Dader moordaanslagen Italië lid van dynamische extreem-rechtse beweging
Florence, 13 december, omstreeks twaalf uur. Een 50-jarige man wandelt naar een druk bezochte markt op het Dalmaziaplein. Hij is gewapend en schiet zonder pardon twee Senegalese straatverkopers dood. De slachtoffers heten Samb Modu (40) en Diop Mor (54). Een derde man, Moustapha Dieng, raakt zwaar gewoond. “Als jullie me proberen te stoppen, schiet ik jullie ook dood”, roept de dader tegen omstanders. Daarna rijdt hij met een auto in de richting van de binnenstad, zo’n vier kilometer verderop. De moordenaar parkeert de auto onder de Centrale Markt, in de multiculturele wijk van San Lorenzo, vijf minuten lopen van het treinstation. Hij loopt vervolgens tussen de marktkramen door en vuurt weer op Senegalese straatverkopers. Die raken gewond en verblijven nog steeds in het ziekenhuis.
Vervuld van angst en woede demonstreren andere Senegalezen spontaan in de binnenstad. De politie stopt hen, soms met geweld. De situatie wordt weer wat rustiger als bekend wordt dat de moordenaar zelf ook dood is. Hij blijkt na zijn daad teruggelopen te zijn naar de parkeerplaats bij de Centrale Markt. Daar wordt hij omsingeld door de politie. Hierop pleegt de moordenaar zelfmoord. Of wellicht wordt hij door de politie neergeschoten. Dat is nog steeds niet duidelijk. Enkele dagen na de moordaanslag betogen duizenden anti-racisten. Ze vertrekken vanaf het Dalmaziaplein om hun solidariteit met de Senegalese gemeenschap en hun afkeer tegen het neo-fascisme te laten zien.
Casa Pound
Casseri was geen “gek”, zoals de meeste Italiaanse media en zelfs de PvdA-achtige burgemeester van Florence zeggen. Hij was lid van de neo-fascistische organisatie Casa Pound, en schreef regelmatig artikelen in hun tijdschrift Ideodromo. Die beweging probeert nu uit alle macht de rol van Casseri te ontkennen en verwijderde na de moord de artikelen van Casseri direct van de website. Casseri was jarenlang actief bij de Casa Pound-organisatie in de Toscaanse stad Pistoia, en bracht verder zelf een tijdschrift, een antisemitisch boek en een biografie van de Italiaanse neo-nazi Adriano Romualdi uit. Hij was kortom een neo-fascistische “intellectueel” die op 13 december de daad bij het woord voegde.
Casa Pound is een dynamische organisatie binnen het brede Italiaanse neo-fascistische landschap. In vergelijking met de meer traditioneel fascistische partij Fiamma Tricolore (waar de activisten van Casa Pound oorspronkelijk uit voortkomen) of de ultra-katholieke groepen Forza Nuova en Militia Christi, profileert Casa Pound zich meer als een “anti-conformistische” beweging. Men is vooral bekend van haar jeugdorganisatie Blocco Studentesco en door het kraken van panden voor arme blanke Italiaanse gezinnen. Ook voert men campagne rond de “sociale hypotheek”, oftewel men keert zich tegen de sociale kaalslag zoals die zich ook in Italië voltrekt. Casa Pound telt zo’n 2.000 leden en een veelvoud aan sympathisanten. De beweging en haar leden hebben een twintigtal hoofdkwartieren door het hele land, vijftien eigen boekwinkels, twintig kroegen, een radio- en tv-station op internet, een muziekschool en de muziekband ZetaZeroAlfa. Met deze band – en met Casa Pound in z’n geheel – heeft de Nederlandse fascistenleider Tim Mudde overigens warme banden. Zo heeft hij meerdere keren met zijn eigen band Brigade M samen met ZetaZeroAlfa op de planken gestaan, waaronder ook in Nederland. Mudde ziet in Casa Pound een groot voorbeeld en hoopt dat het “anti-conformistische” fascisme ook ooit in Nederland aanslaat.
De “culturele” afdeling van Casa Pound maakt verder tijdschriften en organiseert boekpresentaties, concerten en conferenties om “spirituele wapens te geven aan diegenen die zich niet willen overgeven aan de gelijkgeschakelde wereld”. De sportafdeling van Casa Pound kent waterpoloteams en houdt zich ook bezig met bokssport, martial arts, paardrijden, parachutespringen en duiken. Casa Pound kent zelfs een “solidariteits”-afdeling die medische en “charitatieve en humanitaire” acties organiseert voor projecten in bijvoorbeeld Italië, Birma, Kenia en Kosovo. Dat doet men via de stichtingen Solidarité Identité, GR.I.ME.S. en het project “Braccia Tese” voor mensen met een handicap. Achter deze sociale façade staat Casa Pound echter ook bekend om de geheime en gewelddadige acties tegen migranten, homoseksuelen, prostituees en linkse activisten.
Strategie
Anti-fascistische groepen hebben vooralsnog nauwelijks een antwoord op de dynamische en agressieve stijl van Casa Pound. De neo-fascisten zijn naast de gewelddadige acties ook bezig met een “worteling” in de maatschappij via sociale projecten. Maar linkse activisten in Italië – en ook wel daarbuiten – beoefenen veelal een semi-obsessief, paramilitair en machistisch anti-fascisme met weinig ruimte voor bredere campagnes tegen de kapitalistische structuren. Daarnaast zijn er ook linkse activisten die het echte gevaar van de neo-fascistische en neo-nazistische groepen gewoonweg niet erkennen, en ten onrechte doen alsof die groepen geen rol spelen in de huidige sociale en politieke crisis. Het is de taak voor links om een beweging te bouwen tegen het geweld van de fascisten én tegen het racistische migratiebeleid van politici van rechtse en ‘linkse’ snit. We moeten strijden tegen de fascistische ideologie waarbij migranten de zondebok zijn én tegen het neo-liberalisme en de bezuinigingen.
Christian De Vito