“Werkmeester” stichting Herstelling probeert activist van Dwangarbeid Nee te intimideren
Het comité Dwangarbeid Nee voert regelmatig actie bij de toegangspoort van het gebouwencomplex van stichting Herstelling in Amsterdam Zuidoost. De leden van het comité voeren gesprekken met dwangarbeiders die naar buiten komen, delen pamfletten uit en informeren bijstandsgerechtigden over hun rechten. Een Dwangarbeid Nee-lid wordt nu geïntimideerd door een “werkmeester” van het dwangarbeidcentrum.
In de loop van januari nam deze Dwangarbeid Nee-activist – laten we hem X noemen – deel aan de activiteiten van het comité bij de toegangspoort van het dwangarbeidcentrum. X had zelf bij de Formulierenbrigade in het centrum gewerkt en kende de praktijk van de dwangarbeid uit eigen ondervinding. Toen hij bij de poort aan het posten was, zag hij een “werkmeester” die vroeger “werkmeester” van die Formulierenbrigade was geweest. Die brigade is inmiddels opgeheven, omdat de deelnemers eraan in de ogen van de leidinggevenden te kritisch zouden zijn geworden. De “werkmeester” herkende X, maar legde geen contact met hem. Bij diverse gelegenheden fietste de “werkmeester” langs hem heen en negeerde hij hem.
Intimiderend gedrag
Inmiddels had X een nieuwe klantmanager gekregen, die niet is verbonden aan stichting Herstelling. Op 4 februari had hij daarmee een gesprek, waarbij die tot zijn verbazing een mail (pdf) van de bewuste “werkmeester” overhandigde die deze aan zijn klantmanager had gestuurd. Ook meldde de klantmanager dat X een traject moest gaan volgen, namelijk “introductieprogramma PAP (Participatieplaats)”, hoewel hij al diverse soortgelijke trajecten zonder succes heeft doorlopen. Hij probeert zelf om aan betaald werk te komen. Zo had hij een tijd werk via een uitzendbureau. De nieuwe klantmanager vroeg X om een reactie op de mail. Toen hij de mail las, was hij verbijsterd. Het bleek dat de “werkmeester” gebruik had gemaakt van zijn toegang tot het computersysteem van de Dienst Werk en Inkomen van de gemeente Amsterdam om te kijken of X nog een bijstandsuitkering had en om het digitale dossier van X op te zoeken. Daarop had hij de naam en het mailadres van de nieuwe klantmanager genoteerd en hem gemaild.
In de overigens zeer slim in elkaar gezette mail wordt een zeer negatief beeld geschetst van X. De “werkmeester” had vastgesteld dat X als Dwangarbeid Nee-lid pamfletten uitdeelde en vragen stelde aan de deelnemers van diverse reïntegratietrajecten. Citaat uit de email: “X doet dit niet voor de eerste keer en vertoont in dit opzicht een bijkans obsessieve vasthoudendheid gecombineerd met – naar mijn mening – een helaas eenzijdige en onnodig negatieve houding t.o.v. de huidige reïntegratiemethodieken”. X wordt dus op zijn politieke opvattingen aangevallen, die hij uitdraagt door gebruik te maken van zijn burgerrechten. De “werkmeester” verder: “Maar eerdergenoemde gevoelsbeleving in combinatie met zijn uitstraling geeft enerzijds ter plaatse voeding aan collegiale irritaties en anderzijds ronduit verbazing en onbegrip bij sommige aangesproken deelnemers”. Daar wil de “werkmeester” wat aan doen! Dus verzoekt hij de nieuwe klantmanager om X maar eens in een traject te plaatsen. Hoe slim de mail van de “werkmeester”, die verder geen bal meer met X te maken heeft, ook in elkaar zit, het is in feite een verzoek om X te straffen voor zijn politieke mening en zijn activisme. Opnieuw een inkijkje in de denktrant van sommige personeelsleden van het dwangarbeidcentrum en in hun intimiderend gedrag dat ze verkopen als “reintegratiemethodiek”. X heeft tegen de “werkmeester” een klacht ingediend bij de directeur van de Dienst Werk en Inkomen.
Actiecomité Dwangarbeid Nee
Over de passage: “vertoont in dit opzicht een bijkans obsessieve vasthoudendheid”.
(Gemeente)Ambtenaren gebruiken vaak dit argument. Zeker tegenover van hun luie collega’s. Zij noemen een te kritische burger dan een ‘querulant’. Historisch valt het onder de bekende overheidsstrategie van het ‘psychiatriseren’ van andersdenkenden. Een traditie met bijna ondenkbaar en zeker onzichtbaar lijden tot gevolg.
Om te illustreren precies waarom: paranoia querulans is feitelijk de medische term voor een paranoide waanstoornis. Grappen daarover door gemeentelijke bobo’s zijn daarom een overtreding dan wel een misdaad.
Ik vind dat (gemeente)ambtenaren radicaal gestraft zouden mogen worden voor bijvoorbeeld deze wetsovertreding die andere ambtenaren (OM/smeris) helaas ook normaal vinden.
Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Querulantenwaan :
“Soms worden personen met terechte vragen of klachten door de overheid en/of andere organisaties of personen weggezet als querulant. Dit was bijvoorbeeld jarenlang het geval bij Willem Oltmans die uiteindelijk na openbaarmaking van diverse overheidsstukken inderdaad structureel gehinderd bleek te zijn in zijn werk als journalist nadat hij tegen de zin van de Nederlandse overheid in 1956 Soekarno interviewde.”
Ben het helemaal eens met de reactie van Ian. Waarom denk je dat ze bijstandsmensen treiteren met psychologische onderzoekjes terwijl overduidelijk is dat die mensen niets mankeren, dat ze alleen een uitkering nodig hebben om niet om te komen van de honger?
Zelf heb ik destijds een deel van de testen geweigerd, en uit wat er over bleef bleek dat ik geestelijk normaal was. De psycholoog (leugenachtig en onbetrouwbaar) keek heel verbaasd toen hij me dat meedeelde. Sja.
Wat betreft het stellen van persoonlijke vragen door psycho’s: Ik wil best meewerken met mensen die mij respectvol en met zorg voor mijn privacy benaderen. Echter de ingehuurde psycho ’s zetten alles in hun rapport wat vervolgens door iedereen bij Sociale Zaken gelezen kan worden en wat dus ook doorgegeven wordt aan elke reintegratie ellende of vrijwilligerscentrale e.d waar je heen gebombardeerd wordt.
Ik heb ook van die belachelijke psychologische testen moeten ondergaan en ze expres verprutst. Heb om die reden nu tijdelijk de dwangarbeid van me af kunnen houden. Maar absurd toch dat zulke psychologen een salaris verdienen over onze rug. Het is schandalig.