Nederlanders en hun blackface-fetisj

Twee weken geleden was op de school van mijn kinderen een opvoering van een musical door de leerlingen van groep 8, die na de zomer naar de middelbare school gaan. Mijn mond viel open toen er een groep als zwarte rasta’s verklede kinderen het podium opkwam die met vette kolderiek-Surinaamse accenten verkondigden hoe heerlijk het was om lekker lui te zijn en je nergens druk om te maken. Op Twitter kwam ik er via blogger Thamar, die op een Rotterdamse school naar dezelfde musical zat te kijken, achter dat die stukken centraal worden geschreven door ene Ad Grooten van het bedrijf Rep en Roer. Wat bezielt zo’n man om, in het licht van de controverse rond Zwarte Piet en de discussie over racisme die in Nederland steeds verhitter wordt, kinderen een blackface-act te laten doen en daarbij zwarten af te schilderen als luie, zorgeloze flierefluiters? Ik begrijp de leiding van die scholen ook niet. Op het moment dat je in het scenario op die rasta’s stuit, gaan toch meteen alle alarmbellen rinkelen? Dan maak je van die rasta’s toch wat anders? Mijn dochter, die ook een rol in de musical had, zei dat ze tijdens het repeteren had gevraagd of die rasta-act niet hartstikke racistisch was, maar toen kreeg te horen dat ze zat te zeuren.

Peter Breedveld in Nederlanders en hun blackface-fetisj (Frontaalnaakt)