Leidse PvdA-bijeenkomst over het “fatsoenlijk” opleggen van nog meer dwangarbeid
De bijeenkomst van de Leidse PvdA van woensdag 8 januari over het wetsvoorstel van PvdA-staatssecretaris Jetta Klijnsma liet in een notendop zien hoe regentesk, bevoogdend en zelfs regelrecht neerbuigend flink wat sociaal-democraten zich gedragen ten opzichte van bijstandsgerechtigden. Een analyse van een avondje praten over werklozen en het zo “fatsoenlijk” mogelijk door de Tweede Kamer loodsen van nog meer repressieve maatregelen tegen het arbeidsreserveleger.
| This text in English |
Het wetsvoorstel waarmee Klijnsma de toch al zo afgebrokkelde verzorgingsstaat nog een extra zet richting de afgrond duwt, stuit op forse weerstand aan de onderkant van de samenleving. Dat brengt menig PvdA-er in rep en roer. Als de armen gaan morren, dan zijn sociaal-democraten er van oudsher als de kippen bij om de boel te sussen, de onvrede in te kapselen en de opkomende strijd van onderop zoveel mogelijk te ontmantelen. Een enkel PvdA-lid verlangt nog wel eens terug naar de veronderstelde goede oude tijd, toen de partij als de troostende vader van de nationale arbeidersfamilie liefkozend over de bol van zijn kroost aaide. Onze partij heeft zich in de loop der jaren steeds meer in neo-liberale richting ontwikkeld en verloochent daarmee haar verleden als arbeiderspartij, zo verzuchten die steeds zeldzamer wordende leden. Daarbij vegen ze onder het vloerkleed dat de sociaal-democratie historisch gezien aan het belang van staat en kapitaal uiteindelijk altijd de voorrang heeft gegeven. Voor en zeker na de Tweede Wereldoorlog hebben sociaal-democraten het immers vooral als hun taak gezien om de arbeiders productief te maken en te integreren in het kapitalisme, om hen op te voeden tot nette, brave en hardwerkende burgers. Die onuitroeibare drang om arbeiders te drillen en klaar te stomen voor de arbeidsmarkt, vinden we terug in de manier waarop de partij vandaag de dag werklozen aanpakt.
Franje
Op de bijeenkomst waren niet alleen partijleden afgekomen, dames en heren met voldoende schaapjes op het droge, maar ook een handvol werklozen, waaronder een paar Doorbraak-activisten en leden van het comité Dwangarbeid Nee. In een propvol zaaltje hielden enkele vooraanstaande PvdA-ers een praatje, waarna het publiek vragen kon stellen. Onder de uitgenodigde sprekers ontbrak de stem van de bijstandsgerechtigden in zijn geheel. In de paternalistische traditie die de partij eigen is, werd er wel óver werklozen gesproken, maar niet mét werklozen. De bijeenkomst draaide vooral om PvdA-Kamerlid John Kerstens, een voormalige vakbondsman die na zijn overstap naar de parlementaire politiek als zijn wens uitsprak dat de PvdA zou terugkeren “naar de basis”. Die “basis” bestond op 8 januari voornamelijk uit weldoorvoede middenklassers die beleefd aanhoorden wat hij te zeggen had.
Het Leidse PvdA-raadslid Anna van den Boogaard gaf de aftrap van de informatie-avond door te beweren dat haar partij opkomt voor “de kwetsbare groepen”. Wie aan de onderkant van de samenleving deze al zo vaak gezongen mantra moet aanhoren, voelt niet alleen ergernis opborrelen, maar ook verbazing. De sociaal-democratische riedel van “sterk en sociaal” doet al jarenlang dienst als een soort behang, franje of schaamlap. Nu het maatschappelijke klimaat zo is verrechtst dat links een scheldwoord is geworden, zou men verwachten dat de PvdA ook haar reclameboodschappen ontdoet van elke zweem van solidariteit met “de zwakkeren”. Want het risico is levensgroot dat hoongelach de partij ten deelt valt en dat de volgende verkiezingen nog rampzaliger uitpakken voor de sociaal-democraten. Toch herhaalde Van den Boogaard zonder blikken of blozen wat uitgekauwde frases over hulp aan “kwetsbaren”. Die bordkartonnen linksigheid heeft de PvdA waarschijnlijk nodig om zich een identiteit te kunnen aanmeten, hoe kleurloos ook, en zich nog enigszins te kunnen handhaven in het partijpolitieke landschap. Misschien gaat het daarbij vooral om het krampachtig overeind houden van een positief zelfbeeld.
De “tegenprestatie”, zoals dwangarbeid in het Klijnsma-wetsvoorstel eufemistisch wordt betiteld, omschreef Van den Boogaard als “een verplichting in de vorm van vrijwilligerswerk”. Ze leek zelf niet in de gaten te hebben hoezeer ze daarmee de plank mis sloeg. Wezenlijk is immers dat de bijstandsgerechtigde dat werk juist niet op vrijwillige basis verricht. Wie niet onbetaald werkt, zal niet eten, luidt het motto waarmee de staat werklozen onder druk zet. Wie weigert om verplicht onbetaald te werken, verliest zijn inkomen en wordt uitgehongerd. Het raadslid toonde zich er voorstander van om de “tegenprestatie” alleen op te leggen als die zou bijdragen aan de reïntegratie van de werkloze. Ze bespaarde zich de voor haar ongetwijfeld vervelende vraag wie de macht heeft om te bepalen of die dwangarbeid reïntegratie bevordert. Ze zou dan namelijk hebben moeten toegeven dat dat steevast de reïntegratie-ambtenaren zijn, die de werklozen kunnen maken en breken door te dreigen met sancties. Van den Boogaard vond dat dwangarbeid geen standaardverplichting voor iedereen moest worden. Het zou in het wetsvoorstel enkel als een mogelijkheid moeten worden opgenomen. Maar elke vorm van dwangarbeid, hoe die er ook mag uitzien en hoe lang die ook mag duren, is er één te veel.
Rotte appel
Toen Kerstens aan het woord kwam, bleek dat hij zichzelf de opdracht had gegeven om het wetsvoorstel “fatsoenlijk” te maken. Dat zou moeten gebeuren door er hier en daar wat aan te sleutelen. Maar intrekken van het voorstel is het enige dat in dit verband nog enigszins “fatsoenlijk” genoemd kan worden. De maatregelen van Kerstens’ partijgenoot Klijnsma betekenen immers een volgende stap in de afbraak van de verzorgingsstaat. Daar valt niets “fatsoenlijks” van te maken. Ook de FNV, de voormalige baas van Kerstens, en het comité Dwangarbeid Nee hebben er felle kritiek op geuit en er actie tegen gevoerd. Die plannen moeten simpelweg de prullenbak in, hoe eerder, hoe beter. Maar tijdens de bijeenkomst pleitte geen enkel aanwezig partijlid daarvoor. Met het zelfbeeld van “De PvdA is een fatsoenlijke partij die kwetsbaren helpt” laten de partijleden zich een rad voor de ogen draaien.
Je kunt je het hoofd breken over de vraag welke PvdA-bonzen de belangen van werkenden en werklozen meer verkwanselen: bewindslieden als Klijnsma en Lodewijk Asscher die aan de top arm in arm met de VVD lopen, of volksvertegenwoordigers als Kerstens die het einde van de verzorgingsstaat door de strot van de sociaal-democratische goegemeente proberen te duwen door partijleden wijs te maken dat het afbraakbeleid “fatsoenlijk” gemaakt kan worden. De valse geruststelling dat alles toch nog op zijn pootjes terecht kan komen, sust de partij-achterban in slaap. Door linksige detailkritiek op sommige onderdelen van het wetsvoorstel probeert de Kamerfractie een breder draagvlak onder de partijleden te scheppen en de rotte appel van Klijnsma alsnog als een heerlijke delicatesse door het parlement te jagen. Onrust binnen de partij wordt gesmoord met inhoudsloze meelevendheid: “Wij delen jullie zorgen” en “Wij zijn ook verontrust”. Maar de pogingen om de veronderstelde “scherpe kantjes” van het beleid af te halen en zo de onvrede af te serveren, raakt alleen nog maar het middenkader van actieve partijleden die worden opgetrommeld voor discussiebijeenkomsten over het zoveelste afbraakvoorstel. Met mensen aan de onderkant van de samenleving heeft de PvdA het contact namelijk al lang verloren. De strijd die daar wordt gevoerd, dringt nauwelijks meer door tot de kringen van de regenten- en bestuurderspartij. Ergens is dat ook een voordeel: het lukt de partij niet meer om die onderklasse bevoogdend onder controle te houden.
De verzorgingsstaat was ooit het boegbeeld en de trots van de sociaal-democraten. De PvdA is al langere tijd volop bereid om mee te werken aan de afbraak ervan. Het onder de duim houden van de maatschappelijke onderlaag verloopt al jaren niet meer via het toeschuiven van wat extra kruimels, maar via straf, dwang, repressie. Dat heeft voor de partij wel het risico dat de ooit afgedwongen sociale vrede, het historische compromis van de verzorgingsstaat, steeds meer aan het wankelen wordt gebracht.
Brandmerken
Kerstens ging in op de “risico’s” van het wetsvoorstel, onder meer op het gebied van dwangarbeid. Hij deed dat op een manier alsof die risico’s alleen maar in de toekomst zouden liggen en met een technische reparatie van het voorstel ingedamd zouden kunnen worden. Alsof dwangarbeid niet al jaren geleden is ingevoerd in de reïntegratie-industrie en daar naar hartelust wordt toegepast om werklozen klein te krijgen en bazen gratis arbeidskrachten te leveren. Opvallend was verder dat hij er bijna in een juichstemming melding van maakte dat werklozen die al mantelzorg verrichten, niet zouden kunnen worden verplicht om ook nog eens andere onbetaalde arbeid te doen. Er nog van afgezien of dat klopt en of dat toch niet gaat gebeuren, kwam het nogal wrang over dat hij daar de nadruk op legde, in plaats van het te hebben over de toenemende vernietiging van bestaande werkgelegenheid, doordat betaald werkenden worden ontslagen en vroeger of later worden ingeruild voor dwangarbeiders. Aan die massale verdringing leek hij weinig woorden vuil te willen maken.
Een Doorbraak-activist in de zaal wees op de spraakmakende artikelen in De Volkskrant van 24 december 2013, waarin schokkende ervaringen van dwangarbeiders de uithongeringspolitiek van de staat helder illustreren. Hij maakte duidelijk dat de sussende woorden van Kerstens in feite mosterd na de maaltijd zijn, want de praktijk van het verplicht onbetaald werken is het wetsvoorstel al lang en breed vooruitgesneld, met volmondige instemming van de PvdA.
Zijn opmerkingen ontlokten aan Van den Boogaard en Kerstens reacties die duidelijk maakten aan welke kant ze staan. Van den Boogaard zette meteen in om de ervaringen van de dwangarbeiders, zoals beschreven in De Volkskrant, in twijfel te trekken. De werkelijkheid van de dwangarbeid bleek voor haar zo overstelpend dat ze geen andere uitweg zag dan die simpelweg maar te ontkennen. Ze noemde de ervaringen van werklozen zelfs “indianenverhalen”. En de problemen die bepaalde dwangarbeiders zouden hebben ondervonden, zouden ze best wel eens aan zichzelf hebben kunnen te danken, zo liet ze doorschemeren. Om de tegenstanders van dwangarbeid nog meer te diskwalificeren, schamperde ze bovendien nog dat die critici dwangarbeidcentra aanduiden als “concentratiekampen”. Daarmee doelde ze ongetwijfeld op Doorbraak. Ook de gemeente Leiden voert een hetze om ons te brandmerken als op hol geslagen extremisten. Maar nergens in onze strijd tegen dwangarbeid, niet in onze artikelen, niet in onze toespraken, niet in onze gesprekken met dwangarbeiders, trekken we dat soort gevaarlijke vergelijkingen. Als anti-fascisten zijn we ons juist bijzonder bewust van het levensgrote risico dat vergelijkingen van een hedendaagse misstand met de Tweede Wereldoorlog de gruwelijkheden van het toenmalige fascisme bagatelliseren en de slachtoffers ervan krenken. Op de PvdA Leiden-site ontkende raadslid Henny Keereweer later overigens botweg dat Van den Boogaard en Kerstens de ervaringen van dwangarbeiders met een flinke korrel zout hadden genomen. Eerst de keiharde werkelijkheid van de dwangarbeid ontkennen en daarna die ontkenning weer ontkennen: de sociaal-democratie heeft het maar moeilijk met de kritiek van onderop.
Beheersing
Opvallend aan het hele debat was dat bijstandsgerechtigden geen enkel moment als subject werden behandeld, laat staan aangesproken. Ze werden door de aanwezige middenklassers als objecten heen en weer geschoven. De problemen die werden benoemd, werden niet bekeken vanuit de positie en met de ogen van werklozen, maar door de bril van de rest van de samenleving. Als het om problemen ging, dan waren het niet die van de werklozen, maar betrof het de problemen die totaal verarmde werklozen zouden gaan opleveren voor andere mensen in de samenleving, voor de werkenden, voor de overheid. Hoe moet dat beheerst gaan worden? Daar maken sociaal-democraten zich druk om. Gebrek aan respect, vernedering, dwang, uitbuiting en rechteloosheid, al die ervaringen van dwangarbeiders leken tijdens de bijeenkomst niet ter zake te doen. Dat spreekt voor zich, want de partij is gewend om van bovenaf te heersen, niet om van onderop de belangen van werklozen te behartigen en samen met hen te strijden tegen onrecht.
Als werklozen al ter sprake kwamen, dan was dat om tot vervelens toe te blijven herhalen dat ze echt wel zouden willen werken. Daarbij gingen de sociaal-democraten opnieuw niet uit van de concrete individuele bijstandsgerechtigden, maar van hun eigen wensbeeld. Veel werklozen zijn namelijk helemaal niet zo enthousiast over al de geflexibiliseerde klotebaantjes die hen worden opgedrongen door hun klantmanagers, maar ze moeten dat werk wel doen. Achter de op het eerste gezicht positief klinkende woorden over de werkwilligheid van bijstandsgerechtigden verschuilt zich een waarschuwing, een dreiging: jullie willen werken, dat weten we. Want anders, als jullie niet willen werken, dan heb je het ook over jezelf afgeroepen. Dan volgt de knoet van de sociaal-democratie. Zo sluit het paternalisme van de sociaal-democratie naadloos aan bij de neo-liberale arbeidsdwang van de VVD, en ook bij de christen-democratische charitas, waarbij armen geen rechten hebben, maar alleen voor hulp in aanmerking komen als ze zich voorbeeldig genoeg gedragen.
Oproep
De onrust over het wetsvoorstel binnen de Leidse PvdA wordt vastgelegd in een oproep van “verontruste” partijleden aan de Tweede Kamer. Initiatiefnemer van de oproep Leendert Jonker gaf uiting aan zijn gevoelens van “boosheid” over het Klijnsma-plan. Hij zag in het voorstel vooral “wantrouwen” richting werklozen, “aantasting van de bestaanszekerheid” en zelfs “repressie”. Dat zo’n keurige sociaal-democraat een dergelijke term gebruikte, deed de Doorbraak-activisten bijna van hun stoel vallen. Maar Jonker is dan ook van de oude stempel, van de uitdunnende generatie die arbeiders liever een aai over de bol geeft dan hen achter de broek te zitten. Zolang ze tenminste braaf blijven.
Om de zaak niet te veel uit de hand te laten lopen timmerde Kerstens het debat snel dicht door de geringe bandbreedte en manoeuvreerruimte ervan vast te leggen. De partij heeft regeringsverantwoordelijkheid genomen en in het regeerakkoord is het voorstel op hoofdlijnen al geregeld, zo liet hij weten. Veel zou daarom al bij voorbaat vaststaan. Helaas pindakaas. Het was duidelijk dat de rijen zich moesten sluiten en dat de partijdiscipline gehandhaafd diende te blijven. En passant legde hij voor de scherpste elementen van het Klijnsma-voorstel de schuld bij de VVD. Maar het is toch echt een PvdA-secretaris die achter deze maatregelen staat en die ook met hand en tand blijft verdedigen. En het is toch echt de PvdA die met de VVD een regeerakkoord heeft gesloten en daar de volle verantwoordelijkheid voor draagt.
Toch zorgde één partijlid nog voor wat ophef door te verklaren dat hij uit de PvdA zou stappen als de “verplichte tegenprestatie” in het wetsvoorstel zou blijven staan. Dat was Jelmer Renema, die al vaker kritische artikelen over dwangarbeid heeft geschreven en binnen de PvdA zijn nek durft uit te steken. Uit zijn woorden viel wel op te maken dat hij de ranzige reclameboodschappen van zijn partij over “fatsoen” en “hulp aan kwetsbaren” warempel serieus neemt. Hij leek te spreken over een heel andere partij, een mythe die nauwelijks overeenkomsten vertoonde met de PvdA van vlees en bloed sinds de oprichting ervan in 1946. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer. Sterker nog, met de sociaal-democratie aan het roer blijft het nog lang overwinteren in het ijselijk kille neo-liberale landschap.
Harry Westerink
Uitstekende journalistiek, als verslag en als kritiek. Wat een onsmakelijke farce, die vergadering!
Hoe serieus moet ik de PVDA nog nemen? Zeker als je uitkeringsgerechtigden ook nog eens uitmaakt voor leugenaars. De zwartboeken zijn echt niet geschreven om een verhaaltje te vertellen, maar om de ervaringen en misstanden aan het licht te brengen en het probleem is dat dit overal in de Nederlandse werk en re-integratie bedrijven plaats vind.
Natuurlijk is dit tegen het zere been van de “overheersers” . Stel je toch voor zeg, mensen die wij helpen (aan de dwang arbeid, met zeer slechte betaling en geen rechten) Gaan klagen, dat kan niet en dit zal en moet nog verder onderdrukt worden met nog hardere en zwaardere maatregelen (synoniem voor het woord straf).
Natuurlijk ontkent men dat deze problemen veroorzaakt worden door het overheidsbeleid, stel je toch eens voor dat we een fout moeten toegeven en daarvoor verantwoordelijkheid moeten nemen, maar men verwacht wel dat de burger zijn verantwoordelijkheid neemt.
Hallo politiek, is jullie niet wat opgevallen? Mensen zijn het meer dan zat en beginnen nu toch wel in opstand te komen en dat verzet word meer en harder. Het Amerikaanse Strategic Forecasting, Inc., ofwel Stratfor, maakt voor veiligheidsdiensten wereldwijd al sinds 1996 gedetailleerde analyses over het nieuws van morgen. Over Nederland voorspelde het afgelopen week dat de tijd hier rijp is voor massaprotesten. Goh hoe zou dat nu mogelijk kunnen zijn.
Maar goed, laten we eens rustig beginnen, Maandag 29 januari is er een ludieke actie tegen het congres van de gemeente Sittard in het Fortuna stadion, waar de gemeente hun ervaringen met dwang arbeid gaat verspreiden en de gehanteerde methodes gaat promoten met anderen gemeentes en bedrijven.
De actie start om 11:00 uur en duurt tot 12.00 uur (start conferentie). Wil je mee doen en ik hoop van wel, dan kunnen mensen zich aanmelden via westmijn@fnvlokaal.nl .
Op zich heb ik geen enkele moeite mee om te werken met behoud van uitkering, voor wat, hoort wat. Maar wat ik niet goed vind, is dat uitkeringsrechtigden slecht worden bejegend en bedreigd worden met sancties.
“Voor wat, hoort wat”? Maar waar betalen we dan belasting voor? Dat is toch al voor de uitkeringen?
En tsja, die sancties horen natuurlijk integraal bij de dwangarbeid. Want wie is er nu zo gek om uit zichzelf te gaan werken onder het minimumloon, zonder arbeidsrechten en onder een regime waarbij de baas onder meer thuis bij je kan komen snuffelen??
“Op zich heb ik geen enkele moeite mee om te werken met behoud van uitkering, voor wat, hoort wat.”
Ik wel, want een uitkering is een onwenselijke situatie. Zou je naar een fysiotherapeut gaan, die zegt: “Dat gipsverband gaat er nooit meer af, maar we gaan u ermee leren lopen”? De inspanning van de gemeente (en de uitkeringsgerechtigde, maar die begrijpt dat wel) dient erop gericht te zijn de persoon betaalde arbeid te vinden. Hoewel een uitkering ook betaald wordt, bedoel ik hiermee een loon met arbeidsrechten en zonder rare verplichtingen als mogen snuffelen in je huis en je bankafschriften. De idee, dat een bijstandsuitkering een alternatief voor loon is dient bestreden te worden. Dat zou pas misbruik van belastinggeld zijn.
Eric, Vilseledd, ik zie een Bijstands- of Wajonguitkering als Gemeenschapsloon. Loon dat je van de samenleving krijgt in ruil voor je maatschappelijk nuttige wederdiensten. Niet iedereen in de Bijstand of de Wajong kan betaald werk doen, daarom is het maar goed dat er de tegenprestatie is. Hoe dan ook is het erg belangrijk dat zij wel actief in de samenleving zijn en dat er bij de tegenprestatie wel sprake moet zijn van maatwerk. De tegenprestatie kan allerlei vormen aannemen, bijv. Arbeidsmatige Dagbesteding, Vrijwilligerswerk of werkzaamheden bij de gemeente.
“Voor wat, hoort wat” is echt een diep en diep immoreel principe: een beschaving kan daarop niet gebaseerd zijn. Zo ga je niet met gehandicapten, ouderen, kinderen, zieken en in het algemeen je medemens om.
En als je toch zo ijskoud wilt redeneren, dan moet je wel consequent zijn:
“iedereen betaalt belasting voor een vangnet, dan mag iedereen daar gebruik van maken”: voor wat, hoort wat
en
“als je arbeid levert, dan heb je recht op minstens het wettelijk minimumloon”: voor wat, hoort wat, en dan ook geen smoesjes en uitvluchten verzinnen zoals “gemeenschapsloon”.
Beste DRM. Als jij vrijwilligerswerk wilt doen dan moet je dat vooral doen. Ik vind alleen niet dat vrijwilligerswerk een verplichting moet worden, want dan is het namelijk geen vrijwilligerswerk meer. En waar je ook mee uit moet kijken is dat je de vooroordelen die er zijn over mensen in de bijstand niet verinnerlijk. Want dan krijg je zoiets als: de beste slaaf is diegene die zichzelf slaat en dus niet meer geslagen hoeft te worden.
@ Drm,
Als jij gelukkig bent met je huidige situatie, prima. Ik hou je niet tegen en wens je veel plezier met werken onder het minimum (CAO) loon en onder dwang, zonder rechten.
Dit betekend niet dat ik of anderen dan ook maar onder het minimum (CAO) loon moet werken, gedwongen en zonder rechten.
Het verhaal is voor mij heel simpel, Werk verrichten, prima, maar dan wel tegen een normaal loon waar ook belastingen en premies betaalt worden en dat ook, naast mijn plichten, ook mijn rechten gerespecteerd worden, voor ieder uur dat ik werk.
Het feit dat ik noodgedwongen een uitkering heb moeten aanvragen, betekend niet dat er voor mij (en andere uitkeringsgerechtigden) een andere wet moet gelden. Ik ben nog altijd een Nederlander en voor mij geldt de zelfde wet als voor werkende Nederlanders. Iedereen is gelijk voor de wet.
Eric heeft groot gelijk als hij zegt dat je dan ook consequent moet zijn als je zegt, voor wat hoort wat. Waarschijnlijk zat jij nog vrolijk met je speelgoed op de kleuter school te spelen, toen ik al ging werken (en daarmee vanaf toen al bijdroeg aan ons sociaal stelsel). Ik heb al ruim een kwart eeuw gewerkt en betaald aan dat sociale stelsel en velen met mij. De Nederlandse staat heeft in tijden dat het goed ging, ook jarenlang goed aan ons verdient.
Ik geloof dat ik je dit ook al eens verteld heb in een ander topic en nu kom je met dezelfde verhaal en stelling als toen. Ik begin eerder te geloven dat je hier maar wat zit te trollen.
DRM, ik zie uitkeringen als vervangend inkomen bij arbeidsongeschiktheid, werkloosheid of ouderdom. Als er voor de werkloze bijstandsgerechtigde werk is, dan dient de uitkering te stoppen en dient de betrokkene loon te krijgen. De rechten en plichten van een loon zijn behoorlijk anders dan bij een uitkering. Zo is girogluren en huiszoekingen verrichten er niet meer bij. We moeten om meerdere redenen niet naar een parallelle tweederangssamenleving willen.
“Niet iedereen in de Bijstand of de Wajong kan betaald werk doen, daarom is het maar goed dat er de tegenprestatie is.”
Dan leg mij eens uit, waarom IJsland de werkloosheid naar 0,5% heeft gekregen en Ierland ook in het verleden? Daarnaast ga je totaal voorbij aan het beleid, dat regeringen voor het grote bedrijfsleven en de centrale banken voeren: namelijk een reserveleger werklozen in stand houden. Ik zie de uitkering meer als schadevergoeding dan als zogenaamde gunst.
“Hoe dan ook is het erg belangrijk dat zij wel actief in de samenleving zijn en dat er bij de tegenprestatie wel sprake moet zijn van maatwerk.”
Waarom? Als iemand niet van mensen houdt, graag op zichzelf is of om andere redenen geen zin heeft, laat hem of haar dan met rust. Als een miljonair zich alleen bezighoudt met online beleggen, dan maakt zich daar ook niemand druk om. En heel veel werkers zien ook alleen maar kantoor, auto en bank.
Eric, “Voor wat, hoort wat” is echt een diep en diep immoreel principe: een beschaving kan daarop niet gebaseerd zijn.”
Het is immoreel, omdat uitkeringsafhankelijkheid het gevolg is van tientallen jaren regeringsbeleid, waardoor het niet mogelijk is op een eenvoudige en bescheiden manier in je levensonderhoud te voorzien. De uitkeringsgerechtigde wordt hierdoor juist gedwongen thuis te zitten.
En uiteraard heeft iedereen, zoals Eric terecht opmerkt, belasting afgedragen voor de uitkering. Als Aegon of Achmea schadelijders zou verplichten om een dag per week het kantoor aan te vegen als tegenprestatie, dan weet ik zeker, dat het meteen alle nieuws- en consumentenrubrieken haalt.
Fatsoenlijke dwangarbeid, doet me denken aan een lange Amerikaanse discussie om fatsoenlijke doodstraf in te voeren!!
Dit is het resultaat.
Onnodig lijden!!
Monsterlijke plannen zullen maximaal als beestachtig eindigen.
Condor
http://www.foxnews.com/us/2014/01/17/family-ohio-death-row-inmate-executed-with-new-drug-plan-lawsuit-after/
PvdA. Wat een beschaamde partij. Het zal ook niet veel vooruitstrevender worden met die mensen.
Ian, Diederik SamsoMMM heeft het nou druk met de barmhartige samaritaan uithangen in Groningen. Met deze perfecte bliksemafleider kan de PvdA weer een tijdje zijn echte verantwoordelijkheden ontlopen.
Totdat de Groningers en de rest van Nederland er achter komt hoe ze opgelicht worden. Ja, uit 1 locatie word minder gas gewonnen, maar uit andere putten word meer gewonnen. Dit heeft mr Kamp zelf al gezegd. Nederland moet nu eenmaal aan zijn lever plicht voldoen. Er zal dus echt niet minder gas gewonnen worden. Maar het is nu makkelijk zeggen dat er een gat ontstaat in de begroting en die moet dus weer opgevuld worden met, juist bezuinigingen. En ook die schade en compensatie (voornamelijk de gemeentes en het bedrijfsleven en een heel klein beetje voor de huis eigenaren), daar betalen we allemaal aan mee via de bezuinigingen. De overheid gaat echt geen verlies leiden, maar dit is ideaal om nog meer geld binnen te harken, maar ook om bv projecten zoals scalie gas of co2 opslag er doorgedrukt te krijgen. Tegen de tijd dat de grond begint te zakken en te beven bij de andere gaswinnings locaties, zijn de verantwoordelijke bestuurders al verdwenen. Dit word het zelfde verhaal als in de jaren 60 bij de staatsmijnen in Limburg. De overheid heeft flink verdient op de steenkool en het geld uit Limburg gezogen en de bewoners, betalen nu nog voor de schade voor het verzakken van de grond door het instorten van de mijngangen.
Het is 1 groot theater wat de overheid doet om de ware bedoelingen te verdoezelen. En raad eens waar de meeste bezuinigingen gaan vallen, juist, aan de onderkant van de maatschappij.
We kunnen beter straks massaal op de Partij voor de Dieren gaan stemmen! We worden immers toch al als beesten behandeld.
Paul
“Totdat de Groningers en de rest van Nederland er achter komt hoe ze opgelicht worden.”
Of totdat de overige ’tweederangsburgers’ erachter komen, dat ze ook de macht van het getal kunnen inzetten. Het kabinet is er nu alles aan gelegen het verzet in Groningen de kop in te drukken, want het kan wel eens een voorbeeld zijn. Daarom kunnen er ineens miljarden toegezegd worden; deze worden echter wel gewoon uit dunne lucht bijgedrukt. Als politici zich niet duidelijk uitspreken over waar ze het geld vandaan halen, kun je daarvan uitgaan.
“De overheid heeft flink verdient op de steenkool en het geld uit Limburg gezogen en de bewoners, betalen nu nog voor de schade voor het verzakken van de grond door het instorten van de mijngangen.”
We betalen vooral met een hoge werkloosheid. Fatsoenlijke banen zijn er nauwelijks te vinden; de meeste hoofdkantoren bevinden zich in de Randstad. Alleen callcenterwerk vind je hier.
De overheid zal er zeker veel aangelegen zijn om de opstanden de kop in te drukken, maar de onrust over het regeringsbeleid en het verzet is zich nu aan het uitbreiden en ik denk dat de grootste opstand(en) nog moet komen en die zal landelijk zijn, zodra de overheid de uitkeringsgerechtigden echt gaat korten of hun uitkering gaat afpakken en er voor zorgt dat veel mensen hun huisvesting moeten gaan op geven en op straat staan of honger leiden.
Naast de hoge werkloosheid, mogen bv de huis eigenaren ook zelf opdraaien voor de schade aan hun huis door de grond verzakkingen. Een recent voorbeeld is wel het winkel centrum het Loon in Heerlen. Een deel van de bewoners heeft nog altijd geen huisvesting en een deel van de winkeliers staat nog altijd met lege handen.
Als lid PvdA en bijstandsgerechtigde moet ik zeggen na jarenlang zelf in de bijstand te zitten en ik kom er ook nooit meer uit gezien mijn leeftijd. Dat ik de groep wel redelijk ken. Helaas zijn er nog altijd mensen die in de bijstand zitten die geen flikker willen doen en die boel voor de rest nu verpesten.
Dat men deze groep aanpakt vind ik zelf na jarenlang lidmaatschap van de cliëntenraad van de sociale dienst niet meer dan normaal. Hoe groot deze groep is die geen flikker doet geen flauw idee. Ik zelf schat deze op zo’n 10 a 20%.
Ik zelf doe van alles en nog wat en wordt volledig met rust gelaten door de Sociale Dienst omdat ze weten wat ik doe allemaal en ze vinden het prima zo.
Ik snap ook niet waar jullie je druk om maken de sociale diensten zijn toch niet staat iedereen een tegenprestatie laten verrichten ze kunnen hooguit 20% van het hele bestand van de bijstand ergens plaatsen. Wat veel belangrijker is dat het bestaande armoede beleid in veel gemeenten na de verkiezingen in maart 2014 niet wordt wegbezuinigd. Want dat zal als de PvdA fors verliest en de SP wordt toch overal buitengesloten op een enkele gemeente na, dan zal CDA, VVD, D’66 en de vele nogal conservatieve lokale partijen graag het armoedebeleid wegbezuinigen.
En dit is een groter probleem dan de tegenprestatie. Want dat mag toch maar gedurende 2 jaar en dan zit je weer braaf thuis. Ik kan voorbeelden zat in mijn gemeente.
Bovendien hou ik de boel wel in gaten hoor. Als actief en gewaardeerd PvdA lid binnen de PvdA. Doe ik echt mijn mondje wel open zowel lokaal als landelijk. Het is juist een probleem dat er veel te weinig mensen lid zijn van politieke partijen.
Even een reactie op het PVDA lid van de laatste reactie. Fijn dat jij met rust wordt gelaten door de sociale dienst, maar bij mij doen ze dat dus niet. Ik heb erg veel last van ze. Bij mij zitten ze er al jarenlang bovenop. Ik word stapelgek van ze. Ze halen werkelijk alles uit de kast bij mij. Zelfs psychologische testen. Je kan het zo gek niet bedenken. En dat terwijl ik wel van alles en nog wat heb gedaan om aan het werk te geraken. Thuis zitten wil ik niet. Alleen al niet vanwege het feit dat er van zo’n uitkering niet valt rond te komen. En dat ze constant in je privacy zitten. En een relatie kun je ook wel vergeten. Maar vanwege mijn leeftijd en vanwege het feit dat ik inmiddels alweer vanaf 2006 in de bijstand zit kom ik dus ook nooit meer aan het werk. Althans niet op een betaalde manier. Ja, dwangarbeid mag ik wel doen. Maar dat vertik ik. En jij hebt het over armoedebeleid. Maar dat is toch inherent aan dwangarbeid. Als je moet werken voor je uitkering dan blijf je toch vanzelf in die spiraal van armoede zitten. Dus het één is dan toch het gevolg van het ander. Dus ik begrijp niet, dat jij niet begrijpt, dat wij ons hier druk om maken! Het is zeer terecht dat wij ons hierover zorgen maken.
Hier wordt ik nu moe van:
Mensen aan de absolute onderkant van de samenleving die elkaar ervan beschuldigen dat ze “geen flikker willen doen” en ze “aangepakt” moeten worden.
Ondertussen lees je in de krant:
http://www.theguardian.com/business/2014/jan/20/oxfam-85-richest-people-half-of-the-world
Ik zou zeggen: ga je daar nu eens druk om maken, ga ervoor pleiten om hen aan te pakken. Deze mensen (en alle andere rijken) zijn niet zo rijk geworden door hard werken, maar door te profiteren van het harde werken van anderen. En ze blijven zo rijk doordat al die mensen zoals jij naar beneden kijken en trappen, en niet naar boven! En dat is precies ook waar het artikel hierboven over gaat: dat de PvdA dat altijd gedaan heeft en kennelijk blijft doen.
Ik heb begrepen dat bepaalde aspecten in het leven van essentieel belang zijn. Zo bijvoorbeeld: balans, evenwicht. Wanneer twee zaken niet in balans zijn, dan zal de weegschaal vroeg of laat helemáál doorschieten.
En wat is, dankzij het neo-liberalisme volkomen in onbalans? De verdeling van inkomsten én de verdeling van arbeid.
Afgelopen zomer was er, wat dit betreft, een interessant interview in het programma Nieuwsuur. (Vermoedelijk is dit interview er door heen geglipt, want normaliter wordt deze info nooit via tv tot ons gebracht!)
De video duurt iets meer dan 6 minuten: http://nieuwsuur.nl/video/489478-hoeveel-is-genoeg.html
Ik heb deze video meerdere keren naar politici/politieke partijen gestuurd, maar zij reageren er nooit op en doen er niets mee! Terwijl hier een oplossing ligt voor véle problemen!
“Ik zelf doe van alles en nog wat en wordt volledig met rust gelaten door de Sociale Dienst omdat ze weten wat ik doe allemaal en ze vinden het prima zo.”
Dat kan van de consulente afhangen; als ze wordt gewisseld, dan kun je zomaar een ander krijgen, die je vrijwilligerswerk bagatelliseert. Men zou immers ook de indruk kunnen krijgen, dat je het wel best vindt zo.
“Ik snap ook niet waar jullie je druk om maken de sociale diensten zijn toch niet staat iedereen een tegenprestatie laten verrichten ze kunnen hooguit 20% van het hele bestand van de bijstand ergens plaatsen.”
Dat zou kunnen kloppen, maar dat is niet solidair. Als je de betrokkenen in hun eentje laat strijden en verder zorgt, dat je het beter doet dan die ander (de kwaal van deze tijd: beter en slimmer af zijn dan de ander), dan zal de machtselite steeds meer invloed op onze levens krijgen.
Het is zelfs zo dat verstandelijk gehandicapten die in een woonvorm van sommige zorginstellingen wonen, door de zorginstelling verplicht worden om te werken, of om dagbesteding te doen.
DRM, wat wil je daarmee zeggen dan?