Aanvulling op De Volkskrant: sommige ‘werklozen’ moeten jaren aan de dwangarbeid
Vandaag staat in de Volkskrant een artikelenserie* over de toestanden bij Herstelling Werk en Uitvoering (HWU) in Amsterdam, waar onder verantwoordelijkheid van wethouder Andrée van Es bijstandsgerechtigden worden tewerkgesteld met behoud van uitkering, oftewel: dwangarbeid. Het comité Dwangarbeid Nee heeft meegewerkt aan de totstandkoming van de Volkskrant-artikelen. In oktober publiceerde het comité al een kritisch rapport over Amsterdamse dwangarbeidprojecten.
Voor zover wij als comité weten, is het de eerste keer dat een journalist van een bekend landelijk dagblad is gaan graven naar de misstanden rond dwangarbeid, die individuen en organisaties de laatste jaren steeds meer naar voren brengen. Journalist Jonathan Witteman nam de tijd om alles tot op de bodem uit te zoeken. Hij interviewde dwangarbeiders die in de projecten van HWU aan de Laarderhoogtweg hadden gewerkt of die er nu werken. Sommige interviews duurden langer dan een uur. Mensen legden hun hele leven bij wijze van spreken op tafel. Alles werd opgenomen. Naar eigen zeggen heeft hij zo tientallen personen geïnterviewd, niet alleen dwangarbeiders, maar ook spreekuurmedewerkers van de Bijstandsbond, een van de groepen die meedoen aan het comité Dwangarbeid Nee, evenals Doorbraak. Verder heeft Witteman advocaten geraadpleegd die hem inzage in dossiers hebben gegeven. Tenslotte heeft hij een rondleiding gehad op de Laarderhoogtweg en de uitvoerders van het project de gelegenheid gegeven om hun visie op de gang van zaken naar voren te brengen. Het onderzoek heeft flink wat weken in beslag genomen. Het comité waardeert het bijzonder dat Witteman onze signalen serieus heeft genomen en dat hij van De Volkskrant-redactie de ruimte heeft gekregen om dit grondige onderzoek te verrichten, resulterend in de artikelenserie van vandaag. In die artikelen worden volgens ons veel van onze ervaringen en analyses bevestigd. In Wittemans artikelen staan reacties van leidinggevenden die in onze ogen op een onthullende manier duidelijk maken wat de ware en bewuste doelstellingen zijn van dwangarbeidtrajecten en de daarbij toegepaste methoden.
Aanvullingen
Hoeveel ruimte De Volkskrant ook geeft, het is vanzelfsprekend onmogelijk om in een paar krantenartikelen alle aspecten van de verhalen van dwangarbeiders, gerelateerd aan het werk op de Laarderhoogtweg, tot hun recht te laten komen. De sociale context van hun situatie blijft in de artikelen enigszins buiten beschouwing. Wij willen daarom als comité enkele aanvullingen naar voren brengen.
In de artikelen beweert de HWU-directeur dat dwangarbeiders zes tot negen maanden in zijn centrum blijven. Die uitspraak wordt verder niet van commentaar voorzien. Dat zou de indruk kunnen wekken dat de dwangarbeid na negen maanden is afgelopen. Niets is echter minder waar. Sommigen werken er namelijk al jaren. Witteman heeft ook mensen geïnterviewd die niet meer op de Laarderhoogtweg werken, maar in een ander dwangarbeidproject. Daaruit blijkt dat dwangarbeiders in diverse opeenvolgende reïntegratietrajecten worden rondgepompt en onder de in de artikelen beschreven omstandigheden werkzaam moeten zijn. Zo heeft hij iemand geïnterviewd die eerst werd verplicht om in het Amsterdamse Bos te werken, daarna in de keuken op de Laarderhoogtweg aan de slag moest en nu in een traject op de Zeehoeve zit. Een andere geïnterviewde werkt nu enkele weken op de Laarderhoogtweg, maar heeft eerder een jaar via “een participatiebaan” gewerkt. Met andere woorden: na negen maanden worden bijstandsgerechtigden doorgestuurd naar weer een ander dwangarbeidtraject. De HWU is echt bedoeld als schrikbeeld voor bijstandsgerechtigden die elders als dwangarbeider werken en die met hun klantmanager discussiëren en van mening verschillen over wat er zou moeten gebeuren. “Je moet meewerken, anders stuur ik je naar de Laarderhoogtweg!”, dat krijgen bijstandsgerechtigden vaak te horen. De eerdergenoemde man die een jaar via “een participatiebaan” had gewerkt, was na die periode wat gaan tegensputteren bij zijn klantmanager. Hij klaagde er terecht over dat hij zo niet aan het betaalde werk kwam en dat het bedrijf waar hij dwangarbeid verrichte, hem niet in dienst wou nemen. Daarop vonden er met zijn ‘baas’ onderhandelingen plaats over verlenging van “het participatiecontract”. Hij zou eerst nog eens drie maanden met behoud van uitkering moeten werken, zo eiste men. En daarna zou men wel verder zien. Toen hij daartegen protesteerde, werd hij door zijn klantmanager afgeblaft met: “Ga jij maar naar de Laarderhoogtweg!”
Geen contract
Tegen de deelnemers aan dwangarbeidprojecten wordt in het eerste gesprek gezegd: “Je moet hier zes weken werken”. Maar in het tweede gesprek krijgen ze te horen: “Je moet hier een half jaar werken”. En in het derde gesprek of in de loop van het traject verandert dat in: “Je moet hier werken tot je een betaalde baan hebt”. Steeds worden de afspraken veranderd. De dwangarbeiders worden vernederend bejegend en krijgen geen kans om langs andere wegen aan betaald werk te komen. Ze krijgen geen contract met afspraken. Mondelinge uitlatingen blijken niets waard te zijn. Uit de reacties van ambtenaren op de Laarderhoogtweg valt op te maken dat het om doelbewust beleid gaat. Een van de geïnterviewde ambtenaren meldt dat dwangarbeiders moeten leren om op tijd te komen en om te leren werken. De bedrijfssituatie wordt zo volledig mogelijk nagebootst. Ze moeten “werknemersvaardigheden” ontwikkelen.
Dat betekent dat bijstandsgerechtigden moeten “leren” om bevelen op te volgen, zonder verdere uitleg, waarbij ze ook nog eens onbeschoft worden behandeld. Ze moeten “leren” om te werken in een rechteloze positie, waarbij ‘bazen’ in het ene gesprek melden dat ze afspraken met hen willen maken die in het volgende gesprek helemaal niet blijken te zijn nagekomen. Een positie ook waarbij weinig tot niets op papier staat en bijstandsgerechtigden zijn overgeleverd aan de grillen van ambtenaren. De dwangarbeiders moeten ook nog “leren” dat ze voor leugenaar worden uitgemaakt, omdat nooit wordt geloofd dat ze ziek zijn. Ze moeten “leren” dat hun ‘baas’ hen zoveel mogelijk onder druk gaat zetten om toch te komen werken. Omdat Witteman de context van de dwangarbeiders wat te weinig weergeeft, wordt niet duidelijk dat sommigen al langer ziek zijn of in hun leven met bijzondere sociale en andere omstandigheden te maken hebben, nog voordat ze aan een dwangarbeidtraject beginnen. Die omstandigheden zullen de HWU en de gemeentelijke Dienst Werk en Inkomen (DWI) een zorg zijn. De bijstandsgerechtigden moeten immers “leren” om toch te komen werken. Met hun privé-omstandigheden wordt vaak geen rekening gehouden. De leidinggevenden op de Laarderhoogtweg bootsen een bedrijfssituatie na die van het ellendigste en miserabelste soort is. Uitbuiting en overheersing is blijkbaar wat bijstandsgerechtigden moeten “leren” te aanvaarden. Ze moeten “leren” om respectloos te worden behandeld en een onderbetaald baantje te krijgen, op het absolute minimum, waar ze de hele week voor moeten werken en waarbij ze nog steeds zijn aangewezen op de Voedselbank.
Als ze dat allemaal “geleerd” hebben, dat wil zeggen: ingestampt hebben gekregen, dan zullen ze spoedig uitstromen naar werk in de schoonmaaksector of de thuiszorg. Althans, dat is de theorie, die geheel in overeenstemming is met de neo-liberale leugen dat betaald werk voor het opscheppen ligt, als je maar wilt. In de praktijk komt daar niets van terecht. Veel mensen blijven ook na het traject aan de Laarderhoogtweg in de uitkering hangen of weten tijdelijk aan de druk te ontsnappen. Een van de geïnterviewden heeft een kleine erfenis gekregen en heeft daarom even geen uitkering meer. Het verloop onder de dwangarbeiders is groot. Ze worden ziek van de toestanden op de Laarderhoogtweg, en degenen die het wel volhouden, moeten soms jaren verplicht onbetaald blijven werken of worden uitzichtloos van het ene met de Laarderhoogtweg vergelijkbare traject naar het andere gestuurd. Veel mensen blijven in de bijstand zitten. Wat in de artikelen ook niet wordt genoemd, is dat bijstandsgerechtigden echt worden gedwongen om de maximale periode op de Laarderhoogtweg te verblijven. Ze moeten het traject volledig uitzitten, op straffe van stopzetting van hun uitkering. Willen ze naar een ander reïntegratiebedrijf gaan of willen ze een opleiding volgen, dan worden ze daarin tegengewerkt. Dat mag blijkbaar niet.
Trede drie
In de artikelen vertelt de HWU-directeur dat de bijstandsgerechtigden die gedwongen worden tewerkgesteld, op “trede drie” zitten. Ze zouden “toeleidbaar” zijn naar de arbeidsmarkt, maar ze zouden daarbij nog wel “werknemersvaardigheden” moeten aanleren. Aan de ene kant worden bijstandsgerechtigden naar de Laarderhoogtweg gestuurd die door lichamelijke, geestelijke of sociale omstandigheden niet kunnen werken, maar wel onder druk worden gezet om dat toch te doen. Die groep hoort volgens de regels van “de participatieladder” in feite thuis op “trede twee”. Aan de andere kant hebben veel bijstandsgerechtigden juist wel betaald gewerkt, soms jarenlang. Ze zijn gewend om altijd vroeg op te staan en hebben veel werkervaring. Toch moeten ook zij “werknemersvaardigheden” aanleren. Ze horen in feite thuis op “trede vier”, met het label “kansrijk op de arbeidsmarkt”. Maar toch worden ze ingedeeld op “trede drie”, dus met de verplichting om “werknemersvaardigheden” aan te leren. Dat past ook in het beleid. Deze mensen moeten namelijk “leren” om hun ambities bij te stellen (lees: te verlagen). Ze moeten ervan doordrongen raken dat een leuke baan er voor hen niet meer inzit, hoewel ze daar nog wel de kansen voor hebben. Dat overkomt veel werkzoekenden.
Een voorbeeld. Een zeer actieve alleenstaande moeder moet na een moeilijke scheiding op de Laardehoogtweg gaan wassen en strijken. Ze verricht op vrijwillige basis een heleboel nuttige activiteiten op de school van haar kinderen. Ze draait de tussenschoolse opvang en is altijd beschikbaar als de school ondersteuning nodig heeft. Maar ze wordt door ambtenaren verplicht tot wassen en strijken. Als er voor- en naschoolse opvang is, dan mag ze haar kinderen niet meer zelf naar school brengen. En de ontoereikende vergoeding voor die opvang heeft tot gevolg dat ze een deel daarvan zelf moet ophoesten. Door de dwangarbeid verliest ze dus zelfs een deel van haar inkomen. Ze mag op woensdag geen vrije dag nemen, omdat vrijdag standaard de vrije dag is. Ze wil graag klasse-assistent worden en de opleiding daarvoor op eigen kosten gaan doen. Daar sluit haar vrijwilligerswerk prima bij aan. Als ze vraagt of ze via “een participatiebaan” klasse-assistent kan worden, dan krijgt ze te horen: “Nee, dat kan niet, want we weten niet of u werknemersvaardigheden heeft”. De DWI-contactpersoon weigert bovendien om bij haar eerdere werkgevers en bij de school waar ze actief is, te informeren naar haar “werknemersvaardigheden”. Zonder bewijs wordt meteen maar aangenomen dat die vaardigheden ontbreken. In de denkwereld van dit soort klantmanagers is dat volkomen logisch. Alleen al het feit namelijk dat ze met tegenvoorstellen komt, in plaats van het Laarderhoogtweg-traject klakkeloos te aanvaarden, betekent volgens de managers op zichzelf al dat ze de “werknemersvaardigheden” nog broodnodig moet aanleren. Oftewel: ze moet nog “leren” gehoorzamen. Daarom vindt zo’n klantmanager het ook niet nodig om nader onderzoek in te stellen. Zo kan het dus gebeuren dat mensen met een arbeidsverleden van tientallen jaren, die geen moeite hebben met “het arbeidsritme”, op “trede drie” belanden.
In de ogen van de uitvoerders aan de Laarderhoogtweg is de situatie van de alleenstaande moeder niet belachelijk of onrechtvaardig. De “werknemersvaardigheid” die ze nog niet bezit, gaat erom dat ze nog moet aanvaarden dat ze genoegen dient te nemen met geestdodend, zwaar en onderbetaald flexwerk, zonder uitzicht op iets beters. Ze moet “leren” om zich erbij neer te leggen dat ze wordt afgeblaft en gekoeioneerd. De essentie van het gemeentelijke beleid wordt uitgedrukt in een reactie van de DWI, die in de Volkskrant-artikelen is opgenomen: “Hierbij is het besef belangrijk dat een toekomstige baan vaak niet voor honderd procent bestaat uit de meest uitdagende werkzaamheden, maar dat het wel een opstap naar zo’n (droom)baan kan zijn.” De clou is vanzelfsprekend dat het slechts voor enkelingen een opstap naar een wat leukere baan zal zijn. Duizenden bijstandsgerechtigden en flexwerkers accepteren hun beroerde situatie tegen wil en dank, omdat ze hopen en de illusie hebben dat ze bij die enkelingen zullen behoren. Dat is de ideologische worst die hen wordt voorgehouden. Maar voor duizenden en nog eens duizenden zal die “droombaan” er nooit komen.
Piet van der Lende
* In De Volkskrant staan vandaag de artikelen “Is dit zinvol”, “Schoenen poetsen voor de bijstand”, “Met een grijper peuken van ambtenaren opruimen” en “Niet lunchen met collega’s: dertig procent gekort”.
Ik moet hier echt even iets van wegslikken. Dwangarbeid in Nederland; gevangenen van het systeem. Is dit ons geboorterecht; idealen navolgen van anderen waar wij niet voor gekozen hebben?
Het najagen van cijfertjes neemt zulke buitensporige proporties aan dat het niet anders kan dat vele mensen door dit beleid al beschadigt zijn en zullen worden.
En gezien de hoge werkeloosheid is het raar dat er wordt toegestaan om mensen uit het buitenland te halen om hier te komen werken. En met name tegenwoordig mensen uit de voormalige oostbloklanden. Het duurt generaties voordat mensen van het communistische juk af zijn en voor zichzelf durven en kunnen leren denken. Dat is misschien waarom de overheid zo blij is met deze mensen; die doen wat ze gevraagd wordt zonder kanttekeningen.
Ooit werkte ik bij een plantenkwekerij die een vrouw van Poolse afkomst in dienst had. Het bedrijf was van twee broers. Als een van hen haar riep kwam zij aanrennen of bij een opdracht ging zij er rennend op af. Hij glimlachte erbij. Ik heb dit met verbazing in mij opgenomen en haar op een dag daarop aangesproken. Nadien is zij niet meer gaan rennen en ik vemoed wel ten spijt van de bazen.
En dan roepen Jetta en consorten maar: “Nee, we gaan natuurlijk wel kijken, welke participatiebaan bij de mensen past en je mag zelf ideeën aandragen.” En: “Het idee van de participatiemaatschappij is niets nieuws; veel mensen zijn al hartstikke actief in het vrijwilligerswerk. Alleen de 5%, die echt niet wil, heeft een probleem.” Kortom: trap nooit in de praatjes van dat satansgebroed, maar reken ze altijd af op wat ze de afgelopen periode gedaan hebben.
Wat een absurde generalisatie. Polen kunnen niet minder of meer “voor zichzelf denken” dan Nederlanders. Dat Polen, net als Nederlanders, zo weinig in verzet komen heeft vooral met economische redenen te maken: de kans dat je je werk kwijt raakt als je je verzet. Sowieso lijkt me het verlaten van je land en elders werk gaan zoeken me voldoende bewijs van “voor jezelf denken”. Toen veel Nederlanders na de oorlog naar Canada en Australië gingen op zoek naar werk, vond iedereen dat nog dapper en zelfstandig.
Overigens komen Polen wel degelijk voor zich op, ook al worden ze door bazen soms nog harden aangepakt dan Nederlanders. Voorbeelden van Pools verzet in Nederland lees je in (zie ook de links daarin: http://www.doorbraak.eu/poolse-arbeidsmigranten-worden-steeds-weerbaarder/
Eric dank voor de aanvullende informatie; wellicht heb ik een manier van uitdrukken gebruikt die nogal cru overkomt. Ik ben in Roemenie geweest (2003) en mensen hebben inderdaad wel een eigen mening maar het juk was nog duidelijk merkbaar. De angst regeerde nog teveel bij velen en dat is wat nu hier ook gecreerd wordt. En wat betreft het zelf leren denken; op school worden we al gehersenspoeld met informatie waar je niet om vraagt maar het wel moet leren. Er worden ons dingen geleerd die een ander van waarde vindt maar velen van ons niet. En als je tegen een leraar ingaat dan ben je dwars, wordt je geschorst enz. Hier beginnnen de dingen al waar je vrijheid van denken ontnomen dreigt te worden, je eigen creatieve brein dreigt onderdrukt te worden.
Ik vind het een goeie zaak dat dwangarbeid steeds meer in de openbaarheid komt. Dat de misstanden steeds zichtbaarder worden is heel goed. Aan de andere kant ben ik bang dat bij de meeste mensen het kwartje toch niet zal vallen totdat ze zelf aan de beurt zijn. En dat de vooroordelen over bijstandsgerechtigden zullen blijven leven bij hen die nog een normale baan hebben. En ja, dat is dom. En dat de meeste mensen zo dom zijn geweest om op de VVD of PVDA te stemmen moeten ze zelf weten natuurlijk. De vraag is alleen: Waarom moet ik daar dan voor boeten snap je?
Kreten als ‘arbeidsritme’, ‘werkervaring opdoen’, ‘discipline’ en ‘wennen aan gezagsverhoudingen’ zijn algemeenheden en geen inhoudelijke beschrijving van de te verrichten arbeid, noch een motivatie waarom die arbeid dan zou aansluiten bij het profiel van de cliënt.
Het traject werd door de rechtbank een “standaardpakket” genoemd, en bovendien was het aantal te verrichten werkzaamheden zeer beperkt in het trainingscentrum – en werd daarom afgewezen.
http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBARN:2008:BF7284 (inpakken secondelijm)
(We hebben deze link een alinea omlaag geplaatst vanwege technische problemen die de site heeft met links in de eerste regel van reacties, vraag niet waarom, maar dan loopt de hele site vast, RED)
De gemeente had gesteld dat de eiser het traject maar had te volgen, op straffe van de maatregel met buitenproportionele gevolgen voor de eiser.
Dit had de gemeente niet mogen doen zonder inhoudelijke motivering van de noodzakelijkheid van de te verrichten werkzaamheden in relatie tot de toetreding van de arbeidsmarkt.
Daarnaast zou die noodzakelijkheid ook inhoudelijk gemotiveerd moeten worden in hoeverre het aansloot op de situatie van de persoon zelf, het maatwerk dus.
De eiser heeft geen informatie gekregen van de gemeente wat dat betreft, dus vanuit dat punt alleen al is de weigering om deel te nemen billijk.
Mensen kunnen dus niet zomaar even aan het werk worden gezet om maar wat te doen omdat het ‘moreel’ sterkend zou zijn of ‘discipline’ zou bijbrengen.
En ook niet om maar ‘iets nuttigs’ te doen – wat dus naar willekeur ingevuld kan worden.
Het gaat dus echt om een persoonlijke en inhoudelijke begeleiding naar het herintreden op de arbeidsmarkt.
De te verrichten werkzaamheden moeten hier op afgestemd zijn.
Planten water geven, strijken, of wasknijpers plakken zijn verrichtingen die geen enkel inhoudelijk doel dienen, en mogen derhalve niet opgelegd worden.
Het afsnauwen van mensen past eveneens niet in het beeld: een sfeer verziekende omgeving is niet representatief voor een eventuele toekomstige werksituatie, en werkt zelfs anti-productief.
Dwz dat gedrag zit herintreding zelfs in de weg.
Mensen moeten zich niet laten inpakken door kleine tirannen die hun eigenwaan zo belangrijk vinden dat ze de wet maar even vergeten.
Je beroepen op mensenrechten heeft niet zo veel zin, beter is het om de inhoudelijke fouten te benadrukken waar de gemeente de wet niet navolgt.
1.’Maatwerk’ betekent dat er een inhoudelijk plan moet liggen dat op de persoon is afgestemd.
2.’Noodzakelijke werkzaamheden’ zijn in dit verband werkzaamheden die wat inhoud betreft noodzakelijk zijn om de kans op betaald werk te vergroten.
Planten water geven voldoet aan geen van deze twee punten en srtijken doet dat ook niet.
Dit is waar de rechtbank naar kijkt.
In feite is het heel simpel, al het werk dat in de werkkampen gedaan moeten worden, zijn gewoon reguliere duurzame banen. Dat moet gewoon conform de CAO en alle andere rechten die andere mensen die dat zelfde duurzame werk elders verrichten betaald worden.
Er zijn kennelijk duurzame banen op de werkkampen aanwezig, het is een misdaad om dat werk onder minimum loon zonder enige rechten mensen dat gedwongen te laten doen!! Er is geen enkele drogreden valide daarvoor.
In de wet is verankerd het principe: gelijke monniken, gelijke kappen. Dit in de grondwet verankerde regel van iedereen is gelijk wordt met voeten getreden.
Condor
Mijn hart gaat uit naar al die mensen die het slechter getroffen hebben dan ik, die om redenen en om non-redenen klusjes moeten doen die ronduit vernederend en belachelijk zijn. Mensen die op de werkvloer gediscrimineerd worden en moeten gehoorzamen als ware zij lammeren. Er wordt aan het minimumloon getornd en dat op grote schaal. Het MINIMUMLOON!! Buiten dat nemen zij op grote schaal werkplekken in van vaste medewerkers, die ofwel nodig zijn, maar waarvoor geen geld is [crisis] ofwel van degenen wier contract niet verlengd werd. De overheid zou door dit alles een dikke streep moeten trekken, want het IS een heel gevaarlijke ontwikkeling. Het broeit en het stinkt. Het heeft mij verbaasd waarom er niet geprotesteerd werd. Al veel langer. Nu begrijp ik waarom. ANGST. ANGST gekort te worden. Werken met behoud van uitkering had als doelstelling mensen KANSEN te bieden. Om door te groeien naar contract. Nee hoor, zij nemen gewoon de plaats in van. Buiten dat, er wordt betaald voor het recht op WWB. Veel, heel veel mensen verdienen het niet om door het slijk te worden gehaald of op een grote hoop gegooid te worden. Veel WWB-ers hebben jaren en jaren gewerkt en zijn door omstandigheden in deze onfortuinlijke situatie beland. Nu, ik werk met behoud van uitkering. Al anderhalf jaar. Op gelukkig een behoorlijke werkplek.
Als men even de nieuwe bijstands plannen leest zul je zien dat deze 2 regels ook verdwenen zijn en dat men je willekeurig op alle werkzaamheden kan zetten.
Om je te verweren zul je de mensenrechten artikelen (EVRM) of het Europees recht moeten aanwenden en de overheid is nu al bezig omdat ook uit te sluiten..
Ik heb geen problemen mee om met behoud van uitkering te werken. Zo werk ik met behoud van Wajong bij een werkproject. Ik wordt daar netjes bejegend en ook gewaardeerd met wat ik daar doe.
Waar het helaas vaak mis gaat, is dat er bij zulke trajecten leidinggevenden zijn die uitkeringsgerechtigden slecht bejegenen, bedreigen met sancties en uitbuiten. Het lijkt mij dat dit soort projecten leidinggevenden met een rechtse (PVV en VVD) achtergrond aantrekken, die plezier beleven om mensen met een uitkering slecht te behandelen en uit te buiten.
Het is hoe dan ook van groot belang dat er bij het werken met behoud van uitkering sprake is van maatwerk en dat uitkeringsgerechtigden die met behoud van uitkering werken, netjes en respectvol bejegend en gewaardeerd worden.
Hier een profetische sketch van de geniën van Kooten en de Bie.
De prullewacht.
http://www.youtube.com/watch?v=rMpFDI-6Z6M
Nu heb je papier prikkende dwangarbeiders!!
Let op de datum van de sketch, eind 1992!!
Condor
@DRM. Ik begrijp dat je de sfeer best goed vindt, maar zou je niet liever zoals iedereen die werkt het minimumloon en arbeidsrechten hebben? Je werkt toch immers? Hoe kan het dat je werk moet doen, maar dat je tegelijkertijd ‘werkloos’ bent en een uitkering krijgt? Waarom betalen ze je niet een gewoon loon voor het werk dat je doet? Kennelijk vindt men het werk zodanig belangrijk dat men bereid is je te dwingen om het zonder te loon te doen….
Door te werken in de Wajong ben je nog gegarandeerd van het minimum loon en arbeids rechten, de bijstands gerechtigden moeten dit werk doen voor 50 tot 70% van het minimum loon en ook bouwen zij geen rechten op, hebben nauwelijks rechten en mogen ook nog eens zelf voor bv reiskosten opdraaien waardoor ze financieel nog slechter af zijn dan als ze thuis zouden zitten met een uitkering. Jij word ook niet iedere dag bedreigd met het korten of afnemen van jou uitkering als jij iets weigert, protesteert of ziek bent.
Als ik werk moet verrichten, dan verwacht ik dat er op zijn minst het minimum (CAO) loon word betaald, inclusief de belastingen en premies, dus ook de WW premie en dat ook mijn rechten gerespecteerd worden.
Ik ben nog altijd een Nederlander, dus verwacht ik ook dat ik de zelfde rechten heb als iedere andere Nederlander en dat ik voor de wet gelijk ben (artikel 1 van de grondwet en diverse andere wetsartikelen). Het feit dat ik een uitkering heb, doet daar niks aan af.
Laten we niet vergeten dat er generaties gevochten hebben voor het minimumloon, pensioenopbouw en andere arbeidsrechten. Deze strijd wordt nu zomaar ineens teniet gedaan. Toont van weinig respect voor onze voorvaderen ook!
Laat ik het zo zeggen: ik heb er totaal geen problemen mee om te moeten werken. Ik kan me dan zelfs nuttig voelen voor de maatschappij. Maar daar moet dan wel een normaal loon en normale arbeidsvoorwaarden tegenover staan. En zo niet, dan is het pure uitbuiterij van het kapitaal en de overheid. En moeten werken met behoudt van uitkering is gewoon slavernij.
Zo duidelijk?!
precies, want daar is ook niet zomaar voor gevochten, die strijd is uit schrijnende noodzaak geboren.
men zou best wel eens vaker, wanneer men komaf wil maken met wetjes, mogen kijken hoe en waarom ze ook alweer waren ontstaan.
wie niet leert van de geschiedenis is gedoemd in herhaling te vallen.
@VVEEN geeft hele goede handvaten om deze argumenten bij nog in te dienen bezwaren te gebruiken. Rechters kijken hier inderdaad naar en als je de WWB wetgeving goe kent en de rechtspraak goed leest is dit ook één van de vereiste om een plan van aanpak te maken als het om maatwerk gaat bij re-integratie. Klijnsma wil dit in de nieuwe wet hebben en laat de deur dus feitelijk op een kier staan ook al wordt de wet straks een stuk strenger. Hoewel ik natuurlijk van mening men dat die gehele wet niet door mag gaan.
@DRM geeft exact de situatie aan wanneer het leuk is om te werken en dat het omslaat en dwangarbeid wordt. Dit is het geval als men constant intimideert en dreigt met sancties op te leggen. Ik denk zelf dat je dan wel naar het EVRM moet gaan kijken. Het dreigen met het inkomen af te pakken is een ongewenst dwangmiddel zeker als het nog eens wordt toegepast. Werken zonder inkomen is al hele maal DWANGARBEID. Er zijn andere middelen om iemand aan te leren dat hij/zij zich officieel moet ziekmelden. In overweging genomen dat iemand daadwerkelijk met angst op de werkvloer bezig is en zich WEL netjes ziek meldt, hij/zij al helemaal niet wil horen dat hij/zij op straffe van het intrekken van de uitkering toch weer moet gaan werken zonder ook maar bij een doktor langs te zijn geweest.
En de bijstandsuitkering is onvoldoende om de kosten te betalen die men moet maken om werk te gaan verrichten ook al denken rechters daar anders over. Dat er altijd het minimumloon betaald moet worden kan geen punt van discussie zijn als men (verplicht) gaat werken, dit dient vanzelfsprekend ALTIJD betaald te worden.
Als de doodstraf ooit in de grondwet zou terugkomen, ondanks dat hij nooit uitgevoerd zou worden, is het voor de volgende die de macht krijgt, en daar anders over gaat denken als het er eenmaal in de grondwet staat, het heel eenvoudig om er een paar regeltjes aan toe te voegen waardoor de doodstraf wel wordt uitgevoerd.
Met wetten maken moet men heel goed overwegen hoe (lokale) bestuurders deze in de toekomst gaan toepassen of uitvoeren. De huidige politici in de beide kamers moeten dus hun verantwoordelijkheid nemen en er voor waken dat met de toekomstige uitbreiding van WWB wetgeving instanties niet een ongeleid projectiel op de werkzoekenden kunnen gaan afschieten. Feitelijk zijn ze daar op lokaal nu al volop mee bezig!
Eric,
Wat DRM daar weergeeft, is het Stockholmsyndroom: je onderdrukkers verdedigen en je bevrijders bestrijden. Omdat mensen wanhopig zijn, gaan ze maar doen alsof ze hun situatie accepteren.
Dat werkproject waar ik bij werk, is op basis van de Arbeidsmatige Dagbesteding. En ik werk daar op vrijwillige basis, wel vind ik het heel normaal om naar vermogen wat voor je uitkering terug te doen. Bij het werkproject doe ik CAD-tekenwerk. Zoals BHV-plattegronden maken en bouwtekeningen van werkstukken tekenen die op de houtwerkplaats gemaakt worden.
@DRM.
Je zegt dat je nu werkt via de Wajong. Jij zit niet voor niets in de Wajong, dus laat ik dan maar eens aannemen dat je op eigen kracht, geen werk vind, zeker nu je de stempel Wajonger hebt.
Maar als de plannen van het huidige kabinet door gaan, dan zit jij niet lang meer in de Wajong en kom je van zelf in de bijstand terecht, waar ook jij die zelfde behandeling zult ondergaan als de bijstandsgerechtigden en als je weer te werk word gesteld, mag je nu werken, waarschijnlijk het zelfde werk als wat je nu doet, maar dan ver onder je huidige loon en onder de zelfde bedreigingen als de bijstandsgerechtigden.
Mevrouw Klijnsma zegt wel dat er een overgangsperiode is, maar laten we eerlijk zijn, het is lood om oud ijzer, want na die periode val je alsnog onder de bijstand en de bijstands regiem.
Iets om over na te denken en ik hoop dat het niet zover komt.
@ KanHetBeter, ik ben blij je weer te zien.
Ik denk dat het tijdperk de beamte “slechts uitvoerder” van de wet en politiek is, voorgoed voorbij is. Het geeft veel ambtenaren die thuis niets te vertellen hebben een gevoel van macht en men misbruikt dit. Aanpakken die hap en zoals ik al langer van mening ben, de ambtenarij moet je van onderaf laten piepen dat werkt beter dan van bovenaf. In 2014 komt er een wetswijziging, bestook die leidinggevende met automatisch gegenereerde bezwaren en klacht procedures.Laat iedereen in zijn/haar gemeente de stukken een bekijken inzake boventallige ambtenaren daar sterft het nl. van en bestook de plaatselijke krant en gem. bestuur met brieven dit aan te pakken.
DRM, maar dan houden ze je bewust in een uitkering, terwijl je gewoon kunt werken en een goed loon kunt verdienen, want technisch tekenaars zijn schaars.
DRM, wat Vilseledd verteld is waar, er is een groot tekort aan ervaren cad tekenaars en de betaling is hoog. Het verbaast me dus dat jij dat werk doet met behoud van een uitkering, terwijl je daar een goed inkomen mee kunt verdienen waarbij je de uitkering niet meer nodig hebt.
Ik snap DRM wel, ik ben heel blij dat ik niet sta te schoffelen of doosjes inpakken, maar dat ik onder druk eigen initiatief heb genomen en als vrijwilliger ben gaan werken bij een kunstinstelling, wat later omgezet is in een participatie baan. Dit alles na een desastreuze kennismaking met WorkStep in Enschede overigens. De grond verdween onder mijn voeten en ik begon hevig te trillen, zware paniek aanval. Ik meldde dit aan mijn contact persoon en zij suggereerde om iets van een psychische therapie te doen, dan hoefde ik niet naar workstep, 8 maanden dagbehandeling volgde(let wel ik zit niet in de wajong, maar in de bijstand), ook ben ik geopereerd aan mijn oren om beter te kunnen communiceren(zou mijn kansen ook vergroten, wat ik er allemaal niet voor over heb gehad om mee te kunnen met deze maatschappij ;)) Inmiddels werk ik nu een drie dagen per week bij de kunstinstelling en alhoewel veel werkzaamheden leuk zijn en ik er een hoop creativiteit in kwijt kan, steekt het mij als ik een vrijwilliger genoemd word door de leidinggevende, onvrijwillig vrijwilligers werk is een heel paradoxaal gevoel. Maar dan bedenk ik me hoeveel slechter ik het had kunnen treffen.
@ Iris,
Ik ben blij dat je niet staat te schoffelen of doosjes inpakken, maar je staat wel regulier werk te doen als vrijwilliger (en dus verdient aan jou) en voor dat werk moest die instelling iemand in dienst nemen en betalen. Dat vrijwilliger project heeft wettelijk gezien maar een bepaalde looptijd en dan sta je op straat, zonder iets opgebouwd te hebben, zoals bv WW rechten en val je weer terug in de bijstand waar je weer naar het volgende project of traject word gestuurd.
Hoe tevreden ze ook over je zijn, op het moment dat ze voor jou moeten betalen sta je op straat en mag de volgende uitkeringsgerechtigde jou werk gaan doen. Waarom zouden ze jou aannemen en betalen als ze iemand anders gratis kunnen krijgen?