De Fabel van de illegaal 34, mei/juni 1999

Auteur: Eric Krebbers

Begin december 1998 gaven de Haagse "witte illegalen" met hun hongerstaking in de Agneskerk het startsein voor een landelijke campagne voor legalisering. Drie hongerstakingen en ruim 30 andere acties later is de maatschappelijke steun voor de strijd van de "witte illegalen" tot een ongekende omvang gegroeid. Alleen de Tweede Kamer en het kabinet weigeren nog de slachtoffers van de Koppelingswet hun recht te geven. Een verslag vanuit het secretariaat van de campagne, dat gerund wordt door De Fabel.

De naaiateliers, de horeca en de kassen zijn de werkkampen van het Nederlandse poldermodel. Migranten uit de aan Europa grenzende gebieden werken zich er als slaven kapot voor een hongerloontje. Velen kregen geen verblijfspapieren, maar mochten van hun schamele inkomsten wel belasting en premies betalen. Begin jaren 90 besloot de regering de tot "illegaal" bestempelde migranten te vervangen door werklozen. Na een enorme hetze in 1992, waarbij illegalen werden uitgemaakt voor criminelen en profiteurs, werd een serie maatregelen ingezet om hen uit te roken, op te pakken, op te sluiten en uiteindelijk uit te zetten. Er kwamen speciale politie-teams, razzia's en steeds meer gevangenissen voor illegalen. De identificatieplicht werd ingevoerd en illegalen konden geen sofi-nummer meer krijgen. Sluitstuk was de Koppelingswet, die na enig uitstel uiteindelijk in juli 1998 werd ingevoerd.

Jarenlang protest

Er werd wat meewarig gereageerd toen de Fabel van de illegaal 6 jaar geleden op het Leidse Stadhuisplein voor het eerst demonstreerde tegen de voorgenomen koppeling van de bestanden van de Vreemdelingendienst en de gemeente. Terwijl de apartheid in Zuid-Afrika net afgeschaft was, werd hij hier weer ingevoerd. De Leidse politiek antwoordde dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen. De Koppelingswet zou vooral handig zijn voor de brandweer, zo beweerde de plaatselijke fractievoorzitter van GroenLinks. Dan zouden ze snel kunnen nagaan wie er in een uitgebrand huis woonde.

Sinds die beginjaren zijn er veel protesten tegen de uitsluitingswet georganiseerd, zowel in Leiden als elders in het land. Erg veel aandacht trok de kwestie echter niet. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog zou een grote groep mensen administratief uit de samenleving uitgesloten worden, maar het bleek niet mogelijk dat tot politiek item te maken. Pas nadat de wet ingevoerd was, schrok Nederland wakker: "witte illegalen" gingen in hongerstaking omdat ze de gevolgen aan den lijve ondervonden.

De invoering van een nieuwe wet gaat meestal samen met een overgangsregeling. Zo ging de Koppelingswet samen met de zesjaarsregeling. Illegale arbeidsmigranten die 6 jaar aaneensluitend wit hadden gewerkt en ook nog aan een rijtje andere eisen voldeden, zouden een verblijfsvergunning krijgen. De rest zou via de computer van alle voorzieningen worden uitgesloten. Van de 1200 mensen die zich voor de regeling aanmeldden, werden er meer dan 1000 afgewezen. De eisen bleken waanzinnig scherp geformuleerd en absurd strikt op de milimeter nageleefd. In andere landen waar soortgelijke wetten als de Koppelingswet werden ingevoerd, hadden illegale arbeidsmigranten genoeg aan bijvoorbeeld 1 jaar wit werk of zelfs alleen maar een arbeidscontract. Daar worden illegalen dan ook met tienduizenden tegelijk gelegaliseerd. De Nederlandse regering hield het bij enkele tientallen wel voor gezien. De meeste illegale vrouwen, die door het sexisme op de arbeidsmarkt niet of nauwelijks wit hadden kunnen werken, maakten al helemaal geen kans. En voor de getrouwde vrouwen en mannen die hun afhankelijke verblijfsvergunning kwijt raakten na scheiding, was er zelfs geen overgangsregeling bedacht. Het vermoeden rees dat de zesjaarsregeling er alleen voor bedoeld was om de illegalen ertoe aan te zetten om contact te zoeken met de overheid en hen zo bovengronds te lokken. Dat maakt de opsporing en uitzetting makkelijker en goedkoper.

De hongerstakingen

Ruim 2 jaar geleden richtten "witte illegalen" in Den Haag het actiecomité Plus6min6 op. Ze eisten dat de zesjaarsregeling soepeler en rechtvaardiger zou worden toegepast. De "witte illegalen" werden bij hun acties voornamelijk gesteund door het Haagse solidariteitscomité OKIA, en zijdelings door De Fabel en het Utrechtse STIL. Plus6min6 organiseerde ontelbare demonstraties, manifestaties en picket-lines. Ze verwierven zo de steun van honderden organisaties en advocaten. Toen de ellende vorig najaar, na de invoering van de Koppelingswet, in de volle omvang duidelijk werd, gingen 132 leden van het actiecomité in hongerstaking in de Agneskerk. Van die actie stond in de vorige Fabel-krant een uitgebreid verslag.

De hongerstakers begonnen pas weer te eten na de belofte van staatssecretaris Cohen dat hij hun dossiers nog eens op een andere manier zou bekijken. Dat bleek een loze belofte, want slechts 13 van de "witte illegalen" kregen op 1 februari dit jaar een verblijfsvergunning toegekend. Cohen had die vergunningen volkomen willekeurig afgegeven, zo bleek uit het later door Plus6min6 uitgebrachte witboek. Een zo overduidelijke arrogante leugenachtigheid kan de politiek in Den Haag kennelijk niet bevatten, want de impact van het witboek was nul. Zelfs sympathiserende Tweede Kamerleden durfden het niet te gebruiken tegen Cohen. Op 19 maart erkende de staatssecretaris zelf dat hij met opzet onbegrijpelijke beslissingen neemt. "Er is geen regel toegepast", zei hij letterlijk. "Als er een lijn valt te onderkennen in de herbeoordelingen op basis van de discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris, zou er sprake zijn van een beleidswijziging", en dat mag niet van de Tweede Kamer. Wanneer er een duidelijke lijn ontdekt zou worden, dan zouden "witte illegalen" daar wellicht rechten aan kunnen ontlenen. Dat is nu eenmaal niet de bedoeling van Cohen.

Geen mens is illegaal

De dag nadat Cohen de grote meerderheid van de Haagse ex-hongerstakers afwees, namen 15 Turkse vrouwen in Amsterdam de fakkel over. En een week later sloten zich nog eens 34 Marokkaanse mannen bij hen aan. De beide groepen hielden hun hongerstakingsactie 38 lange dagen vol.

De 2 acties werden intensief gesteund door het kersverse comité "Geen mens is illegaal". Dat comité is op 5 januari opgericht door 4 zelforganisaties van "witte illegalen" en 10 solidaire organisaties, waaronder De Fabel. Naar het voorbeeld van Plus6min6 hebben bijna 200 Turkse "witte illegalen" uit Amsterdam zich georganiseerd in het OIB. En rond het Marokkaanse KMAN in Amsterdam hebben zich in de loop der jaren ook al bijna 250 "witte illegalen" verzameld. Die voeren actie onder de naam COMV. In Rotterdam zijn inmiddels ook tegen de 200 "witte illegalen" bijeengekomen in het Comité Witte Illegalen Rotterdam. In het landelijk comité zijn daardoor nu in totaal zo'n 800 "witte illegalen" georganiseerd. De Fabel voert het secretariaat van "Geen mens is illegaal" en was de afgelopen maanden met 5 mensen vrijwel full-time bezig met de campagne. Veel van de acties en demonstraties in Den Haag en Amsterdam werden voor een flink deel vanuit Leiden georganiseerd. Ook produceerde De Fabel tijdens de hongerstakingen 3 nieuwsbrieven.

Een radicalisering

Gaandeweg de maandenlange strijd zijn de uitgangspunten en de eisen van de "witte illegalen" geradicaliseerd. De hongerstakers in de Agneskerk eisten destijds slechts een soepele toepassing van de voormalige zesjaarsregeling en dus een verblijfsvergunning voor alle arbeidsmigranten die hier 6 jaar wit gewerkt hebben. Bij de oprichting van het landelijk comité "Geen mens is illegaal" echter weigerden de meeste "witte illegalen" zich nog langer vast te leggen op die volstrekt willekeurige 6 jaar. Ze vonden dat iedereen een verblijfsvergunning moet krijgen die een sofi-nummer heeft of ingeschreven is het bevolkingsregister. Wat maakt het uit of je 6, 5, 1 of 0 jaar wit gewerkt hebt? En ook de vrouwen die niet wit konden werken, hebben recht op een verblijfsvergunning. Het op zich vervelende begrip "witte illegaal" werd zo door de betrokkenen zelf steeds verder opgerekt. Ze lieten zich niet langer definiëren door de staat, maar begonnen zelf te omschrijven wat rechtvaardig is. Het landelijk comité vindt ook dat de Koppelingswet van tafel moet. Dat leidt ertoe dat meer en meer gesproken wordt over "de slachtoffers van de Koppelingswet" in plaats van "witte illegalen".

Dat het zelfvertrouwen en politiek bewustzijn van de "witte illegalen" toeneemt, blijkt ook bij de demonstraties. De meeste illegalen zijn gewend zo onopvallend en braaf mogelijk door het leven te gaan uit angst voor een noodlottig contact met de politie. De eerste demonstraties in Den Haag kenmerkten zich dan ook door voorzichtigheid. Bij een demonstratie een jaar geleden liep men zelfs over de stoep. De hongerstaking in de Agneskerk was in feite de eerste directe confrontatie met de regering. Begin februari, bij een picket-line voor de deur van het hoofdkantoor van de PvdA, weigerden de "witte illegalen" zich door de politie weg te laten sturen. "We worden altijd al weggestuurd en nu blijven we gewoon", riepen de honderden actievoerders tegen een stel overijverige agenten die de rijbaan vrij wilden maken zonder dat er een auto te zien was.

Vooral ook het vertrouwen van de illegale vrouwen groeide zienderogen, met name geïnspireerd door de actie van de 15 Turkse vrouwen. In maart en april leek het voor de tientallen illegale vrouwen bijvoorbeeld al de gewoonste zaak van de wereld om mee te doen aan bezettingen van overheidskantoren. Hup, kinderwagen tussen de deur, zodat de portier die niet meer kan sluiten. De vrouwen emancipeerden niet alleen als "illegaal", maar ook als vrouwen ten opzichte van mannen. De 15 Turkse vrouwen regisseerden zelf hun hongerstakingsactie en lieten zich nauwelijks beïnvloeden door hun echtgenoten, sympathisanten of de staat.

Groeiende steun

In december tijdens de hongerstaking in de Agneskerk ontvingen de "witte illegalen" veel steun van maatschappelijke organisaties. De vakbonden stelden zich op een iets radicaler standpunt dan de hongerstakers zelf. De bonden meenden dat niet 6 jaar werken, maar 5 jaar wonen in Nederland voldoende moest zijn voor een verblijfsvergunning. Daarmee leek toendertijd de grens van het bespreekbare wel bereikt.

Op de laatste dag van de hongerstaking kwam de Amsterdamse PvdA-fractie naar aanleiding van een bezettingsactie door "witte illegalen" plotseling met de opvatting dat wat hen betreft iedereen hier mag blijven die 3 jaar wit heeft gewerkt. Het gerucht deed de ronde dat de fractie het besluit had genomen in enigszins beschonken toestand, zo'n onwaarschijnlijke oprekking van het bespreekbare was het. Toen enkele dagen later het comité "Geen mens is illegaal" werd opgericht en als doel het generaal pardon koos (waarbij het aantal witte arbeidsjaren er niet toe zouden mogen doen) werd dat door sommigen zelfs als volstrekt absurd en onhaalbaar ingeschat. Maar haalbaarheid is geen vastliggend gegeven. Of een eis haalbaar is, zal blijken tijdens politieke strijd.

En wat bleek? Vier maanden actievoeren en lobbyen verder hebben vrijwel alle grote maatschappelijke organisaties zich achter een generaal pardon gesteld: de kerken, de bonden, de vrouwenbeweging, linkse politieke partijen, en ga zo maar door. Zelfs de PvdA-fracties van de grote steden pleitten onlangs gezamenlijk voor een generaal pardon. Het was in december in Amsterdam kennelijk toch geen kwestie van alcohol geweest, maar van politieke moed. Wie durft nu nog te suggereren dat stille achterkamertjespolitiek effectiever is? Het lijkt ongelooflijk dat zo'n relatief kleine groep van de meest gemarginaliseerden in de samenleving zoveel power weet te ontwikkelen en zoveel steun weet los te maken.

Liberale gijzeling

De grenslijn in de Tweede Kamer tussen voor- en tegenstanders is de afgelopen maanden helaas nauwelijks verschoven. VVD, CDA en D66 blijven onbeweeglijk en meedogenloos. Alleen binnen de PvdA-fractie schijnen inmiddels een stuk of 10 Kamerleden opgeschoven te zijn in de richting van het generaal pardon. De rest van de PvdA-ers blijft echter trouw achter het kabinet staan. De jongeren en vrouwen binnen de PvdA en de vrouwen in het CDA zijn gelukkig ook overgelopen naar de kant van de "witte illegalen".

Het lijkt erop dat het hele kabinet zich laat gijzelen door de racistische hardliners van de VVD. Die partij heeft volgens insiders gedreigd met een kabinetscrisis wanneer staatssecretaris Cohen "gaat glijden" en "met verblijfsvergunningen gaat strooien" (VVD-Kamerlid Kamp). De PvdA-top offert liever de "witte illegalen" op dan zo'n crisis te riskeren. Zelfs GroenLinks raakte in december door de dreiging van een kabinetscrisis verlamd en oefende toen een remmende kracht uit op de strijd van de Haagse hongerstakers. GroenLinks-Kamerlid Halsema stelde hen er toen verantwoordelijk voor wanneer er door een kabinetscrisis een nog rechtsere regering zou komen.

Precedent-werking

Met de VVD-ers zelf valt overigens volstrekt niet te praten. Ze weigeren letterlijk naar welk argument dan ook te luisteren, zo bleek onder meer tijdens de bezetting van hun hoofdkantoor. De VVD-fractieleden blijven als robots hameren op het gevaar van een mogelijke precedent-werking. Ze zijn bang dat wanneer deze groep illegalen mag blijven, direct daarop de volgende groep zal aankloppen. En dat willen de liberaal-nationalisten ten koste van alles voorkomen, zelfs ten koste van de rechten van de "witte illegalen". De Fabel is het overigens met de VVD eens dat er een precedent-werking vanuit zou kunnen gaan wanneer de "witte illegalen" mogen blijven. Het is te hopen dat een zege van de "witte illegalen" andere groepen migranten en vluchtelingen zal inspireren om ook nog meer de strijd aan te binden tegen het racistische overheidsbeleid. De PvdA-er Middel bleek in dit verband met name bevreesd voor de Iraanse vluchtelingen die nu op de nominatie staan gedeporteerd te worden. De Fabel is momenteel met hen bezig een grootschalig vrijsteden-actieplan uit te werken om de aanstaande deportaties te dwarsbomen.

Het CDA doet nauwelijks onder voor de VVD. CDA-Kamerlid Wijn werd tijdens de hongerstakingen eens gevraagd wat er moest gebeuren, wilde zijn partij van mening veranderen. Als er een dode valt onder de "witte illegalen", zo luidde zijn onwaarschijnlijk wrede antwoord. Het D66-Kamerlid Dittrich kwam niet veel verder dan smerige verdachtmakingen in de richting van de steungroepen, die "met een biefstuk achter de kiezen" mensen tot hongerstaken aan zouden zetten. Dat is natuurlijk volstrekte onzin. Alle hongerstakers hebben steeds zelf het initiatief tot de acties genomen. Ze zijn er volkomen vrijwillig aan begonnen en hebben ook altijd uiteindelijk zelf besloten hun actie te beëindigen.

Stakingsbrekers

De 3 hongerstakingen van de laatste maanden waren het sterkste wapen van de "witte illegalen". In december zette staatssecretaris Cohen daarom alle zeilen bij om de actie in de Agneskerk te stoppen. En datzelfde deed de Amsterdamse burgemeester Patijn tijdens de 2 hongerstakingsacties in zijn stad. In een van de gesprekken met de 15 Turkse vrouwen suggereerde Patijn dat hij wel wat voor hen zou proberen te regelen, wanneer ze alsjeblieft maar zouden stoppen. Dat had hij naar eigen zeggen ook gedaan voor de 13 mannen uit de Agneskerk, die van Cohen een verblijfsvergunning hadden gekregen. De vrouwen antwoordden Patijn dat ze voor alle "witte illegalen" hongerden en niet alleen voor zichzelf. Daarna is Patijn bij de echtgenoten van de vrouwen langs geweest met een imam om hen te vragen invloed op de 15 hongerstaaksters uit te oefenen. Patijn heeft zelfs alle imams uit de stad bijeengeroepen om samen de vrouwen te gaan vragen om weer te gaan eten. De vrouwen zeiden tegen de geestelijken dat ze niet meer hoefden te komen, omdat het hier geen religieus probleem betrof.

Tegen het einde van de hongerstaking nam Patijn zijn toevlucht tot bedreigingen. Hij zou de 15 vrouwen gedwongen op willen laten nemen, ongeacht het feit dat de wet hem dat verbood. Hij liet ook de artsen die de vrouwen dagelijks onderzochten, onder druk zetten door GGD-artsen. Ondertussen weigerde Patijn ook maar een woord te wijden aan de 34 Marokkaanse hongerstakers. Hij wilde niet komen praten en zweeg hen bijna letterlijk dood. Dat zette kwaad bloed bij de hongerstakers en dreigde bovendien verdeeldheid tussen de twee groepen te zaaien.

De hongerstakers en de steungroepen hebben steeds pogingen ondernomen om in gesprek te komen met Cohen. Die weigerde iets te doen totdat ze hun actie zouden beëindigen. Wel gaf hij de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) toestemming voor een gesprek met de 15 Turkse vrouwen. De vrouwen hadden daar om gevraagd. Toen burgemeester Patijn lucht kreeg van het aanstaande gesprek, drong hij er bij de verantwoordelijke IND-ambtenaar op aan om het uit te stellen, ofschoon hij ook daar de bevoegdheid niet toe heeft. Patijn wilde niet dat de vrouwen hoop en erkenning kregen. "We roken ze wel uit", schijnt hij letterlijk gezegd te hebben. Het gesprek met de IND heeft uiteindelijk nooit plaats gevonden.

Patstelling doorbreken

In een poging toch met de staatssecretaris en de regering in gesprek te komen, en de patstelling te doorbreken voordat er doden zouden vallen, kwam het comité "Geen mens is illegaal" op 5 maart met een voorstel voor een onderzoeks- en adviescommissie. Die commissie van wijze mensen zou door Cohen zelf moeten worden ingesteld en zich gaan buigen over drie vragen: wie zijn precies de slachtoffers van de Koppelingswet, wat zijn hun problemen en wat zou een rechtvaardige overgangsregeling kunnen zijn. Tijdens het werk van de commissie zouden er geen mensen mogen worden uitgezet en moest er financiële en medische steun en onderdak worden gegarandeerd aan de "witte illegalen". Een reactie heeft het comité tot op heden niet mogen ontvangen.

Wel lanceerden Patijn en Cohen 3 dagen later het plan voor een burgemeesterscommissie. Precies zoals Cohen na de actie in de Agneskerk de dossiers van de ex-hongerstakers nog eens ging bekijken, zouden nu de burgemeesters van de 4 grote steden alle "witte illegalen" nog eens individueel beoordelen. Ze zouden daarbij extra letten op inburgering en gezinsomstandigheden, maar weigerden die begrippen precies te omschrijven. De uiteindelijke beslissing zal bij Cohen blijven liggen. Zowel de burgemeesters, de Tweede Kamer als Cohen benadrukten dat er ook nu niet veel extra verblijfsvergunningen uitgedeeld zouden worden. Een oplossing voor de "witte illegalen" biedt de commissie dan ook niet, daarover is iedereen het eens.

Generaal pardon

De enige rechtvaardige oplossing is en blijft een generaal pardon voor de hele groep slachtoffers van de Koppelingswet. Het comité "Geen mens is illegaal" wil de evaluatie van de Koppelingswet die naar verluidt half juni in de Tweede Kamer zal plaatsvinden, aangrijpen voor een hernieuwde poging dat generaal pardon binnen te halen. Vooraf aan de Tweede Kamer-bijeenkomst wil het comité een eigen evaluatiecongres organiseren met alle deskundigen en bestuurders die zich voor de "witte illegalen" willen inzetten. Op het congres zal tevens een tweede witboek gepresenteerd worden met alle mogelijke argumenten voor een generaal pardon.

Naar verwachting zal de burgemeesterscommissie nog wel een aantal maanden bezig blijven. "Geen mens is illegaal" heeft besloten de burgemeesters kritisch te blijven volgen. Zonder hen enig vertrouwen te schenken. Patijn lijkt uiteindelijk nog het meest begaan met zijn illegale stadsgenoten. De Rotterdamse VVD-burgemeester Opstelten benadrukt vooral dat de illegalen in zijn stad zich rustig moeten houden, omdat hij anders niets voor hen wil doen. "Maar ik kan sowieso niets beloven", voegt hij er nog aan toe. De Haagse burgemeester Deetman lijkt er alleen maar op uit om de "witte illegalen" te vernederen. Hij eist dat ze hun dossiers nogmaals overhandigen, ook al hebben ze die na de Agneskerk al eens bij de overheid ingeleverd. "Als teken dat jullie mij vertrouwen." Zo praat de burgemeester over zijn grillen. Hij voelt zich waarschijnlijk gekrenkt omdat hij in december door de hongerstakers in de Agneskerk werd afgewezen als bemiddelaar.

Uitzettingsstop

Helaas worden er tijdens de werkzaamheden van de commissie toch gewoon "witte illegalen" uitgezet en uitgesloten van alle voorzieningen. De dagelijkse strijd spitst zich daarom voor een deel toe op het stoppen van de uitzettingen en het herwinnen van de rechten. Regelmatig wordt actie gevoerd bij gemeentehuizen, uitkerende instanties en rechtbanken. Wellicht dat via de rechter een feitelijke uitzettingsstop kan worden afgedwongen. Om uitzettingen te voorkomen zijn in Den Haag en Wijk aan Zee al bijna 2 maanden lang "witte illegalen" in kerkasiel. Binnenkort start wellicht ook in Amsterdam een kerkasiel-actie. Zulke acties garanderen bovendien aan een groep "witte illegalen" een dak boven het hoofd. Daarnaast zijn wethouders in diverse steden onder druk van de acties aan de slag gegaan met geldpotjes voor "witte illegalen" in nood. Hoewel misschien de komende maand wat minder in het nieuws, blijven de acties doorgaan. "Geen mens is illegaal" kan daarbij best wat hulp gebruiken. Ook buiten de Randstad. Wil je meedoen? Neem dan gerust contact op met De Fabel van de illegaal.

Maandag 30 november Den Haag

132 "witte illegalen" beginnen een 18-daagse hongerstaking in de Haagse Agneskerk.

Woensdag 9 december Amsterdam

Solidariteitsmanifestatie met 300 mensen op het Beursplein.

Donderdag 10 december Den Haag

Een mensenrechtendebat in de Agneskerk met 1000 aanwezigen.

Dinsdag 15 december Den Haag

Demonstratie met 1500 mensen van het Binnenhof naar de Agneskerk.

Donderdag 17 december Amsterdam

Ruim 50 mensen verstoren de vergadering van de gemeenteraad.

Dinsdag 2 februari Amsterdam

15 Turkse vrouwen bezetten ATKB en beginnen een 38-daagse hongerstaking.

Dinsdag 9 februari Amsterdam

Een picketline bij het PvdA-hoofdkantoor met 300 mensen.

34 Marokkaanse mannen beginnen in KMAN een 38-daagse hongerstaking.

Vrijdag 12 februari Amsterdam

150 vrouwen lopen een fakkeltocht naar ATKB.

Dinsdag 16 februari Amsterdam

750 mensen bij een fakkeltocht naar ATKB.

Zaterdag 20 februari Utrecht

Ruim 50 mensen op een picket-line bij het PvdA-congres.

Donderdag 25 februari Amsterdam

"Witte illegalen" leggen een krans bij de herdenking van de Februari-staking "uit solidariteit en herkenning".

Vrijdag 26 februari Den Haag

Zo'n 35 activisten bezetten een dag lang het VVD-hoofdkantoor.

Vrijdag 26 februari Amsterdam

20 "witte illegalen" maken een VVD-verkiezingsbijeenkomst volkomen onmogelijk.

Zaterdag 27 februari Amsterdam

300 mensen houden een 12-uurs solidariteitshongerstaking en trekken via ATKB en KMAN naar de Nassaukerk.

Maandag 1 maart Amsterdam

Ruim 50 "witte illegalen" duiken onder in het Anne Frankhuis.

Vrijdag 5 maart Den Haag

Het comité "Geen mens is illegaal" lanceert een voorstel voor onderzoekscommissie.

Zaterdag 6 maart Amsterdam

Ruim 3000 mensen demonstreren voor de slachtoffers van de Koppelingswet.

Maandag 8 maart Den Haag

55 ex-hongerstakers gaan in kerkasiel in de Agneskerk.

Het comité Plus6min6 presenteert een witboek en biedt Cohen een bril aan.

Maandag 8 maart Amsterdam

Vrouwendag met 100 vrouwen bij ATKB.

Vrijdag 12 maart Amsterdam

Het Franse consulaat krijgt een petitie aangeboden. Bij de Nederlandse ambassades in Parijs, Madrid en Rabat gebeurt hetzelfde.

Maandag 15 maart Den Haag

De ex-hongerstakers verhuizen, letterlijk als slaven geketend, naar het MCI.

Dinsdag 16 maart Den Haag

40 vrouwen blokkeren het ministerie van Justitie.

150 mensen houden een wake bij de Tweede Kamer.

Woensdag 17 maart Den Haag

300 mensen bij een picketline voor de Tweede Kamer.

Het comité "Geen mens is illegaal" biedt een petitie aan.

Maandag 22 maart Amsterdam

150 mensen bestormen het gemeentehuis en eisen een gesprek.

Maandag 22 maart Nijmegen

750 actieposters geplakt en 2 arrestaties.

Woensdag 24 maart Amsterdam

Ruim 100 "witte illegalen" bezetten een SVB-kantoor.

Woensdag 24 maart Den Haag

De ex-hongerstakers trekken zwaar bepakt naar het kerkasiel in de Bartkapel.

Donderdag 25 maart Den Haag

"Witte illegalen" geven Deetman een petitie.

Dinsdag 30 maart Amsterdam

80 mensen voeren in gemeenteraad actie tegen uitzettingen.

Eind maart Amsterdam

Kleurrijke posters opgehangen aan hek rondom Grenshospitium.

Woensdag 7 april Den Haag

Verhuizing van het Haagse kerkasiel naar de Thomaskerk.

Donderdag 15 april Rotterdam

Ruim 60 "witte illegalen" bezoeken de gemeenteraad met een spandoek en pamfletten.

Zaterdag 17 april Rotterdam

Een solidariteitsbijeenkomst in de Pauluskerk met 80 bezoekers.

Zondag 18 april Den Haag

Politiek theater door ex-hongerstakers.

Iedere dag verliezen meer "witte illegalen" hun werk of hun uitkering. Velen durven uit angst voor de politie niet meer thuis te wonen, maar moeten wel de huur doorbetalen. De dakloosheid neemt snel toe. Vijftien van de ex-hongerstakers uit het KMAN hebben geen dak boven hun hoofd en ook geen eten. Ze hebben medische zorg nodig, maar zijn niet langer verzekerd. Veel van hen komen (nog) niet in aanmerking voor de speciale potjes die in de diverse gemeenten aangelegd worden. Daarom is "Geen mens is illegaal" een noodcampagne gestart. Giro: 4418467 t.n.v. De Fabel van de illegaal te Leiden o.v.v. noodcampagne "witte illegalen".

De Marokkaanse "witte illegaal" A. Hielp tijdens de hongerstakingsactie in het Amsterdamse KMAN her en der een handje mee. Hij had alle tijd van de wereld omdat hij zijn baan bij een schoonmaakbedrijf kwijt was geraakt. A. was een tijdje terug door de politie op zijn werk opgepakt en meegenomen. Hij had geen werkvergunning. Van de rechter kreeg hij een alternatieve straf opgelegd: 49 uur onbetaald schoonmaken in een bejaardentehuis.

Een Amsterdamse kleermaker van Turkse afkomst, een "witte illegaal", voldeed niet aan de strenge eisen van de witwasregeling. Op het moment van aanvraag had hij nog geen 6 jaar achter elkaar wit gewerkt. Inmiddels is hij meer dan 10 jaar in Nederland. Zijn vrouw en kinderen wonen ook hier. Zijn, eveneens illegale, tienerdochter speelt in het nationale jeugdvoetbalteam van de KNVB. In Turkije heb je geen voetbalclubs voor vrouwen. Is dit staaltje inburgering goed genoeg voor een verblijfsvergunning?

Ellen de Waard

Volgens een politiebericht ondervonden benedenburen ergens in de regio geluidsoverlast van hun bovenbuurvrouw. Verzoeken om de overlast te verminderen werden genegeerd. Een politieman die polshoogte ging nemen, merkte dat de in het buitenland geboren vrouw in haar woning klompen droeg. De vrouw verklaarde het dragen van klompen te zien als een typisch aspect van de Nederlandse cultuur. Bovendien zei ze dat het traditionele houten schoeisel een heilzame uitwerking had op haar voeten. De politieman heeft haar uitgelegd dat klompen alleen nog worden gedragen door vissers en boeren en dat deze mensen meestal geen onderburen hebben.

Ellen de Waard

Terug