Ternauwernood ontsnapt aan dwangarbeid in Hoogeveen
| Doorbraak verzet zich tegen dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden, en probeert de ervaringen en het verzet van de dwangarbeiders op te tekenen.
Eerder kwamen al verhalen naar buiten uit: Wil je ook je verhaal kwijt? Mail dan naar dwangarbeid@doorbraak.eu. We kennen uit eigen ervaring de repressieve sfeer die er kan heersen op en rond de dwangarbeidplaatsen. Daarom brengen we vanzelfsprekend alleen verhalen naar buiten waar jij expliciet toestemming voor geeft. |
Deva was langdurig werkloos en had al zeven jaar lang de status ‘arbeidsongeschikt’ binnen de bijstand, toen hij anderhalf jaar geleden naar Hoogeveen verhuisde. De verhuizing verliep volgens plan en Deva voelde zich goed. Daarom wilde hij onderzoeken wat zijn mogelijkheden waren om weer betaald aan de slag te gaan. Hij kreeg een jobcoach toegewezen met wie hij het prima kon vinden. Zij zorgde ervoor dat hij, met zijn instemming, in een traject terecht kwam dat eigenlijk voor Wajongers was bedoeld, de zogenaamde Jobcarrousel. Dat bleek echter niets voor hem te zijn. Hij had naast zijn gymnasiumdiploma geen andere diploma’s en daarnaast had hij ook weinig werkervaring. Daardoor konden ze bij de Jobcarrousel niets met hem beginnen. “Hoewel de contactpersoon van de Jobcarrousel in een interview met een ambtenarenblad toegegeven had dat werkgevers niet bepaald stonden te springen om met het traject mee te doen, kreeg ik zelf de schuld van het mislukken van mijn traject. Terwijl ik toch een aantal ideeën aangedragen had en bereid was om een aantal maanden gratis stage te lopen bij een werkgever, als dit tot een baan zou kunnen leiden”, zegt Deva.
Na deze vervelende ervaringen werd ook de jobcoach, met wie hij het altijd goed kon vinden, ontslagen. Haar contract werd niet verlengd. Deva raakte daardoor erg gedemotiveerd. Toen hij bij zijn nieuwe jobcoach op gesprek moest komen, keek hij dan ook de kat uit de boom. Deze nieuwe jobcoach besloot binnen vijf minuten dat het voor Deva goed zou zijn als hij wat werkervaring op zou doen middels verplicht vrijwilligerswerk. Hij had totaal geen behoefte om onbetaald werk te doen wanneer dat geen uitzicht gaf op een betaalde baan. Hij durfde dat echter uit angst voor sancties niet tegen haar te zeggen. Daarom vroeg hij de lokale SP om hulp, maar die gaf niet thuis omdat men juist voor het verplicht verrichten van vrijwilligerswerk door werklozen was. Het vrijwilligerswerk, werken bij een amateuristische lokale nieuwssite, ging uiteindelijk niet door. Maar daarmee eindigde het niet: de jobcoach belde plotseling op met de mededeling dat zij Deva had opgegeven voor een traject. “Ik werd woedend omdat ze mij dus zonder mij zelfs te raadplegen opgegeven had voor een traject. En dat terwijl ik in het eerste gesprek met haar geprobeerd had mijn grenzen aan te geven. Ik had haar erop gewezen dat ik jarenlang de status arbeidsongeschikt had gehad en heb zelfs gezegd: ‘ik ben geen slaaf’. Blijkbaar geschrokken van mijn woedende reactie nodigde ze me meteen uit voor een gesprek, dezelfde middag nog.”
Oriëntatietraject
Tijdens dat gesprek was Deva erg emotioneel en er hing een gespannen sfeer. De jobcoach sprak hem aan op iets dat hij op Facebook had geplaatst. “Ik had daar een grapje gemaakt over een baliemedewerkster van de Sociale Dienst, zonder iemand bij naam te noemen overigens.” De jobcoach was erdoor geshockeerd, maar Deva gaf aan dat ze daar niets mee te maken had. Gaandeweg het gesprek ontkende ze dat ze hem al had opgegeven voor het traject. Maar, zo zou later nog blijken, ze vertelde wel vaker leugens. Het was duidelijk dat hij niet meer onder dit traject uit kon komen, en weigeren durfde hij ook niet. Wel gaf hij aan dat hij het nut ervan niet inzag, aangezien hij al vijf of zes trajecten achter de rug had zonder resultaat. Het zou gaan om een “oriëntatietraject” van zes weken. De jobcoach kon hem niet vertellen wat dat precies inhield. Wel gaf ze hem een A4-tje met informatie. Pas toen ze hem naar de deur bracht, vertelde ze dat hij verplicht moest gaan werken.
| Alescon
Onder het mom van “Werken leer je door te werken” zet de gemeente Hoogeveen uitkeringsgerechtigden onbetaald aan het werk bij het reïntegratiebedrijf Alescon. De dwangarbeiders moeten daar onder andere inpak- en productiewerk verrichten voor externe bedrijven. “Met Alescon samenwerken betekent maatschappelijk verantwoord ondernemen. U geeft een mens een kans en krijgt daar een gemotiveerde medewerker voor terug. ‘Noaberschap’, zoals de Drenten dat zouden zeggen.” Met die mooie woorden op de website probeert het bedrijf de dwangarbeid te verkopen. |
Op het A4-tje stond dat het ging om een traject in twee stappen. Stap 1 was een uitnodiging voor een voorlichtingsbijeenkomst, waar hij een algemene introductie en een rondleiding zou krijgen. Stap 2 heette “Diagnose door werk”. Er stond: “Gedurende ongeveer zes weken gaat u bij Alescon aan het werk, gedurende een aantal dagdelen per week het programma Diagnose door Werk. Tijdens dit programma krijgt u inzicht in uw werknemersvaardigheden, kwaliteiten, wensen en ideeën over werken en uw arbeidsmarktmogelijkheden. Naast het werken heeft u iedere donderdagochtend arbeidsmarktoriëntatie waarin we samen met u alle voorbereidingen treffen om goed te kunnen solliciteren. In geval van ziekte en of vakantie wordt het traject verlengd met de dagen dat u afwezig bent geweest. Rond de zesde week wordt beoordeeld of u (deels) bemiddelbaar bent op de reguliere arbeidsmarktkomt Samen met uw klantmanager van het Werkplein en de jobcoach van Alescon wordt besloten of traject verlengd wordt of dat u doorgaat naar bemiddeling via het Werkplein.” Een tekst met taalfouten.
De schrik zat er goed in bij Deva. Na een nacht nauwelijks geslapen te hebben belde hij de volgende dag Alescon op. Het traject daar zou een week later al beginnen. Er werd echter niet opgenomen, en de volgende dag bleek de contactpersoon op vakantie te zijn. Na het proberen van weer een ander telefoonnummer kreeg hij iemand aan de lijn die hem uitlegde dat het traject zou bestaan uit het zes weken verrichten van inpakwerk. Deva zei: “Mevrouw, ik heb een gymnasiumdiploma!” Waarop ze antwoordde: “O, die zitten er hier wel meer, er werkt hier zelfs een arts!” Deva: “Ik zei toen dat ik het belachelijke, zinloze arbeid vond en dat ik niet zou komen omdat ik overspannen was.” Hij meldde zich overspannen bij zijn jobcoach en kreeg daarop een heel onduidelijk mailtje terug waaruit hij afleidde dat ze het traject toch door zou zetten. Deva raakte daarvan nog meer in de stress, en belde het Werkplein met de vraag of hij de directie mocht spreken. Dat mocht niet en in plaats daarvan werd hij gedwongen om zijn verhaal te vertellen aan de telefoniste. Die beloofde hem dat hij binnen twee dagen een nieuwe jobcoach zou krijgen, wat onzin bleek te zijn.
Klacht
Hij diende een uitvoerige klacht in tegen zijn jobcoach, en daarna mocht hij op gesprek komen bij de directrice van de afdeling. Dat was een aardige vrouw, maar ze toonde totaal geen begrip toen hij emotioneel werd. Deva gaf aan dat hij vond dat dit gedwongen werk alleen maar in het belang was van de werkgever, Alescon. Deva: “Daarop antwoordde de directrice dat het niet zozeer om het werk ging, maar dat het inderdaad een traject was om te kijken waartoe werklozen nog in staat waren, of ze op tijd kwamen, of ze goed samen konden werken, dat soort zaken. De productie an sich was volgens haar niet de voornaamste factor.” Deva geloofde haar, maar vond het natuurlijk schandalig dat werklozen zo behandeld worden met dat soort onzintrajecten.
Na het gesprek kreeg hij een andere jobcoach toegewezen. Tevens kreeg hij het advies om een medische keuring te ondergaan, een conclusie die hij zelf ook al had getrokken. Deva wilde zich koste wat kost laten afkeuren om zich zo te beschermen tegen de terreur van de gemeente. Daarom nam hij naar de keuring in zijn tas een aantal vreemde attributen mee, zoals een knuffelbeer en een pornoblaadje. “Ik nam me voor om, als het echt nodig was, over de keuringsarts heen te pissen. Maar de attributen had ik niet nodig en het pissen ook niet. Ik trof een arts die uitstekend begreep dat ik met mijn persoonlijkheidsstructuur niet binnen de maatschappij pas en vaak autoriteitsconflicten heb.” Daarom werd Deva voor onbepaalde tijd afgekeurd, ook voor het doen van vrijwilligerswerk. Zo was hij verlost van het doen van dwangarbeid.
Bij de directrice had Deva ook geëist dat er sancties zouden worden opgelegd aan de jobcoach. Daar was ze echter niet op ingegaan. Daarom besloot hij bij de Gemeentelijke Ombudsman een klacht in te dienen tegen de coach en tegen het wanbeleid van de directrice. De zitting waarop die klacht besproken zou worden werd echter keer op keer uitgesteld, een half jaar lang. Maar toen was het eindelijk zover. Deva: “Ik had van tevoren in felle bewoordingen aangegeven dat ik niet rechtstreeks geconfronteerd wilde worden met de jobcoach die me overspannen gemaakt had. Maar wie zat daar? Juist. Ik was meteen van mijn a propos, maar heb toch mijn klacht uitgebreid toe kunnen lichten. Toen de jobcoach zich verdedigde, heb ik haar meteen onderbroken met de woorden: nu zit ze weer te liegen. Ze beweerde namelijk dat ze voor het eerste gesprek op de hoogte was van mijn jarenlange status van arbeidsongeschikte. Maar dat was niet zo, want ik had het haar zelf moeten vertellen! Het was voor iedereen duidelijk dat de jobcoach nou niet bepaald ‘maatwerk’ geleverd had. Daar had ze het steeds over, maar ze moest toegeven dat ze zelf niet eens wist dat het traject uit het doen van inpakwerk bestond!”
Ondanks haar duidelijke leugens was de uitspraak van de ombudscommissie erg teleurstellend. Men gaf wel toe dat de coach fouten had gemaakt, maar toch werden Deva’s klachten in grote lijnen ongegrond verklaard. Sterker nog, het rapport stond vol lovende woorden over de jobcoach en er werden dan ook geen maatregelen tegen haar getroffen. Wel werd aangegeven dat de gemeente in het vervolg beter moest letten op bijstandsgerechtigden met psychische klachten en of de jobcoach wel echt bij hen past. Een mager succesje dus. Het was duidelijk een geval van ambtenaren die hun collega-ambtenaar beschermen.
Meteen na de uitspraak schreef Deva de directrice een brief. Daarin vroeg hij haar of ze inmiddels wel sancties wilde treffen tegen de jobcoach, nu de ombudscommissie had geconstateerd dat ze fouten had gemaakt. Ook vroeg hij haar in de brief hoe het vinden van passende jobcoaches voor bijstandsgerechtigden met psychische klachten in de praktijk zou gaan verlopen. Hoogstwaarschijnlijk is de brief door ambtenaren ‘kwijtgeraakt’ want Deva kreeg noch een ontvangstbevestiging, noch een antwoord.
Deva zegt dat hij met dit verhaal eigenlijk naar de Nationale Ombudsman zou moeten gaan. “Ik vind het stuitend dat een gemeente niet kijkt naar wat een bijstandsgerechtigde zelf wil, maar verplicht vrijwilligerswerk en totaal onzinnige en kostbare dwangarbeidtrajecten oplegt. Ik vind het stuitend dat een jobcoach dwang uit mag oefenen, mag snuffelen op mijn Facebook-pagina en mag liegen. Ik vind het ook stuitend dat een gemeentelijke ombudscommissie totaal niet objectief blijkt te zijn, en een ambtenaar eerder gelooft dan een bijstandsgerechtigde. Ik vind het stuitend dat ik als werkzoekende bescherming moet zoeken bij de medische wereld. En ik vind het ook stuitend dat brieven aan de gemeente kwijtraken en dat ik geen antwoord meer krijg. Ik zou mensen op willen roepen om hun gevoel van eigenwaarde te bewaren en naar hun gevoel te luisteren. Er is altijd een uitweg: een medisch traject, als je ziek bent, mogen ambtenaren je echt nergens toe dwingen.”
Shirley de Vet
Hoi Deva Daniël,
Welkom bij de nog steeds zeer selecte groep van moedige werklozen die hun verhaal durven te doen.
Je verhaal van die dwingende jobcoach of hoe ze die gasten ook moeten noemen is landelijk beleid.
Ik kreeg ook gewoon een dreigbrief van mijn casemanager werk, zo worden die gasten in Eindhoven genoemd, het zelfde beestje maar een andere functienaam, op die en die datum beginnen met dwangarbeid anders strafkortingen en ander ongure soorten van onheil die wel eens even over me heen gestort dreigde te gaan worden. Terwijl ik jaren daarvoor al in een dwangtraject psychisch kapot ben gegaan, had die zogenaamde casemanager werk 2 keer een brief van mijn huisarts laten zien, en trouwens het hele verhaal staat ook in mijn cliëntendossier.
Maar ja van huiswerk doen hebben die gasten nog nooit gehoord. Zie het zelfde verhaal bij jou tevoorschijn komen. En het woord overleg kennen ze ook niet.
Het zoekraken of niet versturen van brieven is ook een wijdverbreide zeer besmettelijke ziekte bij uitkerende instanties. Dat is hier in Eindhoven niet anders.
Ik had een strafkorting van 40 procent aan de broek aangezegd gekregen vanwege een gemiste afspraak met de keuringsarts. Had er zelf nota bene op aangedrongen op een keuring!!
Had de brief nooit ontvangen, hoogstwaarschijnlijk was die ook nooit verstuurd. Een kwaal die ik bijzonder vaak zie gebeuren, zeker bij de lastige cliënten, en ik behoor tot de allerlastigste categorie.
Uiteraard heeft mijn advocaat gehakt van die strafkorting gemaakt. Die brief hadden ze aangetekend moeten versturen. Ze hebben hun drol heel snel moeten intrekken.
Ik zal zelf zeker een klacht bij de Nationale Ombudsman in gaan dienen. Let wel, die arme man wordt letterlijk bedolven onder de klachten van cliënten naar hun uitkerende instanties toe. Dit gaat om duizenden klachten.
En maak je niet ongerust er komen veel meer dwangarbeiders verhalen, als 1 schaap over de dam is volgen er meer. Wij zijn slechts de voorhoede.
Condor
Dankjewel voor je reactie Condor! Ik had jouw verhaal ook gelezen, ben er erg van geschrokken. Goed dat je een advocaat in de arm hebt genomen. Ik wacht nog even met mijn klacht naar de Ombudsman (ik had er ook geen energie meer voor na dat maandenlange conflict), ik ga eerst een schadevergoeding van 1000 euro eisen. Misschien voor jou en anderen ook een idee. Al is het alleen maar zodat we een keer in de aanval zijn in plaats van in de verdediging! Dan sta je sowieso sterker, dan moeten ZIJ hun fascistische wanbeleid verdedigen.
Ik wens jou en alle anderen heel veel succes toe met de strijd tegen het DDR-regime!
Condor en allen,
bij mijn weten, door ervaring wijzer geworden, is wanneer een gemeente een eigen klachtenprocedure heeft ontwikkeld, en op elk schrijven van die gemeente aan een inwoner in het algemeen maar in het bijzonder van een cliëntbeheerder van sociale zaken aan een uitkeringsgerechtigde, deze mogelijkheid tot klagen bij het college van B&W of bij een door deze benoemde commissie, dan is de Nationale Ombudsman buiten spel gezet en heeft niks meer in te brengen in die gemeente http://www.nationaleombudsman.nl/vraag-en-antwoord/ik-heb-een-klacht-over-een-gemeente
Na een beslissing van het college op een klacht, bestaat de mogelijkheid van daartegen in beroep gaan als die beslissing van het college je klacht naar jouw oordeel, en naar het oordeel van je advocaat, als je er überhaupt een kunt vinden die je wil bijstaan met het aantekenen van een beroep tegen een beslissing van het college. Dit alles volgens bestuursrecht[s] uiteraard, en een bestuursrechter kijkt alleen naar of er de juiste wettelijke procedurele ‘rechtsgang’ is gevolgd. En dit is een doolhof van bestuursrechtsregels en artikelen waaruit de juridische medewerker van de gemeente maar te kiezen heeft om jou hoe dan ook geen recht te hoeven doen, al zal het met een wetsartikel zijn die met je klacht hoe dan ook helemaal niks te maken heeft.
De Nationale Ombudsman kon voor mij niks betekenen in bijvoorbeeld de gemeente Lelystad waartegen je een klaagschrift bij het college kan indienen. Eenmaal door justitie in behandeling genomen staat alle rechtsspraak stil tot er uiteindelijk een uitspraak van de CRvB ligt, waarin in bijvoorbeeld mijn geval de rechter met een gerust geweten […] je zaak terugkoppelt naar het begin van deze gehele procedure, waarin het je volgens de rechter vrijstond om opnieuw met hernieuwde inlichtingenverstrekking opnieuw een uitkering aan te vragen. Echter wanneer je dit bijvoorbeeld op aanraden van je advocaat wil doen, dan sturen ze je gewoon weg bij de intakebalie, en als je het meerdere keren waagt je recht te willen krijgen, bellen ze een politieagent die je het dringende ‘verzoek’ doet het pand [het Stadskantoor in mijn geval] te verlaten. Dit is allemaal echt gebeurd!
Hier is in een [lang] verslag te lezen hoe zo’n klachtenprocedure in mijn geval in Lelystad verliep http://wwwsjuulvandissel.blogspot.nl/2010/12/de-case-3.html
Later zou de CRvB de artikels 4:5 en 4:6 bestuursrecht[s] in de onherroepelijke uitspraak meenemen om mij van mijn recht op inkomsten te ontdoen tijdens de klachtenprocedure. http://maxius.nl/algemene-wet-bestuursrecht/artikel4:5 http://maxius.nl/algemene-wet-bestuursrecht/artikel4:6
Dus ben ik van mening dat hier verkeerde informatie wordt gegeven, of dat men niet goed op de hoogte is van de gang van zaken. Het is geenszins de bedoeling van mij om wie dan ook bang te maken, en het kan ook nog zo zijn dat de macht van de Nationale Ombudsman aangepast is, maar dit laatste betwijfel ik in hoge mate.
PS. Om te vermijden dat ik hier juridische afdelingen van gemeentes de weg wijs naar volgens mij ontoelaatbare toepassingen van de wet kan deze post na lezing beter gewist worden.
Hoi Sjuul,
Ik weet dat je in Nederland vaak met klachten hoe gegrond ze ook zijn er je kont mee kan gaan afvegen.
Maar officiële klachten en de reacties daarop zijn bestuurlijke stukken, dat mag je met alle personen met naam en toenaam openbaar gaan maken. WOB Wet openbaarheid van Bestuur. En dat mag je gewoon voluit publiceren, dan valt het gedeelte privacywetgeving, dus de kans dat je een rechtszaak aan je broek kan krijgen wegens het schenden van de privacy, vaak het noemen van namen weg.
Of de klacht nu gegrond of niet gegrond verklaard wordt hoeft helemaal niet eens zo relevant te zijn.
De meeste klachten in Nederland hoe goed ze ook zijn worden ongegrond verklaard omdat de slager zijn eigen vlees keurt.
Maar je mag de ongegrond verklaring en alle namen van personen wel vrijuit publiceren!!
En als de ongegrond verklaring te belachelijk voor woorden is, dan nagelen ze zichzelf aan de schandpaal.
Dat is het trucje.
Condor
Omdat we alle middelen aan moeten grijpen in deze strijd: hierbij een link naar de FNV enquete werken met behoud van uitkering (anoniem)Het eerste meldpunt (en een korte enquete) heeft er al toe geleid dat er aandacht aan is besteed bij Nieuwsuur en de publicatie van een zwartboek.
https://nl.surveymonkey.com/s/FNVclientenonderzoekwerkenmetbehoudvanuitkering
Hoi Loon voor werk,
Let wel de FNV is voor werken met behoud van uitkering!!
Tijdens mijn dwangarbeidsperiode kwam ik een persoon tegen, die zeer lang lid was geweest van de FNV. Heb hem fijntjes uitgelegd dat de FNV het helemaal mee eens is om mensen met behoud van uitkering te laten gaan werken, daarmee eigenhandig de bijl in de wortels van het minimumloon te zetten.
Dat werd mij luchtigjes door vakbondsleden tijdens mijn gemeenteraadstoespraak op 15 januari 2013 verteld.
Misschien dat ik iets gemist heb en hun beleid en mening over werken met behoud van uitkering is gewijzigd?
Ik heb er niks over kunnen vinden.
Condor
Hallo Condor,
Ook binnen het FNV heb je uiteenlopende meningen maar dit geeft toch wel aan dat FNV geen voorstander is van werken met behoud van uitkering. Hoogstens 3 maanden maar dan met daarna een reeele kans op een dienstverband, dat is wat ik tegen kwam.
Hier het zwartboek.
En als we iets willen bereiken zullen we alles moeten aangrijpen dat ons kan helpen.
http://www.fnv.nl/site/media/pdf/108874/Zwartboek_werken_vanuit_de_bijstand_febr2013.pdf
En als we iets willen bereiken zullen we alles moeten aangrijpen dat ons kan helpen.
Klopt helemaal!!
Ik heb direct contact met de FNV. Heb ze toestemming gegeven om de zwartboeken, van mijn dwangarbeidersverzet blog af te mogen halen om ze in hun eigen zwartboek te kunnen gaan verwerken.
Maandag heb ik ook gesprekken met de FNV in Amsterdam. Maar ik noem het beestje wel bij de naam. Zoals ik hier publiceer, zo spreek ik ook in het echt, niks verhullend en steenhard.
Condor
Hoi Deva,
ik had ook een tijd geen sollicitatieplicht voordat ik bij een mij onbekende klantmanager moest komen en door hem no matter what naar Orionis bv werd doorgesluisd. Die bejegening herken ik in je verhaal. Wat me erg boos maakt is het feit dat er vanuit wordt gegaan dat je per definitie niet de waarheid spreekt als je zegt dat je niet kunt werken. Niet KUNNEN is zeker geen NIET WILLEN! Ik had ook een keuring aangevraagd, maar de jobcoach heeft om één of andere duistere reden tegengehouden dat de aanvraag ook werd verzonden. Later kwam ik op internet tegen dat het advies van de keuringsarts niet bindend is voor de gemeente. Kunnen ze je toch nog naar het werkkamp (terug)sturen….. dus bleek er niet echt een man overboord. Je moet trouwens periodieke herkeuringen ondergaan, met elke keer de kans weer tot de dwangarbeiders te gaan behoren.
Blijf je trots bewaren, Deva. Laat Bruin II het niet winnen, al denken ze de zege binnen te hebben!
Bedankt voor de reacties allemaal. Inmiddels heb ik een interview gehad met een aandachtige journaliste van de Hoogeveense Courant, ik had ze gemaild dat ze de beerput bij de gemeente eens open moesten trekken. Gisteren kreeg ik na 3 maanden (!!!) toch nog een korte reactie van de gemeente op de laatste brief die ik gestuurd had. Op de hoofdzaak van die brief, dat ik ondanks dat ik afgekeurd ben toch voor een gesprek over ‘maatschappelijke participatie’ op moest komen draven, GEEN WOORD. Kortom, de vernedering en het mij niet serieus nemen blijft maar voortduren en ik heb er schoon genoeg van. Ik heb besloten de eis tot schadevergoeding te verhogen tot 3000 euro, plus eis ik nog steeds het ontslag van de jobcoach. Als ze niet akkoord gaan schakel ik een letselschade-advocaat in en klaag ik de jobcoach juridisch aan wegens machtsmisbruik.
Hoi Deva,
Heel goed aanpakken die hap.
Je hebt geen andere keuze dan de gang naar de rechter. En natuurlijk om het helemaal openbaar te maken.
Je mag bestuurlijke stukken compleet openbaar maken en de personen met naam en toenaam publiceren. Er is namelijk een wet voor, de WOB Wet openbaarheid van bestuur.
Ik zal nu al beginnen met het zoeken van een goede letselschadeadvocaat of een gewone advocaat om de maatschappelijke participatie aan te gaan vechten voor de rechter. Je hebt geen keuze, want ze willen je gewoon dwangarbeid gaan laten verrichten. Voordat je het weet word je in een werkkamp gestopt. Dit moet je voorblijven.
En gewoon alles publiceren. Je kan een blog of website aanmaken.
Je hebt al een interessante website UWVreselijk genaamd. Zie link.
http://www.uwvreselijk.nl/
Of een blog op wordpress.com zoals ik heb gedaan. Is gratis.
https://dwangarbeidersverzet.wordpress.com/
Condor
Hai Condor,
Nee, de gemeente wil mij niet langer dwangarbeid laten verrichten, zij houden zich aan de uitspraak van de keuringsarts. Maar ik ben boos dat ik een maand na de uitspraak van de Ombudscommissie toch op moest komen draven voor een afspraak over ‘maatschappelijke participatie’. Ik wist niet wat ze daarmee bedoelden en was bang dat ik aan verplichte bezigheidstherapie zou moeten gaan doen. Dus ik zat weer enorm in de stress, weer slecht slapen etc. en heb meteen een brief geschreven. Ik ging naar het gesprek en tot mijn grote verbazing begon die man (van een extern bureau dat door de gemeente ingehuurd was want daar hebben ze wel geld voor) over werk. Ik kon hem gelukkig al snel duidelijk maken wat mijn situatie was, en heb hem ook gezegd dat ik door de gemeente slecht behandeld ben. Mijn indruk was eigenlijk dat de gemeente een nieuw softwaresysteem heeft en dat alle uitkeringsgerechtigden daar in moesten worden gezet. Iedereen moest komen, ook de mensen zoals ik die vrijgesteld zijn van sollicitatieverplichtingen. Mijn brief hierover is pas na drie maanden beantwoord met een kort mailtje waarin hierover echt helemaal niets gezegd wordt, geen enkel woord. Ik vind dit schandalig en ga hier een nieuwe klacht over indienen.
Hoi Deva,
Ik zal zeker een officiële klacht in gaan dienen.
Zoals mijn advocaat ooit tegen me zei, je hebt plichten maar je hebt ook rechten!!
En naar mijn mening hebben ze je rechten met voeten getreden.
Condor
Net (op mijn eigen initiatief) positief gesprek gehad met twee klachtencoordinatoren van de gemeente. Voor het eerst sinds een jaar weer het gevoel gehoord en serieus genomen te worden. Men heeft toegezegd dat de drie (!) brieven die onbeantwoord zijn gebleven alsnog beantwoord gaan worden, daar gaan ze achteraan. De gemeente heeft ze in ieder geval wel ontvangen. Ik had van de gemeente bericht moeten krijgen over de verdere afhandeling van mijn klacht. Het blijkt dat mijn klacht en het verslag (plus advies) van de Ombudscommissie al twee keer besproken zijn door het college van B en W. Ze hebben 8 januari uitspraak gedaan maar die heb ik dus nog steeds niet binnen. Ik verwacht er niet veel van maar heb besloten dit af te wachten voordat ik een claim tot schadevergoeding indien. Men vertelde mij vandaag dat het in 25 jaar nog niet 1 keer is voorgekomen dat iemand een schadevergoeding van de gemeente heeft gekregen! Kortom, de gemeente/ambtenaren krijgen altijd gelijk, en de burger nooit. Maar verder leven we wel in een vrij en democratisch land, heel anders dan bijvoorbeeld de DDR….. (dit zijn mijn woorden, niet van de klachtencoordinatoren)
De klachtencoordinatoren raadden mij aan mijn eis tot ontslag van de jobcoach te laten varen. Zij zal niet ontslagen worden, dat besluit staat vast. En passant kreeg ik te horen dat als ik in de publiciteit (bijvoorbeeld op deze site) namen van ambtenaren had genoemd de gemeente in dat geval altijd een aanklacht wegens smaad indient……
Het lijkt erop dat het publiceren van je verhaal op deze site weer enige invloed heeft gehad, zoals eerder al in Leiden gebeurde. En kennelijk is men ook bang voor het noemen van namen. Maar de vraag is natuurlijk of ze gelijk krijgen met smaad als je gewoon je eigen verhaal opschrijft. In Leiden hebben ze zo’n proces niet aangedurfd, nadat we hoofdbewaker Emiel Gommans hadden genoemd. Wel hebben ze ons gebeld of die naam niet van de site kan, hij was immers maar een uitvoerder…
Bestuurders en ambtenaren maken het land kapot!
Prof. Arnold Heertje
Een deel van de werkloosheid in het land berust op de onmacht en onwil van instellingen als het UWV en de gemeentelijke bureaucratie, die immers vanwege hun eigen werkgelegenheid belang hebben bij het voortduren en zelfs groeien van de werkloosheid.
Bron: http://www.rtl.nl/components/financien/rtlz/redactie/column/heertje/2013/articles/de-snelheid-waarmee-de-nederlandse-samenleving-achteruit-gaat-neemt-toe.xml
Rijken beschermen hun rijkdom en ambtenaren hun baan, ten koste van alles en vooral eerlijkheid.
Dus wees verstandig, ben niet meer eerlijk tegen dit soort lieden, denk aan je eigen leven/gezin en beurs en fuck ze allemaal! Weet je iets over ambtenaren, fraude of zo? Geef ze anoniem aan bij de fiscus, fiod, etc. Dit trucje passen ambtenaren n.l. ook toe op de uitkeringsgerechtigde, bellen ze zelf met de soc. recherche, of zeggen dat ze een anoniem telefoontje over fraude hebben gehad. Vertrouw nooit een ambtenaar!
Maar bij het UWV gaan er wederom 4,000 uit, geen nood deze gekwalificeerde ex- ambtenaren kunnen zichzelf in no time bemiddelen naar duurzaam betaald werk. Let maar op er komt er niet een in de WWB. Of droom ik nu?
Ombudsman in jaarverslag 2012: ‘Bureaucratie nekt financieel zwakkere’
De meeste klachten gingen over de Belastingdienst (2787), over gemeenten werd 2346 keer geklaagd, over de politie ontving hij 1350 klachten en over het UWV werden 1248 klachten ingediend.
http://jaarverslag.nationaleombudsman.nl/sites/default/files/Verslag%202012.pdf
Hallo,
Ik zie dat de vele verhalen iets van 2 jaar oud zijn.
Zelf merk ik het nu ook, want ik krijg nu ook dit te horen dat ik er maar heen MOET gaan!
November 2014 hield mijn werk op (dit was ook een traject van de gemeente in het groen), gisteren had ik een gesprek met de werkcoach. Er wordt van mij verwacht dat ik gewoon maar moet gaan en dat ik geen keuze heb. Terwijl ik duidelijk voorbereiding had gedaan, maar ja daar luisteren ze natuurlijk niet naar. Ik zei dat dit traject is voor mensen die langer dan een jaar werkloos zijn en in mijn geval ben ik nog niet eens 4 maanden werkeloos, alsnog wordt ik daarheen gestuurd. A.s. maandag zou ik al moeten beginnen, totaal tegen mijn zin in ga ik duidelijk mij niet goed inzetten. Ben er zo gedemotiveerd door geraakt, want als ik het niet doe dan wordt mijn uitkering gestopt, sancties en kan ik fluiten naar de rest. (dit is meerdere keren gebeurd en nu zit ik echt op een hele lage punt van motivatie, alles kan me gestolen worden, zo voel ik me behandeld worden door de gemeente/uwv elke keer).
Ik zelf heb aangegeven dat ik in 2012 en 2013 een soort van epileptische aanval heb gehad (1x per jaar). Dit kwam puur door stress/depressie/overspanning. Ik had in de tijd een betaald baantje, maar in samenwerking met de gemeente. Alles wat verkeerd was, gaf ik aan en er werd niets meegedaan. Elke keer weer. Dit werk hield op eind 2012 en kon ik een ww krijgen van een half jaar, daarna kwamen de verplichtingen/dreigingen.
In 2013 mijn rijbewijs behaald in maart en een maandje later een aanval. Door dit mocht ik dus een jaar lang niet rijden en wordt arbeid zoeken wat moeilijker voor mij. Dan kom je in de uitkering, ga je een traject aan in het groen (2014 maart t/m november) met behoud van de uitkering. Ik had nog ruzie gehad met een leidinggevende van de gemeente daar. Gelukkig pakte het goed uit voor me en kon ik gewoon uitkering aanvragen. Daarna de verplichtingen alweer om ziek van te worden. 2014 heb ik dus geen aanval meer gehad en mocht ik weer rijden, maja geen auto en geen geld om over een auto te beschikken, dus dit idee valt ook helemaal weg. Weer een illusie rijker!
Zoals ik boven vermelde heb ik gisteren tijdens het gesprek aangegeven wat ik ervan vond, maar krijg geen gehoor en ik moet maar. Ik zei dat ik ook had gelezen dat jullie samen met alescon het werk afpakken van de gehandicapten en dit geven aan de langdurige werklozen. Alescon kan het blijkbaar allemaal makkelijk doen, want geef de gehandicapten een andere bezigheid en ze zeuren toch niet. Meestal alles wat ze aangeboden krijgen vinden ze leuk, terwijl de werklozen daar met tegenzin aan het werk gaat. Kreeg geen reactie daarop, maar meer een hersenspoelende verhaal te horen van de werkcoach om mijn zoet te houden. Hij vertelde zijn verhaal en ik zat in mijn hoofd (lalalalala bladibla) te zingen. Toen ik begon over keuze, zeiden ze je hebt geen keuze en dreig dreig dreig, je moet maar!
Ik ga hiermee niet naar de rechter of iets juridisch, want na mijn mening heeft het geen zin omdat ze allemaal toch achter elkaar staan. Vooral om mijn energie (dat ik nog over heb) niet daaraan te verspillen.
Maja met dit verhaal wil ik zeggen dat het gewoon dwangarbeid is idd en dat je geen keuze hebt volgens de gemeente/uwv. Goedkope arbeidskrachten zijn we voor de gemeente en bedrijven.