Decentralisatie is een aanval op de armen
Het betoog van de regering is gebaseerd op de aanname dat “decentraal” meteen “dichter bij de burger”, “efficiënter” en daarmee “goedkoper” betekent. Niet alleen is hiervoor geen enkel bewijs, er zijn goede redenen om aan te nemen dat het tegendeel waar is. In hoeverre lokale bestuurders – laat staan lokale belangenorganisaties of vakbonden – in staat zijn om landelijke zorginstellingen te controleren is bijvoorbeeld zeer de vraag. De huidige manier om “efficiëntie” te bevorderen (New Public Management) komt in de praktijk meestal neer op meer bureaucratie, omdat efficiëntie meetbaar gemaakt moet worden en hele managementlagen opgetuigd moeten worden om deze papieren efficiëntie te overzien. Aannemelijker is dat decentralisatie zal leiden tot uiteenlopende sociale voorzieningen in verschillende gemeenten. Het idee dat zorg een recht is voor iedereen wordt zo totaal ondermijnd: dit “recht” wordt nu afhankelijk van de vraag of de gemeente waar je woont in staat en bereid is ervoor te betalen. De ruimte om hierin keuzes te maken wordt kleiner als gevolg van de bezuinigingen. Dat zal betekenen dat gemeenten steeds meer uitvoeringsorganen worden waar het sociaal beleid aangaat. “Dichter bij de burger” betekent dus minder democratische controle op een aantal belangrijke zorgtaken. Gemeentepolitiek zal zich daarom steeds meer toespitsen op de ‘rechtse’ thema’s, zoals veiligheid en repressie, vestigingsbeleid en ruimtelijke indeling (lees: sloop van sociale huurwoningen, bouw van koopwoningen voor yuppen). Zo wordt een lang bestaande tendens doorgezet waarin bezuinigingsbeleid en kaalslag in de zorg en sociale zekerheid buiten de politiek worden geplaatst en daarmee de status krijgen van een onbetwistbare realiteit.
Jeroen van der Starre in Decentralisatie is een aanval op de armen (Socialisme.nu)
Decentralisatie. Het is een andere betekenis: afschuiven, maar wel de lusten.
Het is niet alleen een aanval op de armen, maar ook de midden inkomens. Dit zijn de grootste inkomens groepen, dus daar is het meest te halen.
De staat is bv. verantwoordelijk voor jeugdzorg, AWBZ (zorg voor langdurig zieken) en Werk en Inkomen (bijstands- en Wajonguitkeringen en begeleiding naar werk). Daar betalen wij belastingen en accijnzen voor. De overheid wil geen geld meer uitgeven aan de taken die ze van wetswegen hebben. Om toch aan hun wettelijke plicht te voldoen, maar niet te willen betalen, schuift men deze taken af naar de gemeentes, die daar niet het geld en ook de mankracht niet voor hebben.
Nu speelt de overheid opeens de reddende engel en geeft de gemeentes, voor deze taken, geld. Alleen, dit bedrag is behoorlijk minder dan wat de overheid er eerst voor uitgaf en waar wij belastingen en accijnzen voor betaald hebben.
Je kunt het al raden, dat gaat niet goed (en dat is volgens mij ook de bedoeling) wat ze hebben geen mankracht en ook niet genoeg geld om dit te betalen. De gemeentes schreeuwen moord en brand. Geen probleem zegt de overheid, die mankracht gaan we regelen en poef daar is de participatie wet. Iedereen moet participeren, gratis wel te verstaan. De uitkeringsgerechtigden zijn als eerste de pineut, Deze worden via de wet werken naar vermogen en de participatie wet, verplicht en gedwongen gratis te werken. De burger die geen uitkering of toeslag heeft, blijft nog even buiten schot. En dan bedoel ik nog even want als je het nieuws een beetje volgt komen er al steeds meer ideeën en plannen om ook die mensen te laten participeren, gedwongen wel te verstaan of onder de dreiging van een penalty. Het is ook niet alleen de overheid die vol inzet op participeren, ook bedrijven spelen het spelletje mee.
Een prachtig voorbeeld, de maatschappelijke stage waar kinderen opeens het werk van volwassenen moeten doen in verzorg en bejaarde tehuizen. Daar blijft het niet bij want die zelfde kinderen werden in onze gemeente verplicht, waarbij hun uitdrukkelijk werd verteld dat zij hun diploma niet krijgen als ze weigerden, te werk gesteld onder de noemer maatschappelijke stage, in de groendienst om snoei werk te doen in een bos.
Een ander voorbeeld, zonen en dochters van mensen die in verzorg of bejaarde tehuizen zitten, worden opeens verplicht om te komen helpen in de verzorging en doen ze dat niet worden de kosten voor de ouder(s) verhoogt. Wettelijk onhaalbaar, maar toch.
Zo worden ouders van voetballende kinderen bij bepaalde clubs, gedwongen om me te helpen of werk te verrichten voor de club.
Ook gepensioneerden gaan er niet aan ontkomen want ook zij moeten gaan participeren.
Ik kan nog wel wat meer voorbeelden aanhalen, maar je ziet en begrijpt al waar dit naar toegaat. Gratis werk verrichten, terwijl de belanghebbenden niet willen betalen voor het werk en het uitgespaarde geld fijn in hun zak steken.
Er word geschat dat er zo’n 200.000 bijstandsgerechtigden, per jaar, gedwongen aan het werk zijn gezet, voor gemiddeld, 30 uur per week. De rekensom: 200.000 x 1.114,20 (minimum loon x 0.75) = 2.228.400.000 euro per maand x 12 = 26.740.800.000 euro aan pure winst op de arbeids uren. 26 miljard euro. Dit is nog een voorzichtige schatting om dat de overheid weigert exacte cijfers te geven hoeveel mensen op deze manier aan het werk zijn gesteld en de overheid schaard een groot deel onder de noemer arbeiders (hebben zo genaamd een contract of overeenkomst) en worden dus niet meer mee geteld als uitkeringsgerechtigden, maar deze mensen blijven wel onder het bijstands regiem vallen.
Tel daar nu eens de werkende mensen of mensen die geen uitkering ontvangen bij, die ook moeten participeren dan begrijp je wel dat het om enorme bedragen gaat aan arbeidsuren die de overheid en bedrijven zich in hun zak steken.
Al dat geparticipeer is is mooi, maar niet voor de gene die hun baan verliezen aan de participanten. Denk bv maar eens aan de zorg waar nu de ene na de andere massa ontslag word aangekondigd en waar hun plekken worden ingevuld door uitkeringsgerechtigden en andere participanten. Het is een verdringing op een nog grotere schaal dan dat we nu al zien door goedkope en gedwongen uitkeringsgerechtigden en de goedkope buitenlandse arbeidskrachten e nop die manier word de arbeidsmarkt nog sneller om zeep geholpen. Het verbaast me en waarschijnlijk zal het me blijven verbazen, dat er bijna niemand dit wil inzien en er ook geen acties komen van de burgers zelf. Het gaat toch om je eigen inkomen? Het gaat toch om belasting geld wat jij betaald hebt, wat niet terecht komt waar het terecht moet komen.
Hoe je over participatie denkt, tja, dat is ieder voor zijn of haar eigen, maar vanuit mijn standpunt ben ik er heel makkelijk in. Participatie betaald mijn rekeningen en belastingen niet. Als de overheid zo graag wil dat ik participeer, zal het daar marktconform loon voor moeten gaan betalen. Inclusief de belastingen en premies. Ik mag dan nu de stempel uitkeringsgerechtigde hebben, het betekend niet dat ik gekke Henkie heet.
En zo is het maar net Paul. Als ik naar de winkel ga dan moet ik de producten ook markt-conform betalen. En dus wil ik ook markt conform betaald worden indien ik werk.