Vluchtelingen in Duitsland: “Een nieuwe fase in onze strijd!”
Een jaar na het einde van het EU-project “noodsituatie Noord-Afrika”, een jaar van leven op straat, drie jaar na de NAVO-oorlog in Libië, drie jaar sinds het trauma van de oorlog en het verlies van alles, behalve het naakte bestaan, tien maanden in Hamburg, vechtend voor erkenning van onze rechten, tien maanden van leven tussen de solidariteit in de samenleving en onkunde van de overheid, en nog steeds staan onze levens en die van onze families op hun kop. De tijd gaat door en we hebben nog steeds geen perspectief op verblijfsrecht, dat ons eindelijk in staat zou stellen om een ‘normaal’ leven te kunnen beginnen. De psychische belasting van onze groepsleden groeit. De uitspraak “We hebben niet de oorlog van de NAVO in Libië overleefd om in de straten van Hamburg te sterven!” komt op buitenstaanders vaak over als overdreven.
| Dit artikel is een vertaling van het pamflet “Eine neue Phase in unserem Kampf!” van de vluchtelingenorganisatie Lampedusa in Hamburg. Vertaald door Corrie Hogenboom. Meer over de twee aangekondigde bijeenkomsten en een demonstratie lees je in het originele pamflet, dat ook in het Engels vertaald is (pdf). |
Maar ook al voor onze komst zijn er mensen overleden die in Duitsland bescherming en asiel zochten. Ze sterven in de kampen als gevolg van isolatie, rechteloosheid en gebrek aan toegang tot noodzakelijke voorzieningen. Een vluchteling uit een kamp in Nördlingen in Beieren beschreef dat onlangs zo: “De kampen moeten worden gesloten, want wij vluchtelingen sterven daar elke dag! De mensen in de kampen zijn zo gefrustreerd dat ze zelfmoord plegen. Als een vluchteling naar de dokter gaat, dan kijkt die alleen maar even en verklaart dan dat de vluchteling gezond is, terwijl hij van binnen doodgaat.” Samuel Mensah stierf in november 2013 in Hamburg omdat hij werd gedwongen om op straat te leven, wat hij ook al in Italië had moeten doen. Een maand daarvoor hadden mensen van onze groep hem doodziek op straat gevonden en hem naar het ziekenhuis gebracht. Ondertussen verloren we meerdere familieleden in ons vaderland. Omdat het recht om te werken ons voortdurend wordt geweigerd, zijn we niet in staat om geld naar huis te sturen voor noodzakelijke medicijnen en ziekenhuisbezoeken.
In de kringloop van vluchten en weer gedeporteerd worden verliezen zoveel mensen hun leven. Europeanen hebben er het minste last van, uitgezonderd de Roma, die deel uitmaken van de groepen die in Europa worden vervolgd. We hebben veel meegemaakt tijdens de drie jaar dat we in Europa aan het overleven zijn. Het beeld van een verenigd, democratisch, humaan, beschaafd Europa, het beeld dat Europa in onze landen van herkomst van zichzelf laat zien, dat heeft weinig te maken met onze ervaringen en evenmin met de continuïteit van kolonialisme in ons continent. Wij ervaren dat dagelijks aan den lijve door de meedogenloze exploitatie van grondstoffen door Europeanen en de onderdrukking van elk streven naar onafhankelijkheid en zelfbestuur.
Op 17 januari was het 53 jaar geleden dat Patrice Lumumba werd vermoord, de leider van de Congolese strijd voor onafhankelijkheid en de eerste minister-president van de democratische republiek Congo. Dat was een van de vele politieke moorden in opdracht van voormalige koloniale mogendheden (maar hoezo eigenlijk voormalig?). Thomas Sankara bevrijdde Burkina Faso van de koloniale onderdrukking en riep op tot anti-koloniale eenheid in Afrika. Hij overleefde slechts drie jaar presidentschap, van 1984 tot 1987. Op 23 juli 1992 werd de jonge socialistische politicus Tavio Amorin op straat doodgeschoten. Zijn verzet tegen het regime dat werd gesteund door Europa, kreeg bijval onder de bevolking en werd door het regime gevreesd.
Degenen die openlijk stelling namen tegen de ellende die ons wordt aangedaan, werden vermoord en de moordenaars werden vaak geïnstalleerd als president, niet door de macht van het volk, maar door de wapens die Europa aan zijn nieuwe vazallen verkocht in ruil voor het ongehinderd plunderen van de bitter noodzakelijke ruwe grondstoffen. Meer ellende, meer wapens, meer geweld, meer onzekerheid, meer mensen op de vlucht. Afrika zou wel eens niet onafhankelijk kunnen zijn, omdat Europa afhankelijk is van Afrika. Dat maakt deel uit van de waarheid over de NAVO-oorlog in Libië, de verdeling van Soedan, de oorlog in Mali en ook in Centraal Afrika. Sinds de komst van de Europeanen op het continent, bloedt Congo, het hart van Centraal Afrika, nog steeds hevig.
Destijds werden onze voorvaderen geketend en ontvoerd naar anderen werelddelen, tegenwoordig worden wij, hun nakomelingen, geketend en gedeporteerd naar ons continent.
Het beeld van een verenigd, democratisch, humaan, beschaafd Europa, het beeld dat Europa in onze landen van herkomst van zichzelf laat zien, dat heeft weinig te maken met onze ervaringen. Europa noemt zichzelf een unie en een betrouwbare internationale gemeenschap van staten, terwijl regionaal en van land tot land het verschil tussen armoede en welvaart extreem is. Vandaag, ten tijde van de Europese financiële crisis, horen we dat dagelijks ongeveer honderd IJslanders IJsland verlaten vanwege de hoge werkloosheid en de vooruitzichten op armoede. In de media vernemen we de angst van West-Europeanen voor de immigratie van Bulgaren en Roemenen, die nu ook deel uitmaken van dezelfde unie. We horen dat Duitsland op veel terreinen geschoolde werknemers nodig heeft, terwijl ons tegelijkertijd een werkvergunning wordt geweigerd. Valt er meer van ons te profiteren op de informele arbeidsmarkt of gaat het om staatsracisme?
Voor onze broeders en zusters die jaren van hun leven en hun gezondheid verliezen terwijl ze wegkwijnen in Duitse vluchtelingenkampen, zijn deze vragen niet meer van belang. Racistisch zijn niet alleen de politiecontroles tegen onze mensen in Hamburg, die door grote delen van de samenleving gelukkig worden afgewezen. Racistisch is het hele systeem van goed georganiseerde isolering, van de speciale behandeling in de kampen tot en met de voedselpakketten, de bonnen voor eten en kleding, het gedoog-regime, de opsluiting en de deportatie. Racisme was wat we hebben ervaren met betrekking tot het beleid van het Hamburgse gemeentebestuur. Wij hebben gezegd: “Wij zouden hier niet zijn geweest, als we in Italië hadden kunnen overleven”, maar toen scholieren hierover vragen stelden, antwoordde de burgemeester: ”Italië is een prachtig land…” We beseffen dat niemand echt met ons wil praten, maar wat we niet begrijpen is dat veel mensen dat niet als racisme zien.
Zonder de NAVO-oorlog in Libië zouden we niet in Europa zijn. Vanuit het perspectief van het Hamburgse gemeentebestuur zouden we moeten leven en sterven in de straten van Europa, niet in Hamburg, maar in Italië. Een wet die dat verkondigt, is een racistische wet en een maatschappij die dat accepteert, moet zichzelf racistisch noemen. Maar samen kunnen we leren om racisme te overwinnen en de koloniale ketens te verbreken.
De afgelopen maanden hebben mensen met diverse achtergronden onze protesttent bezocht voor informatie, advies en steun, om ons solidariteit te betuigen of om wat brood of water te krijgen. Aan onze slogan “Wij blijven hier” is een slogan van ondersteuners toegevoegd: “Wij zijn met velen”.
Er is de laatste maanden en weken in Hamburg heel wat gebeurd voor wat betreft ons gevecht voor erkenning van onze rechten. We zijn nog steeds overdonderd door de geweldige solidariteit en sympathie in Hamburg. In het begin stond onze stem en situatie meer centraal in het publieke debat, tegenwoordig bepalen de positie en activiteiten van ondersteunende kringen binnen de brede solidariteitsbeweging het openbare debat. Er zijn pogingen gedaan om onze inspanningen tot zelfbeschikking te belemmeren en sommigen hebben een dubbel spel gespeeld. Maar dat gebeurt in elke strijd. Het is belangrijk om dit te onderkennen zonder erin te blijven hangen. Daarom willen we het perspectief opnieuw richten op de kern van het probleem dat ons met elkaar verbindt.
Er worden twee conferenties georganiseerd om het begrip en het bewustzijn te verdiepen over de samenhang tussen het buitenlandse beleid van de EU en de toename van het aantal vluchtelingen en gedwongen migranten. De ervaringen van het verzet, het belang van solidariteit en de ontwikkeling van betrouwbare structuren die bijdragen aan duurzame lokale gemeenschappen geven antwoord op de vraag “Wat te doen?”
Lampedusa in Hamburg
