Solidariteitslunch voor Amsterdamse dwangarbeiders
Afgelopen woensdag voerde het comité Dwangarbeid Nee weer actie bij de ingang van het dwangarbeidcentrum in Amsterdam Zuidoost. De actievoerders boden de dwangarbeiders tijdens hun pauze een gratis lunch aan. Als protest tegen de beperkingen die de dwangarbeiders zelfs tijdens hun pauzes krijgen opgelegd. Ze mogen bijvoorbeeld niet eens een luchtje gaan scheppen.
Het comité, waaraan ook Doorbraak deelneemt, heeft onder bijstandsgerechtigden een aantal weken lang een enquête gehouden over dwangarbeid. Woensdag discussieerden de dwangarbeiders en de actievoerders ter plekke over de uitslag daarvan en over misstanden op het werk. Met de enquête wilde het comité te weten komen hoe dwangarbeiders het werk in het zogeheten Praktijkcentrum van de gemeentelijke Dienst Werk en Inkomen ervaren. De meerderheid blijkt het verplicht werken met behoud van uitkering als zeer negatief te ervaren. Het voegt niets positiefs toe aan hun positie op de arbeidsmarkt. Integendeel zelfs.
Zo worden werklozen verplicht om de schoenen van hun werkmeesters te poetsen, werkkleding te strijken en losse plankjes te schuren en te lakken. Bovendien worden werklozen ingezet om betaald schoonmaakpersoneel te vervangen dat op vakantie is. Verder komt het voor dat werklozen onbetaald en zogenaamd op proef arbeid in de bouw moeten verrichten waarvoor andere bouwvakkers tenminste nog een contract krijgen. Na drie maanden bleek de proef voorbij en ging de in het vooruitzicht gestelde betaalde aanstelling ineens niet door. Vervolgens moest een andere werkloze hetzelfde werk gaan doen, met dezelfde belofte van betaald werk en met hetzelfde resultaat. Je reinste verdringing van betaalde banen dus. Sommige werklozen klagen erover dat ze geen enkele ondersteuning krijgen bij het vinden van betaald werk. Ze worden er zelfs in belemmerd, omdat ze in hun vrije tijd werk moeten zoeken en overdag niet bereikbaar zijn, omdat ze dan in het centrum moeten werken. Tijdens een eerdere bijeenkomst in april bleek al dat dwangarbeiders een waslijst aan klachten hebben over het Praktijkcentrum.
Kinderopvang
Een andere dwangarbeider kreeg wel vacatures aangeboden, maar dat had sinds december niet tot resultaat geleid. “De jobhunters komen langs en geven je dan een vacature”, vertelde hij. Ze boden hem aan om receptiewerk te gaan doen bij de Rabobank in Utrecht, de eerste maanden wel met behoud van uitkering. Maar hij werd uiteindelijk niet aangenomen. Steeds is hij blij als een jobhunter een vacature voor hem heeft, maar steeds wordt hij afgewezen. Het komt vaak voor dat hij op het Praktijkcentrum niets te doen heeft. Toch moet hij daar blijven werken. Eerder had hij al acht maanden op een participatieplaats gewerkt. Daar merkte hij dat betaald werk er niet in zat. Toen heeft hij zijn reïntegratieconsulent om wat anders gevraagd, waarna hij naar het Praktijkcentrum werd gestuurd. Daar werkt hij alweer vijf maanden. Hij wil graag betaald aan de slag, maar dat blijkt moeilijk.
Voor het werken met behoud van uitkering kregen de dwangarbeiders een trajectvergoeding van twintig euro per maand, die na protesten inmiddels is verhoogd tot veertig euro. Maar dat blijft voor de meesten nog steeds te weinig om er zelfs maar hun reiskosten van te kunnen betalen. Bovendien wordt dat bedrag niet zomaar aan iedereen toegekend. De dwangarbeiders moeten er namelijk zelf achteraan. Ook is de financiële regeling voor kinderopvang onvoldoende, waardoor dwangarbeiders met kinderen er zelfs in inkomen op achteruit gaan. Verder krijgen werklozen bij het minste of geringste een strafkorting op hun bijstandsuitkering. “Het comité Dwangarbeid Nee wil dat er zo snel mogelijk een einde komt aan deze dwangarbeid, slechte behandeling, gebrek aan respect en verplicht werken zonder loon en zonder uitzicht op een betaalde baan”, aldus het Amsterdamse SP-raadslid Maureen van der Pligt, die zelf ook in het comité zit.
Dit is een lichte bewerking van een verslag dat eerder verschenen is op de website van Dwangarbeid Nee.
Harry Westerink