoon, probeerde hij ons steeds aan te spreken op een politiek niveau. Hij wilde dan een gesprek voeren over zijn goede bedoelingen en dat hij ook maar opdrachten krijgt, over de problemen van het centrum en dat ze best goede resultaten hebben. Maar wij weigeren steevast mee te praten vanuit zo’n bestuurlijke afstandelijkheid, en reageren altijd en principieel als degenen die door hem en zijn centrum in de tang genomen worden, als de werklozen die we voor een deel ook zijn. Zulke ‘gesprekken’ zouden namelijk een mate van gelijkheid suggereren die er helemaal niet is. De enige manier om werkelijk te communiceren en onze mening duidelijk te maken is via strijd. Wij hebben maar één inzet en dat is afschaffing van de dwangarbeid, en Van Drooges problemen vormen juist onze kansen.
Als we daarentegen als individuele werklozen aangesproken worden, bijvoorbeeld door onze “klantmanagers” of andere medewerkers van Sociale Zaken, dan proberen we het gesprek waar mogelijk juist naar een politiek en collectief niveau te tillen. De werkloosheid ligt immers niet aan ons, maar aan de crisis, aan het kapitalisme. We proberen ons dan samen met andere werklozen te weren, zoals sommigen van ons een aantal jaar terug al deden in het Werkatelier, de voorloper van Van Drooges Participatiecentrum.
Van Drooge en Gommans beschuldigen Doorbraak er overigens van de werklozen op te hitsen en onhandelbaar te maken. Maar zo werkt dat niet. Verzet kan alleen maar ontstaan waar mensen ontevreden zijn, en dat zijn de dwangarbeiders zonder uitzondering. Steeds vaker komen ze naar de Doorbraak-activisten buiten toe met vragen, op zoek naar mogelijkheden om zich te kunnen ontworstelen aan de greep van het centrum. Meestal gaat het om individuele mogelijkheden, een enkele keer om meer collectief protest. En natuurlijk zijn wij hen daarbij graag ter wille, voor zover we dat kunnen natuurlijk. Wij komen niet met eigen actievoorstellen, omdat we ons principieel willen aansluiten bij de wensen van de werklozen binnen. Het is hun strijd en zij lopen de risico’s.
Maximale termijn
Waar veel dwangarbeiders bijvoorbeeld de pest over in hebben, is dat ze langer dan de voorgeschreven zes weken moeten doorgaan met het productiewerk. Sommigen moeten weken langer blijven, anderen werken er al meer dan een jaar zonder contract voor 750 euro per maand. Tegen die zes weken kunnen ze nog weinig beginnen, maar tegen de verlengingen mogelijk wel. Wie zijn poot stijf houdt, maakt kans om alleen nog maar twee middagen per week te hoeven komen solliciteren. Maar velen zijn bang om bij kritiek hun uitkering kwijt te raken, of een of andere in het vooruitzicht gestelde cursus mis te lopen. Daarom hebben we kopieën van de gemeentenota en -website rondgedeeld waarin die maximale termijn van zes weken zwart op wit staat vermeld. Hopelijk kan dat sommigen het zelfvertrouwen geven om hun recht te gaan halen. Zo vinden er kleine veranderingen plaats in de machtsverhoudingen in het centrum: de dwangarbeiders worden wat weerbaarder, en het centrum wordt voor Van Drooge en Gommans wat minder makkelijk beheersbaar.
Anders dan bij veel andere radicaal-linkse campagnes mikken we niet in eerste instantie op de media of “bewustwording”. We steken relatief weinig tijd in demonstreren en folderen. We hebben ons onderzoeksdossier natuurlijk gepubliceerd op onze website en opgestuurd naar politici en de gevestigde media, en daar zijn ook wel reacties op gekomen. Maar we mikken meer op het meedoen aan het dagelijkse concrete straatgevecht tussen de werklozen en degenen die hen dwangarbeid opleggen. Dat gevecht om de macht speelt zich momenteel nog af buiten het blikveld van de media, maar zal naarmate het succes heeft vanzelf wel doorsijpelen naar de politiek en de rest van de samenleving. Daar hoeven we ons geen zorgen om te maken, dat zien we nu al gebeuren met de bemoeienis van de partijen en bonden.
Verzet
We hoeven ook geen dwangarbeiders op te roepen om in verzet te komen, dat zijn ze al, meestal op heel subtiele manieren (expres langzaam werken, later terugkomen van de pauze, werk met opzet verkeerd doen, ziek melden, en wie weet wat nog meer) en soms openlijker (mond open trekken tegen de bewakers). We kunnen hooguit een bijdrage leveren aan het ‘bij elkaar brengen’ van al deze methoden, aan het wat meer collectief en zo sterker maken ervan. En dat leidt nu al tot succesjes, zoals onlangs de versoepeling van het regime.
Eric Krebbers
Goed dat jullie doorgaan met de acties tegen dit concentratiekamp voor werklozen. Hier in Hoogeveen ben ik bij de ombudscommissie van de gemeente in beroep gegaan tegen de beslissing van de directrice van UWV Werkplein om geen sancties te ondernemen tegen mijn voormalige jobcoach, die met leugens en de inhoud van het project verzwijgend mij in een dwangarbeidtraject (‘oriëntatietraject’) wilde krijgen. Ook heb ik gevraagd naar een onderzoek naar het reïntegratiebeleid van deze directrice, aangezien hoogopgeleide werklozen hier inpakwerk lopen te doen. Helaas is de vergadering van de ombudscommissie zonder overleg met mij uitgesteld, en heeft de voorzitster van deze commissie een onverstaanbaar telefoonnummer ingemompeld op mijn antwoordapparaat, waarop ik een woedende brief geschreven heb waar ik nog geen reactie op ontvangen heb. Kutambtenaren. Wordt vervolgd.
Goed werk, hoor. Complimenten.
Dat van die naam van de ambtenaar komt me bekend voor. Een paar jaar geleden publiceerden wij ook de naam van zo’n bureaucratisch misbaksel dat stoere taal over werklozen uitsloeg. Waarop we een woedende brief kregen van haar chef, met het dringende verzoek die naam te verwijderen. Nou, dacht het niet. Laat je niet intimideren door zo’n omhooggevallen bureaucratisch misbaksel.
De strategie dat Participatiecentrum “onbeheersbaar” te maken, lijkt me ook een juiste. Persoonlijk zou ik het overigens als een compliment beschouwen wanneer types als Van Drooge en Gommans me er van zouden beschuldigen arbeiders “op te hitsen”. Het ophitsen van arbeiders lijkt me een prima dagbesteding.
Ik heb zojuist zowel Zeeman.com als Sensibeads een vriendelijk mailtje gestuurd (klachtenformulier) waarop ik hen verzocht heb geen gebruik meer te maken van het Leids participatiecentrum omdat daar gewerkt wordt met dwangarbeiders. Zou leuk zijn als meer mensen dat deden! 🙂
Geweldig nieuws, felicitaties voor de betrokken dwangarbeiders, voor degenen die morgen met dit soort dwangarbeid bedreigd worden, en voor Doorbraak als ondersteuners van deze strijd. En ook zeer bedankt vor het kraakheldere artikel erover, Eric! May this virus spread. En Deva, dat van die mail is een goed idee! Ook sluit ik met bij Pyt aan: “Het ophitsen van arbeiders lijkt me een prima dagbesteding.”:D
“De SP-er bracht daartoe zelfs het aloude anarchistische motto “geef naar vermogen en neem naar behoefte” in stelling. Het is een gotspe om dat onder de neus te drukken van mensen van wie de arbeid gratis afgetroggeld wordt en die voortdurend in hun bestaanszekerheid bedreigd worden. Dit soort reacties van vooraanstaande SP-ers duidt erop dat ze kost wat kost mee willen regeren.”
Beste mensen, even voor de goede orde. Ik ben inderdaad van mening dat het geen kwaad kan om mensen die een uitkering ontvangen, als ze dat psychisch en fysiek kunnen, te dwingen tot arbeid. Waarbij dwingen dan betekent dat je als je weigert geen uitkering of minder krijgt. Wel vind ook ik, dat dit slechts voor korte tijd mag en zo snel mogelijk het minimumloon minimaal moet worden betaald. De redenen waarom ik dit vind zijn deels van persoonlijke aard en deels ingegeven door ervaringen met werkelijk asociale uitkeringstrekkers. Zoals de mij bekende kunstgeschiedenisstudent die na twintig jaar uitkering nog steeds vond dat omdat de maatschappij hem die studie heeft laten doen, ze ook maar voor werk in die richting moet zoeken. Daar zakt mijn broek echt van af.
Maar daarvoor reageer ik niet. Wat een vergissing is in het stuk is dat ik een vooraanstaande SP’er zou zijn die via dit standpunt promoot dat de SP in de regering komt. Het tegendeel is namelijk waar. Ik werkte bij de SP en kwam er daar achter (ik had wijzer moeten wezen natuurlijk) dat de club nog steeds het centralisme van het leninisme in zijn bloedvaten en zenuwen heeft zitten. Dat was reden om ontslag te nemen en als zzp-er verder te gaan.
Een van de zaken die me steeds meer tegen ging staan, was het u-vraagt-wij-draaien ‘socialisme’ van de club, Alles voor betere peilingen, en geaccepteerd worden door het politieke establishment.
Dat was ook de reden dat ik een verhaal schreef over het aanschurken van de partij tegen het nationalisme dat op jullie site is te lezen. Ik ben dus geen vooraanstaande sp’er en was en ben tegen alle gedraai om in de regering te mogen komen. Als het er ooit van zou komen, dan toch alleen op eigen kracht en niet omdat standpunten zo zijn verwaterd en aangepast dat iedereen wel met de SP in een regering wil.
Ik heb grote bewondering voor het monnikenwerk dat vd Velden verricht heeft voor het boek stakingen in Nederland. Werkelijk een prachtig naslagwerk, al staan er wel enkele foutjes in, zoals het feit, dat hij er zich in sommige gevallen niet van bewust is geweest dat plaatsen met dezelfde naam in verschillende provincies voorkomen. Als gevolg daarvan zijn bv de veenarbeidersstakingen in Scherpenzeel-Weststellingwerf in Friesland geschaard onder Scherpenzeel Gelderland waar ook de stakingen van de sigarenmakers aldaar vermeld worden en loopt het bij Noordwolde in Hemelum Oldefert en Noordwolde Weststellingwerf ook niet helemaal goed. Maar nogmaals petje af voor de doorwrochte studies die Vd Velden verricht heeft.
Des te verbazingwekkender dat iemand met zo’n grote kennis van de sociale geschiedenis de dwangarbeid verdedigt, en het daarbij behorende actuele arbeidsethos, hoewel hij moet weten dat arbeid veel meer is dan betaalde arbeid en dat het arbeidsethos vooral dient om de arbeiders te disciplineren, zodat ze in het kapitalisme de uitzichtloze baantjes blijven vervullen zonder perspectief en in een concurrentie-economie met elkaar in een situatie van massawerkloosheid blijven concurreren om de schaarse banen, zodat er een drukkende werking ontstaat op de arbeidsvoorwaarden, alleen tegengehouden door de vloer van het minimumloon en andere wetgeving.
Van der Velden stelt wel allerlei beperkende voorwaarden aan die dwangarbeid, zoals dat het in ruil voor de uitkering kort moet duren, dat mensen er psychisch en fysiek toe in staat moeten zijn, en dat de dwangarbeiders na korte tijd het minimumloon moeten verdienen. Het moet hem toch bekend zijn dat in deze tijden van crisis de gemeenten dit mechanisme misbruiken om goedkoop arbeid en diensten geleverd te krijgen zodat er verder kan worden bezuinigd. Waarbij het personeel met normale arbeidsvoorwaarden is of wordt ontslagen. Het moet hem toch bekend zijn dat strafkortingen voor werklozen geen bijdrage leveren aan hun kansen op de arbeidsmarkt en werklozen niet aan een normale betaalde baan helpt, ze zijn werkloos omdat ze daarvoor niet in aanmerking kwamen. Tot dwangarbeid is op den duur niemand psychisch in staat. In plaats van de betekenis van betaalde arbeid te relativeren is dat voor Vd Velden heilig. Onder die vlag worden bij het verplicht stellen van allerlei vormen van arbeid misstanden geintroduceerd en verdedigd, die Vd Velden ook niet zal goedkeuren. Van die kunstgeschiedenis student weten we verder niets. Wat heeft hij al die jaren gedaan? Niets? Ik geloof het niet, tenzij… hij ziek was.
De overheid is er voor de burger en niet andersom.
Waarom gebruiken jullie de wetten niet anders?
Als een uitkering het absolute minimum is, middels wetten en regels (zowel NL als EU) afgesproken, mag er dan wel gekort worden?
NEE. Omdat de overheid mensen onder het absolute bestaansminimum brengen.
Klaag ze aan wegens ambtsmisbruik.
Ambtenaren maken gebruik van ambtsmisbruik, ze weten dat het allemaal niet werkt en knechten de uitkeringsgerechtigde toch.
In Duitsland zijn advocaten hier ook mee bezig zoek maar eens op Harz 4 en NDR en WDR ferhnsehen.
De hoogste rechter ( Centrale Raad van Beroep in Utrecht)die hier over gaat heeft in al zijn wijsheid bepaald dat het geen dwangarbeid is. Uitspraak 8 februari 2010.
http://vorige.nrc.nl/economie/article2478279.ece/Reiuml_ntegreren_is_geen_dwangarbeid
Zo zie je maar dat de rechterlijke macht en de politiek vaak onderling met elkaar verweven is.
Kennelijk vindt de Centrale Raad dat dreigende verhongering en dakloosheid, geen redenen zijn tot dwang. Want weigeren dwangarbeid is geen inkomen meer hebben!!
Ben eigenlijk meer benieuwd wat deze Raad van Beroep wel onder dwang verstaat??
Executie, marteling mischien, gijzeling familieleden? Het blijft me nog steeds een raadsel.
Ik heb begrepen dat er een hoger beroep loopt bij europeese hof. Helaas duurt deze procedure zo lang, dat we allemaal al oud en versleten zijn, voordat deze een uitspraak doet.
Condor
Deze niet-onafhankelijkheid van de rechterlijke macht speelt niet alleen in Nederland. Ik heb onlangs een opmerkelijke parallel in dezen met Groot-Britannië ontdekt en daarover een artikel geschreven, dat geen enkele krant wilde plaatsen. Ik heb het daarom maar op Indymedia gezet:
https://www.indymedia.nl/node/9234
Hoi Louis,
Een prachtig geschreven stuk. Mijn complimenten.
Weet u wat het is, de zittende macht weet donders goed dat ze tegen de internationale wetten verstoten.
Hun enige mogelijkheid is om deze wetten af te zwakken, door bijvoorbeeld dat ze niet in deze tijdsgeest te plaatsen zijn. Of andere zwakke drogredenen.
Vergis u niet deze wetten zijn opgesteld door een generatie van mensen die wel degelijk weten wat dwangarbeid inhoudt. Die tweede wereldoorloggeneratie en zelfs de eerste wereldoorloggeneratie zo noem ik ze maar voor het gemak, hebben die wetten juist opgesteld om het nooit meer te laten gebeuren. Tientallen miljoenen mensen van die generaties hebben doorvoor hun leven gegeven, of onvoorstelbare ontberingen moeten doorstaan.
De huidige machthebbers van zowel de babyboomgeneratie als de patatgeneratie zijn vergeten wat dwangarbeid ook in een lichte vorm, ik noem het maar cynisch dwangarbeid “light” een verwoestend effect op de slachtoffers heeft.
De babyboom en patatgeneraties zijn namelijk in grote welvaart en luxe opgegroeid.
Ik zeg ook vaak, dat het collectieve geheugen van de mensheid gemiddeld zo`n 60 jaar duurt, zeg maar 2 a 3 generaties. Daarna wordt bijna alles vergeten.
Ik kan er over meepraten ben zelfs 2 keer slachtoffer geweest, eind 2008 en in 2012. Het heeft bij mij onvoorstelbare psychische schade en fysieke schade toegebracht. Leef nu nog steeds met de consequenties daarvan. En ik ben niet de enige, er wordt zelfs regelmatig zelfmoord gepleegd. Deze dwangtrajecten ofwel treitertrajecten hebben maar 1 doel, en dat is niet het vinden van een baan (dat is mooi meegenomen), maar mensen tot waanzin drijven om ze op die manier hun uitkeringen af te pakken. Of dat ze er vanaf zien, en vluchten naar vrienden of familie.
In feite zie ik dezelfde paralellen zoals er met de vluchtelingen wordt omgegaan. Het zoveel mogelijk treiteren, waarin letterlijk ieder middel geoorloofd is, om de onrendabelen zo noem ik ze maar, te vernietigen.
De overheid hanteert de leuze van het Zeeuwse meisje: geen cent teveel hoor!!
Ten koste van alles.
Condor
Condor,
Misschien is het goed de psychische en fysieke schade die je tijdens die dwangarbeidtrajecten heb opgelopen eens duidelijk op papier te zetten, liefst met een verklaring/bevestiging van een arts daarbij, en vervolgens de gemeente-ambtenaar die daarvoor verantwoordelijk was, met juridische ondersteuning van een advocaat, aan te klagen wegens ‘ambtsmisbruik’. Ik heb al eens eerder op die mogelijkheid gewezen, maar bij mijn weten heeft tot nog toe nog niemand er iets mee gedaan.
Mijn aanbeveling is ook trouwens ook ooit op deze website aangehaald. Ik noem het artikel waarvan je volgens mij gebruik kunt maken nog maar eens:
Op grond van artikel 365 van het Wetboek van Strafrecht moet een ambtenaar “die door misbruik van gezag iemand dwingt iets te doen, niet te doen of te dulden” worden gestraft met een gevangenisstraf of een geldboete.
Ik heb een zware vorm van dyslexie, altijd gehad. Zolang ik geen corrigeerders heb, zullen er bij bijna ieder stuk dat ik schrijf taalfouten in zitten. Daar moeten jullie maar mee leren leven!!
Zie die taalfouten gewoon niet. Gaat ook niet veranderen. Wordt wel met de jaren beter, maar foutloos schrijven is voor mij een utopie.
Condor
Ga je mond spoelen is mijn eerste reactie, Condor. Ben van die'”babyboomgeneratie”, en weet zeker dat dit niet zo is. Er is een percentage die –“De babyboom en patatgeneraties zijn namelijk in grote welvaart en luxe opgegroeid.”– het ervan genomen heeft!! waar de meerderheid van die “De babyboom en patatgeneraties zijn namelijk in grote welvaart en luxe opgegroeid.” de negatieve gevolgen van ondervindt. Dat type ik niet helemaal nuchter meer op maar weet zeker dat dit de waarheid is, wittukkappituldabbeljoe!
Hoi Sjuul,
Het is gewoon zo, het meerendeel van de babyboom en patatgeneraties, waartoe ik dus behoor, zijn in het algemeen in grote welvaart, luxe en bescherming opgegroeid.
Wij hebben hier geen oorlogen meer meegemaakt. Voor verreweg de meesten waren er 3 maaltijden per dag te eten, een dak boven ons hoofd, een auto om in te rijden, naar school toe gaan, fatsoenlijk gekleed zijn, etc etc.
Voor de generaties voor ons was dit echt niet vanzelfsprekend. Dat was voor de meerderheid echt bikkelen. En vaak letterlijk een strijd om te overleven.
Nu het een zware economische crisis is, is deze welvaart voor velen niet meer vanzelfsprekend. Ik zit aan de onderkant van de maatschappij, ik heb het moeilijk maar ik hoef gelukkig nog geen maaltijden over te slaan.
Ik ben het wel eens dat de gouden tijden nu voorbij zijn.
Dus Sjuul ik blijf bij mijn standpunt, en ga niet mijn mond spoelen.
Condor
Beste Louis
Het advocatengilde heeft zo zijn eigen opvattingen over rechtshulp bieden, hij, mijn advocaat http://www.nautaenlucas.com/ doet het het liefst OP MAAT. Kun je je beklag doen bij de Deken der Orde van Advocaten in je Arrondissement. In mijn geval arrondissement Zwolle en dan krijg je dit antwoord: Geachte heer Dissel [toevallig heet ik -van- Dissel maar dit terzijde], Met referte aan uw brief van 14 juli 2008 bericht ik u dat ik, zoals ik u heden reeds telefonisch meedeelde [in welk gesprek hij mij ook zei dat ik wel zonder advocaat beroep kon vragen aan de rechtbank], mr Nauta niet kan dwingen voor u beroep in te stellen. Ik kan dus niet voldoen aan uw verzoek. Hoogachtend, Uw dw. H.J.Schaatsbergen.
Wat ik dus deed, zelf beroep instellen, maar dan neemt zo’n rechter je ook weer niet serieus en gaat je op je vormfoutjes terugpakken tijdens de zitting met als gevolg dat er geen serieuze uitspraak komt. Je bent dan dusdanig ‘gemangeld’, ook al door de tijd die het allemaal vergt waarin je van de voedselbank leeft en je oplopende schulden je boven het hoofd groeien, dat je niet meer in staat bent naar Utrecht af te reizen voor de vervolgzitting in hoger beroep bij de CRvB waar dezelfde Rechtshulp op Maat advocaat er wederom een potje van maakt. Artikel 4:5 en 4:6 bestuursrechts doet de rest met een terugkoppeling naar helemaal het begin van de procedure, je klaagschrift aan de gemeente. Ze zien er geen been in je te eisen nieuwe feiten aan te dragen in een hernieuwde aanvraag om bijstand waaruit zou blijken dat je dan dus wel recht hebt op je uitkering wat natuurlijk zolang de procedure loopt een onmogelijkheid is omdat die feiten nu juist door gemeente’s chicaneren ter discussie staan en door mij in hoger beroep werden betwist. Met de overall uitkomst dat je geen recht hebt op een uitkering tijdens de hele procedure en dat je aan het eind ervan geen recht hebt op terugwerkende betaling ervan omdat je zogenaamd geen nieuwe feiten hebt aangedragen in een hernieuwde aanvrage om bijstand.
En dan ga je het hebben over het aangifte doen tegen dezulke ambtenaren op grond van artikel 365 van het Wetboek van Strafrecht wegens misbruik van gezag.
Vond je artikel op indymedia klinken als een klok, en dit voorstel klink ook zo maar vindt daar maar eens een advocaat voor! Mijn ervaring is dat justitie plus de advocaten waar je van afhankelijk bent niet eens meer klassejustitie is, maar een neoliberale knuppel om een ieder mee af te tuigen die zich niet vrijwillig schikt.
IK heb de voor mij zeer nadelige gevolgen op m’n blogje ‘verwerkt’, getracht door op te schrijven de ontstane chaos weer een beetje geordend te krijgen, hoofdzakelijk voor mezelf maar wellicht hebben anderen er ook wat aan. Er staat meer op maar deze vat het zoveel mogelijk samen http://wwwsjuulvandissel.blogspot.nl/2010/11/uitspraak-zoveel.html
Geachte heer Van Dissel,
Ik weet hoe lastig het is als bijstandsgerechtigde in het huidige Nederland je recht te halen. Dat komt vooral doordat rechters en advocaten de opeenvolgende neoliberale regeringscoalities niet voor het hoofd willen stoten en ze verder ook weinig zin hebben zich echt in de materie te verdiepen.
Het huidige beleid is echter in strijd met internationale verdragen en zal om die reden vroeg of laat (waarschijnlijk heel laat) door een hogere (Europese) rechter van tafel worden geveegd.
Als je echt een sterke zaak hebt – maar daar schort het vaak aan – kan ik je in contact brengen met een hoogleraar sociaal verzekeringsrecht die de zaak dan gratis voor je wil bepleiten bij het Europese Hof in Straatsburg.
Wat betreft het verstoken blijven van bestaansmiddelen gedurende de tijd dat de procedure loopt: in dat geval kun je een beroep doen op de zogenaamde ‘broodnoodregeling’.
PS Dat beroep op art. 365 WvS bedoel ik meer als een aanvulling op een procedure bij het Europese Hof.
Geachte Heer Louis
“broodnoodregeling” D.w.z. eerst opgebouwd vermogen opeten. Opgebouwd vermogen nota bene van -dezelfde- bijstandsuitkering opgebouwd in de voorliggende tijd in een woonboot waarop ‘gratis’ werd gewoond. ‘Gratis’ in die zin dat woonboot 20 jaar lang ligplaats had op een gedoogplek zonder aansluitingen op gas, water, elektra, kabel, telefoon, riool, in de rimboe van een braakliggend deel van een industrieterrein. Met als enige voordeel ook geen vaste kosten eraan en ook geen liggeld! Zelfs geen gemeentebelastingen i.v.m. vrijstelling wegens te lage inkomsten.
Dat wil dus zeggen eerst boot verkopen of de gemeente zijn zin geven voordat er maar een gerechterlijke uitspraak over is en een krediethypotheek erop vestigen. Dit was nu juist precies waar het de gemeente om ging, waarom de gemeente is gaan chicaneren om mij in die hoek te krijgen waaruit niet ‘zonder kleerscheuren’ te ontkomen is. Door een gedwongen verhuizing [verhaling heet dat in scheepstermen] naar een officiële ligplaats op eigen kosten [in dit verband bescheur ik me over de verhuisvergoeding die in de miljoenen loopt voor de woonwagenbewoners die deze week in het nieuws waren] waar ik ook zelf voor alle walvoorzieningen, steiger, waterput, meterkast e.d. moest zorgen.
De gemeente dacht uit dit alles een slaatje te kunnen slaan maar kwam ‘bedrogen’ uit. Heb alle rechtszaken wel gewonnen maar de tijd dat dit duurde zonder inkomsten gezeten. Was wel een sterke zaak maar niet volgens mijn advocaat die precies zoals je zegt “vooral doordat rechters en advocaten de opeenvolgende neoliberale regeringscoalities niet voor het hoofd willen stoten en ze verder ook weinig zin hebben zich echt in de materie te verdiepen”.
vriendelijke groet, Sjuul.
Geachte heer Louis
Sorry, door de haast een zin niet helemaal afgemaakt. Door de verhuizing naar een officiële vaste ligplaats werd de woonboot inclusief ligplaats ‘onroerend goed’. Er waren niet eens kadasterale eigendomsrechten van mij op maar dit heb ik smul smul hi hi ha vorige maand kunnen regelen. Dat zal ze leren! Met de vriendelijkste garoeten van Sjuul aan de gemeente, alle rechtbanken en mijn advocaat.
vriendelijke groet, Sjuul.