Column: De algemene naam van mijn beroep? Bijstandsgerechtigde
Op de vroege morgen zagen we ergens op een Facebook-pagina van een loopbaanadviseur een oproep staan. Ze wilde graag weten wat voor werk mensen deden. Wij wilden dat wel even laten weten, en zomaar voor de grap plaatsten wij dit bericht eronder. Lekker om even te reageren. Dit hebben wij geschreven.
Ik ben schoenenpoetser maar tevens straatnaambordenwasser, ook vouw ik nog wel eens washandjes en hark ik de plantsoenen aan. Op maandag en dinsdag moet ik koffie schenken bij bejaarden. Ik moet ook post bezorgen, en me houden aan regels en bij een klein foutje kan ik rekenen op een stopzetting van mijn inkomsten van minimaal drie maanden.
In de winter ziet u mij vaak sneeuw schuiven, en ik moet vijfentwintig maal per week solliciteren op banen die er niet zijn, omdat dan een of ander vaag bureau rekeningen kan sturen naar de gemeente omdat hij of zij iemand aan het werk heeft gezet onder het wettelijk minimumloon.
Ik krijg labels opgeplakt als “bankhanger”, “profiteur”, “luilak”, enzovoorts. Ik ben mij ervan bewust dat er maar negentigduizend vacatures zijn en bijna een miljoen werklozen, maar ik moet het spel meespelen en de vernederingen ondergaan om te kunnen overleven. Gelukkig word ik per dag gezonder en daarom moet ik werken tot mijn zevenenzestigste. De jongeren vinden mij een egoïst omdat ik door langer door te werken hen de kans ontneem op een volwaardige baan.
De politici zien mij als een slaaf die eigenlijk voor straf de rest van zijn leven te werk gesteld moet worden om productiewerk te doen onder het minimumloon om de zakken van de werkgevers en de “elite” te vullen.
Reïntegratiebureaus zien mij als een middel om de meest vreemde experimenten op los te laten. Zo heb ik moeten meedoen aan motivatietrainingen om zelfvertrouwen op te doen, zoals het luisteren naar de meest vreselijke motivatiegoeroe’s. Chakra-healing therapieën, koeknuffelen, kleurentherapieën, cursus “Hoe babbel ik het best met mijn bacteriën”, tarotkaarten leggen, praten met kruiden en als het weer het toestaat, ook nog wel eens een cursus “Hoe communiceer ik met groen mos”.
De algemene naam van mijn beroep? Bijstandsgerechtigde.
Geer en Greetje Gitaarles
Deze column verscheen eerder in de Facebookgroep “Meldpunt misstanden uitkeringen”
Wat een KNOERT van een re-aktie! Ha!
In het totaal gestoorde re-integratieland geldt 1 wet: des te krankzinniger het idee, des te meer subsidie je van de staat of gemeente krijgt.
Vandaar mijn plannen om door het hele land stierenmelkerijen te gaan beginnen.
Wie doet mee met mij?
Condor
@ ondor,uw reactie doet mij denken aan de uitlatingen van het CDA deze week omtrent tractoren en wel of geen kentekenplaten verplichten. Volgens het CDA zijn de boeren geen melkkoeien !
Blijkbaar menen zij daarmee dat iedereen met een personenauto dat dus wel is, en dat zij daar helemaal okee mee zijn. Het is maar wat voor signaal het CDA wil afgeven denk ik. Ben je geen rijke boer met landerijen ? dan bent u een melkkoe en moet u het gelag maar voor de boeren en andere rijken betalen.
Nederland is echt compleet doorgeslagen op dit gebied. Wie biedt soelaas of een beetje verlichting want de BV Gemeente is er niet voor mensen maar voor zichzelf en Den Haag idem.
Briljante reactie!!!
Jammer genoeg ook nog een trieste waarheid.
Geweldig verhaal
Haha wat een fantastisch artikel, recht voor z’n raap. Ik ken een website die hier heel goed bij aansluit: http://www.werkschuw.nl//blog