Dwangarbeid en arbeidsethos tegelijk bestrijden
“Verzet tegen dwangarbeid kan alleen maar succes hebben als tegelijk ook stelling wordt genomen tegen het arbeidsethos”, aldus Bart de Baan in onderstaande kritiek op de campagnes tegen dwangarbeid van Doorbraak en de FNV.
Mijn kritiek begint met het fundamentele onderscheid tussen “werk” en “arbeid”. Werken is het aanbrengen van wenselijk geachte veranderingen in de omgeving door menselijke activiteit. Werk kan zowel lichamelijk als geestelijk zijn. Werken doe je – doet iedereen – voor zichzelf, om 1. te overleven, bijvoorbeeld huishoudelijk werk, 2. je leven te verrijken, bijvoorbeeld je te vermaken, te ontspannen, een sport te beoefenen of te lezen en 3. je sociaal te engageren, bijvoorbeeld al dan niet intensief sociale contacten onderhouden en vrijwilligerswerk, wat het onafhankelijk kiezen is om gratis je tijd te geven om anderen te helpen en de wereld te verbeteren.
Arbeiden is daarentegen een economische bezigheid. Het economisch nut is daarbij het doel. Economisch in de zin van het maken van winst, een winst die vaak (te vaak) ten koste gaat van dat wat leeft en dat wat het leven mogelijk maakt. Arbeiden doe je voor een baas, als baas of als zelfstandige. En tegenover die geleverde arbeid staat normaliter een vergoeding, loon genaamd, met de bijbehorende arbeidsrechten en -plichten. Arbeid wordt verricht in de vorm van een baan, als zelfstandige, ondergeschikte of in een leidende positie, dat maakt in essentie niet veel uit. De “werkloze” mens is dus feitelijk geen werkloze, maar een baanloze mens. Daarom zal ik het verder in dit stuk hebben over baanlozen in plaats van werklozen.
Workfare
De media berichten vrijwel dagelijks over “het grote probleem van de massawerkloosheid”. “Werkloosheid” komt daarin altijd naar voren als iets puur negatiefs. In die sfeer worden baanlozen steeds meer gestigmatiseerd en ontmenselijkt en worden veel van de keiharde maatregelen tegen baanlozen, zoals dwangarbeid, relatief makkelijk geaccepteerd door de meeste mensen die nog wel betaalde arbeid verrichten. De Nederlandse staat heeft dat gratis arbeid leveren ‘positief’ geframed als “werken met behoud van uitkering” en “tegenprestatie”, maar baanlozen en actiegroepen als Doorbraak hebben dat op hun beurt en met enig succes weer gereframed als “dwangarbeid”.
In andere landen wordt dwangarbeid vergelijkbaar ‘positief’ geframed. In het Verenigd Koninkrijk spreekt men van “workfare” (vrij vertaald “welzijnswerk”) in aansluiting op de “welfare benefits” (“welzijn voordelen”, oftewel een uitkering). In Australië wordt dwangarbeid “mutual obligation” (“wederzijdse verplichting”) genoemd en in België “gemeenschapsdienst”. Wederkerigheid en arbeid staan dus steevast centraal: “voor wat hoort wat, jij krijgt een uitkering, dus moet je er iets voor doen”. Juist die framing van wederkerigheid maakt dat veel mensen, waaronder zelfs een deel van de uitkeringsgerechtigden zelf, dwangarbeid niet als zodanig ervaren. Het is die eeuwige nadruk op arbeid, op dat men pas “nuttig” is als men arbeid verricht, als men via arbeid een bijdrage levert aan de maatschappij, waarmee de overheid dwangarbeid acceptabel probeert te maken. Dat nuttigheidsdenken is het arbeidsethos. Met het frame van dwangarbeid gaan actievoerders daar terecht tegenin. Helaas wordt daarbij door hen dan wel weer vaak gesproken van “werklozen” die moeten dwangarbeiden. Helaas, want daarmee stapt men dus in het frame van de overheid die ons wil wijsmaken dat baanlozen niets zinnigs te doen zouden hebben.
Doorbraak
Op 10 september organiseerde het actiecomité Dwangarbeid Nee, waar ook Doorbraak aan meedoet, een “mars tegen dwangarbeid”. In het verslag staan naast de terechte en legitieme eisen van het comité, ook de leuzen die tijdens de demonstratie geroepen werden. Een aantal daarvan is echter strijdig met die eisen, in het bijzonder met de eis “geen criminalisering meer van bijstandsgerechtigden”. Deze leuzen dragen daar volgens mij namelijk juist aan bij: “Wat willen we? Loon! Wanneer willen we het? Nu!”, “Steeds meer dwangarbeid, steeds meer banen kwijt!”, “Doe gewoon en geef me loon!”, “Een contract op dag één, dat willen we meteen!”, “Wij willen werk met loon, dat is toch heel gewoon!”, “Wij willen loon en zekerheid, zij willen onderdanigheid!”, “Wij willen een loon, contract en rechten, daar blijven wij voor vechten!”, “Alleen is maar alleen, maar samen staan we sterk, tegen al die dwang en voor loon naar werk!” en “Wij zijn niet bang, wij zijn hier, wij willen poen voor de arbeid die we doen!” Allemaal zijn deze leuzen gericht op arbeid. Allemaal leggen ze de nadruk op het willen verrichten van arbeid onder de condities die gelden bij een normale baan, met een loon met de bijbehorende arbeidsrechten. Ogenschijnlijk een legitiem verlangen, afgezet tegenover de dwangarbeid waartegen geprotesteerd wordt, want die biedt uiteindelijk geen banen. Maar het eisen van reguliere arbeid die de dwangarbeid moet vervangen, maakt van de uitkeringen feitelijk een probleem. En dat juist in een tijd waarin overheid uitkeringen tot een gunst probeert te maken in plaats van een recht.
FNV
Ook de FNV gaat mee in eenzelfde redeneertrant. Opvallend is dat de bond het begrip dwangarbeid, dat in de beweging ingeburgerd is geraakt, bewust niet hanteert. Onder het mom van “stop werken zonder loon” legt de FNV daarentegen erg zwaar de nadruk op de werkverdringing. In de gehanteerde framing staan arbeid, en het ontvangen van een loon daarvoor, centraal. De verplichting wordt naar de achtergrond gedirigeerd. “Stop verplicht arbeiden zonder loon” was al een veel betere leus geweest. En tot overmaat van ramp is de bond ook nog eens “voor goede begeleiding naar werk”. Baanloos zijn is in de ogen van de bond per definitie een probleem, en de inzet zou altijd arbeid moeten zijn, bij hen weliswaar via “begeleiding”. Waarmee men uiteindelijk bijna stilzwijgend akkoord gaat met de vele vage constructies die baanlozen moeten begeleiden naar die zo geroemde “echte baan”. Denk bijvoorbeeld aan al die vaak maffiose reïntegratietrajecten en werkleerbedrijven. “Geef mensen perspectief op een echte baan met een normale beloning”, schrijft de bond. Waarbij baanloos zijn in hun ogen dus kennelijk zonder “perspectief” is. Ook weer een bijdrage aan de stigmatisering en uiteindelijk ook ontmenselijking van de baanloze mens.
Hoezeer de bond baanloze mensen stigmatiseert, werd onlangs weer eens onderstreept door FNV-bestuurslid Leo Hartveld in zijn artikeltje “Leo Hartveld over echte banen door Dagobert Duck taks”. Hartveld: “Met een werkloosheid van bijna 650 duizend mensen is het belangrijk dat er eerlijke maatregelen komen om echt uit de crisis te komen. Dat is nodig voor onze economie, maar dat is vooral ook nodig voor al die mensen die thuis in onzekerheid zitten. Werk is gewoon ontzettend belangrijk. Meedoen aan de maatschappij, samenwerken met collega’s, iets opbouwen, trots zijn op je vak. Mensen hebben ook behoefte aan zekerheid, zodat ze een huis kunnen kopen, op vakantie kunnen, een gezin kunnen stichten. Er zijn zoveel mensen die dolgraag aan de slag willen. Er moet dus snel een oplossing komen.”
Volgens Hartveld bevinden alleen baanlozen zich in “onzekerheid”. Alsof de geflexibiliseerde arbeidsmarkt mensen met betaalde arbeid zoveel zekerheid schenkt. Werk, hij noemt het geen arbeid, zou het allerbelangrijkste zijn. De baanloze mens doet volgens hem niet mee met de maatschappij, dat kan kennelijk alleen door te arbeiden. Baanlozen hebben volgens hem geen collega’s, kennelijk zijn ze geïsoleerd van de mensen om hen heen. Baanlozen kunnen niets opbouwen, en kennelijk alleen maar uit hun neus peuteren. Baanlozen kunnen nooit trots zijn op hetgeen ze goed in zijn, want dat kan kennelijk alleen als je arbeidt. Maar inderdaad, baanlozen kunnen geen huis kopen, nauwelijks op vakantie gaan en moeilijker een gezin stichten. Maar dat komt niet door een gebrek aan arbeid, maar door te lage uitkeringen.
Controle-apparaat
Een verzet dat de uitkering als een verworven recht beschouwt, zou echter niet arbeid centraal stellen in het eisenpakket, maar veeleer dat de verplichtingen binnen de bijstandswet aangepakt worden. Dat het gigantische controle-apparaat stilgezet wordt omdat het leidt tot sociale uitsluiting, omdat dat apparaat het stigmatiseren, criminaliseren en ontmenselijken van bijstandsgerechtigden legitimeert.
Velen ervaren het baanloos zijn op zichzelf niet als een probleem, maar men “wil” toch heel graag een baan vanwege de (dreiging van) repressie, en vooral vanwege de sociale druk die voortkomt uit het idee dat wie niet betaald werkt eigenlijk geen goed mens is, er niet bij hoort. Die sociale uitsluiting wordt nog eens gestimuleerd door het voortdurende krampachtige benoemen van wat baanloze mensen allemaal níet doen. Er wordt daardoor een onnatuurlijke druk op het mens-zijn gelegd. In alle definities van “(verplicht) vrijwilligerswerk” en “tegenprestatie” en “onbetaalde maatschappelijk nuttige activiteiten” gaat het alleen maar om het leveren van een “nuttige” bijdrage aan de samenleving, aan de “participatiemaatschappij”. Tevergeefs zal men zoeken naar iets over zelfontplooiing of zichzelf zijn.
De sociale uitsluiting draagt ertoe bij dat de baanloze ontmenselijkt kan (en mag) worden. Een ontmenselijking die gelegitimeerd wordt doordat de “baan” (betaling voor geleverde arbeid) nog steeds krampachtig als maatstaf gehanteerd wordt. Maar door de mechanisering en robotisering, en door de lage loonlandenpolitiek, zijn er wereldwijd domweg niet meer zo veel mensen nodig bij de productie van handelswaar of diensten. Kortom, er is niet meer voor iedereen een “echte baan”. En ook de flexibilisering van de arbeid – dat wil zeggen mensen gebruiken als ze nodig zijn en daarna dumpen – draagt ertoe bij dat die “echte baan” meer en meer een mythe aan het worden is.
Andere eisen en andere perspectieven
De inzet van de beweging zou daarom veel meer moeten gaan in de richting van het eisen van een menswaardig bestaan voor baanlozen. Het gaat erom gezamenlijk te laten zien dat er een uitweg is uit de crisis waarvoor niet het laatste beetje menselijkheid dat ons nog rest, hoeft te worden afgebroken. Het hebben van een baan is niet zaligmakend. Maar zolang dat niet dominant op de politieke agenda gezet gaat worden – door de baanlozen en juist ook door de dwangarbeiders – zullen uitkeringsgerechtigden steeds gestigmatiseerd en gecriminaliseerd blijven worden, en dus ook ontmenselijkt.
Daarom pleit ik voor meer offensieve eisen als:
– Stop de verplichting om te zoeken naar banen die er toch niet zijn.
– Stop het controle-apparaat.
– Verhoog de uitkeringen, zodat iedereen een menswaardig bestaan kan leiden.
– Stop de stigmatisering, criminalisering en ontmenselijking van baanloze mensen.
(Die laatste eis is feitelijk een aanvulling op de reeds geformuleerde eis van het actiecomité: “Geen criminalisering meer van bijstandsgerechtigden”).
Deze eisen geven een eigen antwoord op het feit dat er voor de meeste baanlozen geen arbeid is en ook nooit meer zal zijn. Ze erkennen dat baanloosheid een blijvend en structureel gegeven is, ook wereldwijd. De eisen geven meteen ook een concrete inhoud aan de FNV-leus dat de werkloosheid aangepakt moet worden in plaats van de werklozen. En ze bekritiseren het allesoverheersende vertoog waaraan ook links zo krampachtig vasthoudt: dat alleen “vaste banen” zaligmakend zijn. En die kritiek is hard nodig, want dat vertoog ligt ideologisch aan de basis van de criminalisering van baanlozen. Links draagt zo bij aan de mogelijkheden van rechts om baanlozen te stigmatiseren en ontmenselijken. Kortom, “echte banen” eisen speelt rechts en haar repressie alleen maar in de kaart.
Baanloze mensen zijn ook mensen die als medemens een plaats in de maatschappij hebben, ook baanloos blijven het mensen. De strijd voor menselijkheid is de enige strijd die de ontmenselijking kan stoppen.
Bart de Baan
Een algemenere visie omtrent het arbeidsethos lees je in het artikel “Vernietig het arbeidsethos, laat de mensen vrij“.
“Onder het mom van “stop werken zonder loon” legt de FNV daarentegen erg zwaar de nadruk op de werkverdringing.”
Klopt, maar daarmee breng je de dwangarbeid wel een gevoelige slag toe. Gemeenten kunnen dan geen publiek nuttige taken afstoten naar dwangarbeiders. Over blijven dan de water-naar-de-zee-draag-projecten, waarbij het uit de uitkering pesten voorop staat. het is relatief makkelijk andere actiegroepen de onzinnigheid en de geldverkwisting hiervan aan te tonen en te gebruiken in acties en debatten. Van de onrechtvaardigheid van sneeuw schuiven door uitkeringsgerechtigden zal de publieke opinie minder makkelijk overtuigd raken dan van autobanden in een kringetje doorgeven om bijstandsgerechtigden ’teamgeest’ bij te brengen. Zonder verdringing blijft er weinig over van dwangarbeid. Het gevaar zat ‘m er nou net in, dat gemeenten maatschappelijk nuttig werk door ‘werklozen’ liet doen.
Prima artikel. Het artikel geeft exact de essentie weer. Ik zou er nog aan toe willen voegen: en wat is een baan eigenlijk? Ik bedoel, ik begrijp dat een automonteur een baan heeft. Maar heeft een consulent van de sociale dienst ook een baan? Iedereen die in dienst werkt van het controle apparaat richting uitkeringsgerechtigden hebben die een baan? Mijn inziens niet. En waar men volgens mij bang voor is is dat ze zelf baanloos worden indien het controle apparaat jegens uitkeringsgerechtigden ontslagen wordt.
Bond tegen het arbeidsethos al snel een stille dood gestorven. Idem alle initiatieven als zines die iets in de zelfde richting deden. Die Bond tegen… kreeg veel aandacht toen o.a. interviews in bekende tijdschriften. Ik kan me het nog goed herinneren. Ik heb me er toen veel in verdiept. Helaas ben ik in de uitkering blijven hangen sinds de 80 er jaren schrijf ik nu. Ik kan zo ‘ n leven niemand aanraden. Het is een grote oorzaak van geen intieme relatie kunnen krijgen en je hele leven alleen blijven. Ook vrienden zitten er net in in ieder geval geen werkende vrienden. Misschen als je in een politieke bewuste subcultuur leeft dat het dan dragelijk is maar daar buiten zo als in mijn geval dan kan je terug kijken op een leven van kranten lezen in de bib en zo goedkoop mogelijk boodschappen doen en dat was het dan.
Kortom leuk dat je het onderwerp onder de aandacht brengt maar het was en is eigenlijk iets dat alleen aanslaat bij
sommigen binnen anarchisme en dan nog alleen in woorden want ze hebben het veel te druk met hun baan.
Welk T-shirt niet in mijn maat XXL, maar zelfs niet in XL te verkrijgen is in de Doorbraakwinkel. Had er graag een paar besteld, en nog het liefst die van een goede kwaliteit en met een comfortabel beetje extra lengte.
Wat betreft het verschil tussen arbeid en werk wat wordt aangebracht in dit artikel kan ik melden dat er in mijn gemeente alles tegen mijn werken werd gedaan dat maar enigszins mogelijk en onmogelijk is. Die gemeente heeft uit frustratie doordat het juridisch in eerste instantie onmogelijk bleek, mij twee en een half jaar zonder inkomsten naar de Voedselbank verwezen om toch haar gelijk te halen met de argumentatie dat ik niet met inlichtingen kwam over hoe ik mijn werk deed. Achteraf daartegen procederen gaat niet en zo heeft die gemeente zich voor mij in ieder geval geprofileerd als criminele neo-fascisten organisatie. Daarbij komt dat mij nimmer arbeid is aangeboden. Alles wat tot voor de voorlaatste crisis vanzelfsprekende rechten van een arbeider waren zijn al en worden succesvol aangevallen.
Voor FIX weer fikse praatjesmakers LOL zoals in vijf artikels terug heeft ten koste van de onmogelijkheid om de onnavolgbare wegen van die fascisten in redelijk leesbare teksten te vatten kan ik melden dat ik op me ouwe dag geen studie Nederlands meer ga doen. Taal was waar ik in de vijftigerjaren onderwezen werd absoluut geen vereiste voor een succesvolle carrière, integendeel zou dat me maar bederven voor die carrière die daar voor mij was voorbestemd. Maar heb het met mijn gouden handjes en onuitputtelijke geduld toch verder gebracht dan voor mogelijk werd gehouden. Wat dus een doorn in het oog is van al die fascistoïde hoofdarbeiders die als het er in ons gezagsgetrouwe landje echt opaan komt gewoon voor het FASCISME kiezen als dat hun beter uitkomt.
Dat ga je niet met mooie tekstjes fiks veranderen.
Mijn reactie op dit artikel is te vinden op http://www.arvy.org/publicaties/20141105.html. Het verhaal werd te lang om hier te posten.
@NN: Zie http://www.arvy.org/publicaties/20130812.html. Je staat niet alleen in je alleen staan. Het is herkenbaar voor velen.
Je reactie is juist Arvy. Wat NN schrijft is herkenbaar voor velen. En er zullen er nog velen gaan volgen straks in 2015 als die participatiewet van kracht wordt. Nederland wordt wakker! Ik zou iedereen wel wakker willen schudden, maar helaas steken velen, die nog wel een baan hebben, liever hun kop in het zand. Die vinden het veiliger om te blijven stigmatiseren en trappen naar de zogenaamde steuntrekkers toe.
Arvy. Ik heb zojuist jouw reactie gelezen op het artikel. Maar moeilijk onderwerp vind ik dat. Ik denk dat er in principe niet zoveel mis is met het kapitalisme. In een samenleving leven zonder geld en materie is wel erg utopisch. Ik geloof daar eigenlijk niet in. Het probleem zit m dan ook niet in het kapitalisme op zich, maar meer in de corruptie en het feit dat er gewoon niet genoeg banen zijn voor iedereen. Waarom mensen laten solliciteren naar banen die er toch niet zijn? Waarom die verplichting? Mijn inziens ligt de oplossing dan ook in het verhogen van de uitkering, het niet meer stigmatiseren en criminaliseren van uitkeringsgerechtigden. Niet meer in hun privé leven roeren zodat mensen alleen moeten blijven en geen relatie aan kunnen gaan. Kortom afschaffing van het controle apparaat. En ja, dan kom je toch wel heel dicht bij het basisinkomen in de buurt denk ik. Of in elk geval in een goede uitkering zonder verplichtingen.
@Raven: Het samenlevingsmodel dat Bart de Baan voorstaat, eentje zonder geld en staat, is niet het enige alternatief voor kapitalisme. Er zijn namelijk ook alternatieve modellen waar geld en staat nog een rol van betekenis spelen. In mijn artikel heb ik enkel willen aangeven dat strijd tegen dwangarbeid betekenis heeft voor de strijd tegen het huidige arbeidsethos en voor realisering van een menswaardig basisinkomen, en dat die laatste twee ook betekenis hebben in de strijd tegen het kapitalisme. Want er is wel degelijk iets mis met kapitalisme.
Even een reactie op de eerste link van Avry.
Te bedenken dat van die 100.000 vacatures waar ruim een miljoen mensen op reageren, het grootste deel vacatures zijn die niet bestaan (spook vacatures) of vacatures die dubbel geplaatst zijn omdat 20 of meer uitzend bureaus staan te werven met 1 vacature die bij een werkgever open staat in de hoop iemand aan de werkgever te kunnen slijten. Haal die spook en dubbel geplaatste vacatures weg en er blijft al niet veel meer over. Kijk even op werk.nl, waar men veel van die dubbele vacatures weg haalt en er blijven nog minder dan 23.000 vacatures over. Dat is 400 mensen voor 1 beschikbare vacature, er van uitgaande dat iedereen evenveel kans zou maken en iedereen past op de gestelde eisen, wat niet zo is en waardoor bij voorbaat al veel mensen buiten de boot vallen en werkloos thuis blijven zitten. Ik heb een tijd lang de aantal vacatures bij gehouden van werk.nl en de cijfers periodiek geplaatst op internetwerkt.nl. Het aantal vacatures is gelijk aan het aantal vacatures in 2011 en ook 2012.
Het is wel erg makkelijk wijzen en te stigmatiseren richting de werklozen, maar het feit is dat er gewoon weg niet genoeg banen zijn en de banen die beschikbaar komen, solliciteren is een loterij is geworden en de kans om die baan te bemachtigen is erg klein geworden.
De eerste regel uit dit artikel. Je doet iets in ruil voor geld of goederen. Het synoniem er voor is werken of arbeid verrichten. Hoe je het beestje ook noemt en invulling aan geeft, het eind resultaat is het zelfde. Je doet het om er iets mee te verdienen. Liefst een loon. De belasting wet en de arbeidswet is hier duidelijk in, je doet iets voor geld of natura en dan spreekt men van arbeid en omdat jij arbeid verricht (of werkt, hoe jij het noemen wilt) hoort dit te voldoen aan de Nederlandse wetgevingen en afspraken zoals CAO’s.
En nu gaat het mis. De overheid misbruikt de bijstandswetgeving om een grijs gebied te creëren om op die manier de belasting en arbeidswetten, maar ook de CAO’s te ontduiken en mensen rechteloos te maken.
Schijnbaar is er genoeg werk, maar men (de overheid en werkgevers) wil er niet voor betalen en de overheid bedenkt allerlei manieren om hun eigen wet en regelgeving en gemaakte afspraken te kunnen omzeilen, mensen te kunnen ontslaan en via een omweg, vaak gedwongen, weer te werk kunnen stellen, maar nu tegen veel slechtere betaling en met veel minder rechten maar met veel meer plichten.
Gevolg, mensen met een normaal betaalde baan kunnen niet concurreren tegen deze goedkope en zwaar gesubsidieerde en gedwongen arbeiders (of werknemers, hoe je het beestje wilt noemen). Die mensen verliezen hun baan, komen in een uitkeringssituatie en moeten gedwongen weer aan het werk maar nu tegen veel slechtere betaling en voorwaardes. En zo sluit de cirkel zich. Laat dan ook nog ruim een miljoen buitenlanders via allerlei buitenlandse constructies om op die manier het Nederlands minimum (CAO) loon en wet en regelgeving te ontduiken en je ziet hopelijk waar dit heen gaat. Verdringing optima forma. Wil je toch aan het werk of je baan behouden, blijft jou niet veel meer over dan ook met je loon en eisen omlaag te gaan of misschien beter gezegd, je hebt geen keus meer dan de slechte betaling en voorwaardes te accepteren. Doe je dat niet, voor jou 1000 andere en dan word je via de uitkeringsinstantie gedwongen het te accepteren.
Hoe je dit ook draait of keert, De werkgevers en de overheden zijn alles uit de kast aan het trekken om er voor te zorgen dat de burgers geen kant meer uit kunnen.
Er zou eens onderzoek naar moeten worden gedaan hoe het GAB in de late 70-er jaren de regels van voor die tijd als ‘onwerkbaar voor de werkgevers’ heeft afgedaan. Ik heb toch echt de indruk dat er voor die tijd (wellicht wel ongeschreven) regels waren voor arbeidsbemiddeling die inhielden dat er maar één sollicitant op maar één vacature werd doorverwezen naar de werkgever van die vacature. Waarna bij aanname van de sollicitant verplicht daarvan het GAB moest worden ingelicht door zowel de werknemer als de werkgever. Het was in mijn beleving zoiets als een nummertje trekken en aangenomen worden omdat in dezelfde (ongeschreven of niet dat weet ik niet vandaar mijn roep om onderzoek) regels stond dat er dus geen andere sollicitant werd doorverwezen voordat er zekerheid was over of er wel of nog niet in de vacature was voorzien. Ik heb in die tijd voor de late 70-ties in mijn carrière vanaf 1962 nog nooit meegemaakt dat ik aan een werkgever met de pet in de hand moest vragen of er misschien werk voor me was (ook al zo’n woordjesuitvinding van na die tijd). Altijd, en dit is nogal vaak want ik werd altijd aangenomen op een bouwput waarvoor de werkzaamheden voor mijn beroep duurden tot het werk klaar, dwz. altijd totdat de bouwput voorzover mij betreffende voltooid was. Waarna ik weer een ‘nummertje moest trekken’ bij de Arbeidsbeurs en dezelfde procedure zich herhaalde tot een nieuwe baas mij (altijd voor een hoger loon) had aangenomen.
Dus al dat gezeik van tegenwoordig is echt van na die tijd en dit moet diepgravend onderzocht worden.
Nummertje trekken dus in plaats van getreiter. Er zijn vast allerlei foute argumenten te verzinnen die tot het tegenwoordige werlozen of baanlozen treiteren met sollicistasieplichten en het zelf bijhouden van een CV en dergelijke onzin hebben geleid. Wat maar al te graag zoals nu blijkt wordt voortgezet in uitkeringsgerechtigden treiteren tot aan het hun inzetten voor dwangarbeid aan toe. Ze kunnen het nog net niet ook voor wie nog een WW uitkering geniet verplichten, maar wel om het hun alvast te laten wennen aan het bijstandsregime met verder getreiter met sollicistasieplicht en zo voort, wat een sollicitant wel het gevoel moet geven niet van belang te zijn als individu en vakmens maar alleen als werkkracht voor zover de werk’gever’ daar het meeste zoniet exceptioneel alle baat bij heeft.
Nummertje trekken dus en netjes wachten op je beurt als een crisis waaraan geen arbeider schuldig aan kan zijn ervoor zorgt dat er meer gegadigden op de arbeidsmarkt zijn dan vacatures terwijl je en jouw gezin of je ouderlijk huis waar je nog woont een riante compensatie geniet voor het gemis van je aan een baan met toekomst perspectieven op beter.
Met deze waar gebeurde geschiedenis in gedachten veeg ik me reet af met de tegenwoordige opvattingen over arbeidsethos, werklo-… o sorry baan-lozen treiteren en dwangarbeid. Alsof al dat getreiter ook maar iets te maken zou hebben met die vrijemarkt die zo aanbeden wordt. Het zijn allemaal leugens. Maar voordat die leugens voor waar konden worden verkondigd moest eerst de oudere garde monddood worden gemaakt. Ik heb echt met de werklozen van tegenwoordig te doen en raad hun aan massaal in verzet te komen door om te beginnen massaal niet meer te solliciteren en al zeker geen baanvervangende dwangarbeid te verrichten. Trek Uw nummertje en wacht. Al wat je meer doet is arbeidsverdringing en doe je jezelf en je toekomst en wie maar eventueel van je afhankelijk is te kort.
Nummertje trekken dus. Maar daarvoor is het burgerservicenummerssyteem natuurlijk niet ingevoerd. Dat is ingevoerd om je effectiever te kunnen treiteren. In mijn gedachten is zo’n nummersysteem veel beter te gebruiken als volgnummerssysteem ondermeer juist voor aspirant participant sollicitanten. Toch vreemd dat in de tijd waar ik over schrijf dit alles zonder een bitje electronica http://www.outlookelectronics.com/ toch redelijk goed functioneerde. Als het niet de idioten waren die het zover hebben laten komen dan zouden de uren door mij besteed aan het schrijven van dit stukje arbeidsverdringing van professoren van een onderzoeksinstituut zijn. Of ben ik nou idioot.
Sjuul,
je bent geen idioot.
Toen ik op de arbeidsmarkt kwam liep ik een bedrijf binnen en vroeg voor werk. Met een beetje geluk was er werk en mocht je het proberen (de proeftijd). Het eerste bedrijf waar ik binnen liep, had ik werk. Wou ik een andere baan, dan dit je dit zelfde bij een ander bedrijf. Werd je werkloos dan ging je naar het UWV en hun wezen je op een mogelijke baan, dna ging je eens praten met de werkgever en had weer een baan. In al die jaren heb ik 1 maand thuis gezeten zonder werk.
Maar eind jaren ’90 veranderde dat. Je moest solliciteren en flexibel zijn. Mensen van buitenaf begonnen zich te bemoeien hoe en wat jij iets moest doen. Jong en naïef en die mensen waren “hoog” opgeleid dus zullen wel het beste met je voor hebben.
Laat ik het verhaal maar kort houden, vanaf die tijd was werk hebben en houden een kunst op zich geworden. Ik heb nooit meer langdurig werk gehad en de laatste 8 jaar zijn voor mij, wat werk, betreft puur ellende geweest.
Vroeger was alles beter en makkelijker hoor je wel eens. Daar zit een behoorlijke kern van waarheid in.
Het is nog gekker geweest, Paul. Als je je vroeger bij de mijnen aanmeldde, mocht je ook zo beginnen en kreeg je alvast 50 gulden voorschot, een aardig bedrag in die tijd. Uitkeringsinstanties moeten zich eens afvragen, of het huidige sollicitatiewezen vooral het gevolg is van professionalisering van de werving en selectie of dat het vooral een poging is de (arbeids-)markt voor nieuwkomers (werkzoekenden) af te sluiten.
Uitkeringsinstanties hebben overigens dat hele sollicitatiewezen uitgesmeerd over de hele arbeidsmarkt. Dat was oorspronkelijk iets voor overheidsfuncties en de hogere echelons van de vrijemarktbedrijven (Shell, Esso, Philips). Voor eenvoudige functies volstond binnenlopen. Doordat er massaal gesolliciteerd werd, verloor een sollicitatie zijn waarde. Hetzelfde dreigt nu te gebeuren met netwerken. De bovenkant van de arbeidsmarkt ging over op netwerken in plaats van solliciteren; het UWV is nu bezig dit uit te rollen over de gehele populatie werkzoekenden. Het gevolg straks laat zich raden: netwerken wordt van nul en generlei waarde.
“Vroeger was alles beter en makkelijker hoor je wel eens. Daar zit een behoorlijke kern van waarheid in.”
Vroeger was ik terughoudend met die uitspraak, maar nu doe ik die zonder blikken of blozen, wetende, dat minstens de helft het er niet mee eens was. Een vasthoudend tegenstander van die bewering voeg ik nog toe: “Weet je wat ook beter was vroeger? Dat de bewering ‘vroeger was alles beter’ niet waar was.”
Paul. Ik ben het zo met jou eens met wat je nu schrijft. Echt 100 procent de waarheid en helaas heb ik dezelfde ervaringen. De afgelopen acht jaar is het mij ook niet meer gelukt om aan het werk te komen. Pure ellende inderdaad. Voorheen een paar keer een gesubsidieerde baan gehad. Bood ook allesbehalve een garantie voor de toekomst. En dan over dat flexibel zijn in de jaren ’90. Zo herkenbaar.
Arvy. Bedankt voor de uitleg. Ik vond het best lastig om zo in je stuk deze samenhang eruit te halen. Maar dat kan ook aan mij liggen
Dan zal ik het nog gekker maken en dat is nog niet zo lang geleden. De ICT. In de begindagen van de ICT werden er ook met flinke bedragen en zelfs auto’s gestrooid. Sollicitaties werden gedaan in de showroom van de dealer en dan praat ik over 10, 15 jaar geleden. Ik heb mensen binnen zien komen die alleen wisten hoe een computer uitzag, dat er een toetsenboord en een muis bij zat voor de bediening en kregen een baan. Voor iedereen die ik aandroeg en aangenomen werd kreeg ik 500 guldens. Nu is dat wat minder, maar toch, die regeling is nog altijd van toepassing, zeker bij bedrijven waar het verloop hoog is.
Flexibilisering begon met de uitzend bureaus die midden jaren 90 uit de grond schoten. Ze waren wat duurder dan de gewone werknemers maar de uitzend werknemers hadden wel minder rechten en je kon ze zo kwijt als werkgever zonder extra kosten. Het ideaal voor de werkgevers die alleen kort durende werkzaamheden hadden.
Bij de kleine crisis in 1998 was dit een zegen en de werkgevers maakten daar graag gebruik van . Bij de crisis in 2004 zijn de werkgevers massaal gaan overstappen op flexibele werknemers zoals uitzendkrachten en later de ZZP’ers want die kun je snel en goedkoop kwijt. De overheid werkte daar graag aan mee en heeft er voor gezorgd dat het gemakkelijker werd om werknemers af te scheppen met 3 tijdelijke contracten (of 3 jaar) voordat je een vast contract kreeg. Een vast contract was maar voor weinige nog weg gelegd en de cijfers beamen dit. Volgens de cijfers van het UWV kregen in 2010 nog 83.000 mensen die werden aangenomen direct een vast contract. In 2011 daalde dat aantal naar 2000 en dat is ieder jaar lager geworden. Tussen 2008 en 2009 vond al eens een halvering plaats van het aantal direct uitgedeelde vaste aanstellingen.
Het Sociaal Cultureel Planbureau wist in 2012 al te melden dat na afloop van dit soort tijdelijke aanstellingen maar in één op de vijf gevallen wordt overgegaan tot een vast contract. 80 procent van de tijdelijke werknemers wordt vervangen voor een nieuweling en het aantal vaste contracten is alleen maar minder geworden. Ik moet er ook nog bij zeggen dat de overheid er ook nog eens voor gezorgd heeft dat een vast contract eigenlijk ook geen vastigheid meer bied en je eigenlijk ook zo ontslagen kunt worden zonder dat de werkgever hier kosten aan heeft.
Is het nu allemaal rozengeur en maneschijn voor de werkgevers? Nee. Zeker niet in vakgebieden waar een bepaalde kennis, vaardigheden of expertise nodig is. Die werkgevers krijgen het steeds moeilijker om personeel te vinden en dat zeker in bv technische beroepen.
Jongeren en hun ouders zien ondertussen ook wel waar iets te verdienen valt en waar je dit zo lang mogelijk kunt doen en zullen hun kinderen het liefst zo lang en op een zo hoog mogelijk niveau laten studeren. Ik hoor altijd: waarom zou ik mijn kind een beroep laten leren waar hij of zij dadelijk een laag loon krijgt en later geen werk meer in heeft? Ik hoef maar naar jou te kijken om te weten dat dit waar is. Eerlijk gezegd, ik zou mijn kind ook geen vrachtwagen chauffeur laten worden, de zorg in laten gaan of de bouw in laten gaan of een ander, normaal beroep waarvan ik weet dat zijn of haar plek heel snel ingevuld zal worden door een goedkopere buitenlandse arbeidskracht of iemand uit de bijstand die dit gedwongen moet doen voor zijn/haar uitkering.
Ik heb mijn kind opgevoed als een crimineel en het de wijze raad meegegeven, zorg dat je het zo doet dat er nooit naar je gewezen kan worden en gepakt kunt worden. Ik moet met enige trots toegeven, mijn kind is daar er goed in geworden. Nu ben ik mijn kind klaar aan het stomen om de politiek in te gaan. Heeft mijn kind tenminste gezelschap van gelijkgezinde. Met een beetje geluk heeft mijn kind een beter en langer durende werkzame toekomst dan ik het ooit zal hebben. Ik hoop dat de overheid ook een beetje trots is want ik heb precies dat gecreëerd wat zij zo aanhangen.
Nu ga ik weer een klein beetje off topic.
Wat is solliciteren? Dat is de werkgevers laten weten dat jij werk zoekt. De werkgevers zien op jou Cv wanneer jij voor de laatste keer gewerkt hebt en daarmee ook hoe wanhopig jij kunt zijn om die baan te bemachtigen en omdat jij wel eens wanhopig kunt zijn kan de werkgever opeens hogere eisen gaan stellen en wil jou een lager loon geven.
Wat is netwerken? Dat is je vrienden en bekenden vragen voor werk op een nette en voorzichtige manier zodat het niet zo lijkt dat jij wanhopig op zoek bent naar werk.
Maar wat als jou vrienden en bekenden ook werkloos zijn of bang zijn om hun baan te verliezen? Die gaan zelf achter die banen aan. Ruim een miljoen werkzoekenden en bij het UWV zijn er 23.000 mogelijk beschikbare banen, sorry, vacatures. De kans op een baan word daarmee minimaal 1 op 400. Welke methode je ook gebruikt om een baan te vinden, de kans is erg klein dat je een baan krijgt.
Dat de overheid, in plaats van mij te dwingen en te bestraffen, mij eerst eens verteld hoe ik gegarandeerd een baan kan krijgen voor jaren en daarmee voor jaren zorg dat ik uit de uitkering blijf en voor de overheid ook wel belangrijk, meer aan belastingen en premies binnen breng, zou ik hun erg dankbaar zijn.
Dus mr Rutte, vertel u mij dat eens hoe ik dat moet doen. Waarschijnlijk zal ik daar geen antwoord op krijgen omdat u en de gehele overheid, van laag tot hoog, geen enkel antwoord heeft hoe je mensen langdurig aan een normaal betaalde baan kan krijgen puur om het feit dat de overheid niet meer regeert, maar de werkgevers en laat het nu net zo zijn dat ik afhankelijk ben voor een baan van die zelfde werkgevers die mij niet willen aannemen.
Vertel het mij maar want ik weet het niet meer. Ik wou dat mijn vader mij opgevoed had als een crimineel. Misschien had ik dan wel een goede toekomst.
Best interessante verhalen allemaal, maar om nou te zeggen dat er in gegaan wordt op Barts stelling…. Ik kan me voorstellen dat hij het idee heeft dat de anti-dwangarbeid beweging zijn kritiek zo stiekem een beetje wegmoffelt onder alle verhalen over flexwerk, sollicitaties, enzovoorts.
Als men de verhalen en geschiedenis over bv. sollicitaties, flexwerk en gedwongen arbeid niet kent of weet, is het moeilijk om een beeld te krijgen van wat er nu gaande is op de arbeidsmarkt in Nederland. Op zich is flex werk niet zo’n drama maar de problemen komen op het moment dat je geen werk meer hebt en jij een speelbal word van de overheid en werkgevers en jou een zwaar uitkeringsregiem opleggen omdat het jou schuld zou zijn dat je, je baan verliest.
Ik en vele met mij zijn afhankelijk van werkgevers voor werk. Als de werkgevers werk hebben, dan zou ik ook een baan hebben. Als de werkgever mij ontslaat om wat voor rede dan ook, dan ben ik werkloos. Het is zijn de werkgevers die bepalen of er werk is of niet. Het is dan behoorlijk unfair om de schuld dat je , jou baan verloren hebt, bij de werknemers neer te leggen en je daarvoor te bestraffen met gedwongen arbeid en andere maatregelen.
Het zijn de overheid en werkgevers die het huidige beleid mogelijk hebben gemaakt en in stand houden waar de burgers het slachtoffer van worden want alles is de burger zijn of haar schuld. We hebben en betalen allemaal voor een sociaal stelsel. Dankzij dat sociaal stelsel hebben we een uitkering voor het geval je geen werk of andere inkomsten hebt. een soort verzekering. Wil je een flexibele arbeidsmarkt, had dit sociaal stelsel daarop aangepast moeten worden maar dat heeft de overheid niet gedaan omdat ze wisten dat er door die flexibele arbeidsmarkt, meer mensen gebruik moeten maken van het sociaal stelsel en de kosten voor de overheid hoger worden. Dus legt men de schuld bij de burger en trekt zich snel terug om op die manier nog minder te hoeven uit te betalen aan het sociaal stelsel en meer geld uit de pot van het sociaal stelsel te kunnen halen voor andere doeleindes. Wel de lusten, niet de lasten en de burger draait er voor op en om er voor te zorgen dat de burgers zich niet roeren tegen de overheid word de burgers beetje bij beetje haar rechten ontnomen, slaafs gemaakt en bestraft als ze weigeren te accepteren. Dit is nu precies wat je ziet in de bijstand en andere uitkeringsvormen
Maar ik geef ook toe dat de anti-dwangarbeid beweging zijn kritiek duidelijker moet laten horen en niet moet camoufleren.
Paul, ik weet niet zeker of je bijdrage hierboven bedoeld is als reactie op mijn opmerking, maar dit is niet waar Bart het over heeft. Zijn stuk is een kritiek op de FNV en op Doorbraak, dat we die arbeid en die banen niet zo centraal moeten zetten, dat leven met een uitkering niet een misdaad is ofzo, maar juist gaat richting een oplossing van minder arbeiden allemaal, omdat dat goed is voor het milieu, voor onze ontplooiing als mens, enz. Voor Doorbraak is de discussie hoe je die denkrichting vorm kunt geven in de concrete strijd tegen dwangarbeid, omdat 1. uitkeringen nu geen lolletje zijn om va rond te komen en 2. als je als werkloze zegt dat de je een uitkering op zich wel prima vind en niet meer wilt solliciteren dat je dan meteen 100 procent gekort wordt. Daar zou de discussie om moeten gaan, wat Bart betreft (vermoed ik).
“Maar ik geef ook toe dat de anti-dwangarbeid beweging zijn kritiek duidelijker moet laten horen en niet moet camoufleren.”
Het probleem is, dat men dan als bijstandsgerechtigde in de openbaarheid moet gaan treden en ik kan maar weinig mensen, die daarmee te koop lopen. Volgens de gangbare opvatting, geventileerd door blaadjes als Intermediair is de WW een kans om je te heroriënteren, maar de bijstand, nee, zo diep willen we niet zinken, stond er eens een letterlijk in zo’n blaadje.
Laatst was ik bij een bijeenkomst waar de de participatiewet uitgelegd werd door een beleidsmedewerker. Er zat er weer iemand bij, die het zei niet te snappen. Zelf werkt ze niet, maar haar man wel in een goede baan; ze zei: “Als mijn man zijn baan verliest, dan gaat hij in de kassen werken. Hij gaat zeker niet thuis zitten.” Met andere woorden: iedereen, die gezond is, maar toch thuis zit, doet dat uit eigen keuze. Dat de kassenwerkgever wel eens zou kunnen zeggen: “Meneer, wat komt u hier doen met uw opleiding en werkervaring?” dat de tuinder liever Polen à 3 euro per uur in dienst neemt, dat kassen lastig met het openbaar vervoer te bereiken zijn en het openbaar vervoer er sowieso vanuit gaat, dat je ’s nachts braaf in je bedje ligt, ontgaat dergelijke mensen kennelijk.
Leven van een uitkering is geen misdaad maar een noodzaak. Dat is wat sommige mensen vergeten. Het is tegenwoordig ook geen vrijwillige keuze meer. Je moet inkomsten hebben al is het maar om de wettelijk verplichte ziekenkosten verzekering te kunnen betalen. Een dak boven je hoofd, eten, drinken en kleding zijn ook niet gratis maar wel de eerste levensbehoeftes.
Is het een schande of moet ik me er voor schamen? Nee. Tegenwoordig, gezien de arbeidsmarkt en de opstelling van de werkgevers niet meer. Als de banen er niet zijn, sta ik langs de kant en moet ik wel een uitkering aanvragen.
Mensen die uitkeringsgerechtigden scanderen hebben zelf vaak geen benul wat er in het werkelijke leven speelt.
Dit dus.
Ik denk niet dat die vrouw, die zelf nog nooit gewerkt heeft en geen benul wat er in het werkelijke leven speelt, haar man zal laten werken voor 3 euro per uur. Met 3 euro per uur heb je 560 euro per maand, daar kun je de rekeningen niet van betalen, laat staan je vrouw onderhouden. Sterker nog. ik ken diverse koppels waar de relatie op de klippen liep omdat de man, om welke rede dan ook, minder begon te verdienen.
Het werk is er niet of de werkgevers willen niet betalen, maar stellen vervolgens wel een hoop eisen aan een nieuw personeelslid waar niemand aan kan voldoen. Het gevolg is dat hoe hard je ook solliciteert, jij komt niet aan het werk.
15, 20 jaar geleden speelde dit niet. De werkgever keek wel naar de opleiding en ervaring, maar als dat niet voldoende aansloot op de functie dan werd je dat aangeleerd en kreeg je de kans om het te proberen.
Tegenwoordig moet een werknemer perfect in het plaatje passen en aan de gestelde eisen voldoen. De werkgever wil niemand opleiden. Die wil iemand die vanaf dag 1 geld opbrengt. De werkgever zoekt liever een jaar of langer om zo iemand te vinden dan dat hij/zij zich de moeite doet om binnen een paar maanden iemand op te leiden want dat kost geld.
Vaak kan ik die redenering van werkgevers niet volgen. Immers door de lange zoektocht naar de perfecte werknemer blijft het werk wel liggen en brengt dus ook geen geld op. Ik vraag me dan af wat je er als werkgever aan verdient?
[quote=”Vilseledd”]: “Het probleem is, dat men dan als bijstandsgerechtigde in de openbaarheid moet gaan treden en ik kan maar weinig mensen, die daarmee te koop lopen.”[/quote]
Er zijn hier diverse problemen te benoemen. Schaamte ten opzichte van anderen, angst voor tegenmaatregelen van de uitkerende instantie, lethargie en natuurlijk indoctrinatie met het huidige arbeidsethos. Zo sprak ik enige tijd geleden een jonge schoffelaar die met behoud van uitkering bleek te werken. Hij dacht zelf te vinden dat het wel goed was voor hem om iets terug te doen voor de maatschappij! Met zulke lotgenoten is het natuurlijk moeilijk ten strijde trekken. Wat dat betreft heeft Bart de Baan gelijk dat het belangrijk is om te breken met het huidige arbeidsethos. Pleidooien zoals van hem sijpelen echter maar heel mondjesmaat de mainstream media binnen. Tegenwoordig al iets meer dan voorheen maar vooralsnog is de rechtse indoctrinatie erg dominant. Wat dat betreft is overigens de Zwarte Piet discussie een erg interessant studie-object omdat daar een initieel kleine groep activisten er in geslaagd is om in relatief korte tijd een heel land in discussie te brengen en tot verandering te bewegen. Daar mag de werkloze burger dus moed uit putten.
“Schaamte ten opzichte van anderen, angst voor tegenmaatregelen van de uitkerende instantie,”
Je hebt het recht om je te organiseren en te protesteren, dus daar zie ik geen problemen. Ze kunnen moeilijk een ‘maatregel’ opleggen, omdat ze je in een demonstratie gezien hebben. Allen als je steun gaat zoeken van anderen, bijvoorbeeld niet-uitkeringsgerechtigden, zal schaamte een rol spelen. Er zal dan heel snel gezegd worden: “Als ze daar de tijd voor hebben, dan kunnen ze ook werken.”
“Hij dacht zelf te vinden dat het wel goed was voor hem om iets terug te doen voor de maatschappij! Met zulke lotgenoten is het natuurlijk moeilijk ten strijde trekken.”
Dat is het Stockholmsyndroom. Meestal helpt het om mensen zich te laten herinneren, of ze in hun jeugd en adolescentie dit ook wilden. Ik denk, dat er maar weinigen zijn, die bij de decaan zaten en als loopbaanpersepctief opgaven een bijstandsuitkering aanvragen en dan maar zien, waar de gemeente me te werk stelde.” We zijn niet geboren om iets terug te doen voor een grijpstuiver, maar om volwaardig deel te nemen aan de maatschappij.
“Is het een schande of moet ik me er voor schamen? Nee. Tegenwoordig, gezien de arbeidsmarkt en de opstelling van de werkgevers niet meer.”
Als de overheid zonder blikken of blozen 642 miljoen weggooit aan de EU en zich daar kennelijk niemand voor hoeft te schamen, dan zie ik het probleem van een uitkerinkje van rond de 1000 euro niet zo. Dat heet in de volksmond ‘penny wise and pound foolish’.
“Het werk is er niet of de werkgevers willen niet betalen, maar stellen vervolgens wel een hoop eisen aan een nieuw personeelslid waar niemand aan kan voldoen.”
Het Rijksmuseum doet dat zelfs al bij vrijwilligers. Je vraagt je af, waar de entreegelden blijven dan. Waarschijnlijk denken we te onnozel. Klanten kopen een dienst of product, de baas betaalt daar zijn exploitatiekosten en personeel van en vervolgens koopt dat personeel weer nieuwe goederen en diensten. Dat noemen we de economische kringloop. Kennelijk hadden we het dus fout vroeger, inclusief mijn leraar.
“Tegenwoordig moet een werknemer perfect in het plaatje passen en aan de gestelde eisen voldoen. De werkgever wil niemand opleiden.”
Zelfs sociale diensten willen tegenwoordig mensen, die vanaf de eerste dag zelfstandig in de spreekkamer een uitkeringsaanvraag kunnen afhandelen. Ik zou zelf denken, dat dat zo’n 3 tot 6 jaar duurt, voordat je je een ervaren en geschoold collega mag noemen. Ik zou ook denken, dat de overheid zelf het goede voorbeeld zou geven.
Dit is inderdaad een voorbeeld van indoctrinatie met het huidige arbeidsethos. Maar nu draai ik het eens om. Wat doet de maatschappij voor mij? Je mag wel overal voor betalen, maar zelf iets verdienen mag niet meer?
De uitkering betaal je zelf via de belastingen en al zit je in de bijstand, je blijft mee betalen via de belastingen. Nu moet je de uitkering dan ook nog eens zelf gaan verdienen door arbeid te verrichten ter hoogte van de uitkeringsnorm. Voor een uitkeringsgerechtigde die te werk is gesteld mag zelf van zijn of haar uitkering, de kosten betalen, denk bv eens aan de reiskosten. Het kortst bij zijnde werkbedrijf ligt 15 km van mijn woonplaats af. Tel maar uit wat je kwijt bent aan reiskosten per maand als je 5 dagen per week moet werken. Maak het nog wat erger, ik hoor diverse verhalen waar uitkeringsgerechtigden zelf voor de “tools” moeten zorgen om het werk te doen. Zo moeten uitkeringsgerechtigden die bij post.nl werken zelf maar zorgen voor een fiets of ander vervoersmiddel om de post rond te brengen. Een uitkeringsgerechtigde die bij een zorg instelling te werk is gesteld, moest om de klanten te bezoeken, zelf voor een auto zorgen en zelf de kosten van de auto opdraaien. Ik kan nog wel wat meer voorbeelden opnoemen. Ook bij werkende die een normaal loon hebben zie je dit steeds vaker opduiken. Zelf zorgen voor de tools en vervoer om het werk van de werkgevers te kunnen doen. De werkgevers schuiven de bedrijfskosten af op de werknemers.
Je moet betalen om te mogen werken en in het geval van de uitkeringsgerechtigden, om te kunnen voldoen aan de gestelde eisen want voldoe je niet aan de eisen word je daarvoor ook nog eens bestraft. Die uitkering is ondertussen al 3 keer betaald.
Waarschijnlijk woont die jonge schoffelaar nog bij zijn ouders en heeft geen kosten, maar iedere normaal denkend mens zal hier niet in mee gaan.
Een uitkering is voor de mensen die geen werk of inkomsten hebben. Heb je werk dan zou een uitkering ook niet nodig zijn. Werken doe je tenslotte voor het minimum (CAO) loon of hoger, niet voor de helft van het minimum loon onder zware dwang met strafmaatregelen.
Over schaamte kun je, je heen zetten. Het zelfde voor de angst van tegen maatregelen, ook hier kun je tegen vechten.
Men zou ook hun gezond verstand eens kunnen gebruiken om een goed na te denken over de indoctrinatie met het huidige arbeidsethos en dan zal men snel tot het besef komen dat dit voor de burger, zoals jou en mij, niet goed afloopt en dat de burgers de rekening krijgen en aan werk zelf niks meer overhouden.
Hoi Paul. Ik wil toch even terugkomen op de kritiek die ik op de FNV geuit heb destijds. Misschien weet je het nog? Maar kom daar op terug omdat ik toch wel merk dat ze momenteel goed aandacht schenken aan het werken zonder loon. Okay dwangarbeid noemen ze het dan nog wel niet helaas, maar ze besteden er in elk geval nu wel ruim aandacht aan en daar ben ik blij mee. Ik ontving zonet een mail van ze waarin ze een enquete houden over het werken zonder loon. Of ik mensen ken die daarin werkzaam zijn of dat ik er zelf ervaring mee heb. Vond dat fijn om in mijn mailbox aan te treffen. Want dat betekent toch dat ze er heel serieus mee bezig zijn. En dat ze het onderwerp ook niet zomaar “loslaten.”