Leids strijdexperiment tegen dwangarbeid werpt eerste vruchten af
Begin september was het alweer twee jaar geleden dat Doorbraak in Leiden begon met een experiment om in de strijd tegen de bezuinigingen een aantal elementen van organizing toe te passen. Denk aan het voeren van tweegesprekken, het streng evalueren van alle activiteiten en het doelgericht werken aan de opbouw van een machtspositie. Al een aantal keer brachten we rapport uit en ditmaal hebben we voor het eerst ook echte resultaten te melden!
| This text in English |
Na het eerste jaar hebben we op basis van onze ervaringen en politieke inschattingen gekozen om ons meer specifiek te richten op de maatregelen jegens werklozen. Met name de verdere invoering van de dwangarbeid bood een goede kans om verzet op te bouwen en daadwerkelijk in te grijpen in maatschappelijke ontwikkelingen. Dat bracht al snel meer positieve resultaten dan we zelf verwacht hadden. Wat hebben we tot nu toe bereikt?
1. Door onze campagne heeft de gemeente dwangarbeid niet ‘normaal’ kunnen maken.
Het gemeentebestuur en de meeste politieke partijen hebben er vanaf het begin op ingezet dat het dwangarbeidcentrum ‘normaal’ zou worden, en dat het daar moeten “werken voor je uitkering” eveneens ‘normaal’ zou worden. Daarom wilde men er niet teveel aandacht aan schenken: het zou gewoon een van de vele hervormingen zijn die voortdurend worden doorgevoerd. Maar Doorbraak is erin geslaagd die ‘normaliteit’ te doorbreken en te laten zien dat er een aantal van onze fundamentele rechten afgebroken wordt, zoals het recht op een minimumloon, een contract, vrije arbeidskeuze en goede arbeidsomstandigheden. Er is in Leiden een sfeer ontstaan waarin beleidsmakers en politici zich onder druk gezet voelen om de dwangarbeid te rechtvaardigen. Het gaat zover dat niet de activisten, maar de bestuurders regelmatig tekst en uitleg moeten geven.
En eenmaal doorbroken, keert de gewenste ‘normaliteit’ ook niet meer vanzelf terug, zo is ons gebleken. We zijn een of twee keer in de week aanwezig op het plein voor het dwangarbeidcentrum om in de middagpauze gesprekjes te voeren met werklozen. Dat levert nogal wat spanning op in het centrum omdat onze activiteiten gezien worden als “actievoeren”, zoals we van meerdere kanten hebben vernomen. En daarom stuurt de directie er steevast twee of drie beveiligers op af, vaak zelf ook werkende werklozen. Zo makkelijk kan ‘actievoeren’ dus zijn: geen actieborden en pamfletten meer nodig, gewoon op een bankje zitten en wat praten is in deze situatie al voldoende. Voldoende om de beveiliging van het centrum in rep en roer te brengen.
2. Door onze activiteiten voelen progressieve partijen en bonden zich genoodzaakt om ook ‘iets’ te doen.
Het is de taak van de progressieve partijen en de vakbonden om de vinger aan de pols te houden aan de onderkant van de samenleving, om onvrede en woede op te sporen, zichtbaar te maken, te herformuleren in bestuurlijke termen, en te organiseren of minimaal te kanaliseren richting de parlementaire instituten. In Leiden hebben de bonden, de SP, de PvdA en GroenLinks gezien dat Doorbraak roert in de bestaande onvrede, en een redelijk aantal mensen op de been kan brengen, mogelijk meer dan bonden of progressieve partijen momenteel zelf lokaal zouden kunnen. Dat heeft gemaakt dat ze zich nu ineens ook roeren, terwijl ze eerder niets ondernamen tegen de voorganger van het dwangarbeidcentrum, het zogenaamde Werkatelier, waar eveneens dwangarbeid plaatsvond. Het dwangarbeidcentrum is daardoor zeer tegen de gewoonte in al twee keer opnieuw besproken in de gemeenteraad. Dat gebeurde mede op verzoek van de SP en de PvdA die naar aanleiding van ons dwangarbeid-dossier een eigen onderzoek naar de praktijken in het centrum deden. GroenLinks en de FNV-bonden Bouw, Bondgenoten en Abvakabo hebben ook hun voornemens uitgesproken om ermee aan de slag te gaan.
3. Door onze acties heeft de directie het regime in het dwangarbeidcentrum versoepeld.
Na de succesvolle 1 mei-actie voor de ingang van het centrum, en de publicatie van ons dossier in de dagen daarop, bereikten ons al snel de eerste signalen van een flinke wijziging in de dagelijkse gang van zaken. Dwangarbeiders gaven aan dat het regime versoepeld was. Plots mochten ze bijvoorbeeld wel even een kopje koffie gaan halen, en ze voelden dat er vanuit de bewakers op de werkvloer meer respect kwam. Ook bleek ineens dat niet alle werklozen die opgeroepen werden meer aan de dwangarbeid hoefden. Interne bronnen bevestigden die koerswijziging later, en erkenden bovendien dat die direct veroorzaakt was door de activiteiten van Doorbraak.
4. Door campagne te voeren hebben individuele werkloze Doorbraak-activisten meer macht gekregen in relatie tot hun “consulenten” en hoeven ze niet te dwangarbeiden.
Doorbraak voert vanzelfsprekend in de eerste plaats actie voor de complete afschaffing van de dwangarbeid voor iedereen, maar in de tussentijd komt de campagne ook al ten goede aan enkele van onze actievoerders zelf. Openlijke deelname aan de campagne blijkt een zekere macht te geven: “cliëntmanagers” blijken bekende actievoerende werklozen niet zo hard aan te durven pakken. Een van de Doorbrakers schreef naar aanleiding van haar vernederende ervaringen tijdens een gesprek met een Sociale Dienst-medewerker een column op onze website, waarna ze direct ongevraagd een nieuwe ambtenaar toegewezen kreeg. Die was poeslief en aardig, en vertelde haar dat ze niet hoefde te dwangarbeiden. Wel moet ze verplicht een paar uur per week ter plekke komen solliciteren. Ze moet daarbij in haar eentje in een kamer zitten, apart van de andere solliciterende werklozen, waarschijnlijk om besmetting met opstandigheid te voorkomen.
Een tweede Doorbraak-activist kreeg bij zijn intake-gesprek in het centrum meteen de vraag van zijn ambtenaar: “Je gaat toch niet alles publiceren wat we bespreken, hè? Met mijn foto erbij en zo.” Hij doelde daarbij natuurlijk op de afbeelding van Emiel Gommans, de hoofdbewaker op de werkvloer, die we gebruikt hadden bij het ballengooien tijdens de 1 mei-actie en die we daarna op onze website plaatsten. Gommans kan het bloed van de Doorbrakers overigens wel drinken, zo hebben we vernomen. Maar dat terzijde. Ook deze tweede Doorbraak-activist hoeft niet te dwangarbeiden. Dat is goed nieuws, want zo houdt hij meer tijd over voor de campagne. Wel moet hij verplicht vier uur per week komen solliciteren. Op zich geen slecht nieuws, want zo kan hij toch weer regelmatig het centrum binnenlopen om te praten met de dwangarbeiders die in de middagpauze buiten geen luchtje komen scheppen. Die konden we moeilijk nog bereiken nadat de directeur het gebouw tot verboden gebied had verklaard voor Doorbrakers na onze succesvolle 1 mei-actie.
5. Enkele kritische medewerkers in het dwangarbeidcentrum voelen zich door onze activiteiten gesteund en spelen ons af en toe informatie door.
Veel van de ambtenaren zijn ooit in het centrum komen werken om iets te doen voor WSW-ers, lang voordat er werklozen aan de dwangarbeid werden gezet. Het gaat om progressieve mensen, die de dwangarbeid liever vandaag dan morgen afgeschaft zien, en die zich nu gesterkt voelen door de openlijke kritiek van Doorbraak. Minstens vier van hen hebben direct of indirect laten weten aan onze kant te staan. Minstens een medewerker heeft een kritische werkloze naar ons doorverwezen, en anderen briefen interne informatie door. Om hun positie niet in gevaar te brengen kunnen we er hier niet veel meer over schrijven. Wel is duidelijk dat heel wat medewerkers met morele dilemma’s worstelen. Een medewerkster die sommigen van ons nog kent van vroeger, van het steunen van vluchtelingen, kwam eens langslopen toen wij wat stonden te praten op het plein voor de ingang. Ze lachte enigszins opgelaten en liet weten: “Ja, ik werk nu ook voor de vijand.”
6. Dwangarbeiders schenken meestal vrij snel hun vertrouwen aan Doorbraak.
Doorbraak-activisten hebben vrijwel altijd direct een open en vrij intens contact met de dwangarbeiders in en voor het centrum. Onze open houding en kritische stellingname slaat zo vanaf dag één bijzonder goed aan. Doorbraak beschikt daardoor ook als enige organisatie in Leiden over informatie over wat er in werkelijkheid dagelijks gebeurt in het centrum, tenminste zoals dat van onderop meegemaakt wordt. De gemeente doet daar natuurlijk wel onderzoek naar, maar geeft steevast te kennen dat er geen problemen zijn. En politieke partijen beschikken soms slechts over enkele individuele klachten. Dat geeft ons een enorme voorsprong bij het denken over de mogelijkheden van verzet.
7. Met onze campagne hebben we ervoor gezorgd dat minstens een van de opdrachtgevende bedrijven zich heeft teruggetrokken.
Doorbraak heeft de namen naar buiten gebracht van bedrijven die van de dwangarbeid van de werklozen profiteren. Interne bronnen zeggen dat minimaal een daarvan zich naar aanleiding van die negatieve publiciteit heeft teruggetrokken. We hebben in onze krant en op onze website extra aandacht besteed aan het bedrijf Sensabeads, en het zou ons niets verbazen als het juist om dat bedrijf ging. Een medewerker van het dwangarbeidcentrum beschuldigde Doorbraak er overigens van zo de werkgelegenheid voor WSW-ers in gevaar te brengen. “Door jullie moeten er straks WSW-ers ontslagen worden.” Maar het is de gemeente die steeds meer WSW-werk door dwangarbeiders laat doen, omdat die gratis en gemiddeld genomen ook nog eens productiever zijn. Juist door die verdringing verliezen WSW-ers hun baan.
8. Met ons heldere taalgebruik verdringen we stukje bij beetje de eufemistische framing van de gemeente.
Doorbraak hanteert consequent woorden als “dwangarbeid” en “bewaker op de werkvloer” om aan te geven hoe wij er tegenaan kijken. We hebben die begrippen niet zelf bedacht, maar veelal voor het eerst gehoord in gesprekken met de werkende werklozen zelf. Alleen al het gebruik van deze woorden maakt het verhullende verhaal van de gemeente ongeloofwaardiger. En inmiddels worden ze inderdaad vrij breed gebruikt. Van onderop, wel te verstaan, want in de gemeenteraad en uit de mond van beleidsmakers en -uitvoerders in het centrum zal je ze vanzelfsprekend niet horen. Ofschoon alle betrokken bobo’s ze inmiddels natuurlijk wel kennen.
9. Uit angst voor nog meer commotie is bij de gemeente een plan met streefcijfers voor strafkortingen afgeblazen.
Vlak voordat het dwangarbeidcentrum werd geopend, circuleerde in kringen van gemeentelijke beleidsmakers een plan om het aantal strafkortingen voor bijstandsgerechtigden flink op te voeren via streefcijfers. Sociale Zaken zou een half miljoen euro per jaar kunnen bezuinigen door de verwachte 500 dwangarbeiders gemiddeld allemaal een maand per jaar met honderd procent te korten, of bijvoorbeeld twee keer een maand met vijftig procent. Er ontstond een heftige discussie tussen ambtenaren die voor en tegen de boetequota waren. “Het zou zijn alsof de Leidse politie van tevoren opdracht krijgt om iedereen in een bepaalde buurt op de een of andere manier een bekeuring te geven”, aldus een van de critici. “Maar toen kwam Doorbraak met het protest tegen dwangarbeid en werd het plan maar opgeborgen”, zo vertelde een van onze bronnen. Ambtenaren waren bang dat een en ander naar de pers zou lekken, en met Doorbraak-activisten die overal bovenop zitten, werd zo’n plan simpelweg te riskant gevonden. Feitelijk hebben we zo, zonder het op dat moment zelf te weten, met de acties steun gegeven aan dissidente ambtenaren om dit schandalige plan te torpederen.
10. We hebben onze successen behaald zonder veel aandacht te schenken aan de commerciële media.
We proberen ons met onze campagne eens wat minder te richten op ‘het bewustmaken van het publiek’, en meer te werken aan het organiseren van mensen en het opbouwen van concrete macht. Contacten met de voor ons belangrijke mensen onderhouden we niet via de media, maar via gesprekken, dagelijks op straat, op kantoor, in de kantine, op bijeenkomsten en manifestaties. We hebben gesprekken gevoerd met vele tientallen Leidenaren, waaronder natuurlijk ook progressieve politici en vakbondsactivisten. Met onze tegenstanders communiceren we ook niet in eerste instantie via de media. Nee, we maken onze bedoelingen simpelweg duidelijk door hun dagelijkse onderdrukkende praktijk te ontregelen. Bijvoorbeeld door ervoor te zorgen dat de medewerkers moeite krijgen met het handhaven van de discipline in het centrum. Het is gebleken dat het mogelijk is om zo met een relatief kleine organisatie via een zeer doelgerichte campagne de normale gang van zaken te doorbreken en concrete successen te boeken.
Feitelijk is van onze campagne weinig terug te vinden in de lokale of landelijke commerciële media. We hadden er geen behoefte aan om onze eigen linkse visie te laten verwateren door een journalist van bijvoorbeeld Telegraaf-dochter Leidsch Dagblad, en daarom hebben we onze eigen artikelen steeds direct verstuurd naar alle betrokken politici, beleidsmakers, medewerkers en medeactivisten. De meeste bobo’s zouden ons materiaal normaal natuurlijk nooit lezen, maar nu zijn ze er plots bijzonder in geïnteresseerd vanwege het directe machtsconflict. Al was het alleen maar vanwege nieuwsgierigheid. Wat zeggen ze nu weer? Wie pakken ze dit keer aan? En hopelijk blijf ik buiten schot! De bobo’s bleken steeds opnieuw zeer goed op de hoogte van onze schrijfsels.
Anderen inspireren
Dit is een redelijk indrukwekkende opsomming, vinden we zelf. Waarbij we beseffen dat er zo weinig hecht georganiseerd radicaal-links in Nederland is dat dit type succesjes al snel opvallen, hoe bescheiden ze ook zijn. Onze werkelijke doelen hebben we vanzelfsprekend nog lang niet behaald. We mogen dan een uitgebreid netwerk hebben opgebouwd, maar het is nog nauwelijks gelukt om mensen op een blijvende manier te organiseren. Dat is natuurlijk ook moeilijk op een plek waar de meesten niet langer dan een paar weken of maanden dwangarbeiden. Maar we werken eraan om de contacten met dwangarbeiders ook na die periode vast te gaan houden. Ons uiteindelijke doel met deze campagne is ook nog ver uit het zicht: de afschaffing van de dwangarbeid in Leiden. Maar daar hadden we vanzelfsprekend ook niet op gerekend voor de komende jaren.
Met ons experiment willen we overigens niet alleen proberen om nieuwe campagnemethoden te ontwikkelen, maar ook om die andere radicaal-linksen te inspireren. We hopen dat onze rapportages een idee geven dat het ook – of: juist – in deze rechtse tijden kan: mensen bij elkaar brengen, invloed hebben en succesjes boeken. We hopen dat dat een uitstraling zal hebben naar andere steden.
Wil je meer weten over hoe we de afgelopen twee jaar te werk zijn gegaan? Hieronder een lijst van maar liefst 31 artikelen die samen een goed beeld geven van wat we gedaan en gezegd hebben in het kader van ons strijdexperiment.
Eric Krebbers
Voortgangsrapportages
– “Werken aan een platform tegen de bezuinigingen” (11 jan 2011)
– “De strijd tegen de Leidse dwangarbeid” (4 jan 2012)
– “Doorbraak in Leiden: ‘Al doende leert men organizen’” (16 jan 2012)
– “Dwangarbeid voor Leidse werklozen niet langer ‘normaal’” (8 jun 2012)
Inspreekronde gemeenteraad
– “Doorbraak spreekt zich uit tegen dwangarbeid voor werklozen” (14 feb 2011)
– “Stop de dwangarbeid voor werklozen, ook in Leiden” (18 feb 2011)
– “Ambtenaren straks vervolgd wegens het opleggen van dwangarbeid aan bijstandsgerechtigden?” (18 feb 2011)
Nieuwsberichten
– “Gemeente Leiden steelt van bijstandsgerechtigden om tekorten te dekken” (31 okt 2011)
– “Leidse PvdA keurt dwangarbeid af en stemt ermee in” (8 dec 2011)
Drie acties
– “Doorbraak in actie tegen opening Leids dwangarbeidcentrum” (7 nov 2011)
– “Cliëntenraad-bijeenkomst blijkt eenrichtingsverkeer van bovenaf” (21 nov 2011)
– “Leiden: actie tegen sociale kaalslag” (6 feb 2012)
– “Kennisquiz en ballenwerpen tegen de sociale kaalslag” (15 feb 2012)
– “Actiequiz ‘Bekogel de bestuurders’” (16 feb 2012)
Argumenten voor actievoerders
– “Dwangarbeid is niet te verkopen” (3 jan 2012)
Translokale inspiratie
– “Franse werklozen-activisten vertellen over hun strijd” (14 mrt 2012)
– “Laten zien dat de collectieve oplossing beter is dan de individuele houding” (19 mrt 2012)
– “Frankrijk: is je dossier geblokkeerd? Geef gratis koffie!” (27 mrt 2012)
– “‘Hoe vaak mag ik seks hebben voordat ik word gekort op mijn uitkering?’” (2 apr 2012)
– “Grote opstanden beginnen in de dagelijkse strijd” (14 mei 2012)
– “Militant onderzoek en organizing van werklozen in Berlijn” (10 mei 2012)
Column naar aanleiding van een gesprek
– “Lili Irani: Gladiator” (30 april 2012)
1 mei-actie en dwangarbeiddossier
– “Leidse dwangarbeiders vieren Dag van de Arbeid” (1 mei 2012)
– “Dossier dwangarbeid in Leiden deel 1: het regime” (2 mei 2012)
– “Dossier dwangarbeid in Leiden deel 2: de dwangarbeiders” (3 mei 2012)
– “Dossier dwangarbeid in Leiden deel 3: de profiteurs” (4 mei 2012)
– “Dossier dwangarbeid in Leiden deel 4: de bobo’s” (7 mei 2012)
– “Dossier dwangarbeid in Leiden deel 5: het onderzoek” (8 mei 2012)
Kritiek op onderzoek en voorstellen SP en PvdA
– “Kritisch rapport SP en PvdA over Leidse dwangarbeid gaat principiële vragen uit de weg” (28 aug 2012)
– “‘Dwangarbeid light’ met de Leidse SP en PvdA?” (19 sept 2012)
– “‘Regie over het eigen leven’ via dwangarbeid?” (24 sept 2012)
Ik ben 1 maand gekort op mijn uitkering, bezwaar maken heeft ook niet geholpen. Nu heb ik zes weken de tijd een gemotiveerd beroep in te stellen bij de rechtbank Rotterdam, sector Bestuursrecht. Verder wil ik een rechtzaak aangaande dwangarbeid, er zijn eerder rechtzaken gewonnen! Ik heb een rechtsbijstand verzekering(11jaar) dus als er juristen zijn die mij willen helpen dan zou dat fijn zijn.
Ik ben te bereiken: graymen7@live.be of het e-mail wat doorbraak krijgt!
Je kunt contact opnemen met onze advocaat, Mark van Hoof, info@vhmadvocaten.nl
Piet
Bijstandsbond Amsterdam
@piet, dank je, het zou mooi zijn om een team van juristen te vormen om deze waanzin van dwangarbeid te stoppen. Ik ben van mening dat een basis inkomen voor iedereen mogelijk is, dat staat ook beschreven in de universele rechten en de europese rechten van de mens- getekend door de staat der nederlanden. Dus ik roep nu op om de krachten te bundelen en eens er voor altijd deze onzin te stoppen.
Ik moet er even bijzeggen dat tijdens mijn dwangarbeid ik gegronde reden opgaf en in mijn e-mails het beschreef, Ik heb dus ook alle mail wisselingen tussen het dwangarbeidersburo! en de socialedienst. Verder kan ik wel bewijzen dat er bewust samen gespannen is, het bewuste buro zou meer waarheid vertellen dan mij? Maar ik ben een paar keer terug gegaan om mensen te vragen om waarheid te vertellen en dat is moeilijk omdat ze; denk ik bang zijn om hun uitkering te verliezen, mijn verhaal is ook dat het buro alleen maar stage heeft en mijn vraag om een bijlage van mij er toe te voegen dat ik op ieder moment kan stoppen wilde ze niet. Ik moest vertrouwen op hun blauwe ogen! Verder zijn er nog veel meer dingen die duidelijk laten zien dat ik maar een “iets”. Als laatste wil ik zeggen dat bij het contract er een bijlage zit die ik eiste; en daarin staat dat ik vrij en soeverein bent en dat er auteurs, copyrechten, en crediteur van mijn naam. Dit is bekend bij de gemeente schiedam, hun zijn accoord gegaan in een tweetal brieven en in de derde brief was het dus definitief en zal ongewijzigd worden gehandhaafd.
Voor nadere info: zie e_mail
Geweldig nieuws, toen ik een aantal jaren geleden van deze ‘reïntegratie praktijken” vernam zei ik direct al dat het dwangarbeid is. niemand die dat wilde geloven. Inmiddels zelf ervaringen bij connecting2u, daar lusten de honden werkelijk geen brood van. Volwassen mannen en vrouwen die zo gefrustreerd raakten dat zij onderweg naar huis bijna vandalisme pleegden om zich af te reageren. Ja, met die bewakers is ook in Doetinchem de regel.
Inmiddels heeft er op 25 augustus 2012 een vernietigend stuk over connecting2u in de Gelderlander gestaan en de gemeenten Aalten en Zevenaar zijn met dit buro gestopt. Doetinchem is wel tevreden. Maar ook in Doetinchem zijn de mensen van de sociale dienst niet te beroerd om 2 maanden je uitkering stop te zetten bij het overtreden van een regeltje. wat dan weer door de rechtbank wordt terug gedraaid. Kan wel een boekje open doen, met mijn HBO diploma moest ik deelnemen aan cursussen gericht op allochtonen die de taal niet beheersen. De sollicitatie begeleidster was een dame van 23 zonder enige P&O ervaring of dat zij zelfs ooit zelf heeft moeten solliciteren. Een econoom die het monetaire stelsel staat uit te leggen aan mensen die amper Nederlands kunnen, iets waar de meeste nederlanders amper iets van weten en dan zich afvragen waarom het niet door die mensen opgepikt wordt. Intimidatie en pure leugens waren daar van toepassing. Ik kon op sollicitatie en kreeg daar geen vrij voor. Er worden rapporten naar de gemeente gestuurd met informatie die domweg onwaar is. Intimidaties door iemand die zichzelf “communicatie specialist” noemt. En ga zo maar door.
ik ben bereid om op de één of andere manier actie te voeren maar omdat ik gedeeltelijk afhankelijk ben van een uitkering wil ik wel enige voorzichtigheid betrachten.
P.S. vraag het stuk uit de Gelderlander op…….
Beste mensen,
Gefeliciteerd met dit succes! Ik heb me altijd al bijzonder gestoord aan het wegzetten van werklozen als profiteurs, en bijzonder opgewonden over de idealen van Herr Henk Kamp om een Arbeitseinsatz op te zetten voor deze mensen.
Zelf heb ik een gewone vaste baan, maar ik kan me bijzonder kwaad maken over dit soort zaken!
Van mijn zijde veel succes toegewenst, en lof voor jullie initiatief!!!!
Weg met de Arbeitseinsatz!
Een goede actievoering. Inderdaad niet proberen te accepteren, dat het zo is en dan de uitwassen aanpakken, maar het probleem bij de wortel aanpakken, namelijk de pogingen van al die ‘communicatiewetenschappers’, die overheden in dienst hebben om dingen ‘normaal’ te krijgen. Let eens op het veelvuldige misplaatste gebruik van het woord ‘jammer’ door dergelijke perskippen en figuren, die zo geschoold zijn. “Jammer, dat je er zo over denkt,” hoor je dan. Volgens mij geldt sinds Plato en nu nog steeds de kracht van het argument.
“En eenmaal doorbroken, keert de gewenste ‘normaliteit’ ook niet meer vanzelf terug, zo is ons gebleken.”
Ik hoef het uiteraard niet te zeggen aan mensen met een echt actiehart, maar blijf opletten, want hetzelfde komt steeds in andere vormen terug. Het oudste voorbeeld, dat ik ken, is de grootscheepse ‘Banenmarkt’ in Amsterdam in 2000, maar ook de pandgestapo in Den Haag, Almelo, Rotterdam, Vaals, Kerkrade, een banenproject in Arnhem, dat ons de ‘schoffelweigeraar’ heeft opgeleverd. Al die ‘projecten’ hebben één ding gemeen: wanneer je werklozen zoveel mogelijk pest, dan geven ze vanzelf wel hun uitkering op. In een enkel geval, waar dat klopt, betreft het gewetensvolle mensen, die er zelf nog het meest mee in hun maag zitten. Dat ‘opgeven van de uitkering’ kan overigens heel radicaal zijn, namelijk zelfmoord. De groep profiteurs, die willens en wetens de boel bedondert, pakken ze er niet mee. Vreemd genoeg zijn gemeenten daar juist heel terughoudend. Uit de jaren van de ‘Keltische tijger’ Ierland, ons mini-Wirtschaftswunder rond 2000 blijkt overigens, dat dat granieten bestand maar een half procent is. In een bloeiende economie kan eenieder aan het werk geholpen worden, die ook maar een begin van wil toont. Werkloosheid is een keuze, een beleidskeuze wel te verstaan.
“Het dwangarbeidcentrum is daardoor zeer tegen de gewoonte in al twee keer opnieuw besproken in de gemeenteraad. Dat gebeurde mede op verzoek van de SP en de PvdA die naar aanleiding van ons dwangarbeid-dossier een eigen onderzoek naar de praktijken in het centrum deden.”
Daarvoor niet, heb ik begrepen en dat komt, doordat degenen, die dat opzetten en verkopen middels NLP-achtige technieken of regelrecht met neurolinguïstisch programmeren zelf de uitleg verzorgen aan gemeenteraadsleden, die geen ervaring met dit soort zaken hebben en geloven, dat snelle Wouter of mooi opgedirkte Mariëlle het echt menen, wanneer ze op zoek gaan naar ‘het talent voor schoonmaken of verzorging’, dat ze hun cliëntèle toedichten. In werkelijkheid geloven deze snelle jongens en meiden dat niet, maar beschouwen ze bijstandsafhankelijkheid als een ziekte en de cliënten als talentloos. Daarnaast zijn talenten niet in tientallen procenten onder de bevolking aanwezig. Een talent voor schoonmaken is inflatie van het woord ’talent’ en dus onzin. Ik definieer wel eens het begrip ‘deler’ heel ruim om te laten zien, dat elk getal deler (en dus elke vaardigheid talent) noemen zinloos is. Een klein deel heeft talent, een grote groep behoort tot de middelmaat en een kleine groep heeft bescherming nodig, omdat ze ziek of zwakbegaafd is.
“Plots mochten ze bijvoorbeeld wel even een kopje koffie gaan halen, en ze voelden dat er vanuit de bewakers op de werkvloer meer respect kwam.”
Bewakers, maar ook ‘consulenten’ zijn vaak zelf slachtoffer van precaire arbeid. Confronteer ze vooral ermee.
“Een tweede Doorbraak-activist kreeg bij zijn intake-gesprek in het centrum meteen de vraag van zijn ambtenaar: “Je gaat toch niet alles publiceren wat we bespreken, hè?”
Ze zeggen wel eens, dat het zinloos is, maar reken maar, dat de bestuurders en ambtenaardij alles nauwgezet lezen, wat er zelfs op vrij kleine fora als Doorbraak verschijnt. Het heeft echt wel invloed, kijk maar naar het vertrek van Nurten Albayrak of het oplaaien van de discussie, of je een inbreker een afstraffing mag geven.
“Veel van de ambtenaren zijn ooit in het centrum komen werken om iets te doen voor WSW-ers, lang voordat er werklozen aan de dwangarbeid werden gezet. Het gaat om progressieve mensen, die de dwangarbeid liever vandaag dan morgen afgeschaft zien, en die zich nu gesterkt voelen door de openlijke kritiek van Doorbraak. Minstens vier van hen hebben direct of indirect laten weten aan onze kant te staan.”
Als je stevig met ze discussieert en lak hebt aan de ‘ongeschreven regel’, dat je niet door mag vragen, dan blijken hun overtuigingen nergens op gestoeld te zijn, hooguit op het NLP-praatje van hun projectmanager. De oude Grieken kenden dit ook al: het heette sofisme, i.e. proberen met drogredenen en andere retorische trucs mensen van leugens te overtuigen. Veel van die ambtenaren kennen de wereld van werkloosheid, precaire arbeid, schulden, armoede, kortom de onderklasse niet, omdat ze uit de middenklasse komen en hun ouders waarschijnlijk ook. In het gemeentehuis in Sittard heb ik een studente sociale wetenschappen dat zelfs horen zeggen. Voor ze aan de opleiding begon, had ze er geen weet van, dat er zo veel en zo diep in de problemen zittenende huishoudens bestonden en dacht ze dat verreweg de meeste kinderen naar school gingen, op hun eigen kamertje huiswerk maakten en lol hadden met vrienden en vriendinnen, kortom een middenklassebestaan leiden. De werkelijkheid is, dat de middenklasse in rap tempo verdwijnt. Elsevier heeft daar in 2006 een interessant artikel over geschreven:
http://www.elsevier.nl/web/Artikel/169717/Omslagartikel-Samenleving-Het-einde-van-de-middenklasse.htm
“Wel is duidelijk dat heel wat medewerkers met morele dilemma’s worstelen. Een medewerkster die sommigen van ons nog kent van vroeger, van het steunen van vluchtelingen, kwam eens langslopen toen wij wat stonden te praten op het plein voor de ingang.”
Logisch; je moet sterk in de schoenen staan, wanneer de gemeente je een enorme worst als ambtenaar of medewerker voorhoudt. Ondanks de precariteit van het baantje, betreffen het vaste uren, jaarcontracten of meerjaarcontracten, uitzicht op verlenging of een vast contract, die ook vrij makkelijk (met geld van anderen uiteraard) gegeven werden tot nu toe. Je bent ineens ‘collega’, de ‘werkcoach’ gaat opeens joviaal met je om in plaats van de gereserveerdheid, die je als werkloze ten deel viel. Kortom ‘divide et impera’ in de praktijk; ieder rijk betaalde zijn leger uitstekend, zodat sympathie met het volk verdween en muiterij niet voorkwam. Gelukkig merk ik, dat deze Leidse ambtenaressen een vijfde kolonne van Doorbraak kunnen vormen. Het kan wel zijn, dat ze collectief op het matje moeten komen. Toen de Ziektewet er in 2005/2006 zo’n potje van maakte, kregen we ook te horen, dat we niets op internet mochten zetten. Ik had toen hun werkwijze prijsgegeven, namelijk, dat ze de aanvragen vanaf ‘de voorkant’ gingen behandelen. Dat betekent, dat de laatste als eerst in behandeling wordt genomen en de eersten alleen als ze ‘piepen’. Het team, dat daarop zat, heette dan ook het ‘piepteam’.
“Maar het is de gemeente die steeds meer WSW-werk door dwangarbeiders laat doen, omdat die gratis en gemiddeld genomen ook nog eens productiever zijn. Juist door die verdringing verliezen WSW-ers hun baan.”
Precies, ze hebben zelf beide groepen gemengd en dus het verschil min of meer opgeheven onder het mom van ‘als je werkloos bent, dan ben je dat niet voor niets, dan is er dus iets met je mis’. Ik ben dan wel benieuwd welke epidemie dan in Zuid-Europa is uitgebroken, waar 50% van de jeugd ziek schijnt te zijn.
“8. Met ons heldere taalgebruik verdringen we stukje bij beetje de eufemistische framing van de gemeente.”
De Newspeak van Big Brother. Probeer alles te veranderen, ook de taal, draai betekenissen om, noem ‘goed’ ‘kwaad’ en omgekeerd en schep zo verwarring. Goed, dat jullie daar doorheen prikken en consequent de normale woordenschat gebruiken, die iedereen kent, zoals ‘dwangarbeid’ voor gedwongen werk. Je kunt er ook nog voor kiezen het eufemisme tot ‘in absurdum’ door te trekken.
“9. Uit angst voor nog meer commotie is bij de gemeente een plan met streefcijfers voor strafkortingen afgeblazen.”
De klassieke taak van de media is de macht te controleren en nog beter: de macht duidelijk maken, dat ze bepaalde voornemens maar beter kan afblazen. De MSM verwaarlozen deze taak en is al afgegleden tot de media in een dictatuur, waar je de hele dag onzinnieuws over handschuddende staatshoofden ziet of berichten als zou de koningin een van de duurzaamste Nederlanders zijn. Ze vliegt een aantal keer per jaar en één keer vliegen en je verbruikt al, wat een normaal huisgezin stookt, dus de kritische controle in de hersenen van zo’n stukjesschrijver zelf vindt al niet plaats, laat staan, dat ze complexe maatschappelijke problemen kunne onderzoeken.
Ik vroeg mezelf af of dit actiemodel op meerdere fronten ingezet zou kunnen worden. In de strijd tegen ongebreideld neoliberalisme. Bijvoorbeeld tegen de bankensector, op plaatsen waar de zorg in de knel komt, etc.
Beste Eric, misschien trekt dit jullie aandacht! http://www.rijnmond.nl/nieuws/05-11-2012/groot-onderzoek-misstanden-sociale-werkplaats-schiedam
Zoek ook is naar reactie’s op andere site’s
Groet Mens
Ook in een plaats grenzend aan Leiden namelijk Katwijk zijn er participatie banen en wordt er al jaren gewerkt met het work first systeem Net zoals in andere plaatsen vindt ik dat dit moet veranderen. Uitkeringsgerechtigden intimideren, want eigenlijk is dit het gewoon mag en kan niet.