Niet de media-aandacht voor afgewezen vluchtelingen is het probleem, maar de politiek die hun ellende veroorzaakt!

Tofik Dibi wil een einde maken aan de publieke en media-aandacht voor individuele gevallen van vluchtelingen die dreigen te worden uitgezet. Volgens het GroenLinkse Kamerlid worden zij zo slachtoffer van het hevig gepolariseerde debat, en dat zou de kans op een goede oplossing niet doen toenemen. Onzin, in de praktijk blijkt dat de vluchtelingen die de meeste steun krijgen, de grootste kans maken om te mogen blijven. Hierbij dus direct een vraag om steun, en wel voor een Angolese man uit Utrecht die binnenkort dreigt te worden uitgezet.

Aanleiding voor zijn opmerking is de discussie over de Afghaanse tiener Sahar, die door minister Leers samen met haar familie gedeporteerd dreigt te worden. Maar er is niets nieuws onder de zon. Sinds jaar en dag proberen politici – juist ook linkse! – actiegroepen wijs te maken dat media-aandacht schadelijk zou zijn voor de afgewezen vluchtelingen en migranten waar ze voor opkomen. Van gemeenteraadsleden tot Tweede Kamerleden, al jaren drukken ze actievoerders op het hart om de weg van de stille diplomatie te bewandelen. “Geef dat dossier maar aan ons, dan spelen wij het wel door aan andere hotemetoten in Den Haag. Maakt u zich geen zorgen, slaap zacht.”

Dibi koerst nu aan op onderlinge afspraken tussen de oppositiefracties in de Tweede Kamer om de schrijnende gevallen uit de media te houden, om achter de schermen de minister voor asielbeleid een zelfgemaakt dossier te overhandigen. Welke kleur de regering ook heeft, altijd komen politici met zo’n ‘ontmoedigingsbeleid’. Maar niet de publieke of media-aandacht vormt het probleem, dat is de politiek zelf, die de ellende immers veroorzaakt heeft via het keiharde migratiebeleid.

Een reactie op Dibi op internet: “Er is niets op tegen, integendeel, om slecht en onmenselijk beleid van volksvertegenwoordigers in de openbaarheid te brengen, zodat de burgers middels hun reacties het tij kunnen keren en het onmenselijk kaf in een regering herkennen en met ze afrekenen. Ontzettend dom en verwerpelijk idee van u, heer Dibi.”

Gelukkig zijn actievoerders eigenwijs. Uit de ervaringen van diverse actiegroepen, waaronder De Fabel van de illegaal in Leiden, blijkt dat het genereren van publieke en media-aandacht vaak de schellen van de ogen doet vallen, mensen in beweging kan zetten en deuren kan openen. Schooldirecties, sportverenigingen, burgemeesters, lokale bekendheden en simpelweg de buurt: vaak voelen die zich allemaal aangesproken en geïnspireerd om een met uitzetting bedreigd persoon of gezin voor hun gemeenschap te behouden. Want de medemenselijkheid is vaker op straat en in de buurt te vinden dan in de Tweede Kamer.

En om deze woorden kracht bij te zetten: in Utrecht is een Angolese man opgepakt bij de afdeling Burgerzaken in het stadhuis. Zijn vrouw en zijn drie kinderen hebben wel een verblijfsvergunning. Hij heeft zich acht jaar geleden bij hen gevoegd. Hij werd in Angola politiek vervolgd, maar heeft zoals tegenwoordig gebruikelijk hier geen verblijfsvergunning weten te bemachtigen. Inmiddels verdient zijn vrouw voldoende om aan de eisen voor gezinshereniging te voldoen. Toen de man de aanvraag daartoe kwam indienen op het stadhuis, werd hij prompt opgepakt en opgesloten. Hij dreigt binnen twee weken te worden gedeporteerd.

In Utrecht zijn de acties voor hem in volle gang: op de school van zijn zoontje Beni en zijn dochter Excause, er is een handtekeningenactie, er wordt geld inzameleld voor de proceskosten, en ook op de televisie is er inmiddels de nodige aandacht voor het gezin geweest, onder meer in De Wereld Draait Door. Ook op Hyves is een actie gestart. Dus beste lezer en lezeres: negeer Dibi en geef het door!

Ellen de Waard