Geen puf voor Piet
Den Haag, zaterdagochtend 25 oktober. De stad ligt er rustig bij, de herfststorm van de afgelopen week is weer tot bedaren gekomen en mensen gaan gezellig hun gang. Alleen op het Spuiplein worden ze lastig gevallen door mannen in gele hesjes. Of ze misschien een petitie willen tekenen? Een petitie? Ja, want “ze” willen “onze” Zwarte Piet afpakken. Het gaat om een actie voor het behoud van “onze eigen Zwarte Piet”, zoals op een spandoek van zeilmakerij Holbrink uit Hengelo valt te lezen.
Volgens de media is het pro-Pietenprotest georganiseerd door Patrick Peezenkamp, ook uit Hengelo. Wat ik onder ogen krijg, blijkt een treurig plaatje te zijn. In een hoek staat een springkussen, maar zonder kinderen die het gebruiken. Op de grond ligt een heel groot stuk papier van tien bij tien meter, waar bepaald niet veel mensen in hele grote letters hun handtekening zetten voor het behoud van hun geliefde racistische traditie. Die petitie is bedoeld voor de Raad van State, die op 12 november uitspraak gaat doen in de rechtszaak tegen Zwarte Piet.
Een oud vrouwtje loopt rondjes rond het papier en mompelt “Zwarte Piet moet blijven, Zwarte Piet moet blijven”. De mannen in de hesjes gaan gericht op mensen met kinderen af en vragen hen om te tekenen, in ruil voor een pepernoot en ander strooigoed. Ze komen ook nog wat expats tegen aan wie ze in gebrekkig Engels moeten uitleggen wat het protest moet voorstellen. “I think I won’t sign this, I’m sorry”, is dan meestal het beleefde antwoord.
In een hoek, met uitzicht op het springkussen, bevindt zich een groepje onfrisse figuren uit Scheveningen. Bij navraag blijkt al snel dat zij “voor socialisme, maar dan nationaal zijn”. Dat “nationaal” valt moeilijk te definiëren, maar het komt er kennelijk op neer dat “rassen gewoon van elkaar gescheiden moeten blijven”, want anders zou het mis gaan. O ja, en ze proberen ook nog een verhaal te houden over zionisten en kapitalisme, maar dat is allemaal heel ingewikkeld. Te ingewikkeld voor een zaterdagochtend in ieder geval. Dan toch maar liever een “I love Piet”-sticker op je neus plakken. Want Zwarte Piet, dat is identiteit. “Volksidentiteit.” Of zoiets. “Maar als ik daar nog verder op doorga, dan kom ik altijd in de problemen met types als jou”, zo krijg ik te horen.
Toegegeven, er zijn zelfs wat mensen die hun handtekening zetten. Witte gezinnen vooral. Of de handtekeningen van kinderen formeel gezien ook geldigheid hebben voor de Raad van State, dat valt te betwijfelen. Aan het eind van de dag zijn er volgens de organisatie zo’n 750 handtekeningen verzameld. Volgens cijfers van de gemeente Den Haag lopen er op een gemiddelde zaterdag 38 duizend mensen langs de Spuistraat. Even rekenen. Dat betekent dus dat twee procent van al die passanten het de moeite vond om een handtekeningen te zetten. Ondanks pepernoten. De pro-Piet-beweging loopt op haar laatste benen. En trouwens, waarom was er een stuk papier van tien bij tien meter nodig voor die kleine hoeveelheid handtekeningen? Die passen heus ook wel op een paar A4-tjes.
Gerard Zijlstra
