Groningen kiest voor de lichtste variant van knechting. Omdat het kan!

Gisteren besprak de Groningse gemeenteraad het raadsvoorstel “Verordeningen Participatiewet”. Aanwezig op de tribune waren inspreeksters (v/m) als Tanja Willems van Doorbraak en DwangArbeid Nee Groningen (DANG), Hans Alderkamp van de Cliëntenraad SoZaWe, en Beate de Ruiter van FNV Lokaal.

Daar stond ze dan, onze Tan! Fris en fruitig en strijdbaar. Niet bepaald het prototype “uitkeringstrekker” dat door striptekenaars en mediabonzen zo graag wordt neergezet achter een denkbeeldige clivia. Het bordje “Uitbuiterplein”, waarmee we sinds kort de Sociale Dienst op het Harm Buiterplein verbeelden, stond daar daadwerkelijk, maar werd door de streaming-technici behoedzaam buiten beeld gehouden. Vandaar dat ik ‘m er zelf maar even bij heb gef***shopped.

Ook Nel, die de moeite had genomen haar gevoelens over de P-wet (een prachtige vinding van FNV Lokaal) letterlijk uit te dragen, werd gesommeerd om onzichtbaar te worden en werd verder zorgvuldig genegeerd.

Dat tekende zo’n beetje deze gemeenteraadsvergadering. Vergaderd werd er over de stroom papieren die de Participatiewet middels straffen en sancties levensvatbaar moet maken. Een papieren tijger waar mensen van vlees en bloed niet ter zake doen, en letterlijk en figuurlijk buiten beeld worden gehouden.

Tanja had het over het strafregime dat het leven van uitkeringsgerechtigden steeds meer onleefbaar maakt. Over vernederende bejegening en over dwangarbeid. Haar verhaal kun je onderaan teruglezen en ook terugzien.

Dwangarbeid?! Zelfs toen de voorzitter DAT WOORD wel uitspreken MOEST om de inspraak van Tanja aan te kondigen, kon ze het nauwelijks over haar lippen krijgen, alsof het een godslastering betrof. Dwangarbeid bestaat alleen voor hen die daartoe gedwongen worden. Op gemeentelijk niveau wordt het met fluwelen tong weggemasseerd. Met name de PvdA koos ervoor dwangarbeid om te framen tot “participatiebevordering” waar “uitkeringsgerechtigden” nota bene “zelf om gevraagd zouden hebben”.

Groningen, zo leek de algemene opvatting, koos voor de lichtste variant van handhaving. “Vergelijk dat maar eens met andere steden”, zo onderstreepte de VVD, daarmee in het midden latend of Rotterdam nou wel of niet als voorbeeld zou moeten gelden voor wat betreft het criminaliseren en straffen van mensen die het wagen om een uitkering nodig te hebben om te overleven.

Maar kiest Groningen werkelijk voor de lichtste variant van het knechten van uitkeringsgerechtigden? Hans van de Cliëntenraad wees er fijntjes op dat Groningen in de begroting extra formatieplaatsen heeft toegewezen voor fraudebestrijding, en dat ten koste van consulenten die voor begeleiding en voorlichting zorgden. Beate van FNV Lokaal wees op een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep dat opgelegde boetes binnen twaalf tot maximaal achttien maanden in evenredigheid van draagkracht afgelost moeten kunnen worden, terwijl de gemeente Groningen een periode van tien jaar voorstaat.

Zowel de FNV als de Cliëntenraad bepleitten uitstel van de Verordening Handhaving, omdat er zoveel ernstige hiaten in het ontwerp zitten dat een vloedgolf van beroepsmogelijkheden en nadeelcompensatie ten deel zal vallen aan gemeenten die er vroegtijdig mee in zee gaan. Bezwaar is al aangetekend door een leger aan maatschappelijke organisaties, zoals de Centrale Raad van Beroep, SZW, Divosa, UWV, FNV, Ombudsman etc, etc. De gemeente Groningen kan een lange, hete zomer tegemoetzien als ze vasthoudt aan invoering van een inhumane wet met criminaliserende uitgangspunten!

Sjaak Platzak

---

De inspraakreactie van Tanja Willems
(De video kun je hieronder bekijken)

Hallo,

Ik ben Tanja. Ik heb een uitkering en ben actief bij Doorbraak en DwangArbeid Nee Groningen.

Vanavond gaat het hier over gedragsregels en afstemmingsverordeningen voor bijstandsgerechtigden. Die regels bepalen hoe we ons moeten gedragen tegenover iedereen die de Participatiewet uitvoert. De macht van uitvoerders is bizar! Harde of emotionele kritiek op hen kan je op een korting komen te staan. Maar zulke kritiek is logisch. Want uitvoerders proberen ons arm, bang en schuldig te maken en te houden.

Ik stel voor om het om te draaien. Uitkeringsgerechtigden moeten kortingen kunnen uitdelen aan uitvoerders die ONS vernederen. En als uitvoerders een bezwaarprocedure tegen een onterechte korting verliezen, dan moeten ZIJ voor straf zelf gekort worden. Zo kunnen we onszelf beschermen. De mate van beschaving van een welvarend land is immers te zien aan de bescherming die men biedt aan de zwaksten.

De afstemmingsverordeningen maken onze straffen nog zwaarder dan ze nu al zijn. Vergeet ik iets te melden? Dan kan de gemeente meteen mijn uitkering voor een maand afpakken. Als tegemoetkoming wordt voorgesteld om die straf te spreiden over drie maanden. Zo’n straf is een zekere weg naar nog meer ellende. Ik stel voor dat er gewoon niet gekort wordt op de inkomens van de allerarmsten.

Ook wordt er met opzet onduidelijk gehouden wat ik allemaal zou moeten melden. In principe kan ik gepakt worden voor het niet melden van een gebroken pink, een verjaardagscadeautje of een paracetamolletje tegen mijn hoofdpijn.

En wanneer je een uitkering aanvraagt, verlies je niet alleen je recht op privacy. Naar pensioenopbouw en arbeidsrechten kan ik fluiten. Staken kan niet, vrije arbeidskeuze en inspraak heb ik ook niet meer. En nu verlies ik dus ook de vrijheid van spreken. De gemeente wil alleen stille gehoorzame bijstandsgerechtigden.

Met uitzondering van illegaal gemaakte mensen heeft iedereen recht op bijstand wanneer je onvoldoende bestaansmiddelen hebt. Maar de overheid ontmoedigt het aanvragen van zo’n uitkering steeds meer. Ik vind dat er juist minder drempels moeten worden opgeworpen. Dat je niet eerst hoeft te bewijzen dat je het wel verdient, bijvoorbeeld door dwangarbeid te verrichten.

Het recht op een uitkering is zo inmiddels tot een gunst geworden. Wil je bijstand, dan dien je te buigen voor de onderdrukkende vernederende regelgeving. Jezelf daartegen verzetten lijkt onmogelijk. Maar dat is gelukkig niet zo. De bijeenkomsten van DwangArbeid Nee Groningen worden door veel mensen bezocht. Samen staan we sterk. Ook kritische wetenschappers als Gijsbert Vonk spreken hun zorgen uit over de ontwikkelingen binnen de repressieve verzorgingsstaat. En bijstandsgerechtigde Stadjers reageren positief op de onlangs gestarte inloopochtend van DANG. Vanuit verwondering en verontwaardiging sluiten mensen zich aan. Verzet van onderop, het kan!

Tanja Willems
Doorbraak en DANG