Uit de oude doos: witte activisten moeten hun verantwoordelijkheid nemen

Als een van de eerste witten schreef de feministe Peggy McIntosh kritisch over haar eigen positie. Ze geeft een aantal voorbeelden van wat de schijnbaar onzichtbare witte privileges haar opleveren: “Ik kan er zeker van zijn dat mijn kinderen schoolmateriaal gegeven zal worden dat getuigt van het bestaan van hun ras of etniciteit. Ik hoef mijn kinderen niet te leren zich bewust te zijn van systematisch racisme voor hun eigen dagelijkse bescherming. Ik word nooit gevraagd om te spreken voor alle mensen van mijn raciale of etnische groep. Ik kan onze regering bekritiseren en praten over hoezeer ik zijn politiek en gedrag vrees zonder gezien te worden als een culturele buitenstaander. Ik kan er vrij zeker van zijn dat wanneer ik vraag om te praten met de ‘verantwoordelijke persoon’, ik iemand van mijn eigen raciale of etnische achtergrond te zien krijg. Ik kan naar huis gaan na afloop van de meeste bijeenkomsten van organisaties waartoe ik behoor en me min of meer ingesloten voelen in plaats van geïsoleerd, niet op mijn plek, in aantal overtroffen, niet gehoord, op afstand gehouden of gevreesd. Ik kan me zorgen maken over racisme zonder als egoïstisch of uit eigenbelang handelend gezien te worden. Ik kan openbare gelegenheden kiezen zonder bang te zijn dat mensen van mijn raciale/etnische achtergrond niet binnen kunnen komen of slecht behandeld zullen worden in de plaatsen die ik heb gekozen.” Zonder er iets voor te hoeven doen, krijgen witte individuen bij hun geboorte levenslange voordelen mee, of ze nu willen of niet. Het wit privilege is geen jas die men kan uittrekken en aan de kapstok kan hangen omdat hij niet bevalt. Onze witte raciale positie hebben we niet “verdiend”. We hebben er niet harder voor gewerkt, zijn niet sympathieker, beter of moreel juister. Witheid vormt mensen en de samenleving, en uit zich in racisme en privilege. Bewust of onbewust profiteren witte mensen dus actief of passief van het racistische systeem. Wit privilege wordt dan ook wel de andere kant van racisme genoemd.

Dieuwertje Dyi Huijg en Bob Wester in Witte activisten moeten hun verantwoordelijkheid nemen (Gebladerte Archief)