2 februari, Rotterdam: bijeenkomst “Werkenden organiseren in een onzekere tijd”
Op vrijdag 2 februari organiseert Links naar Links! de bijeenkomst “Werkenden organiseren in een onzekere tijd”. In de uitnodiging staat: “De hele week beschikbaar zijn voor 18 uur werk. ‘s Ochtends twee uurtjes werken en ‘s avonds weer drie uur – ertussen ben je ‘lekker vrij’. Je loon nooit boven de 110 procent van het minimumloon zien stijgen, want zo krijgt je werkgever subsidie voor je. Elke zes maanden een nieuw contract. Honderdduizenden van ons werken ondertussen zo. Miljoenen van ons hebben een tijdelijk contract. Geen wonder dat de lonen niet stijgen. En niet gek dat we ons steeds ongelukkiger en onzekerder voelen op ons werk. Of hoe zit dat eigenlijk? Hoe organiseren werkenden zich in deze onzekere arbeidsmarkt: heeft dat wel zin? En hoe komt het dat de winsten nog nooit zo hoog zijn geweest en de cao’s al dertig jaar op de nullijn zitten?”
Bijeenkomst
Vrijdag 2 februari
Van 20:00 tot 22:00 uur
NIVON
Dirk Smitstraat 76
Rotterdam
Facebook
“Kom mee praten met de vrouwen en mannen van de Riders Union, die het opnemen tegen hun werkgever Deliveroo die zzp’ers in loondienst van ze wil maken terwijl ze gewoon goede werkomstandigheden willen. Van Young and United die het jeugdloon succesvol hebben verhoogd en nu onzeker werk aanpakken. En van de FNV die met hun Offensief de oorzaken gaan aanpakken. Denk aan aanbesteding, marktwerking en meer van dat”, aldus Links naar Links.
Eric Krebbers
Ik kan me herinneren dat de eerste pizza boys ten tonele lwamen in Nederland. Ze werden wel vergeleken met ” sigaren aanstekers “. Nieuw serviliteit werd het genoemd. Nu is het “normaal “. Ik zie ze langs flitsen in de straat waar ik woon een armoedige straat maar toch met een filiaal van zo’n pizza keten. De pizza boys op hun electrische fietsen in de storm in de regen. Omdat een of andere figuur zin had in een pizza . Hoe zijn die fast food ketens groot geworden in Nederland. Mac Uitbuit nog nooit zo ’n hoge winst gemaakt in Nederland als nu. Was vorige week in het nieuws . Ik vroeg bij het filiaal van de pizza keten in de straat waar ik woon naar werk. Ik was vanwege mijn leeftijd absoluut kansloos. De franchisenemer waar ik mee sprak gaf me vervolgens notabene een flyer bij mijn mee neem pizza waar op om personeel werd gevraagd. Hoe moest ik zijn blik uitleggen toen ? Hij lachte niet in ieder geval.
Koop niet bij die f*ckers. Zeker. Maar is er dan een alternatief ? Vijf euro medium pizza met blikje drinken. Zelf eet de franchisenemer het niet vertelde hij me toen ik het hem vroeg. Ja zelf wat te eten maken aan het keuken blokje in de hoek van de kamer van mn huur hokje. Just to tired en verlangend naar een solidair initiatief waar ik kan aanschuiven.
Is dat er dan niet waar ik woon ? Er is wel iets waar ik dan afval van een natuurvoedingswinkel zelf moet koken . Een maal per week. Als je dan de foto s bekijkt op de Facebook van dat initiatief zie je opvallend veel mensen met een lichamelijke beperking veel grijs haar en veel vrouwen van voorbij de veertig in grof gebreide truien armoezaaiers. Ik heb er een keer gekookt en in de keuken naast me kreeg een deelnemer een epileptische aanval en al vallend trok ze een pan met warm water mee vh kooktoestel. Triest voor haar en ik ben altijd op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats lijkt het wel. Later op de avond kreeg ze een tweede aanval. Ik heb het bij een keer mee koken gelaten. Wat wil ik daar mee zeggen ? Ik heb gezien de eenzijdige samenstelling van de bezoekers groep weer het idee me te moeten behelpen. Opnieuw. Al vele jaren lang. Geen alternatief. Genoeg is genoeg.
“Als je dan de foto s bekijkt op de Facebook van dat initiatief zie je opvallend veel mensen met een lichamelijke beperking veel grijs haar en veel vrouwen van voorbij de veertig in grof gebreide truien armoezaaiers.”
Om veel van dat soort initiatieven hangt helaas inderdaad een armoedezweem. Op zich is het interessant: consuminderen, meer doen met minder, gered gereedschap, repaircafé, maar het trekt weinig mensen uit puur idealistische bevlogenheid, maar mensen, die hun eigen doelgroep zijn. Gesprekken en vriendschappen worden daardoor eenzijdig en inderdaad blijft het dan bij één keer of ben je al voor het begin weg, zoals ikzelf een keer bij Resto Van Harte.