Oproep van de Turkse actrice Sevinç Erbulak aan Turkse “ja”-stemmers in het buitenland: “Kom naar Turkije, jullie mogen in mijn huis wonen”
Een forse meerderheid onder Turkse staatsburgers die in het buitenland een gang naar de stembus hebben gemaakt tijdens het referendum over de wijziging van de Turkse grondwet heeft “ja” gestemd. Dit geldt bijvoorbeeld voor België (75%), Oostenrijk (73%), Nederland (71%), Frankrijk (65%) en Duitsland (63%). Daarmee stemde deze meerderheid in met de formele transformatie van Turkije in een autoritaire staat, waarbij vrijwel alle macht wordt geconcentreerd in de handen van de president. Het stemgedrag van deze Turken in den vreemde heeft tot veel ophef en woede geleid in het “nee”-kamp in Turkije. “Nee”-activisten vinden het vooral onrechtvaardig dat deze diaspora-Turken, die Turkije vooral kennen van de vakanties en satellietzenders, over het lot van de inwoners van Turkije kunnen meebesluiten. Een van hen is Sevinç Erbulak (1975), een bekende actrice die in diverse soapseries en films heeft gespeeld en zelf slachtoffer is van de repressie door de AKP-regering.
Op Facebook deed Erbulak vandaag een ironische oproep aan alle “ja”-stemmers in het buitenland om terug te keren naar Turkije. De als links bekend staande Erbulak is kort na de couppoging van 15 juli 2016 op last van het AKP-regime ontslagen bij de Stedelijke Theaters van de Grootstedelijke Gemeente Istanbul (İBBŞT). Haar ironische oproep moet vanzelfsprekend in de politieke context van Turkije zelf worden gezien. Erbulaks post haalde overigens prompt de website van de nieuwszender CNN Türk. Ze schreef:
“Op de eerste plaats nodig ik iedereen die in het buitenland leeft en zonder gewetenswroeging ‘ja’ heeft gestemd tijdens het referendum uit om in Turkije te komen wonen. De wereld is immers zo groot. Als ik zelf familie had gehad in het buitenland, dan zou ik hen bij naam hebben genoemd, maar die heb ik niet.
Ik roep ze op om hier te komen leven. Om hier te delen. Alles wat ik heb, stel ik beschikbaar. Zij kunnen in mijn huis komen wonen. Ik kan mijn huis ook aan hen verhuren als de vraag te groot wordt. Geen probleem. Want volgens mij is het hier allemaal veel beter dan daar.
Vervolgens denk ik aan mijn kindertijd, aan mijn zorgen, aan alle redenen die mij uit mijn slaap hielden. Wat ik me ervan kan herinneren natuurlijk; herinneringen uit de kindertijd zijn niet gemakkelijk voor de geest te halen, die komen niet meer zomaar in me op. De dingen waar ik blij van werd, mijn toekomstdromen en zo.
En dan kijk ik naar de kinderen van nu. Jeetje. Ik geniet van de grote verschillen tussen ons. Het is het einde, ik ga erin op. Ik voel me schatplichtig aan wat hen zo gewetensvol en intelligent maakt, en voel me verplicht hen te bedanken, ook al zijn ze zich niet bewust van deze eigenschappen.
Dank jullie wel.
Alles is wederzijds in het leven.
Mijn tekst bevat geen autorisatiestempel, maar dat maakt niets uit. De tekst is toch van mij zolang niet bewezen kan worden dat iemand anders deze heeft geschreven of dat deze van buitenaf komt. Wat is zo’n stempel nou eigenlijk, hè?”.
Intro en vertaling: Mehmet Kırmacı