Femke Halsema en haar zondes

De vrouwen zijn geselecteerd op basis van een saaie en eenzijdige notie van hoe een geëmancipeerde moslima zou moeten zijn. Femke Halsema doet daarnaast het woord voor hen, zowel letterlijk als middels framing op basis van een set van heersende ideeën over emancipatie en burgerschap waarin de dominante cultuur de leidraad is. Het meest problematische aan deze aflevering is dat het wit en westers middenklasse feminisme als uitgangspunt wordt genomen. Als moslima ben je dus pas echt vrij als je breekt met je “geloof” en er het liefst ook een “vrije seksuele moraal” op nahoudt. Je hoort de echo’s van Hirsi Ali en Cisca Dresselhuys in je oren suizen. De conclusie luidt dan ook: moslima’s zijn niet vrij – niet echt, of in ieder geval nog niet. En zij die dat wel is, heeft daar een hoge prijs voor moeten betalen en representeert niet “de gewone” moslima. Maar dat moslima’s bevrijd moeten worden en dat dit vooral het beste door witte ervaringsdeskundigen gedaan kan worden, staat kennelijk vast. Dat moslima’s überhaupt onzichtbaar en stemloos zijn – volgens het dogma van het programma – is wellicht het meest pijnlijke van alle blinde vlekken.

Ibtissam Abaaziz, Miriyam Aouragh en Mariam El Maslouhi in Femke Halsema en haar zondes (Joop.nl)