Basisinkomen vergroot het probleem van ‘ieder voor zich’
Veel mensen leven momenteel in armoedige omstandigheden en zien nauwelijks nog een uitweg. Vroeger kwamen er nog linkse partijen en bewegingen voor ons op. Maar die zijn er nauwelijks meer, of ze kijken niet meer om naar baanloze en werkende armen. Het zijn rechtse tijden en weinigen van ons geloven nog dat het zin heeft om zelf op te komen voor een eerlijkere verdeling, voor een rechtvaardigere wereld. In plaats daarvan hebben veel mensen hun hoop nu gevestigd op politici die een basisinkomen willen invoeren.
Natuurlijk zou het fijn zijn om een gegarandeerd leefbaar minimuminkomen te hebben zonder papierwinkel en alle controles die bij een uitkering horen. Maar de grootste voorstanders van het basisinkomen zijn neo-liberale politici. Dezelfde lui die al veertig jaar lang hard bezig zijn met bezuinigen, privatiseren en flexibiliseren, kortom: met ons machtelozer en rechtelozer maken. Die mogen ons dan een mooie zorgeloze toekomst met een basisinkomen voorspiegelen, maar je wordt niet blij als je kijkt naar de experimenten die ze her en der al aan het uitvoeren zijn. Natuurlijk gaan die rechtse politici nu niet plots een nieuw superhumaan systeem invoeren. Maar waarom pleiten ze dan wel voor een basisinkomen?
Neo-liberalen roepen altijd om een kleine en goedkope overheid. Het afschaffen van alle uitkeringscontrole zou natuurlijk alvast flink schelen. Maar belangrijker voor hen is dat via het basisinkomen iedereen uiteindelijk helemaal zelf verantwoordelijk zal worden voor zijn of haar leven. Je krijgt net genoeg – of net te weinig – geld om te overleven, en je zoekt het verder maar uit. Wil je meer inkomsten? Dan moet je maar ergens een ‘bijbaantje’ zoeken. En laten de neo-liberalen nu juist ook de grootste voorstanders zijn van de flexeconomie en het afschaffen van allerlei arbeidsrechten, zoals het minimumloon. Wie meer wil dan het basisinkomen moet de onderkant van de arbeidsmarkt op waar iedereen tegen iedereen moet vechten om steeds slechter betaalde tijdelijke baantjes. Die individualisering is de kern van het neo-liberalisme én het basisinkomen.
De invoering van een basisinkomen zou een fundamentele wijziging vormen van het bestel. Momenteel hebben rechts en uiterst rechts het voor het zeggen, en wanneer die een basisinkomen zouden invoeren, dan kunnen we er zeker van zijn dat ze geen vorm kiezen die voor ons een verbetering zal brengen. Maar zelfs een op het eerste gezicht financieel gunstig ‘links’ basisinkomen zal maar weinig oplossen. Immers, wanneer we allemaal meer te besteden krijgen, zullen de prijzen simpelweg omhoog gaan. En wanneer zich door het basisinkomen meer mensen gaan melden voor kleine baantjes, dan zullen de lonen daarvan omlaag gaan. Kwestie van vraag en aanbod: ‘ons’ economische systeem zal ‘gewoon’ de rijken rijker en de armen armer blijven maken. Daarbij is het ook nog eens oneerlijk om iedereen precies hetzelfde inkomen te geven. Want we hebben nu eenmaal niet allemaal hetzelfde vermogen om erbij te werken, en we hebben ook niet allemaal dezelfde behoeften. De kosten van leven verschillen immers nogal, bijvoorbeeld door waar je woont (hogere huren in de grote steden), hoe oud en gezond je bent, wat je familieomstandigheden zijn, enzovoorts. Natuurlijk word ik ook niet blij van de ontelbare regels en formulieren die de overheid voortdurend onder je neus drukt, maar die zijn er deels ook om ervoor te zorgen dat mensen die het nodig hebben extra voorzieningen kunnen krijgen.
Maar wat dan? Nou, als we toch een sterke beweging moeten opbouwen om verbeteringen af te dwingen, dan wil ik in plaats van voor een basisinkomen liever strijden voor meer collectieve oplossingen voor onze armoede. Heel veel voorzieningen en diensten zijn de afgelopen decennia geprivatiseerd. Onze strijd zou kunnen zijn om die juist weer te collectiviseren. En vervolgens de gezondheidszorg gratis te maken, evenals bijvoorbeeld het onderwijs en het transport. En daarna water en elektra, de huisvesting, enzovoorts. Nederland is een extreem rijk land. Geld zat, het moet alleen eerlijker verdeeld worden. En ondertussen kunnen we ook alvast vechten voor hogere uitkeringen en het afschaffen van al die controles van uitkeringsgerechtigden. Overigens blijkt steeds opnieuw dat de neo-liberale fans van het basisinkomen niet thuis geven als we hen vragen om daar ook alvast mee te beginnen. Maar laten we niet langer naar hen kijken, maar zelf van onderop onze eigen strijd opbouwen voor bestaanszekerheid voor iedereen.
Eric Krebbers
Dit artikel is geschreven op verzoek van vereniging PEL uit Leeuwarden, een organisatie voor mensen met weinig geld. Het artikel zal binnenkort verschijnen in hun papieren huis aan huis-nieuwsbrief.
Beste Eric,
Heb je je eigenlijk wel verdiept in de uitkomsten (en dan met name op het gebied van gemeenschapszin) van de experimenten in Dauphin (Canada) en Kenia?
Groet,
Mischa
Nee, maar dat lijkt me ook niet nodig.
De kern van mijn stuk is dat wij hier onvoldoende macht hebben om een goed basisinkomen in te voeren, en dat het hier dus van rechts zal komen, dezelfde mensen die ons al decennia lang keihard aanpakken. En wanneer we dan ooit wél voldoende macht zouden hebben, dan zou ik voor andere alternatieven willen strijden dan voor iedereen een handjevol geld: bijvoorbeeld voor hogere uitkeringen, een einde aan de controles, en voor zoveel mogelijk gratis voorzieningen voor iedereen.
Het punt is dat er allerlei alternatieven voor de huidige ellende denkbaar zijn, en dat ik het zo ontzettend jammer vind dat zoveel mensen achter het ‘niet-links-niet-rechts’ basisinkomen verhaal aanlopen (bijvoorbeeld dat van de BIP) zonder dat ze zich realiseren dat je toch echt linkse tegenmacht nodig hebt om voor ons goede veranderingen door te kunnen voeren.
Het “basisinkomen” lijkt soms een soort geloofsartikel geworden, een soort geloof in een paradijs, waarbij niemand nog nadenkt over 1. betere manieren om de ellende weg te werken of 2. dat we dan meer moeten doen dan “basisinkomen” roepen: onszelf organiseren dus. Maar dat doen we dan weer nauwelijks. Op die manier zetten we de deur wagenwijd open voor alle huidige neo-liberale basisinkomen experimenten.
Hoewel ik een voorstander ben van een onvoorwaardelijk Basis inkomen, zijn de plannen dat iedereen er zomaar een geldbedrag krijgt, ook al werk je full time of heb je veel vermogen, onbetaalbaar. Daar krijg je geen draagvlak voor. Zelfs in Finland waar er nu een groot experiment loopt met het basis inkomen, gaan stemmen op om het verdiende loon via de belasting te verrekenen met het basis inkomen als men besluit dit landelijk wil invoeren.
Nadeel hier is dat parttime baantjes niet meer lonend zijn en je daar ook geen mensen meer voor vind tenzij deze parttime baantjes heel goed betalen. En wat willen de werkgevers? Flexible uren en goedkope mensen die je er zo uit kunt gooien. Daarnaast, wetende dat je zou kunnen terugvallen op een basis inkomen, geeft het de mensen ook de macht om gewoon nee te zeggen tegen de slechte voorwaardes waar een werkgever mee op de aan komt of men kan de baan gewoon opgeven. Er is geen drukmiddel meer om mensen slechte voorwaardes of omstandigheden in hun strot te duwen. Dit kost de werkgevers geld = minder winst. Vandaar dat de werkgevers en ook de rechtse politiek tegen een basis inkomen zijn. Hier komt ook de grootste tegenstand vandaan.
Eric heeft gelijk dat van een basisinkomen gelijk misbruik van zal worden gemaakt door de prijzen van het levensonderhoud te verhogen en uiteindelijk blijft men toch zonder voldoende inkomsten zitten. En dan ga ik er vanuit dat je gezond bent en alleenstaande. Als je ziek bent of kinderen hebt, ect, heb je ook hogere kosten. Daarom pleit de FNV dat de toeslagen en ook de WW en ZW systeem moet blijven bestaan.
De uitkeringen zijn inderdaad te laag, vaak onder het bestaansminimum, dus dat moet omhoog en hier word al langer voor gepleit maar de rechtse politiek weiger want armoede is een pressiemiddel. Je kunt een uitkering allerlei namen geven, of dit nu een basis inkomen heet of regelvrije bijstand, het effect is het zelfde, je krijgt een x bedrag en daar moet je het mee doen. Eigenlijk het zelfde als de bijstand, maar dan zonder de verplichtingen en de controles.
En daar heb je gelijk in. Zonder je zelf te organiseren kom je nergens, zeker niet in het huidige rechtse en Neo liberaal politiek. Die zullen er alles aan doen om de mensen armer en armer te maken en daarbij zoveel mogelijk druk en dwang op de mensen te leggen en ze daarbij rechtelos te maken. Dus als zij een basis inkomen gaan organiseren hou ik mijn hart vast.
De vakbonden proberen een vuist te maken, net zo als wat kleine clubjes en de linkse politiek, maar het zijn de mensen zelf die zich moeten organiseren. Daar schort het aan. 1/3 van de huidige beroepsbevolking heeft een baan van 12 uur of minder of is werkloos. Dat is toch een serieus grote groep met een hele grote stem en macht als die zich eens organiseren. De vraag is eerder, hoe organiseren we zo’n grote groep en maken daar 1 samenhorig geheel van?
Toch zou ik daar eens op verdiepen. Er is meer dan geld alleen.
PS, in navolging van het Mincome experiment in Dauphin is de Canadese provincie Ontario is van plan om dit jaar een experiment met een onvoorwaardelijk basisinkomen te starten. Op basis van deze pilot zal worden besloten of het basisinkomen permanent wordt ingesteld in Ontario.
organiseren? vergeet het maar. het merendeel is onderdanig. en onderling heb je grote verschillen tussen rechtse en linkse mensen. overigens is het rechtse deel van de arme mensen in nederland tegen het basisinkomen. linkse dus ook. gezien dit stuk. dat wist ik nog niet. maar wie is dan voorstander? van wie komen de ideeen uit caneda en finland?
Omtrent het experiment in Dauphin kan je moeilijk spreken over een basisinkomen: het was een aanvulling op hun loon wanneer dit onder de armoedegrens lag en werd uitgekeerd aan gezinnen en was dus niet individueel. De experimenten in ontwikkelingslanden kan je moeilijk copy-pasten naar rijke gebieden met sociaal systeem. Tevens is de situatie in die 40 jaar zodanig veranderd dat die experimenten nog weinig relevant zijn.
Wat wel is gebleken is dat wanneer dit in ontwikkelingslanden wordt ingevoerd die gemeenschappen er snel op vooruitgaan.
Na het basisinkomen te hebben bestudeerd, kan ik concluderen dat het cruciaal is om dit éérst in ontwikkelingslanden op te starten door de internationale organisaties van de Verenigde Naties.
Een universeel basisinkomen,
dat eerst in ontwikkelingslanden wordt uitgekeerd
kan de wereld bevrijden van slavernij, uitbuiting en extreme armoede,
en tegelijkertijd een wereldwijde transitie opstarten naar meer fair trade
Wat Oxfam reeds meer dan 50 jaar vruchteloos probeert, zou zonder veel moeite verwezenlijkt kunnen worden.
Unesco en United Nations Development Program zijn twee van de internationale hefbomen die zo’n UBI in gang kunnen zetten, mits de nodige druk vanuit het Westen. Het is aan ons om onze vertegenwoordigers en delegaties te kiezen en op te dragen hiervan werk te maken.
De VN heeft sedert 2 jaar SDG’s of Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen vooropgesteld. Mijn vrees is dat deze doelstellingen, net zoals de millennium doelstellingen, slechts de symptomen aanpakt maar de echte oorzaken ongemoeid laten.
Economische groei wordt vooropgesteld, in een systeem gebaseerd louter op winst, en opgelegd aan volkeren die er het slachtoffer van zijn of een meer humaan systeem aanhangen.
Wapenhandel en economische uitbuiting worden ongemoeid gelaten en de fondsen worden liever in handen gegeven van geldverslindende NGO’s in plaats van het direct aan de mensen te geven.
Waarom is het zo belangrijk eerst ontwikkelingslanden te voorzien van een basisinkomen?
=> Het vermindert Structurele Armoede
Mensen kunnen zowel individueel als in groep zelfvoorzienend worden en de principes van het goede leven terug opnemen, lokale handel opstarten of helpen meebouwen aan de gemeenschap.
=> Het helpt slavernij uit de wereld:
Wanneer arbeiders niet tevreden zijn met hun werkomstandigheden of hun loon, dan kunnen ze stoppen en terugvallen op hun basisinkomen
=> door die betere onderhandelingspositie ontstaat er vanzelf meer fair trade.
=> NGO’s kunnen zich dan toespitsen op de infrastructuur zoals medische zorg, opvoeding, waterwinning, ecologische landbouw, ea. wat leidt tot efficiëntere ontwikkelingshulp
Tevens zal agressieve ontwikkelingshulp zoals de Amerikaanse evangelische kerken, minder voet aan grond krijgen vanwege dat de bevolking niet meer aangewezen is op “liefdadigheid”.
=> Het bevordert de emancipatie van vrouwen
=> meer lokale handel en minder afhankelijkheid van multinationale corporaties, wat leidt tot …
=> een ecologischer, duurzamer, socialer economie: Het geeft bijvoorbeeld Afrikanen, die nu noodgedwongen goedkope “Chinoiserie” kopen (Chinese producten van bedenkelijke kwaliteit) dat na korte tijd kapot gaat of zelfs eczeem veroorzaakt, de kans om de duurzamere kwalitatieve producten uit Europa aan te schaffen.
=> minder bevolkingsaangroei: het is gebleken dat een beter welzijn de bevolkingsaangroei doet verminderen
=> minder Ecologische vluchtelingen: De doodsgevaarlijke tochten die Afrikaanse jongeren nu ondernemen om hun families te proberen onderhouden en ze zo uiteindelijk in een uitzichtloze situatie doen belanden, zullen niet meer nodig zijn.
=> wat er voor kan zorgen dat de voedingsbodem voor rechts populisme wegvalt
=> minder gevaar voor een verwaterde versie van UBI: Zoals nu in Finland een te laag UBI wordt aangewend om werklozen aan te sporen werk te aanvaarden, ook al is het maar tijdelijk of slecht betaald. Dit zal als een mislukking gezien worden.
=> Het risico dat dit dan voor ontwikkelingslanden immer zal worden uitgesteld is niet denkbeeldig. Nochtans hebben talrijke experimenten getoond dat dit in ontwikkelingslanden een positieve omwenteling teweegbrengt voor de bevolking.
=> Het komt niet in conflict met een bestaand sociaal systeem: 3/4 van de wereldbevolking heeft geen sociaal systeem en smeekt om een basisinkomen.
=> Het verenigt tegenstanders en voorstanders van UBI en verhindert de “verdeel en heers”-politiek van rechts.
=> Het is even realistisch (of utopisch) om hier in Europa eerst een rechtvaardig belastingstelsel te ontwerpen dat een landelijk OBI moet financieren, vooral in een geglobaliseerde wereld waar het grote geld, dat aangesproken moet worden ter financiering, vrij spel heeft.
=> Het is een krachtig solidair signaal dat het rijke westen geeft, na eeuwen exploitatie
=> En Draagt dus bij tot de wereldvrede: er ontstaat minder criminaliteit en minder frustratie van bezitloze volkeren, ook bij de grote groep moslims
=> Het kan dus Radicalisering en moslimextremisme verminderen: Moslims staan niet afkerig tegenover dit model: Het maakt de rijken niet rijker en de armen niet armer, wat één van de belangrijkste pijlers is van de islam.
=> De kost per persoon om dit in ontwikkelingslanden op te starten is veel lager.
=> Wanneer dit nationaal wordt opgestart, in rijke staten, zal de financiering zoals gewoonlijk op de rug van de zwaksten getorst worden, onze slaven in de verre lage loonlanden.
=> De financiering moet niet worden gezocht bij de gewone mens. Multinationals en grote vermogens die nu telkens de dans ontspringen, kunnen door de VN worden verplicht bij te dragen door een internationale belasting te heffen om de omzet..
=> Dus bijna de helft van de vooropgestelde SDG’s kunnen verwezenlijkt worden zonder tussenkomst van dure NGO’s.
=> Het kan de opstart zijn van bindende internationale humane wetten: Wanneer de VN meer macht krijgt en bindende internationale wetten kan opstellen, kan uiteindelijk ook de wapenhandel aangepakt worden, dat door mateloze winstverslaving de ganse wereld destabiliseert en de belangrijkste oorzaak is van armoede.
Een UBI kan dus het best eerst worden geïnstalleerd in die gebieden waar de armoede het hoogst is. In die gebieden worden de mensen met geweld onderdrukt en zal een sociaal systeem daar nooit de kans krijgen. De enige kans die zij hebben op een beter leven is wanneer wij, Europeanen, de VN en haar internationale organisaties onder druk zetten om een UBI te installeren eerst voor hen. Zonder die internationale solidariteit is een globale transitie kansloos. En we hebben er zelf ook baat bij.
Eventueel kan een complementaire munt in het leven geroepen worden waar alleen basisvoorzieningen mee betaald kunnen worden om manipulatie van de financiële machten te voorkomen.
Ik pleit dus voor een sterke VN, niet gestuurd door een economische elite, maar een VN waar vooral de slachtoffers van het globaal economisch model gehoord worden teneinde een veilige, leefbare omgeving te bekomen voor iedereen.
Klinkt best logisch eigenlijk: beginnen in de door het kolonialisme arm gemaakte landen.
Veel mensen hebben super goede ideeën over hoe de wereld beter, of in ieder geval een stuk beter, ingericht kan worden. En dat is goed om te merken. Tegelijk is jammer dat aan al die blauwdrukken voor een betere wereld zelden of nooit een concreet geloofwaardig verhaal verbonden is hoe we er dan voor gaan zorgen dat die blauwdrukken ook daadwerkelijk ingevoerd gaan worden.
Verreweg de meeste van deze mooie verhalen kijken gemakshalve weg van de wereldwijde machtsongelijkheden die veel van de ellende juist veroorzaakt hebben. En dat maakt ze feitelijk tot niet meer dan luie stoel praatjes. De kern van iedere blauwdruk zou juist moeten zijn: hoe gaan we afdwingen dat ie ingevoerd wordt!
De een rekent naïef op de VN, de ander op neo-liberalen, etc, etc. Maar de realiteit leert dat iedere serieuze poging tot werkelijke verandering van onderop de afgelopen eeuwen met grof geweld beantwoord is door de machthebbers. Van Haiti en de Parijse Commune tot de Spaanse Revolutie en veel van de dekoloniale strijden. Natuurlijk zijn er her en der voor veel mensen wel verbeteringen doorgevoerd, maar de macht is in handen gebleven van dezelfde kringen, en die kunnen verbeteringen zo weer terug draaien, zie de afgelopen neo-liberale decennia wereldwijd. Waar ik dus behoefte aan heb ik niet zozeer de volgende blauwdruk, maar aan een model voor een tegenbeweging die zo sterk kan worden dat ie alle repressie kan doorstaan en de machthebbers daadwerkelijk kan dwingen hun macht af te staan.
Het gaat niet om onderdanigheid, maar vooral om een gebrek aan hoop en om angst voor represailles, waar we tegenaan lopen als we willen organiseren.
Volgens mij zijn er rechtse en linkse mensen tegen het basisinkomen, en ook rechts en linkse voor. Mijn stuk is niet representatief voor de kijk van veel linkse mensen.
De voorstanders kan je vinden door gewoon beetje te googlen. En dat geldt ook voor de ideeën die men in Canada en Finland aanhangt.
@IVO > Dit dus.
Iedereen is bang, de 1 om zijn/haar baan te verliezen en de ander is bang dat het gevolgen heeft voor de uitkering. Wat hebben beide gemeen? Het verlies aan inkomen.
Zelfs het laatste financiele vangnet, de bijstand is niet veilig meer. Zo als ik al eerder zei, armoede en schulden voortvloeiend uit het verlies door inkomen word volop gebruikt als een pressiemiddel om mensen in het gareel te laten lopen. Zet daar ook nog een wettelijk verplichte betaalplicht bij met zware boetes als je niet betaald (bv de zorgverzekering) en je ziet dat hier een behoorlijke psychologische druk op de mensen word gezet om er voor te zorgen dat er een inkomen is. Dat is de manier om mensen bang en onderdanig te maken aan de overheid en de werkgevers.
Zou het niet fijn zijn als die psychologische druk verdwijnt wetende dat je altijd een inkomen hebt zonder dat daar voorwaardes aan worden gesteld?
Ja er zijn zowel links als rechts tegenstanders tegen de basis inkomen (of hoe je het ook wilt gaan noemen). Toch is het merendeel voor een onvoorwaardelijke basis inkomen of in ieder geval een regelvrije bijstand. Dit is ook zo bij de meeste politieke partijen. Het huidige peperdure en repressieve bijstandssysteem werkt gewoon niet. Daar is iedereen het wel over eens.
Een basisinkomen voor alle ontwikkelingslanden wordt niet tegengehouden door repressie, maar omdat het niet te betalen is.
Zolang met als Links met deze totaal onrealistische voorstellen blijven komen zullen we nooit ergens een voet aan de grond krijgen.
Er is geld zat, er is voedsel zat en er is productiecapaciteit zat om iedereen ter wereld een fatsoenlijk leven te geven. Het probleem is dat de welvaart ongelofelijk scheef verdeeld is en steeds schever verdeeld wordt. Acht mannen bezitten nu al evenveel als de armste helft van de wereldbevolking, en die herverdeling van onder naar boven gaat maar door…
Ja, het is echt gewoon een kwestie van herverdeling, en die moeten wij gaan omdraaien. Wij willen eerlijk delen. Natuurlijk is dat nu niet ‘realistisch’. Maar waar het om gaat is het ‘realistisch’ te maken. En wanneer er op den duur grote wereldwijde bewegingen zouden ontstaan, dan zou het vanzelf realistischer worden. Denk je dat het in 1900 realistisch geacht werd dat vrouwen twintig jaar later stemrecht zouden hebben (in machtige landen), en dat de wereld 70 jaar later grotendeels gedekolonialiseerd zou zijn? Om maar een paar grote veranderingen te benoemen, los van de arbeidersstrijd met het afschaffen van de kinderarbeid, invoering van de achturige werkdag, etc. Toch zijn er destijds mensen mee aan de slag gegaan en die hebben het samen toch tegen de stroom in voor elkaar gekregen.
Noodzakelijke wezenlijke veranderingen “onrealistisch” noemen is dé eerste manier waarop de rijken/machthebbers ons de moed willen ontnemen om te gaan werken aan de toch al zo moeilijke strijd. En degenen die de rijken napraten zijn niet degenen op wie we kunnen rekenen bij onze historische taak.
@ Yessica,
Of zou het zo kunnen zijn dat door corruptie, zelfverrijking en wanbeleid een hoop geld verdwijnt wat eigenlijk naar de burgers had moeten gaan? Er is meer dan genoeg bewijs dat dit gebeurd in alle ontwikkelingslanden.
We sturen al ruim 40 jaar heel veel geld naar Afrika. Met al die miljarden die wij er al na toegestuurd hebben word daar nog altijd honger geleden. Waar blijft al dat geld? Op het moment dat je de geldstromen gaat controleren kom je vaak al niet verder dan de overheid en dan is het geld al verdwenen. Het geld is er wel….. in de handen van een kleine groep mensen die niet willen delen want ook in die landen geldt: geld is macht. Hoe meer geld je hebt hoe meer macht je hebt. Dus ze gaan de normale mensen geen macht geven en een basis inkomen geeft juist de normale mensen een stukje macht en onafhankelijkheid.
Je zegt dat het niet te betalen is. Je weet toch dat we al een basis inkomen hebben in Nederland? Dat noemen ze de AOW. 3 miljoen mensen krijgen AOW. Toch zijn de kosten hier van 2/3 per persoon lager dan de bijstand. De cijfers van deze bewering is gewoon terug te vinden bij het CBS.
Dit zou je al aan het denken moeten zetten. Waarom is de bijstand per persoon zo duur??? Hoe kan het zijn dat slechts 1/3 van het hele bijstandsbudget daadwerkelijk aan uitkeringen word uitgegeven? Waar blijft de rest?
Dat is omdat er een hele re-integratie industrie is ontstaan (in de handen van een kleine groep mensen) die allemaal willen verdienen aan de bijstandsgerechtigden. Ook voor de gemeentes is de bijstand een inkomstenbron. Daar gaat 2/3 van het hele bijstandsbudget aan op.
Met andere woorden, als we de bijstand onvoorwaardelijk maken (eigenlijk heb je dan al soort een basis inkomen) en dit gewoon verrekenen met de belasting en dit laten uitvoeren door de belasting dienst, scheelt dat al miljarden.
Maar zoals ik al zei, er zit een hele re-integratie industrie achter en die willen niet van hun gratis arbeiders en verdien model af, vandaar dat uit die hoek de meeste weerstand komt tegen een onvoorwaardelijke basis inkomen en de rechtse politiek is hun maar wat graag ter wille en blijft het huidige steeds duurder en repressiever wordende bijstandssysteem maar in stand houden.
Er zal een wezenlijke verandering plaats moeten vinden en dat vereist een andere gedachtegang maar ook samenhorigheid van de burgers. Samehorigheid maakt ook machtsfactor om iets af te kunnen dwingen of iets te kunnen veranderen.
3 miljoen mensen die slechts een baantje hebben van 12 uur of minder of werkloos zijn, dat is een behoorlijke machtsfactor als je ze weet te organiseren.
Opmerking over een citaat van Pat Seynaeve: “Zoals nu in Finland een te laag UBI wordt aangewend om werklozen aan te sporen werk te aanvaarden, ook al is het maar tijdelijk of slecht betaald. Dit zal als een mislukking gezien worden.” Einde citaat.
In Nederland kun je, als je bijv. onvoldoende solliciteert of het vertikt om middels dwangarbeid een “tegenprestatie” voor de bijstandsuitkering te verrichten, een “maatregel” opgelegd krijgen. Dat is een eufemisme voor: We korten op jou uitkering. Finland deed precies hetzelfde: als “ze” volgens hun overheid, dan toch niet goed hun best doen om betaald werk te vinden, leggen we een hele groep (je hebt daar geen keuze: je MOET meedoen aan hun basisinkomen) een korting op. Dus een “maatregel”. Daar plakken we een mooi etiketje op en noemen het basisinkomen… En het bedrag wat men krijgt is erg laag, m.i. onvoldoende om van te leven. Finland voerde basisinkomen in? Finland voerde collectieve strafkorting in…
Inderdaad.
Dat geld roven ‘we’ simpelweg terug, vierentwintigvoudig, wel te verstaan.
Netto dwingen ‘we’ dus de arme landen om ‘ons’ te helpen ‘ontwikkelen’, dat is helaas niet wezenlijk veranderd sinds de koloniale tijd, toen bijvoorbeeld Indonesië ‘ons’ heeft geholpen om ‘onze’ welvaart op te bouwen. (“Indonesië verloren, rampspoed geboren”, was niet voor niets een bekend gezegde.) Dat strookt natuurlijk niet met ‘ons’ positieve zelfbeeld van goede gevers. Om recht te praten wat krom is doen ‘we’ maar al te graag of het de corruptie daar ver weg is die het probleem vormt. Dat komt immers netjes overeen met ‘ons’ niet zo positieve beeld van niet-witte mensen en met ‘ons’ zelfbeeld van een nette en niet-corrupte samenleving (wat natuurlijk voor geen meter klopt).
Kortom, de armoede in bijvoorbeeld Afrika wordt actief van dag tot dag, van jaar tot jaar, vanuit ‘onze’ samenlevingen georganiseerd en opgelegd. Meer daarover in bijvoorbeeld het artikel “Aid in reverse: how poor countries develop rich countries” in The Guardian onlangs. Voor iedere euro die die kant op gaat aan ‘hulp’ komen er momenteel maar liefst 24 deze kant op, aldus het artikel.
En zoals ik al eerder zei, dat geld komt dus terecht in de handen van een kleine groep mensen. Het artikel verteld naast de schulden die terug betaald moeten worden en de verdiensten van grote bedrijven die ook uit Afrika verdwijnen, ook dat het grootste deel van dat geld dat terug stroomt illegale kapitaal vlucht is. Het is inderdaad roven wat er gebeurd. Ik denk alleen dat de kreet vanuit ‘onze’ samenlevingen georganiseerd en opgelegd niet geheel correct is. 99.9% van de bevolking uit de rijkere landen zal daar niks mee te maken hebben. Het is slechts een kleine groep elite die dit vanuit de rijke landen organiseert, fasseliteert en oplegt. Als je het dan over een groter plaatje bekijkt zijn het dan de elite in beide werelddelen die hier schuldig aan zijn en voor zorgen dat de gewone burgers niks meer terug zien van hun geld, inzet, grondstoffen en producten. Het is niet voor niks dat deze kleine groep 80% van al het geld op de wereld bezit en dat geld zal waarschijnlijk ook niet meer terug stromen in de normale economieenen.
Terug naar het topic want ik geloof dat we behoorlijk afdwalen.
@secretaris vereniging PEL,
Dat is waarom ik al zeg en niet ik alleen, dat we ons moeten organiseren en onze stem moeten laten horen want anders worden we dadelijk inderdaad afgescheept me een bedrag waar niet niet van kunt leven en een uitkeringsvorm waar als nog een hoop voorwaardes aan zitten.
hoe zie je die organesatie voor je paul? heb je al ideen zoals bv een stappeplan?
Een basis inkomen kan prima in arme en rijke landen.
Daarvoor is het alleen nodig het monetaire systeen wereldwijd te veranderen.
Alle plannen ontrent basisinkomens, uikeringen, werk en inkomen, winst maken uit een bedrijf, ten spijt ze mislukken alle omdat het huidige monetaire systeem dusdanig is ingericht dat het gaat mislukken. Ongeacht wat je ook probeert of doet.
Alles wat er nu gebeurt is symptoom bestrijding van een kapot systeem.
Allereerst moeten landen dan weer de geldschepping in handen krijgen en dat niet overlaten aan private instellingen.
De rentevoering zoals het nu gebruikt wordt, moet afgeschaft worden en vervangen worden door een vaste redelijke vergoeding.
Pas dan zal een basis inkomen mogelijk worden.
Vanuit links gezien vormen niet het monetaire systeem, dat bedrijven in plaats van staten geld creëren, of rente het probleem, maar het kapitalisme op zich.
De framing van het probleem als een kwestie van geldschepping en rente komt uit de koker van nationalistische krachten die concurrentie tussen nationale groepen kapitaalbezitters willen beperken, maar de loonarbeid en uitbuiting graag willen behouden. ‘Alternatieve’ economen in Midden-Europa kwamen in de jaren 30 voor zover ik weet voor het eerst met plannen puur tegen rente, en vandaag de dag doen verhalen over de vermeende problemen van particuliere geldcreatie vooral de ronde in rechtse conspiracy-kringen.
Veel mensen zijn daar, bij een gebrek aan linkse alternatieven, momenteel helaas gevoelig voor. Kort gezegd zien linkse revolutionairen (in tegenstelling tot sommige extreem-rechtse rechtse ideologen) niet de geldcreatie, maar geld en kapitaal (en privébezit daarvan) op zich als centraal probleem.
Een basisinkomen is nu in principe wel mogelijk, denk ik. Alleen zal het binnen de huidige kapitalistische machtsverhoudingen nooit kunnen leiden tot een wezenlijke positieve verandering van onze levens.
Van Ivo:
Dat is een zeer goede vraag. Ieder groep, achterban of persoon heeft zijn eigen standpunten op dit onderwerp basis inkomen of uitkering. 1 iemand moet hier het voortouw gaan nemen om iedere betrokken partij aan te spreken en bij elkaar te krijgen. Het zal belangrijk zijn om eerst eens met iedereen te gaan praten en later met 1 gezamenlijk standpunt te komen en samen goede manier te bedenken hoe je een basis inkomen gestalte kunt geven en hoe dit betaald moet kunnen worden en hoe je het in de toekomst betaalbaar houd met toch een adequate levenstandaard voor de mensen die hier gebruik van moeten maken.
Daarnaast moet er ook voor gezorgd gaan worden dat een basis inkomen onvoorwaardelijk word en dat zal met name bij de werkgevers en de rechtse partijen zoals de VVD in het verkeerde keelgat schieten want zij willen juist dat men mensen onder druk kan zetten en dat er tig voorwaardes zijn en dat men kan bestraffen. Daar zal ons grootste gevecht gaan liggen.