Dwangarbeid Nee-activisten testen toezegging van Amsterdamse wethouder uit
Petar, Dries en Arnold, drie leden van het actiecomité Dwangarbeid Nee, hebben vandaag binnen in het Amsterdamse dwangarbeidcentrum aan de Laarderhoogtweg flyers uitgedeeld. Ter plekke droegen de drie activisten T-shirts van het comité, waarmee ze stelling namen tegen dwangarbeid voor bijstandsgerechtigden. Hun bezoek aan het centrum was een eerste test om na te gaan of de toezegging van de SP-wethouder Arjan Vliegenthart dat dwangarbeiders op de werkvloer recht hebben op collectief actievoeren, zou worden nagekomen. Die toezegging was er gekomen na druk door het actiecomité.
Toen ze in het dwangarbeidcentrum waren, gingen de activisten naar de kantine, waar ze andere dwangarbeiders ontmoetten. Dat was een hartelijk weerzien. Die mensen blijken echt strijdbaar te zijn. Door de ellende op de werkvloer zijn ze in actie gekomen. Daarna begonnen de activisten flyers uit te delen. Als een duveltje uit een doosje kwam directeur Yuri van der Lugt ineens aanlopen. Ze lieten hem weten dat ze graag langs de afdelingen wilden gaan om ook daar te flyeren. Van der Lugt bleek eerder al op de hoogte te zijn gesteld van hun komst. Hij gaf aan dat hij de activisten zou rondleiden langs alle afdelingen waar mensen met behoud van uitkering werken. Hij werd vergezeld door bewakers die instructies bleken te hebben gehad. Om de beurt liepen ze met het groepje mee en stonden ze met z’n tweeën op de gang te praten. Daarop werd er een rondje gemaakt langs “de kantooromgeving” en “de afdeling facilitair”, oftewel: de schoenenpoetsafdeling. De activisten zagen een rij schoenen en tien wasmachines staan. Daarna gingen ze naar de metaalwerkplaats.
Colporteur
Ondertussen deelden ze flyers uit en kregen ze positieve reacties van de dwangarbeiders, die het eens waren met de stelling dat werk moet lonen, tegen minimaal het CAO-loon. Twee van de activisten werden ook nog benaderd door een accountmanager van het Servicepunt Werkgevers. “Hé, jullie kunnen goed praten, hè?”, vroeg de accountmanager. “Jullie kunnen bij de KPN en bij energiebedrijven verkoper worden, of colporteur. Jullie kunnen goed dingen verkopen.” Hij ging door: “Jullie kunnen beter een baan gaan zoeken. Wat doen jullie híer?” Hij gaf zijn kaartje en zei: “Neem maar contact op”. Men besloot te eindigen in de kantine, waar Van der Lugt hen verliet. Daar hebben ze nog gesproken met mensen die op de forten werken van de Stelling van Amsterdam en die aan het lunchen waren. Ook zij kregen flyers.
Een DWI-ambtenaar, waarschijnlijk van Juridische Zaken, merkte nog tegenover Dries op dat een trajectplan juridisch gezien niet nodig was. Na een nogal specialistische discussie daarover vroeg hij hem: “Wat is jouw achtergrond?” Dries vertelde hem over zijn academische opleiding. “O, ik ken iemand die aan het promoveren is en die dezelfde studie heeft gedaan. Maar die heeft een goed netwerk. Je doet nu vrijwilligerswerk bij de Bijstandsbond, maar daar kun je niet goed netwerken, hè?” Er werd in de binnentuin nog wat nagepraat en zo konden er nog wat flyers worden uitgedeeld aan mensen die men tot dan toe had gemist. Verder kwamen de activisten ook mensen tegen van de welzijnsorganisatie Radar Advies. Ze vroegen zich af wat die club in het centrum had te zoeken.
Vooruitgang
Daarop ging een van de activisten naar huis. De andere twee besloten om in de hal bijstandsgerechtigden op te vangen die voor de eerste keer waren opgeroepen. Petar sprak ook nog met een van de werkmeesters van “de kantooromgeving”. Die zei: “Je hebt helemaal gelijk met het conflict dat je hebt met de klantmanager over het recht op actievoeren”. Petar liet ook een klantmanager weten dat dwangarbeiders slecht worden behandeld. Daarop probeerde de manager om zoete broodjes met hem te bakken. Hij wilde met Petar on speaking terms komen door te erkennen dat hij ook wel eens verkeerde dingen had gedaan.
Na dit bezoek kan worden geconcludeerd dat de meeste dwangarbeiders in het centrum het actiecomité steunen. Wel waren er vandaag minder mensen dan normaal. Het management van het centrum bleek op alles te zijn voorbereid. Maar het is een hele vooruitgang ten opzichte van de oude situatie, toen activisten tegen dwangarbeid niet verder kwamen dan de poort van het centrum en er zelfs een handgemeen uitbrak met een bewaker. De strijd van de dwangarbeiders leidt tot kleine successen die op termijn kunnen uitmonden in een grote overwinning.
Piet van der Lende
Mooi dat er vooruitgang geboekt wordt. Toch blijf ik bezorgd. Ik weet niet waarom. Maar mijn gevoel zegt dat we waakzaam moeten blijven. Wellicht met het oog op januari 2015? Ik kan het niet helpen, maar ik blijf bezorgd.
Nu was iedereen op de hoogte gebracht dat er actie gevoerd ging worden en dat er flyers uitgedeeld werden. Maar wat gebeurd er als je dit onaangekondigd doet of iedere week zo’n flyer actie doet?
Juridisch kan zo’n werk traject ook nooit gerechtvaardigd worden, zeker niet als men gedwongen word, onder dreiging van maatregelen (lees= straffen) hun slechte betaling en voorwaardes te moeten accepteren puur om het feit dat jij een uitkering heeft. Laten we eerlijk zijn, de rede waarom men deze werktrajecten in stand houdt is om geld en macht. Er gaat verschrikkelijk veel geld om in deze trajecten / projecten en de gemeente zelf verdient hier ook aan. Dat zal men niet willen opgeven.
Als de vos de passie preekt, boer! pas op uw kippen.
“Er gaat verschrikkelijk veel geld om in deze trajecten/projecten en de gemeente zelf verdient hier ook aan. Dat zal men niet willen opgeven.” Precies de reden waarom ik zo bezorgd blijf.
“Er gaat verschrikkelijk veel geld om in deze trajecten/projecten en de gemeente zelf verdient hier ook aan. Dat zal men niet willen opgeven.”
Heeft iemand enige idee om hoeveel geld het gaat? en wie zichzelf hiermee verrijkt? of is dit nog een onbekende factor?
PLB, in Heerlen is de verhouden 1 ambtenaar per 8 uitkeringsgerechtigden (4000 uitkeringsgerechtigden en 250 ambtenaren). Niet helemaal te vergelijken, maar op het punt van betalen wel: in de pensioenwereld is er per 1000 deelnemers 1 medewerker. Controle sollicitaties en ‘sociale activering’ vallen weg, maar dan nog lijken gemeenten iets gigantisch fout te doen. Bedenk daarbij, dat velen nauwelijks controle krijgen en dat zowat de helft sollicitatievrijstelling heeft.
Correctie, gemeenten 1:16 (voor de orde van grootte maakt het weinig uit).
De overheid geeft ruim 12 miljard per jaar uit aan werk en re-integratie trajecten/projecten. Dit geld komt bij gemeentes en bevriende bedrijven terecht. Dan worden uitkeringen nog eens omgezet naar “loon” of men krijgt gewoon een uitkering voor het gedane werk onder de noemer: iets doen voor je uitkering. Dus de loon kosten heeft men dan ook niet en men betaald nauwelijks belastingen en premies zoals dat bij reguliere arbeid wel het geval is. dan heb ik het nog niet gehad over andere subsidie regelingen om deze bedrijven te gemoed te komen of de winsten die de gemeentes en bedrijven maken door het inzetten van deze spotgoedkope arbeidskrachten.
Dat is voor gemeentes en hun bevriende bedrijven die uitkeringsgerechtigden in “dienst” hebben om het werk te doen, makkelijk geld verdienen op kosten van de overheid en over de rug van de burgers, zowel de uitkeringsgerechtigde die het werk moet doen, ver onder het minimum loon en zonder rechten, als ook de werkende, die keurig hun belasting en premies betalen. Je kunt hier eigenlijk wel spreken over grootschalige staatssteun aan bedrijven als 100.000+ mensen op deze gesubsidieerde manier aan het werk worden gezet, aangezien deze re-integratie onzin geen kleinschalig karakter meer heeft zo als dit ooit afgesproken is door de EU en Nederland.
En als het dan waar is wat Vilseledd zegt dat vele nauwelijks controle krijgen en/of vrijstelling hebben van de sollicitatieplicht dan begrijp ik wel waarom de groep die tegen dwangarbeid strijdt zo relatief klein blijft. Lastig om op deze manier eenheid te verwerven.
Nou geeft ie je zomaar een kaartje omdat ie wel een baan voor je kan regelen. Waarom kon dat eerder niet ?