De ideologische bezweringsformules van een vastgelopen sociaal-democratie
De Nederlandse sociaal-democratie van de Partij van de Arbeid schijnt het moeilijk te hebben. Grote verliezen bij de gemeenteraads- en Europese verkiezingen, en op het kabinet-Rutte kunnen ze niet echt hun stempel drukken. Maatregel na maatregel wordt genomen – door de sociaal-democraten Asscher en Klijnsma – die de armen armer en de rijken rijker maken. Het WRR-rapport “Hoe ongelijk is Nederland?” schetst de gevolgen.
Velen waarschuwen ervoor dat de hervormingen in de zorg en de sociale zekerheid, met name de nieuwe Participatiewet, tot vele situaties zal leiden waarbij mensen jarenlang gaan leven beneden het voor ons land geldende bestaansminimum. Nu al horen we bij de Amsterdamse Bijstandsbond steeds meer van mensen die voor een bestaan beneden het absolute minimum kiezen, omdat de vernederende gang naar de bijstand hen teveel is. Strenge controles, op tafel leggen van je privéleven, dwangarbeid, huisbezoeken van twee controleurs die de kasten open willen zien, steeds maar doorvragen over je leefsituatie en je relaties, kortom het inmiddels tot volle wasdom gekomen sociaal panopticum waaronder mensen in de bijstand moeten leven, maakt dat velen maar van een aanvraag voor bijstand afzien. Een sociaal panopticum dat overigens onder invloed van bureaucratische wetmatigheden deel gaat uitmaken van een soort totaal panopticum voor de hele bevolking. Het sociaal panopticum voor mensen in de bijstand vloeit samen met bureaucratische controlesystemen voor de regulering van migratiestromen, en toepassing van de modernste technieken bij databanken voor de opslag van gegevens van alle burgers, die dagelijks in hun doen en laten worden geregistreerd. Daar worden dan vervolgens statistische analyses op toegepast om de kans op criminaliteit of fraude van burgers van te voren in te schatten en daarbij preventief op te treden en in te grijpen. Ook al heb je niets verkeerds gedaan, je bent bij voorbaat verdacht. Aan de andere kant stijgt de werkloosheid: velen moeten dan maar door bij hun ouders te gaan wonen (als die er nog zijn) of door zwart werk of hosselen of het verkopen van de daklozenkrant en andere informele activiteiten de eindjes aan elkaar knopen. Tot deze categorie behoort ook een groeiende groep zzp-ers die in feite beneden het bestaansminimum leven, maar door periodiek terugkerende tijdelijke opdrachten en zeer zuinig leven een beroep op de bijstand weten te voorkomen.
Onzichtbaar gemaakte mensen
Deze groeiende groep aan de onderkant van de samenleving blijft bij de officiële onderzoeken grotendeels buiten beschouwing. Voor de beleidsmakers bestaan die mensen eenvoudigweg niet. Tegenover de geavanceerde technieken om alles en iedereen te volgen en te registreren staat een schrijnende onwetendheid van de beleidsmakers over de effecten van hun beleid. Velen proberen aan het allesomvattende panopticum te ontsnappen. Duizenden jongeren zijn spoorloos in de databanken van de overheid en de statistieken. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de beleidsmakers het ook niet willen weten. Het confronteert hen met het falen van hun beleid en de negatieve gevolgen ervan. Alles is gericht op uitstroom uit de bijstand of inperking van migratie voor mensen die economisch-materieel gezien niet nuttig zijn om winst mee te maken. Een constante propagandastroom van berichten van lagere en hogere overheden over uitstroomcijfers die niet zijn onderbouwd, moet verhullen dat de beleidsmakers oogkleppen op hebben. Hoe heeft het zover kunnen komen, of beter nog, hoe kan het dat sociaal-democraten niet alleen compromissen sluiten met de liberalen, maar ook actief meewerken aan het ontstaan van deze situatie en zelfs voorop lopen bij het nemen van repressieve maatregelen? En dus in feite geen tegenwicht meer vormen voor het op zijn minst temperen van de groeiende kloof tussen arm en rijk in het kapitalisme en de ontwikkeling naar een politiestaat?
De opkomst van het doorgeschoten liberalisme
Over de opkomst van het liberalisme is al veel geschreven. Ook over de geschiedenis van die opkomst sinds Ronald Reagan en Margaret Thatcher. De oude welvaartsstaten in de westerse landen moesten worden afgebroken en vervangen door een marktsysteem waarbij overheidsvoorzieningen werden geprivatiseerd en normen werden gesteld voor de overheidsuitgaven op basis van bezuinigingen. In het kader van de Europese Unie werd voor de Europese landen een begrotingsdiscipline ingevoerd, die hen beroofde van diverse economische instrumenten om crises te bezweren. Bedrijven moesten meer winst maken door belastingverlagingen, flexibilisering van de arbeid en lastenverlagingen (in de praktijk: belastingverlagingen voor de rijken) zodat, aldus de redenering, meer bedrijven een grotere economische groei zouden realiseren waarbij de welvaart zou toenemen en er meer arbeidsplaatsen zouden komen voor de vele werklozen. Een win-win situatie! Meer marktwerking, de productie overlaten aan het privékapitaal, zou tot meer welvaart voor allen leiden.
Van dit mooie droombeeld waaraan de liberalen en nu ook de sociaal-democraten in de regering-Rutte hardnekkig vasthouden, is in veel opzichten weinig terechtgekomen. In werkelijkheid heeft de afbraak van de overheidsvoorzieningen, als bescherming voor de mensen die in economisch opzicht zwakker staan, de periodieke crises die met de sterke marktwerking gepaard gingen en de daardoor ontstane massawerkloosheid geleid tot waar sommigen voor gewaarschuwd hebben: bij sterke marktwerking is er niet, zoals de theorie stelt, sprake van gelijkwaardige partijen die door rationele beslissingen een optimale toewijzing van middelen realiseren. Marktpartijen zijn zelden gelijk en een versterking van marktwerking leidt altijd tot een versterking van de sterksten en een verzwakking van de zwakste partijen. En dus een groeiende kloof tussen arm en rijk.
Reorganisatie
De bovenstaande visie van de liberalen werd aangevuld met overheidsmaatregelen waarbij de gehele maatschappij moest worden gereorganiseerd. Schaalvergroting in het onderwijs en de gezondheidszorg, decentralisatie van rijkstaken naar gemeenten en naar “bestuursinstellingen op afstand”. Het beleid moest leiden tot verdere automatisering en rationalisering van productieprocessen waarbij de productie goedkoper zou kunnen worden uitgevoerd. Om maar een voorbeeld te noemen: planning van grote winkelcentra in de grote steden, concentratie van winkels in koopgoten in die centra en in grote winkeleenheden langs de zich gestaag uitbreidende snelwegen, uitgevoerd door miljoenenwinsten opstrijkende projectontwikkelaars. Er trad een golf van fusies op bij ziekenhuizen, onderwijsinstellingen en dergelijke, die tot meer efficiency moesten leiden en tot de mogelijkheid van grote investeringen waarbij de rationalisering van het productieproces verder werd bevorderd.
Reeksen schandalen over corruptie, juridisch rechtmatige maar ook onrechtmatige verrijking van bestuurders, projectontwikkelaars in de bouw, omkoping, speculatie en een parlementaire enquête over de bouwfraude hadden en hebben geen invloed op het beleid. Alles gaat gewoon door. Het bovenstaande betekende een uitholling van de democratie in diverse opzichten. Overheidsdiensten werden geprivatiseerd of werden “bestuursinstellingen op afstand”. Een directe democratische controle op hun doen en laten was niet meer mogelijk. Hun beleid kon hooguit nog indirect worden beïnvloed met financiële prikkels: als je dit of dat niet doet, geven we je een boete of minder subsidie. Bevoegdheden werden verplaatst naar Europa, waar een parlement zit dat niet de bevoegdheden heeft die een parlement hoort te hebben. De schimmige onderhandelingen in de Raad van Ministers, evenals andere Europese organen die onder grote druk staan van de lobbynetwerken van grote bedrijven, beslissen over het wel en wee in de landen van Europa. De grootschalige productie-eenheden in bijvoorbeeld de gezondheidszorg, het onderwijs en bij woningbouwcorporaties hebben geleid tot ondoorzichtige bureaucratieën met veel macht aan de top, die aan niemand verantwoording hoeft af te leggen. Dit heeft geleid tot een laag van machtige bestuurders, die hun carrière vaak in de politiek beginnen en die zichzelf schandelijk hoge salarissen, afkoopsommen en bonussen toekennen en verder iedereen uitlachen. Een enkele kritische manager of onderzoeker komt af en toe tot de conclusie dat deze grootschalige fabrieken in de gezondheidszorg en het onderwijs geldverslindende bureaucratische molochs zijn met overbodige managementlagen en onbestuurbare toestanden. Hé, zei zo iemand dan, het blijkt dat een kleiner ziekenhuis toch goedkoper is.
Dit verlies aan democratisch gehalte van de samenleving is des te erger, omdat in een democratie, waarbij beslissingen worden genomen over de inrichting van de samenleving, in de discussie daarover een soort overzicht ontstaat over de gevolgen van bepaalde maatregelen. Alle gevolgen voor alle groepen en eventuele kostenverhogende factoren buiten een specifieke onder controle staande organisatie komen in beeld. In de huidige situatie is dat niet meer zo. Al die private grootschalige instellingen, bedrijven en organisaties kijken alleen naar de efficiency in hun eigen organisatie of bedrijf en niet naar gevolgen die voor hen niet kostenverhogend werken, maar voor de samenleving als geheel wel. Een voorbeeld is de ontwikkeling naar grootschalige productie-eenheden in het onderwijs. Hogescholen werden geconcentreerd in grote steden, in slechts een beperkt aantal productie-eenheden. Studenten die overal in het land wonen, worden gedwongen om een dure kamer te huren in die stad. Maar die kamers zijn er vaak niet. Dus zijn veel studenten gedwongen om iedere dag vijftig tot honderd kilometer met de trein heen en terug te reizen, treinen die dus iedere dag overvol zitten met reizende studenten die naast de andere forenzen een plaatsje in die treinen moeten zien te bemachtigen. De reiskosten moeten worden betaald door de staat. Maar de hogescholen hoeven bij hun planning van de geldstromen geen rekening te houden met deze ontwikkeling. De planning van schaarse grootschalige productie-eenheden, geconcentreerd op bepaalde plaatsen, leidt trouwens ook op andere terreinen tot milieuvervuilende en zeer veel geld kostende reizigersstromen.
Het activeringscompromis
Hoe kan het dat de sociaal-democraten van de Partij van de Arbeid niet alleen zijn meegegaan in de ontwikkeling van dit beleid, maar nu voorop staan in het nemen van maatregelen tegen de zwaksten in de samenleving, die aan hun lot worden overgelaten? Die vraag is moeilijk te beantwoorden als je niet wilt blijven steken in de miljoenen malen op internet herhaalde argumenten van baantjesjagers, loopjongens van het kapitaal en graaiers aan de top die zich bewust zijn van hun kwade wil. Tot aan meer of minder suspecte samenzweringstheorieën over een kleine elite die de onderklasse bewust wil vernietigen. Natuurlijk zijn er baantjesjagers en egoïstische bestuurders die zichzelf bewust verrijken. Maar is dat een voldoende verklaring voor de teloorgang van de sociaal-democratie als geheel? Ik denk dat de sociaal-democratische bestuurders heilig hebben geloofd in het volgende: een compromis met de liberalen is mogelijk, en is zelfs de enige weg, hun maatschappijmodel is aanvaardbaar, maar er kunnen in dat model uitvallers zijn. Daarom moeten we dan inbrengen dat de aanpassing van de mensen aan de neo-liberale ontwikkelingen mogelijk wordt gemaakt. Dus om dat mogelijk te maken eisen we faciliteiten en geld ten behoeve van de mensen.
Om de werkloosheid als voorbeeld te nemen: we moeten de situatie bewerkstelligen dat zoveel mogelijk mensen kortdurend werkloos zijn, het moet meer worden: tussen twee banen in. En daarvoor moet een scala aan positieve en negatieve prikkels worden ontwikkeld die het gedrag van de burgers bijstuurt. Ook op andere beleidsterreinen moet dat nagestreefd worden, iedereen moet meekomen in de liberale orde, en dat doen we via het bevorderen van “zelfredzaamheid”, “eigenkracht”-conferenties, “erop af”-methoden, maar ook door streng te straffen als iemand in onze ogen niet wil. Daaraan gekoppeld zijn ideologische redeneringen over hoe we een onderscheid moeten maken tussen mensen die het “echt” nodig hebben en mensen die het “niet echt” nodig hebben, en tussen “niet-willers” en “niet-kunners” onder de werklozen. Dat moet worden vastgesteld door “maatwerk”. In individuele situaties moet een stoet van ambtenaren, (klant)managers, hulpverleners, reïntegratieconsulenten, verplegers en controleurs beoordelen waar iemand bij moet worden ingedeeld. Het past ook in het “volumebeleid’.
Je kunt het sociale minimum handhaven, en ook de bijstand, als alleen mensen “die het echt nodig hebben” daarvoor in aanmerking komen. Dan wordt ook de “legitimering” van het sociale stelsel bij de burgers gehandhaafd. Daarom moeten er strenge controles zijn aan de poort om dat te beoordelen, en ook als iemand een uitkering heeft, zijn uitgebreide teams van handhavers en sociale rechercheurs nodig, die gebruik maken van de nieuwste opsporingstechnieken en technologieën. Dat alles in naam van een rechtvaardige maatschappij, waarin niemand achter blijft en iedereen meekomt. De uitgebreide bureaucratie van de verzorgingsstaat is vervangen door een nieuwe bureaucratie die belang heeft bij deze ontwikkelingen. Deze volledig op het individu gerichte politiek stelt je individueel verantwoordelijk voor bijvoorbeeld werkloosheid. Als je geen werk kunt vinden, dan is er iets mis met jou, daar moet aan worden geschaafd. Je hebt de verantwoordelijkheid om je “employability” op peil te houden. De maatschappelijke voorwaarden en omstandigheden verdwijnen uit beeld, moeten wel uit beeld verdwijnen, want de sociaal-democraten hebben het maatschappijmodel van de liberalen aanvaard. In feite gaat het bij de bovengenoemde termen en redeneringen om ideologische bezweringsformules die de werkelijke problemen van en de samenhang met dat liberale maatschappijmodel moeten verhullen. Daarbij worden complexe psychische processen in de hoofden van mensen versimpeld tot enkelvoudige schijntegenstellingen tussen goed en kwaad, waarbij die versimpelingen vervolgens het uitgangspunt zijn bij bureaucratische rationaliseringsprocessen op basis van efficiency.
Getuigenverklaringen
Talloos zijn op internet de getuigenverklaringen van mensen vanuit hun persoonlijke situatie, waarbij duidelijk wordt dat het niet werkt. Talloos zijn de verklaringen van “zaakwaarnemers”, belangenorganisaties, advocaten en andere hulpverleners dat deze ideologie en de daarbij behorende bureaucratie een averechts effect heeft. Dat er in een situatie van massawerkloosheid altijd uitvallers zijn, dat er misstanden ontstaan in en door de bureaucratieën, dat privacy en andere rechten worden geschonden, dat de mensvisie in het bovenstaande niet klopt, dat er een verband bestaat tussen het gedrag van mensen en de omstandigheden waarin ze leven, dat het liberale maatschappijmodel niet deugt. De sociaal-democraten horen het niet. Ze zijn in “achterstandswijken” geweest, ze hebben met de mensen gepraat, ze krijgen e-mails, brieven, discussiëren, maar ze horen en zien niets. De omstandigheden en de invloed ervan benoemen, nee, dat is uit. Het liberale maatschappijmodel staat voor de sociaal-democraten niet fundamenteel meer ter discussie. Ze zijn de gevangenen geworden van hun eigen compromis en van de op actie en reactie gebaseerde spiraal naar beneden naar de politiestaat en het recht van de sterkste.
Piet van der Lende
Dit artikel verscheen eerder op Konfrontatie.
als de darwinistische natuurwet van het recht van de sterkste echt gold dan betwijfel ik of rijke papzakken het zouden overleven, maar het systeem geeft hun kunstmatig het voordeel van het recht van de (financieel) sterkste. het is hetzelfde darwinisme, maar in een verhullend jasje genaamd liberalisme. liberalisme is onbeschaafd, onbeschoft, onrechtvaardig en asociaal. wil je je een beschaving noemen dan moet je een rechtsstaat hebben met eerlijke verdeling van macht voor iedereen, vast te leggen in een grondwet die voor iedereen geld. wil je liberaal zijn wees dan zo consequent om de staat en z’n wetssysteem gewoon helemaal in z’n totaliteit af te schaffen, kijken hoe het dan afloopt…
ik zeg; EAT THE RICH!!
Je mag alleen leven in het nu, een toekomst heb je er niet. (bijstand)
Eigen verantwoordelijkheid is verworden tot eigen schuld dikke bult.
Als je arm bent is het je eigen verantwoordelijkheid/schuld. Had je maar rijk moeten zijn/VVD.
De staat vindt zijn burgers dieven, profiteurs, onbetrouwbaar. En reageert dus met straf en boete.
Het is vreemd dat de liberale partijen over vrijheid praten maar enkel in straf denken
/handelen.
Vrijheid geld daar enkel voor de ‘eigen sub groep/VVD/D66/PvdA enz’.
De vrijheid om alles zelf te moeten/ kunnen regelen is leuk maar hoe weet je wat je moet
invullen? En wanneer? De toenemende complexiteit van de samenleving geeft vrijheid maar
er hoeft maar iets fout te gaan en het systeem vreet je op. Denk aan de Film ‘BRAZIL’
van Terry Gilliam. En aan de fouten met toeslagen. Het systeem werkt niet omdat het
te complex is en er geen mogelijkheden zijn om snel problemen te kunnen signaleren en
op te lossen. En als het systeem groeit zullen de problemen mee groeien en verergeren.
Maar als de oplossing enkel ligt in de boete dan zal in de toekomst een fout genoeg zijn
om je in de schuld hulpverlening te storten.
Maar het systeem zal er altijd op wijzen dat het je eigen verantwoordelijkheid
is om ……… eigen schuld, straf, boete, onteigening van verdiend geld,
schuld hulpverlening en dit alles om als systeem in stand te kunnen blijven.
Als het fout gaat zal het ‘nooit’ aan het systeem liggen maar altijd aan de patiënt,
de gebruiker van het systeem.
De eigenaar van het systeem de staat, gemeente de overheid als geheel.
Zal er nooit verantwoordelijk voor zijn. Omdat de overheid de verantwoordelijkheid als
schuld oplegt aan zijn patiënten / burgers. En als dit niet werkt komt de staat met
de oplossing van de Boete. Schuld en Boete als liberale vrijheden? Lijkt meer op de
christelijke Gereformeerde gedachte gang.
En alleen de best aangepaste zullen zich in dit systeem kunnen handhaven.
Armoede zal dan niet bestaan omdat het niet voorkomt in de subgroep van de mensen die
het systeem besturen. De subgroepen zijn blind, doof en als ze spreken dan is het alleen
voor de eigen subgroep. Andere groepen horen en zien ze niet.
Het grootste democratische probleem is dat de PVDA subgroep bestuurders niet zelf bij
de voedselbank hun eten moeten halen. Ze voelen niet de noodzaak om tegen de andere
subgroepen (VVD,D66) in te gaan. En om deze problemen op te lossen.
Als je het argument van het liberalisme namelijk vrijheid verandert in het woord slavernij.
Dan kom je aardig dicht in de buurt van Pechthold, Rutte van de D66, VVD.
De liberalen ketenen je om zelf vrij te kunnen zijn.
En wel met het argument van eigen schuld/verantwoordelijkheid, vrijheid?
Onder de alinea -Onzichtbaar gemaakte mensen- komt alles aan bod dat gemeentes in hun PR-campagnes zou moeten steunen bij hun profilering als gemeente met een gunstig investerings- en vestigingsklimaat. Zo van kijk eens hoe ‘ons’ College z’n stinkende best doet de gemeentebelastingen laag te houden. Mensen die geen kant meer op kunnen door dit PR-beleid worden net zo onzichtbaar gehouden als onmondig. Dat verwerpelijke PR-gedoe vergiftigt elke instantie waar zij mee te maken krijgen wanneer zij zich verzetten. Van bezwaarschriftencommissies tot uiteindelijk de rechters bij Jusitie en alles wat daar tussen zit, en met wie of wat zij na een onherroepelijke beschikking of een strafmaatregel te maken krijgen. Het verraad van de sociaal democratie is zo onmetelijk geworden dat er van hun niets goeds meer te verwachten valt. En elke partij die in hun sociaal democratische voetsporen denkt het beter te kunnen valt bij voorbaat af als alternatief. Ook zij kunnen dan in die positie niets anders dan toewerken naar een totalitaire neoLIBERALE controlestaat. Mijn definitie ervan, de christenneoFASCISTENstaat, staat als een paal boven water vergeleken bij het onder water staan van hun ideologische bezweringsformules, die HUN kredietcrisis en de afwenteling daar van op HUN middenklasse tot en met vooral de allerarmsten in woord en beeld brengt. Het werd hoog tijd dat de sociaal democratie na het afschudden van hun ideologische veren alle geloofwaardigheid verloor. Helaas is er al zo veelsteveel schade gedaan dat het nog wel even zal duren voordat er weer een geloofwaardige tegenpartij van onderop tegen dit sociaaldemocratische kapitalisme, kapitalisme in zijn desastreuzste vorm zal bestaan. De arbeidsmarkt als concurrentieprikkel om mensen te dwingen te zijn zoals het hegemonistische christenneoFASCISME wil hoe zij moeten zijn moet worden afgeschaft. En dan moet Piet van der Lende ook nog tot onze president van Nederland worden gekozen. Het zal nog wel even duren en veel, heel veel verzet en strijd en geduld, en ik vrees ook grote aantallen slachtoffers vergen voordat we doorbreken. Alvast een diepe buiging en mijn stem voor Piet die het wel goed ziet.
zijn betoog was idd een duidelijke en verhelderende analyse van de gang van zaken. zo moeilijk is de waarheid dus niet, vreemd dat zo’n situatie toch gewoon blijft voortduren. hij zou idd de politiek in kunnen gaan alstie net zo duidelijk standpunten weet te formuleren om de misstanden op te lossen, mijn stem zou die waarschijnlijk wel hebben dan.
Van Don Quixote:
En wie maakt de regels? De overheid. Regel word op regel gestapeld en het is ondertussen zo complex geworden dat zelf de overheid zelf er niet meer uitkomt. Maar van de burger word verwacht dat men er wel uitkomt? En word bestraft als men er niet uitkomt.
Gisteren las ik weer een zoveelste artikel over spook burgers, maar nu specifiek spook jongeren.
Jongeren schrijven zich steeds vaker uit om er voor te zorgen dat bv hun ouders hun toeslagen niet verliezen, om justitie of de schuldeisers te ontlopen. Uit eerdere onderzoeken kan volgens het rapport worden geconcludeerd dat het totale aantal spookjongeren voor heel Nederland tussen de honderdduizend en tweehonderdduizend ligt. Door de economische crisis is het aantal de laatste jaren gestegen. Uitschrijvingen die dus ontstaan uit financiële en sociale nood en wat doet de overheid, die geeft ze een boete van 325 euro, mits ze gevonden kunnen worden. In totaal (2013) zijn in Nederland nu 427.304 mensen verdwenen en spookburgers geworden. Dit aantal stijgt ieder jaar met zo’n 15%. Ik vraag me af hoeveel mensen zich laten uitschrijven als de kostendelersnorm zou doorgaan? Ik heb namelijk geen keus dan me uit te schrijven puur om mijn ouder financieel en ook van het bijstandsregiem te beschermen. Dat zou je als overheid toch aan het denken moeten zetten.
Die mensen zijn niet echt verdwenen, die zitten nu in een schaduw economie, waar de overheid geen greep op heeft. En daar zit de grote angst van de overheid, een groep mensen waar geen greep op is, die niet meedraait met hun systeem en niet betalen voor het systeem in stand te houden, die burgers onderwerpt en bestraft. Een steeds groter wordende groep mensen die een dikke middel vinger opsteek naar de overheid.
De burger word bang gemaakt. Waarom stemt men op de VVD? De meesten stemmen op de VVD om bv, de HRA en andere toeslagen te behouden. Dan was er nog een grote groep werkgevers die op de VVD stemde in de hoop dat de VVD hun belangen zou behartigen. Eigenlijk geldt het zelfde voor de PVDA, D66, CDA en de andere rechtse partijen. Niemand die zich de moeite doet om de partij standpunten in de verkiezingsprogramma’s eens door te lezen, want dan hadden ze geweten, dat deze partijen er niet zijn voor de burger of de kleine werkgevers.
Of de burgers na alles wat de laatste jaren ontnomen is, nu eens geleerd heeft, dat moeten we maar afwachten.
Maar waar is de boosheid?
Waarom is er niemand die zegt nu ben ik het zat?
Tot hier en niet verder?
Waar is de politicus die die tegen de liberalen zegt ‘jullie hebben het land uitgezogen, vernietigd en verkocht en nu er niets meer is om te verkopen en om er zelf beter van te worden zeggen jullie je moet het allemaal zelf doen’ Participatiesamenleving en liberalisering van nutsbedrijven en toezicht?
Is er nou echt niemand die daar niet een heel klein beetje boos over is?
Dit land heeft zelfs de banken ook nog ‘gered’ van het gat wat ze zelf hebben gegraven door de liberalisering van de toezicht. En wat is de dank van de banken?
Is er nou niemand die daar niet een heel klein minimalistisch beetje boos over is?
Ik vraag maar om een flintertje boosheid een heel klein beetje ingehouden woede mag ook.
Maar ja ik zie het niet ik hoor het niet want de meeste PVDA politici zijn altijd heel erg blij.
Met het instemmen van de afbraak van Nederlandse verzorgingsstaat. En het meehelpen
met het ondermijnen van de arbeidsmarkt (D66,VVD).
Maar ja de meeste politici zijn in dit land niet meer bezig met het voorkomen van problemen.
Het besturen van dit land en het voorkomen van problemen was vroeger de taak van politici.
Tegenwoordig is het creëren of aangrijpen van een crisis de taak van een politicus en wel om dan de problemen op te lossen door de crisis te gebruiken om dingen af te breken.
Want het argument zal dan altijd zijn ‘Ja het is crisis en dan moeten we (af)breken’.
Want opbouwen dat kunnen ze niet meer.
En lang van te voren proberen te voorkomen dat er een crisis kan ontstaan? Tja de meeste VVD politici zeggen niet voor niets ‘Never waste a good crisis’ Dus waarom voorkomen? Ze willen tegenwoordig alleen maar breken (politici).
Het is alleen jammer dat slopen altijd makkelijker is dan opbouwen.
Maar ja als straks driekwart van Nederland in de bijstand verplicht moet werken.
Of bezig is in de schaduw economie van Nederland. En het kapitaal, de rijken en de
belegingsfondsen van gekkigheid niet meer weten wat ze met het geld moeten doen.
En we dan allemaal gelukkig zullen leven in de politiestaat die Nederland heet.
Dan zal het te laat zijn om boos te worden, want dat is dan staatsondermijnend en dus
VERBODEN. Ga maar rustig slapen de staat waakt. 🙂
En iedereen is blij.
“Is er nou echt niemand die daar niet een heel klein beetje boos over is?”, vraag je je af. Nou, ik denk dat er best een boel mensen boos zijn, maar die weten niet goed wat te doen. Ze voelen zich tegelijk ook machteloos, vandaar. En niet voor niets… Je lijkt te suggereren dat alleen jij boos bent, ik weet niet waarom je dat doet, maar je zit er in ieder geval flink naast.
Ook schrijf je: “Het besturen van dit land en het voorkomen van problemen was vroeger de taak van politici.” Geloof je dat nu echt? Wanneer was die gouden tijd dan, waarin er zulke geweldige politici waren? Noem mij die tijd, zou ik zeggen, en geef jou verhalen van politici in dienst van het kapitaal, van boze mensen, van wanhoop, van protest…
Door te doen alsof het nu zo uitzonderlijk is, alsof jij de enige bent die boos is, praat je jezelf de volledige machteloosheid in. Zou ik niet doen: het is de taak van mensen die veranderingen willen om anderen te inspireren, om hoop te geven, om voorbeelden aan te dragen van succesvol verzet. Anders draag je voornamelijk bij aan de heersende machteloosheid…
We zijn wel boos, maar geven er niet de hele dag uiting aan. Wanneer het momen komt om te handelen – en dat komt – dan is alle boosheid onder de bevolking zo geactiveerd en zullen de heren en dames politici angstigere momenten doorbrengen als in 2002 op het Binnenhof, toen de bevolking ze al wilden lynchen (wat overigens buiten het nieuws is gehouden, alleen ‘Andere Tijden’ heeft er ooit aandacht aan besteed). Tot die tijd hebben ze de kans om met echte oplossingen te komen. Dat betekent naar mensen luisteren en er iets mee doen en je NLP-boeken en -CD’s verbranden en de spindoctors ontslaan.
“en zullen de heren en dames politici angstigere momenten doorbrengen als in 2002 op het Binnenhof, toen de bevolking ze al wilden lynchen”
Klopt, alleen is zo’n extreem-rechtse opstand niet waar we op zitten te wachten, want als dat soort lui het voor het zeggen zouden krijgen zijn we echt nog veel verder van huis.
Een beetje off topic, maar toch….. Waar ik benieuwd naar ben, is of er al mensen op hun uitkering gekort zijn omdat ze niet instemden met een voorgestelde medische behandeling..Die mogelijkheid staat nl. bij ons in de gemeente in de zn. afstemmingsverordening.
Dat is zo, maar het laat zien, dat het niet onmogelijk is. Uiteraard zaten we toen niet te wachten op een Fortuyn, die vond, dat bijstandsgerechtigden een soort pact met de duivel sloten en eigenlijk hun ziel verkochten.
Zover bekent bij mij, is er al een rechtszaak geweest waar een uitkeringsgerechtigde een medisch onderzoek weigerde. Dit werd toen gewonnen door de gemeente. http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBSGR:2010:BN3788
Persoonlijk zou ik art. 8 EVRM in stelling hebben gebracht. Het recht op lichamelijke integriteit is vastgelegd in artikel 11 van de grondwet en luidt: “Iedereen heeft behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam”.
En zo zijn er nog meer wet en regelgevingen die dit verbieden.
Bij deze een reactie op het bericht van Heleen van der Leest. Ik moet in dwangtherapie van de gemeente Oosterhout. Omdat uit een psychologisch rapport van een door hun ingehuurde psychologe blijkt dat ik niet helemaal spoor. De gemeente heeft letterlijk op papier gezet dat ik in dwangtherapie moet anders word ik op mijn uitkering gekort. Dit is nog niet gebeurd gelukkig. Echter om deze korting te voorkomen heb ik een bezwaarschrift ingediend waarop ik antwoord heb gekregen dat de dwangtherapie in stand blijft. Ik ga nu daartegen in Hoger Beroep samen met mijn advocate bij de rechtbank. Dus wordt vervolgd….
Ik zal nog even een nadere verklaring geven. Ooit heb ik eens tegenover een consulente laten ontvallen dat ik tijdens mijn puberteit een zware depressie heb gehad met tijdelijke bordeline verschijnselen erbij. Waar ik overigens van genezen ben al voor mijn 18 de levensjaar. In elk geval dit was reden genoeg om mij naar een psychologe van Argonaut te verwijzen. Deze psychologe van Argonaut reageerde ook erg veroordelend op mijn seksuele geaardheid overigens, met als gevolg dat er allerlei onzin in de rapportage geschreven is door haar. Ik zou een rigide persoonlijkheid hebben, autoriteitsgevoelig zijn, niet tegen deadlines kunnen, een identiteitsstoornis hebben en dergelijke. Conclusie: Ik zou pas geschikt zijn voor de arbeidsmarkt na een langdurige therapie bij de GGZ. Ondanks een omscholing die ik later nog gevolgd heb blijft de gemeente toch op haar standpunt staan dat ik een dergelijke dwangtherapie moet ondergaan. Sinds kort verplicht op straffe van korting op de uitkering. Gelukkig is men nog niet zover gegaan om de korting daadwerkelijk toe te passen. Vermoedelijk omdat ik toch iedere keer weer de gang naar advocaten maak en mezelf gek schrijf aan bezwaarschriften.
Volgens de wet moet jij zelf expliciet toestemming geven voor een medische behandeling. Zou jij daar niet toe in staat zijn, moet je directe familie die toestemming geven. De uitzondering is bij een ongeluk of medisch noodgeval.
De gemeentes worden nu verplicht om uitkeringsgerechtigden te helpen. Dat gaat een stuk makkelijker als jij een “vlekje” hebt. Vandaar dat nu ook de verplichting opgenomen is in de WWB om jou medisch en geestelijk te kunnen laten onderzoeken. Als ik kijk naar de financiële kant van het verhaal, staat voor mensen met een “vlekje” meer geld en mogelijkheden ter beschikking, vandaar dat het erg uitnodigt om uitkeringsgerechtigden, ziek te verklaren.
@Paul: De gemeenten probeerden voorheen ook al ijverig moeilijk bemiddelbare werklozen vlekjes aan te smeren. Dan konden ze die in de Wajong dumpen en moest de Rijksoverheid voor hun levensonderhoud opdraaien. En in Brabant betekende dat inderdaad vaak een retourtje Argonaut (@Raven). Maar daar moet je absoluut wegblijven. Argonaut heeft een symbiotische relatie met de gemeente. Argonaut geeft de werkloze het stempel ‘vlekje’ dat de gemeente graag ziet, en de gemeente gunt Argonaut daarom het onderzoek. Het zal in andere regio’s niet anders zijn, maar dan met andere poppetjes. Verder kan ik werklozen die in redelijke staat van doen verkeren adviseren om het stempel ‘vlekje’ absoluut te vermijden. Dat vlekje geeft de gemeente houvast om jou in onzinnige en vernederende projecten te stoppen om (zoals Paul zegt) je zogenaamd te ‘helpen’. Je komt mijns inziens juridisch juist minder sterk te staan.
Bedankt voor je advies Arvy. Daar heb ik wel wat aan omdat jij het systeem ook goed doorziet. Ik ben voornemens hier toch eens met mijn huisarts over te gaan praten. Want ik vind het zeer zeker ook allemaal niet kloppen dit spelletje wat de gemeente speelt.
Dat laten opprikken van een “vlekje” door de gemeente moet je inderdaad zien te voorkomen.
@Avry, Je hebt inderdaad gelijk als je zegt dat de gemeentes, sinds 2004, systematisch, mensen ziek hebben laten verklaren om ze vervolgens in de Wajong te kunnen onder te brengen. Dit is ook terug te zien aan de instroom cijfers van de Wajong. Dit had voor de gemeentes 2 voordelen, A men heeft een aanvraag gehad voor bijstand, die is wel eens waar afgewezen, toch krijgt de gemeente er het jaar erna, mooi een jaar uitkering voor betaald die men B niet hoeft terug te betalen of uit te betalen. Dit is ook na te lezen in de financieringswet van de WWB, waar duidelijk staat dat de niet uitbetaalde uitkeringsdeel, niet hoeft worden terug betaald aan de overheid en C, men is van jou af. Dat is toch weer een mooi verdien model voor de gemeentes, vind je niet?
Een WWB uitkering bestaat uit 3 delen, het bruto uitkeringsdeel, waar jij een netto deel van krijgt ne waar de belastingen en volkspremies van worden betaal. Dan is er nog een werk deel, wat gebruikt moet worden voor de financiering van trajecten en projecten en er is nog een deel, onvoorziene kosten.
Dit flikt men dat ook bij te werk gestelde uitkeringsgerechtigden. Men stuurt ze naar een traject of project en betaald de uitkering niet meer met het uitkeringsdeel, maar met het werk deel van de financiering van de WWB uitkering. In de financieringswet van de WWB staat namelijk dat het werk deel terug gestort moet worden als dat deel niet gebruikt word. Door het nu in te zetten als “loon” (verkapte uitkering) hoeft men dit niet meer terug te betalen en stopt men het uitkeringsdeel ook nog eens mooi in hun zak.
Dan is er nog een potje met onvoorziene kosten en dat gebruikt, gezamenlijk met het werk deel, men om het traject te betalen.
En nu begrijp je waarom de WWB zo duur word.
Als de overheid had gezegd, alles wat niet word uitgeven van de uitkering, moet worden terug betaald waren de financieringskosten voor de WWB een flink stuk minder geweest. Alleen, er is dan geen drijfveer meer voor de gemeentes om iets te doen aan de aantal uitkeringsgerechtigden. Nu begrijp je ook waarom gemeentes zo graag willen dat ze A, na de aanvraag, de aanvraag weer terug trekken, B, De gemeentes ook graag maatregelen opleggen of C deze mensen te werk stellen. Het is gewoon een verdienmodel geworden waar ontzettend heel veel geld mee gemoeid is.
Interessante analyse waar ik niet volledig van op de hoogte was Paul. Bedankt.
Ik geef nog even een aanvullende tip voor de toevallige werklozen die dit lezen en voor wie het advies nog niet te laat komt. Wanneer je niet onder een psychodiagnostisch onderzoek uit kunt komen zorg er dan in ieder geval voor dat je bij een psycholoog terecht komt die is aangesloten bij het NIP (Nederlands Instituut van Psychologen). Dit is een beroepsvereniging die ethische codes heeft opgesteld waaraan aangesloten psychologen zich moeten houden. Op de eerste plaats heb je dan meer kans om de wild-west-psychologen te vermijden (hoewel dat in het vakgebied van de psychologie niet eenvoudig zal zijn) maar je hebt dan ook altijd de kans om de rapportage aan de gemeente te blokkeren. Immers volgens de stelregels van de NIP moet de rapportage eerst onder ogen komen van de client die daarna de rapportage mag blokkeren naar de gemeente toe. Deze situatie moet je zien te voorkomen: http://www.arvy.org/publicaties/20140710.html. De psychologen van Argonaut zijn bij mijn weten niet aangesloten bij het NIP. Argonaut rapporteert rechtstreeks aan de gemeente! Misschien kan Raven dat beamen of weerspreken.
Arvy. Ik heb de rapportage van de psychologe van Argonaut wel eerst mogen lezen voordat deze naar de gemeente toegezonden is. Echter dit is ook wel weer op een rare manier gebeurd. Tijdens het laatste gesprek bij Argonaut heb ik de rapportage mogen lezen in het bijzijn van de psychologe. Tegen haar heb ik toen op een rustige manier gezegd dat ik me niet kon vinden in haar conclusies en dat ik het dus niet eens was met de rapportage. Later kwam ik te weten dat er toch in de rapportage stond dat de cliënt (ik dus) het eens was met de rapportage. Daarvoor uiteraard nog gebeld met de psychologe. Deze wist te vertellen dat zij dit nu niet meer kon veranderen maar dat ze telefonisch door zou geven aan mijn consulente van de gemeente dat ik het niet eens was met de rapportage. Ik weet niet of dit gebeurd is. In het rapport is immers niets veranderd en mijn consulente borduurde vrolijk voort op het rapport. Ik heb natuurlijk wel aan de psychologe van Argonaut gevraagd waarom zij in de rapportage schreef dat ik het eens was met de uitslag van het onderzoek? Ik had immers duidelijk gezegd dat ik het er niet mee eens was. Haar motivatie hiervoor was dat ik niet kwaad was weggelopen tijdens het laatste gesprek. Omdat ik rustig bleef ging ze er automatisch vanuit dat ik het er wel mee eens zou zijn. Dit geeft duidelijk aan hoe verknipt ze zelf zijn. Geen idee of ze lid zijn van de NIP. Dat zou ik echt niet weten. Maar dat ze gemeen zijn is mij wel duidelijk geworden. Paul@ wat jij schrijft in je laatste bericht ben ik zeer van geschrokken. Ik wist echt niet van dit verdienmodel van de gemeente. Onvoorstelbaar! Ze zijn nog erger dan dat ik al dacht. Ik denk dat de meeste mensen dit niet weten. Als dit bekend zou worden dan zou er minder op mensen in de bijstand gescholden worden, maar des temeer op de gemeente zelf.
Dat zou in strijd zijn met het beroepsgeheim die artsen hebben.
http://www.mijnprivacy.nl/Vraag/privacy_patienten/verstrekken-medische-gegevens/Paginas/verstrekken-medische-gegevens.aspx
Een arts mag alleen gegevens verstrekken als jij als patiënt daar expliciet toestemming voor hebt gegeven en volgens de wet hoef jij dat niet te doen. Alleen een rechter kan een voordering geven aan de arts om de medische gegevens te mogen inzien.
Ook eens goed om te lezen. http://www.cbpweb.nl/downloads_brochures/bro_gouden_regels.pdf
Pagina 5.
Nu is er iets vreemds aan de hand, jij hoeft de medische gegevens niet af te staan en je arts mag deze niet afgeven zonder jou toestemming, maar daarvoor krijg je dan weer een maatregel opgelegd wegens het schenden van de inlichtingenplicht. Erg tegenstrijdig niet waar en bevestigt ook weer mijn oordeel dat voor uitkeringsgerechtigden, normale wetten niet meer geleden en dat voor uitkeringsgerechtigden, het gelijkheids principe niet meer geldt.
@Raven: Bedankt voor je weerlegging. Argonaut somt de volgorde op van 1) advies aan gemeente, 2) beslissing door gemeente en 3) informering van de client door de gemeente. Natuurlijk kan het inzagemoment plaatsvinden vóór punt 1). Ik ging daar niet vanuit omdat daar niets over geschreven wordt, maar daar zat ik dus mis. Argonaut heeft ook verzekeringsartsen in dienst (wellicht zijn ze dat allemaal wel) en ik weet niet in hoeverre die aangesloten zijn bij het NIP. M.b.t. de beroepscode kan ik de volgende punten aanhalen:
NIP Beroepscode III.3.2.11: “[…]. Op verzoek van de cliënt worden door hem opgestelde notities met zijn opvattingen over de professionele relatie in het dossier opgenomen.”
NIP Beroepscode III.3.2.19: “Als regel heeft de cliënt het recht om de rapportage aan de externe
opdrachtgever te blokkeren. […].”
Bron: http://www.psynip.nl/website-openbaar-documenten-nip-algemeen/beroepscode-voor-psychologen.pdf
Het lijkt me sowieso, beroepscode of niet, duidelijk dat de Argonaut psycholoog van jou bepaald niet integer handelt Raven. En ja; met die rapportage heeft de gemeente nu wel een extra instrument om jou in de hoek te drukken. Dus dat wordt even goed bezinnen op je strategie en tactiek.
@Paul: Ik betwijfel of die blokkering een schenden van de inlichtingenplicht betreft. Is daar inmiddels al jurisprudentie over? Dit schenden zal in ieder geval wél worden aangevoerd wanneer je niet meewerkt aan het onderzoek. De juridisch veiligere weg lijkt mij dus om wel mee te werken, een NIP psycholoog te eisen (zal al moeilijk genoeg worden), en dan indien er onterechte vlekjes worden vermeld de rapportage te blokkeren.
En dat de WWB wordt toegepast om andere wetten te overstemmen is inderdaad op meerdere fronten duidelijk. Wat dat betreft is de WWB een soort zwart gat binnen het rechtsysteem waarin allerlei burgerrechten en mensenrechten worden verzwolgen.
@Paul: Als reactie op je link van mijnprivacy.nl citeer ik nog een tekst waarvan ik denk dat die in psychodiagnostisch onderzoek relevant is. “Uw hulpverlener [psycholoog] mag informatie delen met degenen die rechtstreeks betrokken zijn bij uw behandeling [gemeente] en met zijn of haar waarnemer of vervanger. Maar dit mag alleen voor zover dit noodzakelijk is voor hun werkzaamheden. Uw toestemming wordt daarvoor verondersteld. Maakt u hiertegen bezwaar, [blokkering van rapportage] dan mag uw hulpverlener uw medische gegevens niet verstrekken.”
Goed lezen en er niet mee akkoord gaan c.q. aanpassing van het bewuste artikel eisen. Je kunt niet gedwongen worden iets te tekenen. “V.c.” (vi coacta) in je handtekening zetten, wanneer je de druk niet kunt weerstaan, kan ook helpen.
Arvy@ even voor alle duidelijkheid. Ik mocht de rapportage van Argonaut wel eerst inzien voordat deze naar de gemeente toegezonden werd. Echter niet blokkeren. Dus uiteindelijk trek je dan toch aan het kortste eind. Opmerkelijk was daarbij ook dat in de kleine lettertjes onderaan het rapport stond dat het rapport maar twee jaar geldig was. In 2007 is de rapportage geschreven, maar de gemeente blijft nog steeds het rapport meenemen. Dus das raar.