Politie beteugelt agressie van medewerkers Leids dwangarbeidcentrum

Vanmiddag hebben acht Doorbraak-activisten en -sympathisanten weer het plein voor het Leidse dwangarbeidcentrum DZB bezocht. Er bleken onverwacht twee agenten aanwezig. Die zorgden ervoor dat de fysieke geweldsdreiging van gisteren zich niet al te nadrukkelijk herhaalde.

Het was onduidelijk wie de agenten besteld had. Heeft de directie de politie gebeld omdat men de agressie van het eigen personeel niet langer onder bedwang kan houden? Of waren de agenten op eigen gelegenheid gekomen? Het was bepaald niet zo dat de bedreigingen van gisteren onopgemerkt voorbij zijn gegaan. De gemeenteraad, de DZB-medewerkers en de media hebben we zoals gebruikelijk uitgebreid geïnformeerd. Maar de politie werpt vast en zeker zelf ook af en toe een blik op onze website, en op escalatie zit men waarschijnlijk niet direct te wachten.

Directeur

Wij in ieder geval niet. Wij gaan al ruim anderhalf jaar een of twee keer per week naar het centrum om contact te leggen met de dwangarbeiders, om ervaringen uit te wisselen en te praten over mogelijkheden van verzet. We kwamen vandaag met ons zessen en twee kwamen wat later, nadat ze binnen hun gesprekken met hun eigen reïntegratieconsulenten hadden afgerond. We hebben weer veel nuttige en inspirerende gesprekken gevoerd, nieuwe dwangarbeiders leren kennen en zo’n 35 nieuwsbriefjes (pdf) uitgedeeld. Veel dwangarbeiders en WSW-ers bevestigden opnieuw hoezeer onze activiteiten binnen leven. “Ik mag het eigenlijk niet zeggen”, vertelde een WSW-er, “maar iedereen heeft het er voortdurend over”.

Vlak voor we op het plein arriveerden, beende DZB-directeur Bas van Drooge er nog rond. Door sommige van zijn medewerkers wordt wel gezegd dat hij niet meer de oude is, niet meer de relaxte baas die hij zo graag wilde zijn. Een WSW-er die hem op het plein vriendelijk even iets wilde vragen, kreeg toegesnauwd: “Doorlopen en gehoorzamen!”. Het zo progressieve imago van zijn centrum en van zichzelf, dat hij zorgvuldig probeert te cultiveren, begint steeds grotere barsten te vertonen. Het repressieve karakter van het dwangarbeidcentrum wordt steeds duidelijker.

Agressie

De bouwvakkers en de mannen van het klussenteam waren ook weer aanwezig. Ze liepen behoorlijk gefrustreerd rond, maar konden niets doen met de politie erbij. Wanneer ze ver genoeg van de politie verwijderd waren, voerden ze er af en toe opzettelijk hard gesprekken over dat ze wel wisten waar wij woonden, en zo meer. Net onhoorbaar voor de politie, maar niet voor ons dus.

Maar afgezien van het feit dat ze ons blijven bedreigen, hebben we eigenlijk weinig zin om ons met de bouwvakkers en de mannen van het klussenteam te bemoeien. Onze strijd is gericht tegen de dwangarbeid. Ons doel blijft om contact te zoeken met de dwangarbeiders en ons samen met hen te verzetten tegen het onrecht van de dwangarbeid: tegen het werken onder het minimumloon, tegen het vernederende regime, tegen de rottige werkomstandigheden en het gebrek aan vrije arbeidskeuze, en vooral: voor bestaanszekerheid voor iedereen. Maar mochten de bouwvakkers en de klusjesmannen ooit onverhoopt ontslagen worden – zo goed gaat het niet in de bouw -, dan zullen we graag, na een goed gesprek, samen met hen strijden tegen de dwangarbeid waar ze dan ook toe gedwongen zullen worden. Dan kunnen ze hun boosheid richten tegen het dwangarbeidcentrum, en misschien wel tegen hun voormalige baas als die er gratis werknemers komt afhalen om hen te vervangen.

Bewakers

Aan het einde van de pauze, toen de dwangarbeiders zich naar binnen spoedden om geen strafkorting te krijgen, vroegen wij de twee agenten hoe ze ervoor gingen zorgen dat de bouwvakkers volgende week niet los zouden gaan als wij er weer waren, maar de agenten niet. Hun simpele oplossing: 112 bellen! Daarop suggereerden we dat ze ook eens met de bewakers van het centrum zouden kunnen gaan praten. Die zijn immers officieel verantwoordelijk voor “de veiligheid”, maar ze spannen nadrukkelijk samen met de bouwvakkers en de klusjesmannen. Dat is niet onze taak, zeiden de agenten. Maar even later liepen ze dan toch naar de bewakers, en na een kort onderhoud wierpen die ons nog bozere blikken toe dan ze daarvoor al gedaan hadden. Wellicht zijn ze toch op de een of andere manier aangesproken.

We zullen het volgende week zien. Dan staan we er gewoon weer, welke dagen weten we nu nog niet precies. Maar de strijd gaat door. We laten ons niet verjagen. Wil je ook komen? Neem dan contact op met leiden@doorbraak.eu, of met 071-5127619 en 06-41206167.

Eric Krebbers