Na het bloedbad, na de zelfmoordaanslag op een linkse demonstratie in Ankara

Jullie waren daar, dat hadden we moeten weten, niet om pamfletten uit te delen, niet voor een tegendemonstratie, niet om onze weg te blokkeren. Jullie waren daar om ons op te blazen, het liefst met zoveel mogelijk, om honderden tegelijk, jong, oud, vrouw, man, kind, iedereen die vredig lachte en danste, voor altijd uit elkaar te laten knallen.

En eerlijk toegegeven: het is jullie gelukt. De uren die jullie erin hebben gestoken, waren een groot succes. De explosie was inderdaad krachtig genoeg om onze lichamen uit elkaar te laten spatten. Er was zoveel bloed op de grond dat we erin konden zwemmen. Jullie konden onze pijn, ons gehuil tot in jullie paleizen horen. Wij moesten voor zoveelste keer de stukken van onze mannen, vrouwen en kinderen, onze kameraden, bij elkaar rapen. Terwijl jullie achter jullie pc’s vol triomf feest vierden, ons uitscholden voor marginale communisten, ondankbare Koerden, goddeloze alevieten, konden we niet op jullie reageren. Zoals jullie weten, waren wij bezig met het begraven van onze doden.

Toegegeven: we waren ook wel een gemakkelijke prooi voor jullie. Stiekem, onverwachts, sluw als jullie zijn, tussen duizenden mensen bommen laten ontploffen, dat kunnen wij niet. Wij hebben zelfs moeite om een dier pijn te doen, laat staan een mens. Wij zeggen, zelfs als we tegenover onze vijanden staan, “laat de bourgeoisie als eerste schieten”. Maar vechten kunnen we, dat weten jullie ook, en hoe. Vechten in de bergen van Spanje, de straten van Warschau, Kobani, Diyarbakir. Vechten zoals we deden in Dersim, Corum, Kizildere. Zelfs jullie gevangenismuren kennen onze verzetskreten. Jullie moesten ons zelfs in jullie gevangenissen in brand steken omdat we niet bogen voor jullie heren, jullie generaals.

Nu hebben we even wat tijd nodig om onze doden te begraven. Het zijn er namelijk veel te veel. We moeten de stukken van onze moeders, vaders, zussen en broers bij elkaar brengen. Hun handen, voeten, harten op hun plaats leggen. In alle stilte.

Bülent Yilmaz