Antisemitisme: nieuwe motieven, oude clichés

Na het bloedbad in het redactiekantoor van Charlie Hebdo en de gijzeling in een joodse supermarkt in Parijs is de indruk dat hoewel iedereen deze daden veroordeelt en rouwt om de slachtoffers, de antisemitische kant nauwelijks benoemt wordt. De uitspraak “Je suis Charlie” is overal, “Je suis juif” is nauwelijks te bekennen. Hier en daar is “Je suis une épicerie casher” (“Ik ben een koosjere supermarkt”) te lezen, maar de namen van de slachtoffers blijven onvermeld. Yohan Cohen, Philippe Braham, Yoav Hattab en Francois-Michel Saada zijn echter door Amedy Coulibaly vermoord vanwege hun Joods-zijn (…) Antisemitisch geweld is helaas niets nieuws. Sinds het midden van de jaren 2000 is het aantal antisemitische aanvallen, waarbij soms doden vielen, sterk gestegen. In januari 2006 werd Ilan Halimi ontvoerd en doodgemarteld. De daders noemden zich de “Bende van Barbaren” en stonden onder leiding van Youssouf Fofana. Zij kozen Ilan Halimi uit, omdat hij “als Jood rijk zou zijn’. In maart 2012 werden Jonathan, Gabriel en Aryeh Sandler en Myriam Monsonégo in de joodse Ozar-Hatorah school door Mohamed Merah vermoord vermoord omdat zij Joden waren. Ook de aanslag op het Joodse Museum in België waarbij in mei 2014 vier mensen door geweervuur vermoord werden, is op het conto van een Franse staatsburger te schrijven.

Aurélie Audeval in Nieuwe motieven, oude clichés (Grenzeloos)