Gebladerte-reeks 21, mei 2001
Auteur: Peter Zegers
(Eerder gepubliceerd in: Kleintje Muurkrant 350, november 2000)
Het labyrint van Peter Edel, deel 1
Sinds 1995 is Peter Edel bezig om een nieuwe kijk op de geschiedenis van de 20e eeuw ingang te doen vinden. Naar zijn mening verzwijgt de "officiële geschiedenis" namelijk om politieke redenen een aantal zaken uit angst om de goede naam van de joodse gemeenschap en Israël aan te tasten. Vele bladzijden lang kreeg Peter Edel van Kleintje Muurkrant de gelegenheid om zijn 'theorieën' hierover uiteen te zetten. Natuurlijk zijn er meerdere aspecten die om een nadere beschouwing vragen. De bijzonder controversiële uitspraken van Edel worden meestal slordig of zelfs absoluut niet onderbouwd en blijken zeer vaak uit verdachte bron te stammen.
Alhoewel Peter Edel in Kleintje Muurkrant nummer 332 weigerde te reageren op de kritiek van Lia van der Heijden en Ronald Eissen op zijn artikel "Kanttekeningen bij herdenking" omdat hij dan in herhalingen zou vallen, kan ik er toch niet omheen om terug te gaan naar dit artikel uit Ravage. Zijn artikelenreeks in Kleintje Muurkrant bouwt namelijk voort op het door hem in dat artikel uitgezette pad. Keer op keer verwijst hij naar zijn eerste artikel, al gebruikt hij daarna meestal de uitdrukking "zionisten" in plaats van "joodse elite". De Amsterdamse kunstenaar schreef in zijn eerste artikel dat er "net als in de dertiger jaren nu wederom sprake (is) van een joodse elite organisatie die een stimulerende invloed heeft op het nazistische denken. Deze organisatie heet de anti-defamation league of B'nai B'rith en staat in nauw contact met de KKK. Het is dan ook geen verrassing dat B'nai B'rith in feite een vorm van joodse vrijmetselarij is. Officieel is het een organisatie die zich richt tegen antisemitisme, maar in feite helpt B'nai B'rith zelf dus dit soort gedachten te verspreiden. Evenals ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is er dus nu weer een joodse elite die zich via neo-nazi's richt tegen de belangen van de joodse burger." Edel maakt regelmatig onnavolgbare gedachtesprongen en soms is het ronduit een raadsel wat hij nu precies bedoelt. Wat bedoelt hij bijvoorbeeld hier met zijn cryptische opmerking over de vrijmetselarij? In het paranoïde wereldbeeld van Edel zal dit allemaal kristalhelder zijn, maar voor niet-ingewijden is het een raadsel. Weliswaar betreurt Edel later in Kleintje Muurkrant dat hij een artikel van Scott Thompson als enige bron voor de boude bewering over de contacten tussen de B'nai B'rith/ADL en de Ku Klux Klan had gebruikt, maar hij nam niets van zijn beweringen terug. Een ernstige beschuldiging aan het adres van B'nai B'rith/ADL die toch om een grondige onderbouwing vraagt. Wederom in Kleintje Muurkrant schreef hij hierover: "(In "Kanttekeningen bij een herdenking") heb ik geschreven dat de joodse, pro-Israëlische, belangenorganisatie "The Anti Defamation League of B'nai B'rith" contact onderhoudt met de Ku Klux Klan. Volgens dhr. Naftaniël wist ik dat dit een leugen was en heb ik daarmee zowel hem, als de B'nai B'rith broederschap (waarvan hij lid is), moedwillig beledigd. Met de vanzelfsprekendheid waarmee hij er vanuit gaat dat mijn beweringen op leugens zijn gebaseerd, doet hij bijna voorkomen alsof zijn mening gelijk staat aan de wet in dit land. Toch beschik ik wel degelijk over bronnen, waarin de relaties van joodse organisaties met extreem-rechts in de VS worden beschreven. Ook de contacten tussen ADL/ B'nai B'rith en de KKK komen daarin naar voren. Ik heb mijn bronnen werkelijk tot in het absurde nagetrokken om ze op hun betrouwbaarheid te controleren. Naar aanleiding hiervan ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn bronnen zeker kritisch staan ten opzichte van Israël en pro-Israëlische organisaties, zoals ADL/B'nai B'rith. Maar ook heb ik geconstateerd dat het antisemitisme, zoals dat in de Tweede Wereldoorlog voor zoveel verschrikkingen heeft gezorgd, hier geen enkele rol speelt. Op basis van het door mij uitgevoerde bronnenonderzoek, vind ik dat ik zorgvuldig genoeg te werk ben gegaan om aan ieder journalistiek criterium te kunnen voldoen."1 Laten we deze bron eens aan een nader onderzoek onderwerpen.
Edel baseert zich op één artikel, namelijk dat van Scott Thompson uit het Amerikaanse tijdschrift Executive Intelligence Review. Dit tijdschrift gaat weliswaar onzorgvuldig met bronnen om of geeft zelfs geen bronnen, zo geeft Edel ruiterlijk toe, maar desalniettemin is het voor hem "een belangrijke bron" (en voor de bewering over het vermeende contact tussen de KKK en de ADL/B'nai B'rith de enige bron). Edel heeft met andere woorden geen enkele vorm van bewijs voor zijn beweringen, want ook die ontbreken in het artikel van Scott Thompson. Moeten we dat dan zomaar geloven op gezag van Edel en Thompson? De affaire rond de ADL is uitgebreid in het nieuws geweest in de VS, maar buiten Thompson vond niemand enige aanwijzingen over de contacten tussen de KKK en de ADL. Ook de in de affaire "Mordechai Levy" gaat Edel blind af op wat Thompson er over beweert en accepteert klakkeloos wat de laatste schrijft.2 Het is Edel wel bekend dat Executive Intelligence Review een uitgave is van Lyndon LaRouche. Deze wordt door linkse activisten, onderzoekers en journalisten in de Verenigde Staten en daarbuiten aangevallen wegens zijn extreem-rechtse en antisemitische denkbeelden. Maar Edel merkt niets van dit antisemitisme en het rechts-extremisme in het tijdschrift, dat hij naar eigen zeggen regelmatig leest. Volgens hem hebben die linkse activisten en journalisten het helemaal mis. Hij neemt LaRouche tegen zijn linkse critici in bescherming: "Lyndon LaRouche (wordt) door tegenstanders vaak in verband gebracht met zowel rechts-extremisme als met antisemitisme. Uit de verschillende publicaties van de LaRouche organisaties blijkt in ieder geval nergens sprake te zijn van antisemitisme. Wel van kritiek op Israël en zionistisch georiënteerde joodse organisaties. Maar het zal voor degenen die mijn artikelen hebben gevolgd zo langzamerhand duidelijk zijn, dat een dergelijke opstelling niet verward mag worden met antisemitisme." Nee sterker nog, "tegenover de kritische houding van EIR ten aanzien van Israël en het zionisme, staat dat door dit tijdschrift herhaaldelijk is opgekomen voor joodse mensen in het algemeen en de slachtoffers van (nationaal socialistisch) antisemitisme in het bijzonder."3 De Amsterdamse kunstenaar is van mening dat het "vrijwel onmogelijk [is] te zeggen aan welke kant van het politieke spectrum de aan hem [LaRouche] verbonden organisaties zich bevinden."
Nu hebben anderen aanzienlijk minder problemen om Lyndon LaRouche politiek te plaatsen. Onder hen bevindt zich de Amerikaanse onderzoeker Chip Berlet van het Political Research As-sociates-netwerk in Somerville in de staat Massachusetts. Over de door Edel gesteunde beweringen van Scott Thompson schrijft hij: "This stuff about the ADL and the KKK is ludicrous antisemitic conspiracism."4 Uitvoerig bericht Berlet over Lyndon LaRouche op de homepage van de PRA. Hij schrijft daar onder andere: "Het antisemitisme van de LaRouchiaanse organisatie is vaak goed verborgen achter ingewikkelde samenzweringstheorieën en een obscure terminologie, maar ondanks haar gecodeerde aard, onthult een nauwgezette lezing van de LaRouchiaanse literatuur de centrale rol die een mondiale en eeuwenoude samenzwering van 'slechte' joden in het wereldbeeld van LaRouche speelt. De volgelingen van LaRouche en vertegenwoordigers van de Nation of Islam hebben samen gewerkt om een presentatie te geven over een veronderstelde samenzwering van vrijmetselaars en de B'nai B'rith om de Ku Klux Klan op te richten en te controleren. De samenzweringstheorie van LaRouche brengt vrijmetselaars, de Ku Klux Klan en de Maffia samen in een samenzwering tegen de christelijke economie en wetenschap."5 Ik wil hier geen volledig artikel gaan schrijven over LaRouche en voor nu moet deze korte analyse van Berlet volstaan. LaRouche bedient zich dus (zoals vele extreem-rechtse ideologen) van gecodeerd taalgebruik. Edel neemt hun propagandapraatjes voor zoete koek aan. Al te openlijke uitspraken over joodse samenzweringen zul je inderdaad nu niet meer aantreffen in de pers van LaRouche. Dat was in de jaren 70 anders, maar de tijden veranderen ook voor extreem-rechts. Extreem-rechts probeert nu eerder aansluiting te vinden bij het linkse woordgebruik. Om eventuele kritiek van Edel voor te zijn dat ik mij slechts op het werk van Chip Berlet baseer, haast ik me om te schrijven dat LaRouche ook volgens de Duitse onderzoeker Siegfried Jäger de spil is van een internationaal extreem-rechts netwerk. In Duitsland en andere Europese landen zijn de volgelingen van Lyndon LaRouche actief onder de naam Europese Arbeiders Partij. LaRouches echtgenote Helga Zepp-LaRouche is een Duitse en ook in Duitsland actief.6
Lyndon LaRouche en zijn organisaties hebben een lange staat van dienst als het gaat om samenwerking met verschillende inlichtingendiensten. Zo bespioneerden zijn volgelingen de Duitse Grünen voor de CIA. De onderzoeker Andrew Rowell beschrijft in zijn boek deze activiteiten tegen de Grünen.7 Eén van hun doelwitten was Petra Kelly, die de Europese Arbeiderspartij voor de rechter daagde vanwege smaad. De LaRouchianen beweerden in een pamflet en dat de Grünen gecontroleerd werden door de fascisten, terwijl Helga Zepp-LaRouche de overheid opriep de Grünen te verbieden omdat ze door de KGB werden gedirigeerd. Beweringen die in het LaRou-chiaanse wereldbeeld volstrekt niet als tegenstrijdig worden ervaren. Ook Greenpeace is één van hun doelwitten, in Executive Intelligence Review wordt beweerd dat ze "eco-spetsnaz commando's" zijn van de "oligarchie", vergelijkbaar met de nazistische SA destijds 8. Deze "oligarchie" wordt aan-gevoerd door het Britse koningshuis en Brits-joodse bankiers. De voormalige Sovjet Unie, de Verenigde Naties, het Wereldnatuurfonds, Findhorn, Amnesty International, de antroposofen, Unesco en Unicef zijn allemaal in handen van deze "oligarchie". Daarnaast is de drugshandel in handen van de Britse monarchie en de Brits-joodse bankiers die trouwens een heidense (pagan) vorm van theosofische religie promoten. Na al dit geraaskal zal het niemand verbazen dat Hitler een agent van deze Britse "oligarchie" was volgens LaRouche. Niet bepaald een objectieve waarnemer zou ik dus denken. Maar Edel heeft hier allemaal geen problemen mee, hij geeft zelfs nog een van de krankzinnige boeken van LaRouche aan als één van zijn bronnen voor zijn artikel voor Ravage.9
Het blijkt trouwens niet de enige keer te zijn dat Edel blijk geeft van een ernstig te kort schietend oordeelsvermogen. Zo schrijft hij bijvoorbeeld over de even waanzinnige samenzweringsfantast David Icke: "Lezing van Icke's boek "... and the truth shall set you free" leert dat bepaalde van zijn opvattingen inderdaad als antisemitisch geïnterpreteerd zouden kunnen worden, al is het daarbij wel van belang wat on-der het begrip antisemitisme wordt verstaan. Icke is dan ook duidelijk een twijfelgeval. Zeker, hij heeft zich uitgelaten ten aanzien van elitaire joodse bewegingen, maar de raciaal georiënteerde jodenhaat die doet denken aan het nationaal-socialisme, zal men bij Icke niet aantreffen."10 Deze Icke schreef onder andere: "Ik geloof rotsvast dat een kleine joodse kliek, die minachting heeft voor de joodse massa's, samenwerkte met niet-joden om de Eerste Wereldoorlog, de Russische revolutie en de Tweede Wereldoorlog te ontketenen. Deze joodse/niet-joodse elite gebruikte de Eerste Wereldoorlog om de Balfour-verklaring* en het principe van de joodse staat Israël (die gezien de genetische geschiedenis van het joodse volk geen enkele historische of andere rechtvaardiging heeft) te verkrijgen. Daarna domineerden zij de vredesconferentie van Versailles** en schiepen de omstandigheden die de Tweede Wereldoorlog onvermijdbaar maakten. Zij financierden Hitler aan de macht in 1933 en gaven hem de financiële middelen voor de herbewapening."11 Natuurlijk beweert ook David Icke dat hij geen antisemiet is en voor de belangen van de 'gewone joden' opkomt. Edel valt wederom voor zijn toch al te doorzichtige retoriek. Edel blijkt niet in staat om antisemitische tendensen te herkennen. Zonder blikken of blozen gebruikt David Icke de beruchte "Protocollen van de wijzen van Zion". Het feit dat onomstotelijk is aangetoond dat deze beruchte Protocollen pure fabricaties zijn deert hem niet. Om de antisemitische connotaties af te weren herbenoemt hij ze echter tot "Protocollen van de illuminati". Zo eenvoudig is het volgens Icke om van een geschrift dat een eeuw lang gebruikt werd ter rechtvaardiging van vervolging en genocide te veranderen in een profetisch geschrift. Holocaustontkenners zoals David Irving kunnen rekenen op de steun van Icke omdat zij ingaan tegen de officiële geschiedschrijving.
Het is mij eerlijk gezegd een raadsel waarom Edel zelf de "Protocollen van de wijzen van Zion" antisemitisch heeft genoemd. Per slot van rekening valt er in de Protocollen te lezen: "Als vandaag de dag een staat tegen ons protesteert, dan is dat alleen voor de vorm en met ons goedvinden want hun antisemitisme is voor ons onmisbaar voor het management van onze mindere broeders" (Protocol nummer 9). Het idee dat een 'joodse elite' zich niet bekommert om haar achterban en zelfs antisemitisme stimuleert is dus een vast onderdeel van deze klassieke antisemitische tekst. Edel tracht in zijn eerste artikel van enkele hooggeplaatste nazi's joden te maken. Later heeft hij hier opvallend over gezwegen, zonder evenwel iets terug te nemen van het beweerde. In het artikel schreef hij: "Ook de nazi's maakten verschil tussen joden. Hoewel de huidige consensus ons wil doen geloven dat de nazi's op alle joden uit waren werden er wel degelijk uitzonderingen gemaakt. Dat moest ook wel gezien een aantal hoge nazi's dat zelf op zijn minst half joods was, zoals S.D. chef Reinhardt Heydrich, die een joodse vader had. Bij partijfilosoof Albert [sic] Rosenberg zegt zijn naam waarschijnlijk wel genoeg, toch was hij degene die de 'Protocollen van Sion' [sic] naar West-Europa bracht. Dit vervalste geschrift zou later een basis worden voor het vervolgen van joden. Tenslotte zijn er over Adolf Hitler zelf veel (overtuigende) theorieën dat hij joods bloed door zijn aderen had stromen. Dat de nazi's uitzonderingen maakten ten opzichte van sommige joden blijkt wel uit het ere-ariërschap dat bij uitzondering verleend werd. Zij hoefden niet langer te vrezen, want ze werden niet langer als jood gezien door de nazi's. Dat hier alleen rijke elitaire joden voor in aanmerking kwamen spreekt voor zich."12 Het enige en meest absurde "bewijs" is nog wel dat Edel van Alfred Rosenberg zegt: "de naam zegt waarschijnlijk wel genoeg." Dat is ongeveer het niveau waarop Edel zich voortdurend beweegt. Voor hem zal het wel duidelijk zijn wat de betekenis is van de stelling dat Hitler, Rosenberg en Heydrich joods, half joods of zoiets zouden zijn, maar de conclusie wordt overgelaten aan de lezer. Edel beweert stomweg dat een deel van de top van het nazi-regime bestond uit joden en in dienst stond van een joodse elite. Werd het Derde Rijk dus geleid door een joodse elite? Rijke joden hadden volgens hem niets te vrezen. Waar zijn de bewijzen voor deze beweringen? Documenten? Namen? De enige steun die Edel krijgt voor zijn boude beweringen die ik tot nu toe besproken heb, komt uit extreem-rechtse, antisemitische hoek. Wat is joods bloed eigenlijk? Hebben joden ander bloed dan "ariërs"? Van wie zijn die overtuigende 'theorieën' over de joodse afkomst van Hitler; van LaRouche?; van Icke?
Net als David Icke gaat Peter Edel er van uit dat de 'huidige consensus' rond de Tweede Wereldoorlog gebaseerd is op leugens. Maar in plaats van kritiek te leveren op het onderzoek van serieuze historici, begint Edel de literatuur van extreem-rechtse samenzweringsfantasten op te waarderen. Zijn werkwijze is onverantwoord en gericht op de bevestiging van zijn eigen ideeën. Eén voorbeeld om dit te illustreren. Lezing van het zeer kritische werk "Zionism in the Age of the Dictators" van de Amerikaan Lenni Brenner leert dat er in dit boek niets, maar dan ook helemaal niets, gezegd wordt over het 'feit' dat sommige rijke joden als ere-ariërs in het Derde Rijk werden opgenomen. Edel gebruikt dit boek maar aan het ontbreken van elke verwijzing naar het ere-ariërschap van rijke joden in het Derde Rijk besteedt hij geen enkele aandacht. Brenner besteedt veel aandacht aan de dubieuze rol die zionisten hebben gespeeld, maar alles in het boek weerspreekt Edels samenzwerings'theorie'. Brenner gaat er zelfs lijnrecht tegenin als hij schrijft: "De nazi's speelden met de zionisten zoals een kat met een muis zou spelen."13 Brenner schrijft bovendien: "Er was in de verste verte geen enkele modus vivendi mogelijk tussen Hitler en de joden."14 Waarschijnlijk wil Edel liever niet meer herinnerd worden aan zijn debuutartikel in Ravage. Maar dan zal hij toch eerst eens afstand moeten nemen van dit artikel.
Het feit dat Edel het antisemitisme van Lyndon LaRouche en David Icke niet als zodanig herkent, ligt er ongetwijfeld aan dat zij ideeën verkondigen die niet noemenswaardig afwijken van de zijne. De zionisten verwijt Edel dat zij elke kritiek op Israël en het zionisme afdoen als antisemitisme, maar hij lijkt de omgekeerde redenering te volgen: kritiek op Israël of het zionisme kan nooit antisemitisch gemotiveerd zijn (of alleen maar als de auteur zich expliciet op Hitler en de nazi's beroept zoals de Chileense neonazi Miguel Serrano). Het lijkt er verdacht veel op dat Edel zich pas na het schrijven van zijn artikel voor Ravage is gaan verdiepen in de literatuur om zijn extreme stellingen te verdedigen. Treffend genoeg vond hij alleen bij extreem rechtse en antisemitische samenzweringsfantasten steun voor zijn opvattingen.
Noten: