14 januari, Leiden: kick-off van crowdfundingcampagne voor bouw van Generator-theatertribune

In de Leidse Vrijplaats, waar Doorbraak inmiddels een kantoor heeft, is ook Theater De Generator druk bezig met het realiseren van een eigen ruimte. De Generator is, in eigen woorden, “een nieuw Leids theaterpodium voor maatschappelijk geëngageerd theater en grensoverschrijdende kunst”. Voor de bouw van een theaterzaal met een tribune is geld nodig, en daarom heeft De Generator een crowdfundingcampagne opgezet. De kick-off van deze campagne vindt plaats op 14 januari, vanaf 15:00 uur. Tegelijk houdt De Generator ook een nieuwjaarsreceptie, met een terug- en vooruitblik.

Kick-off van crowdfundingcampagne
Zondag 14 januari
Vanaf 15:00 uur
Vrijplaats
Middelstegracht 36
Leiden

Na een crowdfundingcampagne in 2016 voor een concertzaal in de Vrijplaats komt er nu een crowdfundingcampagne van Theater De Generator voor een tribune in de bovenzaal aan de rechterkant van het Vrijplaats-gebouw. Die zaal op de eerste verdieping wordt door de Generator-vrijwilligers in zelfbeheer omgebouwd tot een theaterpodium, productiehuis en repetitieruimte. In een manifest hebben de theatermakers van De Generator tien waarden opgesteld die voor hen centraal staan. De organisatie heeft in de Vrijplaats al diverse boeiende On probation-theaterprogramma’s laten zien, onder meer van, voor en over vluchtelingen, daklozen en de LGBTQ+-community. In samenwerking met Doorbraak organiseerde men bovendien “een heerlijk avondje” over wit privilege. Tijdens een On probation-programma over mannenemancipatie werd de allereerste Generator-theaterproductie “Waarom mannen slaan” opgevoerd.

Verzet

Artistiek leider van De Generator is Ioana Tudor. Ze heeft al vaker theatervoorstellingen gemaakt over migratie, zoals de performance “In de buurt van azc’s was ontharingscrème vaak uitverkocht”. Met een dergelijke crème probeert Tudor tijdens de performance haar identiteit uit te wissen door haar vingerafdrukken te vervagen. Zo hoopt de theatermaakster dat toeschouwers aan het denken worden gezet over het meedogenloze migratiebeheersingsbeleid in de EU. Volgens EU-beleid mogen vluchtelingen maar in één Europees land asiel aanvragen, namelijk het land waar ze het eerst aankomen. De Europese grensbewaking gaat niet alleen over prikkeldraad en het opjagen van vluchtelingenbootjes aan de buitengrenzen. Ook binnen Europa is de politiek van uitsluiting, opsluiting en uitzetting keihard. Een hele batterij van aan elkaar gelinkte computersystemen moet ervoor zorgen dat de autoriteiten aan de hand van vingerafdrukken kunnen controleren of vluchtelingen eerder al in een ander EU-land zijn geweest. Zodra dat ontdekt wordt, worden ze weer teruggestuurd naar het eerste land waar ze asiel vroegen. Het weghalen van vingerafdrukken vormt een daad van verzet van vluchtelingen tegen de verschrikkelijke politiek van migratiebeheersing.

“Nederlands leren, Geert Wilders citeren, dieren in hokken laten creperen, eenzaamheid aanleren, illegalen deporteren, de Arabische lente negeren, anorexia uitproberen, niet met handgebaren communiceren, zwarte schmink opsmeren, niks occuperen, de schulden van de banken saneren, Marokkanen criminaliseren, vrouwen objectificeren, niet op bijstandsgeld teren, sexy voor Facebook poseren, mij tot het kapitalisme bekeren, met drie zoenen feliciteren, homo’s seksualiseren. Ik moet dit uit mijn hoofd leren.” Met deze ironische inburgeringsles begint het indrukwekkende toneelstuk “Filter”, dat Tudor schreef en regisseerde. De toeschouwer leert via de ogen van de vluchteling naar Nederland te kijken.

Om de witheid van de Nederlandse theaterwereld ter discussie te stellen heeft Tudor de performance “Losing our whiteness” opgevoerd. “Theater zou onze wereld moeten vergroten. In plaats daarvan wordt onze blik vernauwd tot een klein wit universum. En wij als bezoekers hebben dat nauwelijks door. Durf jij onder ogen te zien dat wij anderen en onszelf te kort doen met alleen een wit perspectief op de wereld? Kom dan binnen. En wees niet bang. Nee, niet bang zijn. Echt niet. Niet nodig.” Aldus de oproep voor deze performance, die voor de nodige opschudding zorgde onder het overwegend witte publiek.

Harry Westerink