Noisejob: Het is tijd voor een extraatje
Het einde van het jaar brak langzamerhand aan. Velen keken uit naar de gezellige drukte met vrienden en familie. Het was ook een tijd waarin veel invalkrachten en flexwerkers nodig zijn om het productie- en consumptiecircus draaiende te houden. Het hele jaar door had ik me al suf gesolliciteerd. Misschien lukte het me om nu een tijdelijk baantje te vinden. Ik had geen zin meer om voortdurend afhankelijk te zijn van een bijstandsuitkering en rond te dolen in de reïntegratie-industrie.
Ik vond een vacature en solliciteerde ernaar. Na een paar dagen kreeg ik een reactie van het uitzendbureau. Men stelde me een paar vragen over mijn beschikbaarheid, ervaring en opleiding. Omdat het om tijdelijk werk voor een paar weken ging, deed de werkgever deze keer niet zo moeilijk. Nadat ik enkele dagen had gewacht, kreeg ik te horen dat ik was aangenomen. Daar was ik verheugd over, want ik was al zo vaak afgewezen. Helaas bleek een van de voorwaarden van mijn nieuwe baan dat ik mijn eigen reiskosten moest betalen.
Elke werkdag stapte ik ’s morgens heel vroeg op de fiets. Ik nam de trein en daarna de bus. Mijn werkplek beviel me. Ik was blij dat ik in deze tijd van crisis en massawerkloosheid ergens aan de slag kon. De reiskosten waren hoog, maar dat werd gecompenseerd door mijn vreugde dat ik betaald werk had. Maar na een paar weken was het project waar ik voor werkte, afgerond. Mijn leidinggevende gaf mij en anderen een hand en wenste ons veel succes met onze verdere loopbaan. Verdrietig keerde ik terug naar huis.
Rompslomp
De volgende dag hoefde ik niet meer zo vroeg op te staan. Ik was weer toegetreden tot het arbeidsreserveleger. Maar trots paste ik mijn cv aan en fietste ik naar Sociale Zaken van de gemeente. Ik vulde een formulier in om door te geven dat ik betaald had gewerkt. Ik nam alle papieren mee. Ik moest mijn verdiende loon tot achter de komma verantwoorden. Anders zou het mis kunnen gaan en zou ik weer te maken kunnen krijgen met een heleboel rompslomp. Voor je het weet, zou een of andere sociale rechercheur bijvoorbeeld ontdekken dat ik fraude had gepleegd voor maar liefst zeven euro. Het uitzendbureau maakte mijn salaris over. Mijn reïntegratieconsulent had me eerder al uitgelegd dat ik daarvan vijfentwintig procent mocht houden. De rest zou verrekend worden met mijn uitkering. Ik kocht een extraatje voor mezelf. Niet overdreven, want ik moest eerst mijn tekorten zien weg te werken.
Op de dag dat mijn uitkering werd uitbetaald, zag ik op mijn bankrekening staan dat Sociale Zaken het schamele bedrag van elf euro had overgemaakt. Ik ontdekte dat men mijn hele salaris had gekort op mijn uitkering, dus niet vijfenzeventig procent ervan. De volgende dag belde ik de gemeente, in de hoop dat men een fout zou hebben gemaakt. “U hebt geen recht op die vijfentwintig procent, mevrouw”, kreeg ik te horen. “U hebt een jaar geleden namelijk al gebruik gemaakt van deze regeling. Die is eenmalig en geldt nu niet meer voor u.”
Ik had dus voor Jan met de korte achternaam gewerkt. Mijn hele salaris was in de zak van de gemeente beland. Alleen een nieuwe zin op mijn cv herinnerde me eraan dat ik een paar weken een nieuwe baan had gehad. Mijn teleurstelling was zo groot dat het me moeite kostte om opnieuw op zoek te gaan naar vacatures. De banen lagen bepaald niet voor het oprapen, zeker niet voor mij, een inmiddels gescheiden huwelijksmigrante uit een moslimfundamentalistisch land. Racisme op de arbeidsmarkt, breek me de bek niet open. Een andere reïntegratieconsulent gaf me uitleg over de vijfentwintig procent-regeling, die anders bleek te zijn dan wat mij eerder door zijn collega was voorgespiegeld. Dat wil zeggen: hij stuurde me de letterlijke wettekst toe, met volzinnen die ook voor een gemiddelde Nederlander voldoende hocuspocus bevatten. Ik vroeg aan een vriend van me wat het betekende. Ik begreep dat ik “ten hoogste zes aaneengesloten maanden” betaald mocht werken om een kwart van het salaris in eigen zak te kunnen steken. Vorig jaar had ik een maand gewerkt. Dit jaar ook. Dat is minder dan zes maanden, maar die twee maanden van mij zijn niet “aaneengesloten”. Ik had dus twee of meer maanden achter elkaar moeten doorwerken. Maar er was voor mij vorig jaar slechts werk voor één maand. En dit jaar ook. Ik was weer eens verdwaald geraakt in de uitkeringsbureaucratie, besefte ik.
Bij verdere navraag deelde de tweede reïntegratie-ambtenaar mij mee dat ik bij mijn casemanager een beroep zou kunnen doen op “de hardheidsclausule”. Dat voor mij nieuwe woord leek een aantrekkelijk perspectief te bieden, al moest ik gissen naar de betekenis ervan. Een vriend van me legde me uit dat het inhield dat ik kon vragen om voor mij een uitzondering te maken op de vijfentwintig procent-regeling, vanwege “de hardheid” dus. Samen met hem stelde ik een brief voor mijn casemanager op. De zaak is inmiddels in behandeling en “de hardheid” van mijn situatie moet uiteraard door menig ambtenaar gewikt en gewogen worden. Maar ik heb er wel een les uit getrokken: voortaan ga ik vaker mijn toevlucht zoeken tot die magische “hardheidsclausule”. Daarvoor is mijn bestaan immers hard genoeg.
Wijsheden voor “allochtonen”
Een paar dagen later ontving ik twee gemeentelijke brieven, een wijzigingsformulier en een uitnodiging voor een workshop. Nu ik een paar weken had gewerkt, ging ik die wijzigingsformulieren weer met de regelmaat van de klok toegestuurd krijgen. Het raderwerk van de bureaucratie was weer op stoom gekomen. Misschien kreeg ik ook nog wel een waarschuwing. Of een boete. In elk geval diende ik de workshop bij te wonen. “Anders heeft dat consequenties voor uw uitkering.” Ik kon dat soort zinnen inmiddels wel dromen. Dat doe ik dan ook, ’s nachts, waarna ik verschrikt wakker word.
De workshop begon met een lezing van een dame van uitzendbureau Randstad. Ze was ingeschakeld om bijstandsgerechtigden te helpen. Dat wil zeggen: om aan hen te verdienen. Met haar tomeloze enthousiasme probeerde ze ons, hopeloze werklozen, te leren hoe we zo overtuigend mogelijk ons lichaam en onze geest kunnen verhuren en onze ziel en zaligheid kunnen verkopen. Ongetwijfeld vond ze haar eigen inspiratie in het aanzienlijke bedrag dat ze voor deze workshop in de schoot kreeg geworpen. De overheid had namelijk een groot budget beschikbaar gesteld om bijstandsgerechtigden weer eens op te zadelen met de zoveelste workshop over het opstellen van een cv die zozeer blijkt te moeten worden opgeleukt dat mijn levensloop daardoor een lange keten van leugens en bedrog zou worden. De dame legde me zelfs opgewekt uit dat ik ook maar beter een andere achternaam op mijn cv zou kunnen vermelden. Ik weet het: de zo vriendelijke, goedaardige en verdraagzame Nederlanders zijn geen van allen racistisch, in tegenstelling tot zoveel andere mensen in zoveel andere landen. Nederland is immers het beste land ter wereld. Maar je kunt toch beter het zekere voor het onzekere nemen, nietwaar? Het was dus slimmer om in mijn cv mijn naam te veranderen in bijvoorbeeld De Vries, zo begreep ik uit de woorden van de uitzendbureaudame. Wel vroeg ik me af hoe het moest overkomen op een werkgever als die De Vries vloeiend Farsi bleek te kunnen spreken en in Teheran een universitaire opleiding bleek te hebben gevolgd. Hoe dan ook, tijdens de workshop maakte ik me een hoop wijsheden voor “allochtonen” eigen.
De overheid subsidieert de Randstad-dame, maar stelt geen extra geld beschikbaar om de vijfentwintig procent-regeling uit te breiden en mij op die manier gemotiveerd te houden voor tijdelijk flexwerk. Men smijt blijkbaar liever geld over de balk om de reïntegratie-industrie te blijven spekken. Want mijn werkloosheid levert veel werkgelegenheid op, voor anderen wel te verstaan.
Lili Irani
GEK word je van die lui met hun mooie praatjes die net zo makkelijk weer worden ingetrokken! Geweldig dat je het zo opschrijft.
Het verbaast me dat je er nog zo goed mee wegkomt en dat jou SD de uitkering gewoon laat doorlopen want in mijn gemeente en dit geldt ook voor veel andere gemeentes, word de uitkering beëindigt zodra je 1 euro meer verdient dan de bijstands norm. Dit verteld men vaak niet en men praat graag over het 30 dagen vangnet en bla, bla ,bla puur om er voor te zorgen dat jij die tijdelijke baan aanpakt. gevolg en zo ging het bij mij, ze vertelde mij dat ik me moest melden met de loonstrook en als ik binnen 14 dagen niks hoorde dan was alles goed en liep de uitkering gewoon door. Prima dacht ik. 14 dagen later, niks gehoord, dus zal het wel goed zijn, maar een paar weken later, nog altijd geen bericht en ook geen geld. Dus ga je bellen en dan krijg je te horen dat de uitkering stop gezet is omdat je meer verdient hebt dan de bijstands norm.
Een dag later krijg je dus het besluit en daar staat ook in dat je de bijstands uitkering weer opnieuw moet aanvragen. Dat doe je dan maar. Het beslissingstermijn is 8 weken en dan moet je nog wachten op de eerst volgende betaal datum en zo ben je dan 4 maanden verder voordat je weer geld krijgt. voor iemand onder de 27, die zo wie zo een maand aan de broek krijgt, duurt het dan nog eens een maand langer.
Al deze ellende , puur omdat je gewerkt hebt. Het is mij al 2 keer overkomen en het gebeurd me geen 3e keer. Ik wijs tijdelijk werk af, puur voor de gevolgen. wat nog veel erger is, er zijn diverse uitzend bureaus die regelmatig korte klussen voor me hebben. Ze kunnen niet geloven dat dit gebeurd. Ze geloofde me niet eens totdat ik ze de bewijsstukken liet zien.
En ook al neem je het werk aan tegen het minimum loon, binnen de kortste keren zit je al over de bijstandsnorm heen omdat ook het vakantie geld als inkomen word geteld en dit in zijn geheel word verrekend met de uitkerings norm.
Die 25% regel geldt trouwens, en dit is ongeveer landelijk, alleen voor parttime werk welke minder betaald dan de uitkerings norm, vandaar dat bij jou het loon (+vakantie geld) verrekend is met de uitkering en deze regeling loopt ook maar een halve jaar. daarna worden de inkomsten volledig verrekend met de bijstands norm. Deze 25% regeling is inderdaad eenmalig, dat wil zeggen, je kunt deze regeling maar 1 keer gebruiken in de uikerings periode. Zou je morgen uit de bijstand komen en deze beëindigen en als je ooit weer opnieuw in de bijstand terecht komt, dan mag je hem weer eenmalig aanvragen.
Behoorlijk herkenbaar dit verhaal.
“Het was dus slimmer om in mijn cv mijn naam te veranderen in bijvoorbeeld De Vries, zo begreep ik uit de woorden van de uitzendbureaudame.”
Heel slim, ja. Om vervolgens alsnog door de mand te vallen, als je een kopie van je identiteitsbewijs moet overhandigen aan de werkgever. Of moest je dan ook vervalsen van haar? Wat nemen ze op de uitzendbureaus tegenwoordig aan, zeg!
Vrezelijk al die eurocracie en burocracie. Een dingetje wat mij opvalt…je zegt dat je wel je salaris mag houden als je 6 maanden aaneen heb gewerkt….maar wist je dat als je 6 maanden aaneen heb gewerkt je ook uit de bijstand kan want dan heb je toch ook weer rechten opgebouwd voor een WW uitkering.
Na 6 maanden werken heb je in ieder geval recht op 3 maanden WW, dus de bijstand eindigt dan.
Ik heb er de regels van mijn gemeente er nog eens op na gelezen en in mijn gemeente ben je de uitkering kwijt zodra je even veel of meer verdient dan de bijstandsnorm en hier word ook niet van af geweken. Er is dus geen vangnet of doorlopende uitkering waar inkomsten verrekend worden.
Bij navraag bij 1 raadslid heeft dit ook niks te maken met motiveren, maar met extra inkomsten. Iedere extra aanvraag, levert het volgend jaar, extra geld op. Hoe meer aanvragen dit jaar, hoe meer geld volgend jaar. Mijn reactie, een mooi staaltje van fraude. Nou nee zegt de raadslid, dit is dankbaar gebruik maken van het financierings systeem van de bijstand. Nu moet dat geld in een reserve potje terecht komen en dat doet het ook wel, maar aan dat potje is een plafon gesteld en alles wat er teveel is verdwijnt in andere gemeentelijke potjes, zoals algemene middelen. Ook opgelegde boetes, terugvorderingen ect die uitkeringsgerechtigden krijgen, verdwijnt via het reserve potje naar andere gemeentelijke potjes.
Mijn vraag, dus de uitkeringsgerechtigden betalen voor de gemeente? Dat is dus een mooie melkkoe of de kippen met de gouden eieren. Raadslid: je moet het niet zo zwart/wit zien. Het is gewoon (mis)gebruik maken van het systeem dat de heer Rutte (VVD) in 2004 heeft ingevoerd.
Dat was een zegge voor de gemeente. Hoezo? vroeg ik. Nou dankzij dat extra geld (over de rug van uitkerings gerechtigden) hebben ze de gemeente behoed voor het onder curatele stellen van de gemeente en nu het economisch slecht gaat, is dat geld een mooie aanvulling.
Ik dacht even hard op en vroeg me af wie hier nu de grootste fraudeur is? De raadslid lachte en zei, je hoeft niet te raden, je weet het antwoord wel.
En een prettige dag nog, hij moest nog even naar een vergadering van het werk bedrijf waar hij ook aardig aan verdient.
Niet alleen allochtonen hebben last van discriminatie op de arbeidsmarkt. Deze blonde, oer-hollandse dame maakt het ook iedere keer weer mee. Maar dan niet vanwege mijn afkomst, maar vanwege mijn leeftijd die over de veertig zomers is. Ik ben afgeschreven door de overheid en samenleving, toch moet ik nog wat jaartjes wachten voordat ik met pensioen kan. Wil ik ook niet, maar ja… zucht… ben afgeschreven…ben te oud!
Dat krijg je al er jaren gestigmatiseerd is en volop vooroordelen verspreid is op de arbeids markt en niemand er iets aan doet.
Toch zet ik hier misschien een pijnlijke noot neer, Veel werkgevers verwachten van werknemers dat ze zich ontwikkelen en scholen tot een steeds hoger niveau en dat ze dus ook complexer werk aankunnen, naar mate ze ouder worden en dat kan ik ze aan 1 kant ook niet kwalijk nemen. Een werkgever wil niet graag betalen voor iemand van 40 jaar die het zelfde laag geschoold werk doet als een 18 tot 24 jarige, daar is de 40 jarige te duur voor.
Als het jou om 1 of andere rede niet lukt om je te ontwikkelen en bij te scholen, val je tegenwoordig al snel buiten de boot. De werkgever stelt steeds hogere eisen aan zijn/haar personeel. dat is de rede waarom laag geschoold (ongeacht hun leeftijd) en ouder personeel er steeds sneller uitvliegt en ook niet meer aangenomen word.
De vooroordelen van ouderen dat ze snel ziek zijn, niet flexibel ect, is ondertussen wel weerlegt, toch blijft dit verhaal rondspoken, vooral bij jonge werkgevers, HR managers en rekruiters. De werkelijkheid is vaak anders, ouderen zijn vaak zeer gemotiveerd om te werken, ook als de zon schijnt of er een weekend door gezopen is en meldt zich niet ziek voor een kleinigheid en zijn vaak loyaler dan jonge mensen, daarnaast brengt een oudere werknemer een grotere kennis en ervaring mee naar een bedrijf en daar kan geen jonkie tegen op. Ik heb vaak met zeer jonge managers te maken gehad en ze zijn gewoon bang voor ouderen omdat de ouderen vaak met betere ideeën over de brug komen om een bepaalde situatie op te lossen, dankzij hun kennis en kunde, die dan ook nog eens sneller en rendabeler zijn, dan de ideeën en oplossingen van de jongere garde.
Het verhaal is dat tegenwoordig de werkgever de keus heeft en zal altijd voor de goedkoopste en hoogst opgeleide gaan. Toch is het niet helemaal kommer en kwel. Bij kleine bv technische of specialistische bedrijven zie je dat ze vaker ouderen uitnodigen voor een gesprek omdat zij weten dat hun kennis en kunde, geld is en dat is ook de rede waarom die kleine bedrijfjes de ouderen als laatste laten gaan.
Dat klopt Jennyfer. Ik loop tegen precies hetzelfde aan met mijn 42-jarige lentes…
En ik maak geen schijn van kans…ben 61 en al 2 jaar werkloos. De bijstand nadert snel. Heb de moed nu na 2 jaar mezelf suf solliciteren opgegeven. En ik solliciteer op baantjes als inpakker en productie medewerker, natuurlijk allemaal uitzendklusjes van korte duur omdat dat klusjes zijn (geen banen) waar drukke periodes opgevangen moeten worden bij bedrijven. Zelfs die rot klusjes krijg ik niet eens en mijn jobcoach maar door blijven drammen dat ik moet blijven solliciteren natuurlijk en dat alles passend is. Mooi en wel maar ze willen me nergens en ik word altijd met een kluitje excuus het riet in gestuurd. Lekker voor je zelf vertrouwen allemaal. Plus ik heb een kapotte voet doordat terwijl ik nog een vaste baan had een paar jaar geleden een medewerker met een heftruck over mijn voet heen reed. Nu kan ik niet lang staan of veel lopen want dan gaat geweldig pijn doen en moet ik op een been rond hobbelen. Plus mijn ogen worden steeds zwakker en mijn zicht redelijk wazig zelfs met een bril op. En door rug klachten opgelopen door ook een eerdere baan van jaren lang tillen en sjouwen kan ik nu niet meer zwaar werk aan. En psychisch kan ik het ook al niet meer goed aan en schiet voor alles en niets in de stress en ga snel door het lint. Zo was ik vroeger nooit. Soms overweeg ik om maar een einde aan alles te maken want een toekomst zie ik niet meer. En straks als ik in de bijstand terecht kom dan is er natuurlijk opeens werk zat voor mij… ja dwangarbeid natuurlijk als tegen prestatie voor mijn bijstandsuitkering tot ik er dood bij neer val.