Noisejob: “Maar het volk houdt toch van mij?”

Onlangs heeft de Libische leider Moammar Khadaffi een nieuwe betekenis gegeven aan het veelzijdige begrip liefde. Hij weet uit ervaring veel te vertellen over dat gevoel waarvan men zegt dat het de wereld doet draaien. Zelf is hij uiteraard een schattebout van een kereltje en een vreselijk gezellig lachebekje. Geen wonder dat het voltallige Libische volk verliefd op hem is geworden. Heel Libië hangt al jaren aan zijn lippen en zweeft op de wolken, zeker nu die prachtige vent zijn onderdanen laat kennismaken met het zachtaardige staatsgeweld van tanks en geweren.

De Libiërs hebben altijd alles voor hun geliefde opgeofferd. Zo gaat dat in de liefde, die eeuwigdurende verbintenis met de enige en de ware op die ene planeet waar het bewijs van leven schijnt te zijn dat op andere planeten nog ontdekt moet worden. De doorslaggevende voorwaarde voor die liefde behoort toch wel te zijn dat je je helemaal aan je geliefde overgeeft en je hele bestaan in de schaduw stelt van dat zonnetje in huis, die ene en ware die jou verhit en doet smelten met zijn of haar zonnestralen. Zo zou het met de liefde moeten gaan, zeggen ze. Weet ik veel…

De volgens hun leider zo verliefde Libiërs gaven hem volop respect, geld en macht. Ze leefden zelf in armoede om hun geliefde alles te schenken wat zijn hartje begeerde. Khadaffi genoot met volle teugen van een leven in voorspoed en weelde, in tegenstelling tot zijn onderdanen. Maar in de liefde schijn je te moeten verwachten dat je veel dient te geven en opgetogen behoort te raken over de kruimels die op het bord van de liefde blijven liggen. Zo luidt de moraal en zo dient men zich te gedragen.

Toch moest zelfs de naar eigen zeggen zaligverklaarde Khadaffi iets terug doen voor de tomeloze liefde van zijn volk. Hij beloofde plechtig dat hij zijn macht zou inzetten om het welzijn en de rust van de Libiërs tot ongekende hoogten te doen stijgen. Want hij wilde de liefde van zijn onderdanen voor eeuwig en altijd blijven voelen en bij zich houden. Hij was zelfs verslaafd geraakt aan het gevoel dat zoveel mensen zoveel van hem hielden en hem overlaadden met geld en macht. Dat gevoel wilde hij voor geen goud missen. Met het geld van zijn geliefden kocht hij als liefdesspeeltjes tanks en ander wapentuig. Daarmee gingen hij en zijn geliefden een nieuwe fase van hun liefde in.

Gezellig liedje van Khadaffi

Maar de Libiërs bleken genoeg te hebben van deze liefde die welhaast was afgegleden tot afgoderij. Ze wilden op deze planeet nog wat genieten van hun bestaan, nog wat vrijheid en vrede vinden. Daarvoor kwamen ze in opstand. Het mannetje Khadaffi werd kwaad en verdrietig tegelijk, alsof hij plotseling was verlaten door zijn geliefde en nu eenzaam in zijn bedje slapeloze nachten moest doormaken. Als de liefde voorbij is, dan komen de tranen en ga je dag en nacht op straat lopen piekeren. Khadaffi echter stuurde niet zichzelf de straat op, maar zijn soldaten en tanks. Die namen dag en nacht de stad in beslag. En de tranen over de verloren liefde kwamen niet uit de ogen van de alleenheerser, maar uit die van de onderdrukte en uitgebuite mensen die als pas ontloken bloemen werden vertrapt. “Maar het volk houdt van mij en zal altijd van mij blijven houden”, verkondigde Khadaffi in de demagogische stijl van dictators als Adolf HItler en Benito Mussolini. De liefde van alleenheersers is steeds hetzelfde. En ze uiten hun gevoelens steeds door vervolging en massamoord. De dictators krijgen geld en macht van het volk en ze geven in ruil daarvoor bloed en leed terug. Dat verstaan ze onder een gelijkwaardig liefdesgevoel tussen de een en de ander.

Miljoenen mensen die gebukt gaan onder een dictatoriaal bewind, laten we voor één keer dit soort liefdesrelaties vernietigen en daarna vergeten, en nooit meer zoveel macht aan onze veronderstelde geliefde geven. Want als de liefde van één kant komt, dan gaan jullie uiteindelijk dood of moeten jullie op je knieën door het leven gaan.

Lili Irani

Lied van Khadaffi voor zijn geliefde bevolking