Doorbraak 2, juni 2009
Auteur: Gregor Eglitz
Verhuur van zwarte mannen weer in de mode
Het Groningse bedrijf BlackPack verhuurt zwarte mannen aan voornamelijk witte vrouwen. De mannen leveren diensten als chauffeur, stripper of salsaleraar. Hun huidskleur is echter hun belangrijkste kwalificatie.
Sidney, te huur...
|
Je zou eigenlijk denken dat het in het Nederland van 2009 niet gewoon zou zijn om mensen vanwege hun huidskleur in te huren. Ook al is het tegenwoordig - in deze tijden van uitzendbureaus - aan de orde van de dag om mensen te verhuren, selectie op grond van “ras” gebeurt toch meestal stiekem en achter de schermen. Daar is nu een einde aan gekomen: het in Groningen gevestigde bedrijf BlackPack heeft zich erin gespecialiseerd zwarte mannen te verhuren voor bepaalde diensten. Tegen betaling van fikse bedragen kun je de mannen boeken als chauffeur, kok, salsaleraar, paaldanser, bodyguard of shopping-assistant. De klanten van BlackPack zijn met name witte vrouwen. En er is geen tekort aan vraag. Het huren van zwarte mannen blijkt weer in de mode te zijn.
Juridisch gezien is de situatie wat ingewikkelder. De Wet Gelijke Behandeling verbiedt discriminatie op grond van “ras” bij werving en selectie. Mocht een witte man of vrouw bij BlackPack solliciteren, dan zouden zij niet in het functieprofiel passen. Maar zolang dat niet gebeurt en niemand een klacht indient, lijkt die discriminatie geen probleem te vormen. Van de koloniale bijsmaak van zijn onderneming trekt eigenaar Bryan Oudhof zich niets aan: “Het project is positief bedoeld, om de uiterst diverse groep jonge mannen, afkomstig uit bijvoorbeeld Groningen, maar ook uit Afrika, op een bijzondere manier te promoten”. Helaas is de manier waarop hij zijn mannen “promoot” helemaal niet “bijzonder”. Hij speelt juist precies in op de bekende en te verwachten stereotypen. Op de BlackPack-website is namelijk veel te lezen over de “charmante”, “gezellige”, “sensuele” en “gepassioneerde” mannen die “exotisch” eten kunnen koken en die kunnen bewegen “als een panter”. En de banen van chauffeur, salsadanser en stripper zijn ook niet bepaald vernieuwend voor deze doelgroep.
Opvallend is dat BlackPack onder leiding staat van een zwarte man en dat de BlackPack-mannen vrijwillig bij het bedrijf werken. Dat is een belangrijk gegeven omdat bij racisme, en dan met name bij dit soort koloniale verschijnselen, het machtsaspect altijd een voorname rol speelt. Het lijkt toch wat minder verwerpelijk als zwarte mannen zelf dit soort initiatieven nemen en zo zelfs geld verdienen aan hun racistische maatschappelijke omgeving. Bij de jaarlijkse Zwarte Piet-gekte betalen witte mensen andere witte mensen om hun witte kinderen te vermaken met racistische karikaturen van zwarte mensen. Maar bij BlackPack verdienen de zwarte mannen geld aan hun witte klanten. Toch ligt daar de kern van het BlackPack-probleem. Het bedrijf legitimeert de behoeften van mensen die graag zwarte mannen willen huren. En ook al wordt er betaald, in de uitvoering van de 'diensten' is de machtverhouding natuurlijk weer omgekeerd.
Volgens BlackPack, de klanten en allerlei commentatoren gaat het slechts om het vullen van een gat in de markt. Maar dat is precies het probleem. We leven kennelijk in een samenleving waar de wens om mensen met een bepaalde huidskleur te kunnen huren gezien wordt als normaal, wat in de seksindustrie natuurlijk al veel langer een gegeven is. En zolang er maar geld mee verdiend kan worden, is het dus blijkbaar ook niet erg om op die behoeften in te spelen. Gaten in de markt moeten worden gevuld, dat is de morele boodschap van BlackPack. En zolang die houding niet verandert, zal ook het huren en verhuren van zwarte mensen niet aan de kaak worden gesteld.