Participatiewet heeft met volwaardig meedoen niets te maken
De Participatiewet komt in de plaats van de nooit in werking getreden Wet Werken Naar Vermogen (WWNV). De overeenkomsten tussen beide wetten zijn groot en de Participatiewet is door sommigen dan ook betiteld als WWNV 2.0. Ook met de komst van de Participatiewet komt er één ongedeeld maar sterk verlaagd reïntegratiebudget, gericht op “iedereen die in staat is om te werken”. De huidige sociale werkplaatsen (sw), waarin 100 duizend mensen werkzaam zijn, zullen verdwijnen. Door middel van een sterfhuisconstructie zal het aantal sw-banen per jaar met ongeveer zes procent afnemen (door overlijden, pensionering, maar voor twintig procent ook door het verlopen van tijdelijke contracten). Daarvoor in de plaats komen maximaal 30 duizend “beschutte werkplekken”. De Wajong blijft alleen gelden voor de huidige gevallen en mensen die volledig arbeidsongeschikt worden bevonden. De rest van de arbeidsgehandicapten moet het volgens de nieuwe plannen zien te redden in het bedrijfsleven, dat echter lang niet altijd op hen zit te wachten. Veel arbeidsgehandicapten dreigen dan ook tussen wal en schip te vallen en net als veel bijstandsgerechtigden deel uit te gaan maken van een arbeidsreserveleger dat op flexibele basis en zonder arbeidsrechten of fatsoenlijk loon overal kan worden ingezet waar de vraag van werkgevers (of gemeenten) op dat moment het grootst is.
Achtergrond
Net als bij de WWNV gaat het bij deze plannen uiteraard om ordinaire bezuinigingen. De plannen worden de burger echter voorgeschoteld als het bieden van kansen aan mensen, als emancipatie van mensen met een handicap en het opheffen van stigmatisering. Een soortgelijk verhaal werd mensen voorgehouden bij de bezuinigingen op het ‘passend onderwijs’. Opeens waren de speciale scholen niet meer de juiste plek voor de zogenaamde zorgleerlingen. Ze zouden beter op een reguliere school terecht kunnen. Het verhaal ging gepaard met een aangekondigde bezuiniging van 300 miljoen euro, die later (na protesten) weer ten dele werd teruggedraaid. De maatregelen in het kader van de Participatiewet betekenen voor de overheid een besparing van 1,8 miljard euro per jaar. Dat geld kan de overheid goed gebruiken nadat ze tientallen miljarden euro’s heeft verspild aan het overeind houden van diverse falende banken.
Maar er zit meer achter de nieuwe plannen. Volgens de neo-liberale denktrant, die steeds dominanter is geworden en ook de linkse politieke partijen heeft geïnfecteerd, dragen mensen zelf verantwoording voor hun bestaan. Iedereen moet zoveel mogelijk voor zichzelf zorgen en de samenleving (lees: de mensen die hun schaapjes op het droge hebben) zo min mogelijk tot last zijn. Achter ‘mooie’ woorden als “eigen regie” en “verantwoordelijkheid” gaat een grenzeloos egoïsme schuil dat steeds openlijker mag worden beleden. Solidariteit wordt steeds vaker als ouderwets en conservatief weggezet. Iedereen moet zijn eigen kansen pakken. Deze denktrant gaat hand in hand met meer bevolkingspolitieke motieven. Een arbeidsreserveleger moet zelfs in de huidige tijden van crisis en werkloosheid klaar worden gestoomd om te worden ingezet voor een in de toekomst voorziene krapte op de arbeidsmarkt. Daarbij wordt steevast ingespeeld op de spookbeelden van “vergrijzing” en “ontgroening” waardoor allerlei voorzieningen niet meer betaalbaar zouden zijn. Daartoe wordt ook het arbeidsethos onder mensen aangezwengeld met kreten als “werken is gezond”. Veel werkzaamheden zijn echter helemaal niet gezond, maar leveren juist gezondheidsschade op. Dat gegeven is echter niet besteed aan de bestuurders die zelf immers werk hebben dat fysiek veel minder belastend is.
Kritiek
De kritiek op de Participatiewet van de kant van vakbonden en cliëntenorganisaties, verenigd in de Sociale Alliantie, is op een aantal punten zeker relevant, maar is in het algemeen weinig fundamenteel van aard. Teveel wordt meegegaan in de als onvermijdelijk gebrachte plannen van de overheid, terwijl hier en daar wat op de rem getrapt wordt. Wel wordt gesteld dat mensen onvoldoende worden ondersteund, omdat er te weinig geld beschikbaar komt voor jobcoaches en aangepaste werkplekken. Ook is er kritiek bij de vakbonden en cliëntenorganisaties op de vrijblijvendheid van de plannen. Daarin is sprake van een quotum van vijf procent werknemers met een arbeidshandicap. Of het quotum er ook echt komt, valt echter nog te bezien. De Participatiewet is voor begin 2014 gepland, maar het quotum wordt naar verwachting niet opgenomen in deze wet. Als het er al komt, gaat het pas vanaf 2015 gelden en wordt het geleidelijk over een periode van zes jaar ingevoerd. Er komt verder geen verplichting voor gemeenten om “beschut werk” te regelen. Het aantal van 30 duizend werkplekken is een maximum, zodat het aantal “beschutte werkplekken” wel eens veel lager zou kunnen uitvallen. Gemeenten krijgen hierin de vrije hand en ontvangen bovendien te weinig geld om veel te kunnen doen. Van veel verzet bij de gemeenten tegen de plannen is echter geen sprake. De Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad vreest vanwege al deze zaken dat de Participatiewet een “lege huls” wordt.
Loondispensatie
Een belangrijke bron van kritiek op de Participatiewet is dat er voor alle betrokkenen (bijstandsgerechtigden en arbeidsgehandicapten) sprake is van loondispensatie. Door middel van een loonwaardebepaling door het UWV wordt bepaald welk percentage van het minimumloon iemand met een arbeidshandicap waard is. Via loonaanvulling kan het loon dan worden aangevuld tot het minimumloon. In de praktijk zullen velen langdurig minder gaan verdienen, want het minimumloon is een maximum dat slechts na jaren werken kan worden bereikt: dit kan maar liefst zeven jaar duren, en mogelijk zelfs langer want het is nog onzeker of die termijn van zeven jaar weer opnieuw zal gaan beginnen als iemand bij een andere werkgever gaat werken. Omdat vrijwel niemand van de betrokkenen een vaste baan zal kunnen krijgen, zal in dat geval vrijwel niemand ooit het minimumloon gaan verdienen. Zo worden mensen dus niet eens het minimumloon waard geacht. Hun arbeid is spotgoedkoop, tot groot voordeel van werkgevers en gemeenten. Dit geldt ook voor mensen die langdurig in de bijstand zitten. Ook hen wordt immers maar een beperkt arbeidsvermogen toegedicht. De loonwaardebepaling door het UWV is uitermate stigmatiserend en kleinerend. Mensen wordt het gevoel gegeven dat ze niet meer waard zijn dan een fractie van het minimumloon.
Officieel blijven mensen die bij het van kracht worden van de Participatiewet bij een sw-bedrijf werken, hun rechten behouden. In de praktijk zijn hun rechten echter allerminst gegarandeerd. Een financiële aderlating via loondispensatie dreigt in ieder geval voor sw-ers met een tijdelijk dienstverband. Na beëindiging van hun contract komen ook zij onder de Participatiewet te vallen. Sommige politici vinden echter dat het nog niet snel genoeg gaat met het rechteloos maken van de arbeidsgehandicapten. Het reïntegratiebudget van gemeenten wordt zo sterk teruggeschroefd dat het volgens verschillende bronnen voor tachtig procent opgaat aan kosten binnen de wsw. PvdA-wethouder Hélène Oppatja uit Alphen aan den Rijn schreef daarom het kabinet hierover een brief, waarin ze voorstelt om het cao-loon dat de sw-ers (na vijf jaar werken) verdienen te vervangen door het minimumloon. Zo wentelen lokale politici de problemen waarmee ze geconfronteerd worden op laffe wijze af op mensen die het toch al niet breed hebben, in plaats van de confrontatie met de centrale overheid aan te gaan.
Maar ook sw-ers met een vast contract moeten vrezen het slachtoffer te worden van de Participatiewet en dus van loondispensatie. Door de krimpende budgetten zijn de gemeenten niet erg happig om nieuwe cao’s af te sluiten en dreigen veel sw-bedrijven bovendien failliet te gaan. De regering heeft daar echter geen boodschap aan en noemt dit een zaak van de gemeenten.
Handelswaar
Het gehandicaptenquotum wordt door de FNV als een van de weinige lichtpuntjes binnen de plannen gezien, maar er is ook vrees dat het niet gaat werken. Werkgevers die zich niet aan het quotum houden, hangt een boete van 5 duizend euro per werknemer met arbeidshandicap boven het hoofd. De FNV en cliëntenorganisaties vrezen echter dat dit bedrag door veel werkgevers op de koop toe genomen zal worden. Werkgeversorganisaties VNO-NCW en MKB-Nederland stonden vanaf het begin negatief tegenover een quotum en benadrukten samen met de VVD vooral dat werkgevers “ontzorgd” moeten worden. Het ziet er naar uit dat de werkgevers zich bepaald geen zorgen hoeven te maken, want met het quotum kan het nog alle kanten op: de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) stelt voor om het quotum toe te passen op “iedereen die valt onder de toekomstige Participatiewet”, dus ook op bijstandsgerechtigden. Het quotum is dan helemaal geen gehandicaptenquotum meer. Dit is natuurlijk uitermate aantrekkelijk voor de werkgevers: ze kunnen zo gemakkelijk aan het quotum voldoen en hebben ondertussen tegen zeer geringe kosten (loondispensatie, geen aanpassingen werkplek) de beschikking over personeel met een hoge productiviteit.
Mogelijk wordt het quotum verhandelbaar tussen bedrijven of sectoren. In een brief van PvdA-wethouders uit heel Nederland aan staatssecretaris Jetta Klijnsma wordt deze mogelijkheid aanbevolen en een “rigide systeem van boetes” afgewezen. Bedrijven moeten volgens de brief ook aan het quotum kunnen voldoen via detachering door sw-bedrijven, zodat ze de betrokkenen niet in dienst hoeven te nemen. Zo kunnen de arbeidsgehandicapten net als de bijstandsgerechtigden van hot naar her worden gestuurd zonder dat ze daar veel over te vertellen hebben.
Maar detachering is nu al uitermate populair bij sw-bedrijven en hun klanten. Het sw-bedrijf Combiwerk detacheert maar liefst driekwart van de sw-ers. De leiding van het bedrijf heeft zich geheel aangepast aan de eisen van de politiek en de geslonken budgetten. In het jaarverslag van 2011 valt te lezen: “Het vet ging al eerder van de botten; in 2011 was het snijden in de botten.” Voor de sw-ers geldt dan ook nu al vaak dat ze zo hard moeten werken als ze kunnen, terwijl de efficiency steeds verder wordt opgevoerd. De sw-bedrijven lijken zo al helemaal klaar om tegen zo gering mogelijke kosten, dat wil zeggen met zo laag mogelijke opleidings- en begeleidingskosten, de werknemers het reguliere bedrijfsleven in te pompen.
De insteek van de PvdA-wethouders zal directeur Patrick Schneider van het bedrijf IIC in Delfgauw als muziek in de oren klinken. Hij is namelijk een fervent tegenstander van het gehandicaptenquotum en ziet het in dienst nemen van de 160 mensen van de sociale werkplaats (Combiwerk), die nu bij hem gedetacheerd zijn en verpakkingswerkzaamheden uitvoeren, bepaald niet zitten. Dan moet hij hen namelijk op de loonlijst zetten en per uur gaan betalen, terwijl ze nu per stuk worden betaald. De directeur ziet zijn lucratieve handel gebaseerd op de uitermate goedkope arbeid van de sw-ers al in duigen vallen. Schneider denkt gelukkig ook aan de sw-ers – “zeer gemotiveerde mensen, die nu spontaan al om 7:15 uur in plaats van 8:30 uur (wanneer de kantoormedewerkers verschijnen) op de stoep staan” – voor wie het plezier er dan ook af zou zijn. Kennelijk vinden de sw-ers het volgens de kromme redenaties van Schneider plezierig om uitgebuit te worden.
De uitlatingen van Rutger van Krimpen, (tot voor kort) directeur van UW Reïntegratie in Utrecht, zijn nog schaamtelozer. Hij spreekt over de sw-ers die zijn bedrijf detacheert naar onder andere PostNL, DHL en Jumbo als waren het verhandelbare producten. Volgens de directeur hebben de bedrijven veel profijt van de sw-ers vanwege de “gunstige prijs-kwaliteit-verhouding”.
Social return?
Of het gehandicaptenquotum er komt en in welke vorm moet zoals gezegd nog blijken. In dagblad Trouw daagde Klijnsma de werkgevers uit om vooral met “lumineuze ideeën” te komen. Diverse grote werkgevers, verenigd in Bouwend Nederland, pakken die handschoen blijkens een bericht in de NRC maar al te graag op. Zij introduceerden de Social Return Prestatieladder die middels een puntensysteem aangeeft in hoeverre een bedrijf voldoet aan bepaalde eisen op het gebied van integratie van arbeidsgehandicapten. Aan de hand daarvan kunnen overheden dan beslissen om goed presterende bedrijven de voorkeur te geven bij aanbestedingen. De eisen zijn echter zo algemeen van aard dat voor bedrijven een plekje op de prestatieladder al snel verdiend is. Hooguit formaliseert de prestatieladder een aantal zaken die een werkgever toch al zou moeten doen om een arbeidsgehandicapte enigszins fatsoenlijk te laten werken. Over een normale beloning van arbeidsgehandicapten heeft de prestatieladder uiteraard niets te melden. Het middel zal voor werkgevers waarschijnlijk vooral een aantrekkelijk marketinginstrument blijken te zijn dat het binnenhalen van opdrachten van de overheid vergemakkelijkt.
Toch zijn niet alle bedrijven enthousiast over social return. Sommigen zien het aannemen van mensen met een arbeidshandicap namelijk als een risico dat ze liever niet lopen. Volgens Erik Wagemaker, directeur van ingenieursbureau Wagemaker in Rosmalen, zou de definitie van social return veel breder moeten worden opgevat. In het blad “Forum” van VNO-NCW stelt hij: “We doen al aan social return. We bieden zeventig mensen werk, betalen belasting, steunen goede doelen, leiden stagiaires op, begeleiden afstudeerders, doen aan afvalscheiding.” Mensen voor je bedrijf laten werken, belasting betalen, afval scheiden: het is allemaal social return en de maatschappij moet de ondernemende weldoeners die dit allemaal mogelijk maken vooral niet lastig vallen met mensen met een arbeidshandicap, zo luidt de boodschap.
Veel mensen met een handicap hoeven dus niet te rekenen op een langdurig dienstverband. Werkgevers worden weliswaar volgens de plannen en ook nu al op allerlei manieren “ontzorgd”, via loondispensatie, no-risk polissen en mobiliteitsbonussen (premiekorting), maar die maatregelen zijn van tijdelijke aard. Voor Wajongers betekent het in de praktijk dat ze vrijwel geen kans maken op het vinden van een vaste baan. Als de subsidies stoppen, dan kunnen ze vertrekken. Een behoorlijk loon zit er ook al niet in, want de Wajongers kunnen gemakkelijk vijf jaar of zelfs langer onder het minimumloon betaald krijgen. De Participatiewet gaat aan deze dingen niets veranderen en pakt hen ook nog eens het recht op studiefaciliteiten af. En zo worden ze onder de Participatiewet verplicht om zonder enig vooruitzicht van onderbetaalde baan naar onderbetaalde baan te hobbelen met het gevoel dat ze uiteindelijk nergens welkom zijn.
Mensen in de bijstand en arbeidsgehandicapten wordt steeds dwingender voorgehouden dat ze ook maar eens voor hun geld moeten gaan werken, maar zowel de overheid als bedrijven willen vooral geen geld uitgeven aan de participatie van mensen op de arbeidsmarkt. Deze ongerijmdheid zorgt ervoor dat de betrokkenen van twee kanten gemangeld worden. Enerzijds worden ze opgejaagd richting de arbeidsmarkt, anderzijds worden ze er ook weer net zo makkelijk afgeschopt. Omdat ze vanwege hun positie geen enkele kans maken op fatsoenlijk werk, moeten ze genoegen nemen met wat hen wordt voorgeschoteld zonder arbeidsrechten en normale beloning.
Werkelijke participatie van arbeidsgehandicapten in een kapitalistische economie is een illusie die nooit werkelijkheid kan worden. De logica van het kapitalisme schrijft voor dat iedereen tegen iedereen moet concurreren en dat kan alleen maar tot ontmenselijking van de arbeid leiden, zeker in de lagere regionen van de arbeidsmarkt waar de arbeid zo goedkoop mogelijk gemaakt moet worden en de uitbuitingsgraad het hoogst is. Werkelijke participatie van arbeidsgehandicapten en anderen is alleen mogelijk in een economie die niet gebaseerd is op concurrentie en groei, maar op productie naar behoefte en gelijkwaardige inbreng van iedereen die betrokken is in het arbeidsproces.
Jacob Visser
Een voorproefje van hoe de participatiewet zou kunnen gaan werken geeft de gemeente Sittard-Geleen.
Bij het pas geopende distributiecentrum van PostNL werken in de ochtendploeg mensen uit de Sociale Werkplaats.
Nu nog met een “normaal” loon en CAO..
Als goedmakertje levert de gemeente voor de avondploeg bijstandsgerechtigden aan die hier eerst 3 maanden met behoud van uitkering werken….mogelijk volgt een contract van een half jaar. Daarna is het afgelopen/uit.
Zo zijn een bedrijf aan het qoutum kunnen komen EN goedkope arbeidskrachten aangeleverd krijgen.
De Participatiewet is ondergraving van het Minimumloon, meer niet.
Sterker nog al die dwangtrajecten zijn er op gericht op het niet vinden van werk.
Immers dwangarbeid is een lucratieve miljardenindustrie. Het draaideurprincipe is het doel.
Daarom zijn er ook oude rotzooi van computers, restricties eigen initiatieven, demotivatie, bedreigingen en intimidaties. Ondeugdelijke websites zoals werk.nl. De werklozen worden op alle kanten tegengewerkt op vinden van werk.
Alles is er op gericht op het niet vinden van werk.
De kille feiten en cijfers zijn ook, dat werklozen die gewoon thuis zitten en ongehinderd zonder restricties en demotivatie kunnen solliciteren veel grotere kans op een baan hebben.
Condor
Het kapitalisme speelt haar smerig spel weer eens dood leuk en niemand komt er tegen in protest. De zwakke vakbonden denken alleen maar aan compromissen maken met de heersende klasse en politiek links is nog steeds ideologisch totaal leeg. De PvdA speelt mee met de neoliberale politiek, de SP zit vast in de beperkingen van de sociaal democratie en de restanten van Groen(schijn)Links proberen wanhopig om goed over te komen op het kapitalisme!
Hoe zit dat nu met WAJONG’eren? Jongeren met een arbeidshandicap zoals PDD-NOS, Asperger, ADHD en verder? Die worden dan verplicht om werk te zoeken, terwijl de kapitalisten voor hun geen werk hebben, want ze kunnen niet aan de markt eisen voldoen. Ze kunnen niet 40 uur werken, hebben niet sterke sociale vaardigheden en kunnen vaak niet meerdere taken ter gelijk uitvoeren. Straks dwingt de overheid deze groep om toch overal te solliciteren, terwijl ze weten toch geen werk te krijgen. Dat moet zo frustrerend zijn om naar werk te zoeken dat er niets is. Burn-outs en wanhoop zullen deze groep treffen, maar dat doet de overheid niets. Wie niet steeds solliciteert zal beboet worden op zijn/haar uitkering.
In plaats van deze jongeren te dwingen om werk te zoeken, moet de overheid banen voor hun maken. Maar nee dat doet de overheid niet. Want banen maken mag alleen de markt doen, beweren de neoliberale machthebbers. Dwangwerk straks voor je Wajong! Een typische kapitalistische misdaad!
Jorein, je schrijft: “…en niemand komt er tegen in protest”.
Misschien goed om eens verder te kijken dan alleen die gevestigde partijen. Alleen al op onze website vind je een veelheid aan mensen en initiatieven die zich inzetten tegen de dwangarbeid. Door te zeggen “niemand” schrijf je al deze mensen af, doe je net alsof er buiten de gebaande paden geen verzet mogelijk is en demotiveer je bovendien mogelijk mensen die ook in protest willen komen. Er is wel degelijk verzet!
Het verzet moet vanuit het volk komen.
Van de politiek, vakbonden, media, overheid en bedrijfsleven hoeven we niks te verwachten.
De geschiedenis heeft dat allang keer op keer bewezen.
Condor
Hoi Condor,
Draaideur in de zin dat je met groot risico als nog goedkopere slaaf terug komt. Dus nu onder bijstands niveau. Dadelijk alleen voor waterige soep en achter prikkeldraad.
Die pilots hebben ze ook al gedraaid. eenmaal een keer binnen als galeislaaf wil niemand je hebben. Succes verzekert. En verplicht je bedrijven gaan ze naar Polen of huren polen in.
Overigens sommige chinese ateliers zijn beter vertoeven dan wat jij gezien hebt.
Overigens consumentengedrag veroorzaakt dit hele gedoe. Zo goedkoop mogelijk voor één eurie.
Betaal jij extra voor Havelaar koffie?
Hoi Jorein,
Niet gehandicapte werkelozen zoals Condor (sorry jongen) zijn aantrekkelijker.
Kun je veel meer uithalen. Vraag me overigens af wie met vol verstand gratis wil werken onder beroerde omstandigheden. Zag vanmorgen dat ene staatsecretaris weer quoyta richting uitstroom bedrijfsleven wil invoeren. Dit heeft alleen bij de oosterburen gewerkt (teweinig mannen zonder oorlogsletsel)
Gevolgen participatiewet die in Meppel al vol in is gevoerd. Ultrarechts.
Zie cartoon van de Arvy special!!
http://www.arvy.org/publicaties/20130410.html
Condor
Ik vind dat er 1 ding niet belicht wordt. In het huidige model levert een uitkering meer op dan werken tegen of onder minimumloon. Dit door meerdere uitkeringen in een gezin, subsidies, toeslagen. Ik vind dat werken altijd lonend zou moeten zijn. Nu gaan mensen die aan de slag gaan erop achteruit. Voor henzelf niet bepaald motiverend en voor mij een vreemde gang van zaken dat niet werken beter betaald dan wel werken.
Levi,
Je vergeet echter te vertellen dat een uitkering per individueel, het bestaansminimum is. Je weet toch wel wat het bestaansminimum is?
Ondanks dat in een huishouden, uitkeringen gestapeld kunnen worden, ieder persoon in dat huishouden, niet meer heeft dan het bestaansminimum. Vaak hebben de inwonende ook geen recht meer op toeslagen, met uitzondering van de zorg toeslag.
Wat je ook niet verteld is dat het toeslagensysteem krom is en wat je ook niet verteld is dat de meeste toeslagen ook van toepassing zijn op werkenden, met een laag loon. Gaan we nu ook de werkende die samenwonen in 1 huis, korten om het feit dat ze hun lonen en toeslagen kunnen stapelen?
Ik woon samen met mijn ouders, als ik weer aan het werk kom, is dat voor mij op zijn minst een inkomstenstijging van 100%, dat toch wel de moeite waard om weer te gaan werken , vind je niet?
“Ik vind dat er 1 ding niet belicht wordt. In het huidige model levert een uitkering meer op dan werken tegen of onder minimumloon. Dit door meerdere uitkeringen in een gezin, subsidies, toeslagen.”
Onzin, ook een minimumloner heeft recht op precies dezelfde toeslagen en kwijtscheldingen. Nie de aard van het inkomen is bepalend, maar de hoogte. Bovendien is je uitkering alleen dan op minimumloonniveau, wanneer je een stel bent. De minimumloner krijgt we nog arbeidskorting, dus dan zit die ook hoger. Bovendien is de situatie, waarbij één partner 40 uur tegen minimumloon werkt en de ander helemaal niet, volkomen hypothetisch. Waar men wel naar moet kijken, zijn WWB-gerechtigdenen, die een deeltijdbaantje hebben. Die leveren nu precies in, wat ze met het baantje verdienen.
Door mij zelf:
Ik was vergeten dat dit dadelijk gedeeltelijk werkelijkheid kan worden met de kostendelersnorm. Als dit er door komt, worden de ouderen op hun AOW (een volksverzekering waar je, je hele leven voor betaald hebt) gekort, puur omdat er iemand in hun huis inwoont, of deze nu werk heeft of niet. De ouderen moeten deze korting dan verhalen op de overige inwonende. Dat betekend dat de inwonende werkende moeten gaan betalen voor de bezuiniging van de overheid, onder de noemer stapelen van de inkomens.
Hallo mensen,
Inderdaad het is schofterig wat die werkgevers allemaal uitvreten. Ik heb het aan de lijve mogen ondervinden. Je krijgt onderbetaalt erbarmelijke werkomstandigheden, hoge werkdruk en wat je zegt met draaideur je wordt bedankt. Hierdoor dus ook een burn-out gehad maar nu ga ik terugvechten. Ik ga tot de bodem uitzoeken over gemeentes werkgevers werknemers en dan iets mee doen ik kan misschien via de arbodienst mensen werkplaatsen tonen die niet werkbaar zijn en zorgen dat daar worden uitgedeelt.
Ik hoop dat iemand een instantie opricht die gemeentes niet zomaar een gang laten gaan en dat ge jojo met die mensen moet echt ophouden. hoe dat weet ik nog niet maar zal mijn creativiteit en verstand er over laten gaan en dan kom ik huis wel wedjes tegen waarvan die zeggen dat dwangarbeid strafbaar is net als kinderarbeid en dan zal er echt wel een balletje gaan rollen ga niet wachten tot er iemand opstaat ik doe het zelf we.
gegroet metfan
Daarom zou het niet slecht zijn voor de economie van Nederland dat er een Basisinkomen komt.
mvg. JGF Steinmeijer
Email : franksteinmeijer@hotmail.nl
Vroeger zeiden ze al: “daarom is geen reden”. Het gaat ons trouwens niet om “de economie van Nederland”, maar om onszelf. Maar al te vaak gaat het goed met de economie en slecht met het grootste deel van de mensen. Ik ben persoonlijk helemaal niet zo’n fan van het streven naar het basisinkomen, en al helemaal niet vanwege de economie.
(Ik heb trouwens je telefoon-nummer weggehaald uit je reactie. Wil je dat echt met iedereen delen?)
l.s., Rome is ook niet in een dag gebouwd.. als sinds de perestrojka het altijd maar consoliderende bedrijfs-leven niet in staat is voor iedereen goed betaald werk te bieden, wordt/blijft de Staat verantwoordelijk voor het lot van de massa werklozen en bestrijding van de consequente armoede.. door de particinazi-wet werkt men of verplicht voor de overheid of voor het minimum-loon in een bedrijf, dat ook op allerlei manieren het bestaan onmogelijk wordt gemaakt door regels en wetten.. het grote idee van VVD-kabinetten was dat ‘als buitenlandse banken weer in onze economie gaan investeren, trekt de reguliere arbeidsmarkt vanzelf aan en gaat de massale werkloosheid weer omlaag’.. het probleem is helaas dat die banken dat niet doen, ze investeren liever in Dubai of ergens in China, dan maken ze ook wat winst, west-europa is veel ’te duur’. we zitten gewoon met een massa werklozen en een handje-vol rijken en ik schaam me er als Nederlander voor dat middels de participatie-wet ‘een machts-middel als chantage’ wordt gebruikt om mensen tot onbeloonde arbeid te verplichten (anders dit of dat: verplichte deelname aan dat zgn. re-integratie-traject). Nederlands’ reputatie is al niet zo mooi als het om SLAVERNIJ gaat en ik en sommige andere mensen zeggen gewoon: ‘als er goede banen zouden zijn, zouden we ook wel solliciteren!’, i.p.v. werken voor uitzend-buro’s, etc.. vroeg of laat gaat het mis met het bedroevende morele, ethische, spirituele/religieuze peil van ons land. dat handjevol rijken had ook steeds geprobeerd zijn belangen te verdedigen in de 2e kamer, maar dat 9 van de 10 mensen al 15, ofzo, jaar in de financiele stress zit, gaat tekort aan levensvreugde en schade aan de volksgezondheid veroorzaken (bv. depressies of verslavingen).. het punt is dat de mensen door ‘arbeidsplicht’ alleen maar meer lak krijgen aan ook andere wetten en dat is ook schadelijk voor ‘de liberalen’. weg met de participatie-wet, de overheid gaat maar eens voor een gezonde economie zorgen, waarin niet steeds iedereen moet worden afgeperst door een handjevol elites, of dat nu de mafia is of het zijn politici: blij met euros zijn ze allemaal (the happy few/3% rijken). dat ‘Oranje’ dit accepteert, verbaast mij en ik heb er op 4 en 5 mei eens over nagedacht: ‘hoe kon die achterlijke wet worden aangenomen in 2015’, waar haalden ze het lef vandaan? ik neem aan dat het percentage ‘republikeinen’ in de bevolking zal toenemen en mensen het beginnen te vertikken om ‘gebukt te gaan onder het koninghuis’ (dat best zelf es wat geld in de economie kan stoppen, of kan lenen in het buitenland bij beleggers). serieus mensen! wie kan gewone dingen nog betalen? (de kapper, een avondje uit eten, de bioscoop, een taxi bellen). die bedrijven hebben geen klanten genoeg en gaan failliet, maar de rest kan ‘verplicht dom, vies en zwaar werk doen’ (gratis, anders geen bijstand=chantage)..
Nils Meijer
weet je? (ik heb er nog es over nagedacht..)
ik zou eigenlijk willen dat de samenleving profiteert van wat ik doe in vrijheid en niet dat wie of wat dan ook profiteert van wat ik doe door onvrijheid (verplicht werk, ook al is het wel nuttig.. omdat ik verplicht ben, is dat al geen ‘vrijwilligers-werk’ meer: onbetaald 3 dagen in de week, onder het derde kabinet Rutte). simpel!
Als je dan gedwongen zonder loon aan het werk bent of tegen zeer slechte voorwaarden met een klein loon wat zijn dan je kansen om te saboteren ? Er is veel controle veel gaat op tijd en er hangen mogelijk camera s . Daar bij is er ook zeer zeker de mogelijkheid dat je word verraden door directe collega ’s . Langzaam aan actie als individueel verzet is dat nog mogelijk ? Collega s gaan klagen enzv. Vernielingen ? Ik las laatst dat een wandelaar een grote hoe veelheid post had gevonden half begraven in het bos in de omgeving waar ik woon. Degene die de post niet had bezorgd maar begraven is achterhaald. Zijn of haar motieven tot de daad zijn me onbekend. Er is al sinds jaar en dag klacht van uit “werkgevers “dat er zo veel word gestolen door hun “werknemers “. Ik heb gelezen dat er meer van binnen uit word gestolen dan van buiten af of dat nog zo is weet ik niet. Ik heb het nu niet over een potlood of kladblok mee naar huis nemen maar substantieel. Af en toe komt er in Opsporing verzocht wel een item voor bij waar in word gesteld dat bepaalde inbrekers wel erg goed op de hoogte waren wat en waar bij bedrijfsinbraak. Wat een beerput ” werkgevers ” die hun medewerkers als potentiele ” dieven ” zien en niet onterecht. De strijd tussen kapitaal en arbeid in de praktijk ! Ik vraag me af of diefstal door ” werknemers ” de beste sabotage is . Op zich vind ik sabotage van uitbuiters / ” werkgevers ” door mensen die worden uitgebuit volkomen terecht en noodzakelijk.
In Frankrijk weten ze daar van wanten tot en met gijzeling van ” werkgever ” aan toe. P.s. als ik mee wil doen met Doorbraak dan moet ik dat digi formulier invullen maar dat is zo te zien niet goed beveiligd. Kan het eventueel ook op andere manier aanmelden ? Ik wil geen prepaid moet er per se worden gecommuniceerd per telefoon ?
Vreemd dat er word gesproken over stapelen uitkering dat is achterhaald voordeurdelers korting enzv.
Je kan als je dat wilt communiceren met ons via Signal of PGP, zie: https://www.doorbraak.eu/contact/