Zoë Smit: Mijn sollicitatiebrief
“Mijn naam is Zoë Smit, ik ben drieëntwintig jaar en ik ben woonachtig in Haarlem. Enkele maanden geleden heb ik mijn bachelordiploma gehaald aan de universiteit en momenteel ben ik op zoek naar een baan. Zo ben ik terecht gekomen op jullie vacature, welke mij heel erg aanspreekt omdat…”
De afgelopen maanden heb ik tientallen varianten van het bovenstaande stukje tekst mijn mailbox uitgestuurd. En met mij nog eens honderden, misschien wel duizenden andere werkzoekenden. Na bovenstaand stukje tekst volgt meestal een hoop geslijm naar het bedrijf toe dat de vacature heeft geplaatst. Zo krijgen bedrijven al snel honderden, zo niet duizenden keren te horen hoe geweldig en goed en leuk en hip en interessant zij wel niet zijn. En hoe ontzettend gemotiveerd iedereen is om bij dat bedrijf te kunnen werken. Het lijkt makkelijk, dat slijmen, maar schijn bedriegt. Zo solliciteerde ik ooit als interieurverzorgster bij een hotel, een duur woord voor een laagbetaald schoonmaakbaantje. Maar hoe motiveer je de keuze om daarvoor te solliciteren?
“Deze vacature spreekt mij heel erg aan omdat het mij ronduit geweldig lijkt om in veel te weinig tijd en voor veel te weinig geld veel te veel kamers schoon te maken. Vooral de haren van wildvreemde mannen en vrouwen uit het doucheputje peuteren, de poepvlekken die zij hebben achtergelaten uit de wc boenen en de bedden verschonen waarin zij hele nachten hebben liggen zweten, lijken mij stuk voor stuk leuke werkzaamheden. Dat er dan ook nog eens een manager is die zich ver boven mij verheven voelt, die het leuk vindt om mij uit te foeteren wanneer ik één vlekje ben vergeten weg te boenen, dat maakt deze baan echt compleet. Ik ben dan ook heel gemotiveerd en wil zo snel mogelijk beginnen.”
Zoiets had ik kunnen schrijven. Ik schreef echter iets oppervlakkigs. Zo verzon ik dat het mij een uitdaging leek om bij zo’n hotel aan de slag te gaan en dat ik heb vernomen dat het een hele leuke werkplek is. Ik gaf wat redenen waarom zij mij echt móesten aannemen, en hoopte maar dat zij niet door die leugens heen zouden prikken. Dat deden ze niet, sterker nog, waarschijnlijk hebben ze de hele brief niet eens gelezen. Want na weken lang wachten kwam dan eindelijk het antwoord: ik had niet genoeg ervaring in het poetsen van wc’s en het opmaken van bedden, en daarom wilden ze mij niet uitnodigen voor een gesprek. Er werd met geen woord gerept over alle punten die ik in mijn sollicitatiebrief had genoemd.
Het argument dat ik te weinig relevante werkervaring heb, is iets dat ik bij bijna al mijn sollicitaties terug zie. Ik heb inmiddels zeven jaar werkervaring opgedaan bij een bakkersbedrijf, maar die ervaringen zijn voor de werkgevers waar ik heb gesolliciteerd niet goed genoeg. Ook heb ik recent een bachelordiploma gehaald aan de universiteit, maar zonder relevante werkervaring lijkt dat diploma momenteel niets waard. Maar hoe moet ik werkervaring opdoen, als werkgevers mij afwijzen omdat ik te weinig werkervaring heb?
Het enige dat ik kan doen, is blijven zoeken en sollicitatiebrieven blijven sturen om zo uiteindelijk toch een baan te vinden. Over deze zoektocht zal ik vanaf nu regelmatig een column schrijven.
Zoë Smit
Tja, en het komt je je keel uit, ondanks dat je bij het typen je keel niet eens gebruikt. Solliciteren was zinvol, voordat de overheid het als verplichtingsinstrument had ontdekt, zoals later netwerken en nog later “social media”. Sinds solliciteren verplicht is, werkt het dus nauwelijks meer. In een gezonde marktsituatie trekken mensen zich tijdelijk terug van de arbeidsmarkt (hetgeen kon, omdat het reserveleger niet van de baan afhankelijk was). Nu moeten bedrijven op zoek naar andere wervingsmethoden, die nog niet door de overheid ontdekt zijn.
“Zo krijgen bedrijven al snel honderden, zo niet duizenden keren te horen hoe geweldig en goed en leuk en hip en interessant zij wel niet zijn.”
Wat natuurlijk onzin is, want je solliciteert ook bij de concurrent. De grootste misvatting is, dat mensen werken, omdat het ‘leuk’ is. Werken kan ‘leuk’ zijn, hetgeen dan mooi meegenomen is, maar het belangrijkste ervan is, dat er aan de behoeften van de klant voldaan wordt. Een bakker bakt geen brood uit kunstzinnige motieven, of omdat dat zijn jongensdroom was, maar primair om in zijn levensonderhoud te voorzien middels ruil. Kortom: je werkt voor je salaris en nergens anders voor.
“Ik heb inmiddels zeven jaar werkervaring opgedaan bij een bakkersbedrijf, maar die ervaringen zijn voor de werkgevers waar ik heb gesolliciteerd niet goed genoeg.”
Klopt; wil je echter burgemeester van Hilversum worden, dan mag je best als werkervaring een krantenbedrijf leiden opvoeren (Pieter Broertjes). En mensen schijnen tegelijk verstand te kunnen hebben van provincies besturen en banken (Boele Staal) of van politiek, bouwen en pensioenen (Eelco Brinkman).
Een langdurig werkloze was het jarenlang vergeefs solliciteren moe. Hij stapte naar zijn klantmanager en vroeg of hij daar niet mee kon ophouden. Nee, het is een wettelijke verplichting. Daarop schreef de werkloze voortaan brieven met de aanhef: ‘de sociale dienst heeft mij gedwongen te solliciteren op uw klotebaan’. Hij had daarmee voldaan aan de wettelijke sollicitatieplicht, meende hij. Bij een controle kreeg hij een maand uitsluiting van de uitkering aan zijn broek.
Een bijpassend liedje:
http://tinyurl.com/oxujewd
Neem de tekst mee, wanneer je uitstroomconsulent weer eens orakelt, hoe goed algemeen geaccepteerde arbeid voor je is. De overheid deed namelijk wel bij monde van die leraar basisonderwijs een belofte.
Zo herkenbaar.
En het is inderdaad zo, zoals PVDLENDE al zegt, je word gedwongen om zo te slijmen!
Zelf heb ik in zo’n trajectgezeten van 3 maanden, waarin je leert om ze te slijmen, en elke personeelschef te overtuigen dat jij echt de meest geweldige kandidaat bent, en dat hun bedrijf de meest perfecte plek is om te werken. En zulke brieven dus minimaal 8x per week.
Ik vind het allemaal zo hypocriet. Maar ja… zolang de uitkeringsinstantie onze rekeningen maar betaald, zal ik maar gewoon doen wat ze van mij verlangen.
Ik zie het maar positief, per uur gezien verdient een uikeringstrekker zeker niet slecht.
Quote: En het is inderdaad zo, zoals PVDLENDE al zegt, je word gedwongen om zo te slijmen!
Zelf heb ik in zo’n traject gezeten van 3 maanden, waarin je leert om ze te slijmen, en elke personeelschef te overtuigen dat jij echt de meest geweldige kandidaat bent, en dat hun bedrijf de meest perfecte plek is om te werken. En zulke brieven dus minimaal 8x per week.
Het verhaal is dat serieuze bedrijven niet op slijm brieven staan te wachten en ze ook wel weten dat jij echt niet de perfecte mens bent en hun bedrijf ook zijn fouten heeft. Daar krijgen ze honderden brieven per openstaande vacature van en de meeste brieven verdwijnen in de prullenbak na het lezen van de eerste alinea.
Vroeger had ik ook van die slijm brieven, maar tegenwoordig, na overleg met 1 van de beste rekruiters van Nederland is mijn hele brief nog maar een half a4tje. Niks geen geslijm. Jullie hebben die vacature openstaan en daar reageer ik op, vertel heel kort over me zelf en verwijs dan naar mijn cv om vervolgens af te sluiten met de vraag voor een gesprek en een vriendelijke groet.
1 werkgever noemde de brief een verademing want het geslijm dat ziet en hoort hij de hele dag al.
Ik heb de laatste 2 jaar nog nooit zoveel gesprekken met werkgevers gehad. Niet dat het werk opgeleverd heeft, want dankzij de crisis zijn er nauwelijks banen, maar ze zijn wel erg nieuwsgierig wie die persoon wel niet is. Als het gesprek goed gaat blijf je ook in de picture en dan zijn je kansen bij een volgende vacature ook veel groter.
Wat mij de laatste tijd opvalt is dat ik gebeld word door bedrijven die alleen mijn cv hebben gezien en me op basis daarvan uitnodigen voor een gesprek. Komende maandag mag ik weer.
Mij gaat het allang niet meer wat de sociale dienst denkt en dat ik maar moet solliciteren op alle banen ook al sluiten die totaal niet aan op mijn kennis en kunde en maak je totaal geen kans op die baan. Een werkgever stelt nu eenmaal bepaalde eisen en als je daar niet aan voldoet, zal de werkgever je echt niet gaan uitnodigen. Dit is schieten met hagel op een mug en levert totaal niets op. Sterker, als jij maar op alles blijft solliciteren wat los en vast zit, zullen werkgevers jou ook niet serieus nemen. 1 uitzendbureau belde me eens op na dat ik voor de zoveelste keer gesolliciteerd had op een baan die absoluut niet aansloot en vertelde me dat als ik daar mee doorging, ik op een blacklist kwam te staan.
En dat kwam mij nu net goed uit. Ik heb de sociale dienst medewerker naar haar laten bellen en ik heb nooit meer een korting gehad omdat ik alleen maar gericht solliciteer.
De overheid zegt dat je zo snel mogelijk een baan moet zien te bemachtigen als je in de bijstand zit. Als je een baan wilt hebben dan ga je gericht solliciteren, met scherpe munitie. Iedereen die ooit een GOEDE sollicitatie cursus heeft gehad, zal dit zeer bekend in de oren klinken.
En afwijzingen op een sollicitatie, daar kunnen ze duizend en 1 van bedenken. Het is frustrerend, maar op een gegeven moment word je daar ongevoelig voor. Ik stop de afwijzende reactie samen met sollicitatie brief in een ordner zodat bij controle van de SD, zij ook wat te lezen hebben en denk er verder ook niet meer over na. Op na de volgende werkgever met een nieuwe sollicitatie. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.