Neo-liberale wegen in de parlementaire politiek
Na de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar is de SP, oppositiepartij bij uitstek en verbonden met sociale bewegingen en de vakbonden, in veel gemeenten toegetreden tot de bestuurscolleges. Een voorbeeld is Amsterdam. Het blijkt dat de SP in veel gevallen verstrikt raakt in een parlementaire politiek van geven en nemen en een streven naar compromissen.
Net als bij de politiek van de PvdA worden deze compromissen verdedigd tegenover sociale bewegingen en vakbondsgroepen die verdergaande eisen willen stellen. In Amsterdam heb ik vanuit het actiecomité DwangarbeidNee, onderdeel van landelijk verzet, ervaren hoe dit werkt. Eerst verzetten wij ons in een coalitie met de SP om het dwangarbeidscentrum van Herstelling aan de Laarderhoogtweg gesloten te krijgen en keerden we ons tegen het werken zonder loon dat in Amsterdam de vorm kreeg van participatieplaatsen. Wat is de situatie nu?
Neo-liberale politiek
SP-wethouder Arjan Vliegenthart is met een plan gekomen: 425 tijdelijke “perspectiefbanen” van een half jaar voor de vijftigduizend werklozen en invoering van “leerwerkstages” die in feite niets anders zijn dan een voortzetting van de oude participatieplaatsen. En wanneer wordt het dwangarbeidcentrum gesloten? “Geduld”, zegt de wethouder, “het gaat zeker nog deze collegeperiode gebeuren”. De SP is in feite de neo-liberale wegen opgegaan in de bestrijding van de werkloosheid. Wat zijn daarvan de belangrijkste kenmerken?
1. Rigoureuze bezuinigingen op specifieke beleidsterreinen, zoals de gezondheidszorg, het onderwijs, de sociale zekerheid en de sociale woningbouw. Invoering van marktwerking op deze beleidsterreinen door middel van privatisering van overheidsdiensten en de creatie op afstand van niet democratisch controleerbare bestuursinstellingen die de bevoegdheid krijgen zich door heffingen te financieren.
2. De invoering van een sociaal panopticum voor een beperkte groep in de samenleving die niet kan of wil voldoen aan het ideaal van de “homo economicus”, de rationeel handelende consument en arbeidskracht die altijd voor zichzelf de meest efficiënte en goedkope oplossing zoekt. Deze zelfcontrole raakt echter steeds meer mensen – ook die in het concurrentiesysteem niet buiten de boot vallen – onder andere als gevolg van wat terrorismebestrijding heet. Iedereen krijgt ermee te maken, iedereen moet altijd overal zichtbaar en controleerbaar zijn. Essentie van de verdediging van de neo-liberale politiek en daarbinnen van de werkloosheidsbestrijding is dat er geen faciliteiten worden verschaft om vooruit te komen. Op de reïntegratiegelden, cursussen Nederlands, leren lezen en schrijven enzovoorts, wordt juist flink bezuinigd. Om de mensen toch mee te krijgen in de carrousel van op de markt opererende individuen, wordt het sociaal panopticum opgetuigd met strengere controles en bureaucratische drempels bij de toegang tot de sociale zekerheid. Niet voldoen aan de normen van concurrentie en de zucht naar eigenbelang worden streng gestraft.
3. De bezuinigingen gaan gepaard met decentralisatie van de uitvoering en beperkte beslissingsbevoegdheden. De centrale overheid stuurt indirect op basis van een door haar vastgestelde budgetpolitiek. Dat geeft de financiële kaders aan, waarbinnen bijvoorbeeld de gemeenten moeten opereren.
De drie meest recente decentralisaties zijn de hervorming van de jeugdzorg, afbouw van de AWBZ, privatisering van de gezondheidszorg en invoering van de Participatiewet. Kern van de “transitie” op deze terreinen: meer lokaal maatwerk, waarbij in een onderhandelingsproces tussen cliënt en hulpverlener wordt vastgesteld wat de beste oplossing is. Om een voorstander van dit systeem te citeren: “Vroeger in de oude doorgeschoten welvaartsstaat had je nationaal geformuleerde rechten, waarop je een beroep kon doen, nu is er maatwerk in een onderhandelingsproces.” In “keukentafelgesprekken” en “gesprekken” met ambtelijke uitvoerders van de bezuinigingen moeten de rechteloos geworden hulpzoekenden als rationeel handelende, het eigenbelang nastrevende individuen maar zien dat ze de voorzieningen krijgen die ze nodig hebben.
Geen breed verzet
Hoe kan het dat een politiek van rigoureuze bezuinigingen, decentralisatie van het beleid, afbraak van rechten, enzovoorts, onder de regering Rutte zonder massaal breed verzet kan worden uitgevoerd? Terwijl, volgens mij, de meerderheid van de bevolking het er niet mee eens is? Eerder lukte het niet. De Wet Werken naar Vermogen, de voorganger van de Participatiewet, kon niet worden ingevoerd vanwege politieke strubbelingen. De kostendelersnorm werd weer ingetrokken. Het vorige kabinet (zonder PvdA) onderhandelde met de gemeenten over een bestuursakkoord om op verschillende beleidsterreinen decentralisaties door te voeren. Dat bestuursakkoord kwam er niet door verzet van met name PvdA-bestuurders in de lagere overheidsorganen. Heet hangijzer: er wordt te weinig geld beschikbaar gesteld voor de gemeenten om de decentralisaties uit te voeren.
En toen kwam er een nieuwe regering, nu met de PvdA. Uitgangspunt werd – zoals al langer bij sociaal-democraten die in de regering stappen – : als wij wat geld krijgen voor de bestrijding van de ergste armoede en om de bezuinigingen op te vangen die de ‘zwakste groepen’ enigszins ontzien, dan stemmen wij in met de structurele hervormingen die de liberalen voorstellen.
Straffe individualisering
De SP omarmt vandaag deze sociaal-democratische politiek in de colleges, waarbij ze voor armoedebestrijding extra geld uittrekt dat niet in verhouding staat tot de omvang van de bezuinigingen die de centrale overheid uitvoert. De SP-wethouders, Vliegenthart voorop, kiezen niet voor een beleid dat gericht is op bestrijding van de werkloosheid door op grotere schaal banen te creëren. Ook werken ze niet aan een ander regime met faciliteiten voor de mensen die nooit meer zullen werken. Nee, daar is geen geld voor.
Ze streven ernaar, geheel volgens de neo-liberale politiek, om werklozen “vaardigheden” bij te brengen in disciplineringstrajecten om mee te kunnen in de concurrentiestrijd om de schaarse banen. En wie niet aan de normen voldoet, wordt gestraft. Het gaat om “employability”, persoonlijke eigenschappen van de werkloze en zijn of haar gedrag en karaktereigenschappen, waarbij de oorzaak van de werkloosheid gezocht wordt in kenmerken van het individu en niet in het feit dat er domweg veel te weinig banen zijn.
Vandaar weer de paar “leerwerkstages”. De “perspectiefbanen” worden gepresenteerd als werkschepping, maar zijn het niet en passen geheel in de neo-liberale politiek. De discussie in de gemeenteraad met de liberalen ging er onder meer over dat die banen niet te lang mogen duren, mensen moeten er niet in blijven “hangen”, maar doorstromen. Alles moet stromen op de arbeidsmarkt. Van flexibele arbeidskrachten die zich steeds aanpassen aan de zich veranderende eisen van de markt en de werkgevers. Voor ieder rot baantje moet je meteen klaarstaan. En zo niet, dan volgen strenge sancties. De uitvoeringsorganisatie van de gemeente is hierop al ingericht. Ze gaat gewoon door met het “uitrollen” van deze neo-liberale politiek, als voortzetting van de vorige colleges, onder andere met wethouders van GroenLinks.
Vliegenthart is in de discussie nu ook gefocust op “de mensen die niet willen”. Wat moet je ermee, moeten daar toch maar disciplineringstrajecten voor komen? En moet het strenge systeem van sancties toch maar worden gehandhaafd? Want dat is de oorzaak van de werkloosheid, nietwaar? Hoezeer de SP-ers ook met de mond belijden dat er te weinig banen zijn, en hierover ferme vragen stellen in het parlement, in de colleges voeren ze hun beleid geheel uit in de traditie van de compromispolitiek van de sociaal-democraten. “We doen niets, of we doen dit”, aldus Vliegenthart.
In andere gemeenten volgen SP-wethouders dezelfde politiek. In Eindhoven, waar twee gemeenteraadsleden uit de partij zijn gestapt, in Leiden, Pekela en Helmond, waar Vliegenthart als informateur optrad voor hij wethouder in Amsterdam werd. Daar is nadrukkelijk in het collegeakkoord de mogelijkheid opengehouden voor een verplichte tegenprestatie voor bijstandsgerechtigden die nooit meer betaald werk zullen verrichten.
Verdelende gevolgen
Je krijgt nu op lokaal niveau meteen met weerstanden te maken die ieder beginnend verzet tegen de neo-liberale politiek, werkend aan een compromis, neutraliseert. Mensen raken nog meer verdeeld dan ze al waren en reageren zo ook op de ontwikkelingen. Sommigen zoeken de weg van het overleg. Trachten de zittende lokale macht te overtuigen van hun gelijk, spreken in gedurende drie minuten in een commissie van de gemeenteraad, lobbyen, enzovoorst. Ze zijn op zoek naar een compromis met de liberalen en hopen in de onderhandelingen nog zoveel mogelijk uit het vuur slepen. En dan trots de resultaten in een propagandacampagne presenteren, als de liberalen wat kruimels hebben toegeschoven – zie je wel, lobbyen en parlementaire politiek werkt! Overigens met weglating van wat allemaal aan structurele punten is ingeleverd. Dit is de politiek die de SP in Amsterdam volgt.
Anderen wenden zich teleurgesteld af van de politiek en uiten hun machteloze woede in spreekkamers, onderling urenlang tegen elkaar praten over hoe slecht de wereld is zonder dat er verder iets uitkomt. Op Facebook worden de misstanden breed uitgemeten en in de publiciteit worden de ergste schandalen via interviews met slachtoffers voor het voetlicht gebracht zonder dat het verder consequenties heeft.
Weer anderen storten zich op de individuele hulpverlening. Gaan mee met “keukentafelgesprekken” of “gesprekken” met de sociale dienst, schrijven bezwaarschriften, enzovoorts. Weliswaar wordt door middel van een wildgroei aan “meldpunten” op velerlei beleidsterreinen getracht om misstanden te verzamelen en meer algemene conclusies te trekken. Maar een rapport komt even in de publiciteit, er wordt wat over gediscussieerd in de gemeenteraad, de liberalen doen hun zegje en alles blijft bij het oude. Zo draait iedereen rond in cirkels binnen de bestaande machtsverhoudingen, zonder dat er iets structureels verandert.
Ondertussen blijkt de uitvoerende (gemeentelijke) macht ongevoelig voor alle kritiek en misstanden die naar voren worden gebracht. Hierbij maken ze gebruik van het feit dat de gemeenteraad verdeeld is in wat meer links en rechts die samen een coalitie vormen. Wanneer die met elkaar onderhandelen en er even niet uitkomen, zegt de bureaucratie: laat het maar aan ons over, geef de ambtenaren meer bevoegdheden, wij lossen het wel op, wij zullen wel een weg uitstippelen waarmee iedereen het eens kan zijn. Dit is het mechanisme dat in Amsterdam tot uiting komt. En dat door de vereniging van Directeuren van Sociale Diensten (Divosa) wordt uitgedragen. Op misstanden die ontstaan door de nieuwe Participatiewet, reageerde de vereniging: geef ambtenaren meer bevoegdheden om maatwerk te leveren, om in individuele gevallen van de regels af te wijken. Oftewel, de willekeur van de negentiende-eeuwse charitas is terug in een ander jasje: je krijgt een aalmoes, maar misschien ook niet, dat hangt ervan af of het tussen ons “klikt”, of jij aan mijn normen voldoet en een beetje kunt onderhandelen.
Actiecomité DwangarbeidNee
Ons actiecomité gaat door met de strijd, met onder meer de volgende uitgangspunten.
1. Herpolitiseren van de problemen waarmee veel mensen te maken hebben. Laten zien hoe het beheerssysteem werkt. Aan de orde stellen dat niet de behandeling en bejegening door een ambtenaar de oorzaak van de problemen is, of de slechte eigenschappen van deze of gene, de kenmerken van een persoon en een discussie over het ‘goede’ of ‘slechte’ gedrag van individuen. Nee, de verdeling van rijk en arm, het bureaucratisch beheerssysteem, de actuele politiek, de massawerkloosheid. Alleen een versterking van de rechtspositie van de betrokkenen kan de situatie verbeteren. Aan de kaak stellen wanneer dit niet gebeurt, zoals in Amsterdam bij de werkzoekenden met de SP aan het roer. Het gaat erom dat mensen die hulp nodig hebben, kunnen onderhandelen vanuit een goede rechtspositie en de faciliteiten krijgen om vaardigheden te ontwikkelen om dat proces goed te voeren.
2. Effectief verzet voor een verbetering van de rechts- en inkomenspositie. Een werkelijk perspectief kan alleen komen van de mensen die het betreft, van een organisatie van onderop. De vele meldpunten en ook de individuele hulpverlening kunnen hierbij helpen, wanneer dit in een structureel verband gebeurt. Meer organiseren met de mensen die het aangaat. Dus bijvoorbeeld liever een hoorzitting opzetten met betrokkenen dan alleen door “bemiddelaars” klachten laten verzamelen die vervolgens een rapport opstellen, waarbij de bredere kaders van de neo-liberale politiek niet aan de orde komen.
Een goede vorm zou wat mij betreft de organisatie van “buitenparlementaire enquêtes” zijn, waarbij getuigen (ervaringsdeskundigen) verklaringen afleggen over misstanden en de verantwoordelijken in een openbare zitting ter verantwoording worden geroepen op basis van een vooronderzoek waarbij gebruik wordt gemaakt van een meldpunt.
Piet van der Lende
(Dit artikel verscheen eerder bij Solidariteit.)
Ik heb een paar weken geleden 2 keer dezelfde email gestuurd naar Vliegenthart met daarin de eis dat hij de toezeggingen , mbt het stoppen van gedwongen onbetaald werk met behoud van uitkering, met onmiddelijke ingang tot uitvoering brengt.
Ik kreeg 2 keer een vage email van een ambtenaar.
Eind vorige week schreef ik een 3e identieke email maar met daarin de eis dat als hij het gedwongen werken met behoud van uitkering niet direct zou stoppen ik naar de rechter zal stappen en de media hierover zal informeren .
Promt werd ik afgelopen vrijdagmiddag om 16.30u en later nog om 18.00u en 18.30 u gebeld door ,Preeti van Raak, de assistent van wethouder Arjan Vliegenthart. Ik kon niet aannemen en dacht dat komt maandag wel.
Zondagochtend belde ze me weer 2 keer toen ik even niet bereikbaar was. Ik heb haar toen teruggebeld en we hebben een 1/2 uur gepraat.Een paar dagen later had ik weer telefonisch contact met haar.
Ze wist niet van gedwongen werk af. Had niet zoveel kennis van wat zich afspeelde bij DWI.Wilde vooral contact houden om te weten wat er zoal gaande is……
Ze zei letterlijk dat :
– “het niet de bedoeling is dat mensen werken bij een bedrijf met behoud van uitkering’
– “er per 1 januari 2015 een veroordening van kracht is (!) waarin staat dat het niet meer de bedoeling is dat uitkeringsgerechtigden ergens gaan werken tegen de zin (!) van de uitkeringsgerechtigde”
Ik heb gezegd dat ik het gesprek heb opgenomen en dat ik haar aan haar woord zal houden als ik binnekort dreig in een gedwongen leer/werk traject te worden geplaatst. …..
Verder zei ze dat leerstage-plaatsen in plaats komen voor de leer/werk trajecten.
Leerstage-plaatsen tegen een minimum inkomen voor een beperkte duur.
Darnaast dus de perspectiefbanen ook tegen een minimum inkomen voor maximaal 2 jaar.
Dit pas als eerst het gemeentebestuur dan een speciale gemeenteraads-commissie en dan de gemeenteraad hun goedkeuring geven.
Dat kan dus nog maanden duren.Op z’n vroegst in april.
Dit terwijl in onze gedwongen cursus doodleuk werd gezegd dat de perspectiefbanen en leerstage-plaatsen nu al mogellijkheden zijn voor de deelnemers aan de cursus.
De cususleiders moesten van mij horen dat en de stage-plaatsen en de perspectiefbanen nog niet goedgekeurd waren door de gemeenteraad en dat de leer/werkplaatsen niets anders waren dan dat wat er tot en met 2014 al was maar nu met een andere naam en een “leerwerkplan” met wat
holle frasen er om heen als “let er op ,je hebt zelf de regie in handen”,”het gaat om passende arbeid,”(wat nb pas bij doorvragen ‘alle arbeid’ betekent ), terwijl het erop neer komt ,ook pas als je doorvraagt,dat het DWI het laatste woord heeft wat bindend is, en als je weigert je uitkering wordt gestopt.
“Eind vorige week schreef ik een 3e identieke email maar met daarin de toevoeging”
Een reactie van Piet van der Lende namens het actiecomité DwangarbeidNee
De bovenstaande informatie strookt grotendeels met onze recente informatie. Vliegenthart had een notitie geschreven, over hoe de “leer-werk stages” ingevuld zouden gaan worden. En ook de perspectiefbanen. Hierop kwam in de commissie werk en inkomen van de gemeenteraad zoveel kritiek, dat Vliegenthart toezegde met een nieuw plan te zullen komen. De vergadering van de commissie werk en inkomen van de gemeenteraad over dat aangepaste plan moet nog plaatsvinden. Het is nog helemaal niet zeker dat de gemeenteraad de plannen in haar huidige vorm zal goedkeuren. Er is vanuit de SP zeer veel interne oppositie geweest tegen de plannen zoals die er nu liggen. Van deze plannen eiste de oppositie intrekking. De SP oppositie gaat er nu van uit, dat Vliegenthart dat ook gedaan heeft. Maar uit het bovenstaande blijkt dat de plannen gewoon in uitvoering zijn genomen. Ook zijn de “leer-werk stages” zoals die in het bovenstaande ter sprake komen geen werken voor loon. Het is precies hetzelfde als de participatiebanen, namelijk werken voor je uitkering. Wij zijn zeer geïnteresseerd in de
reïntegratieovereenkomst die je moet sluiten. Als je over een en ander wilt praten, of contact met onze advocaat, mail naar info@bijstandsbond.org
ik ben vergeten te zeggen dat Preeti van Raak,assistent van Vliegenthart, zei dat ze eigenlijk op de zaken vooruit liep toen ze me vertelde dat in het nieuwe voorstel de leerstages stages zijn tegen minimaal het minimum loon.
Het voorstel was no nog niet eens officieel gedaan.
Ik vind het allemaal zo heftig wat er gebeurd rondom het onderwerp dwangarbeid. Niet alleen in Amsterdam, maar gewoon in z’n algemeen hoe het in heel Nederland gebeurd. Mijn inziens heeft het allemaal te maken met een gebrek aan respect. En dan met name een gebrek aan respect richting de bijstandsgerechtigde en/of minima in het bijzonder. Rare vergelijking wellicht. Maar zo had mijn moeder problemen met de verwarming. Ze zat al maanden in de kou (speelt al drie winters lang). En bellen schoot niet op. Ook niet toen andere bewoners eveneens aan de bel trokken. Nu heeft er toevallig een nieuwe kennis van mijn moeder bemiddeld. Het gaat hierbij om een oudere heer die een belangrijke positie heeft gehad bij de overheid en in een gegoede buurt woont. En pas nu wordt er serieus aandacht aan het probleem besteedt. Ik vind dat zo treurig, Echt waar. Okay fijn dat die man geholpen heeft natuurlijk. Maar principieel klopt er natuurlijk geen hout van. De eigen bewoners trekken al drie jaar aan de bel en worden constant afgescheept. Bemiddeld er iemand uit een betere buurt en het probleem wordt wel serieus genomen. Uiteraard was dit een ander voorbeeld. Maar je merkt het gewoon in zijn algemeen dat mensen die in de bijstand zitten of allochtonen minder respect krijgen, minder serieus genomen worden. Kortom, zoals ik het bekijk zit er onder de dwangarbeid nog een veel groter probleem, namelijk het gebrek aan respect voor mensen die tot de armere kant van de samenleving behoren. Hetzij door pech of wat dan ook. De oorzaak is niet eens zo belangrijk. De bejegening des te meer! Kortom, de hele kwestie rondom de dwangarbeid is “een attitude probleem” vanuit de beleidsmakers. En dat wilde ik toch wel even kwijt.
Men geeft het beestje telkens een andere naam. Stage loop je als je een opleiding volgt. Zo niet, dan hoor je gewoon op zijn minst het minimumloon te krijgen als je werkt. Klaar. Dus geen getover met woorden. Niet in Amsterdam. En ook niet in de rest van het land.
Laten we met z’n allen een voorbeeld nemen aan Griekenland en aan Spanje. Ik lees zojuist op msn.nl dat er in Madrid tienduizenden Podemos aanhangers de straat op zijn gegaan om hun onvrede te uiten. De strijd is gericht tegen de heersende kaste. Het ziet zwart van de mensen in Madrid. Daar kan Nederland een voorbeeld aannemen lijkt me.
Wat ik zo vreemd vind, is dat dwangarbeid zo breed ondersteund word door de mensen die werken. Beseffen ze dan niet dat de dwangarbeiders juist een bedreiging is voor de werkwillenden en dat zij dus moeten gaan concureren tegen gratis arbeiders?
Nee Marius. Dat beseffen de meeste mensen niet. Mensen kunnen vrij egocentrisch zijn. Ze denken wij hebben het nog goed. En diegene die het niet goed hebben die zullen dat wel aan zichzelf te danken hebben. Een korte termijn visie dus. Niet verder kijken dan de neus lang is, tja zo is de mensheid in z’n algemeen. Daarnaast is het zo dat, ik heb het al vaker gezegd, bijstandsgerechtigden enorm gestigmatiseerd worden. En ik blijf het maar herhalen. Het kan niet vaak genoeg herhaald worden: JUIST die stigmatisering zorgt ervoor dat de weg vrij wordt gemaakt voor onmenselijke sancties gericht tegen bijstandsgerechtigden. En een voorbeeld daarvan is de dwangarbeid. Echter er zijn meer voorbeelden te noemen. Wat dacht je van: Bewust de uitkering zo laag houden dat er amper van te leven valt. Of artikel 55 waarin staat dat de gemeente dwangverpleging op mag leggen aan een bijstandsgerechtigde als reïntegratiemiddel. Stuk voor stuk inhumane sancties die voortkomen uit de stigmatisering van bijstandsgerechtigden.
Ik wil nog toevoegen dat de dwangarbeid de (toekomstige) werkgevers treft.
Ze kunnen niet concurreren met organisaties die gratis werknemers hebben.
Alleen grote vissen blijven die in goede samenwerking met de ambtenaren zijn.
De economie zinkt verder in de diep …
Dit is iets wat ik allang vertel, maar veel werkgevers durven er niet voor uit te komen en de gene die wel iets proberen te doen of er iets over zeggen, worden tegengewerkt en monddood gemaakt.
En goede samenwerking? het lijkt eerder op vriendjespolitiek en corruptie. Iets wat ook diverse keren aangetoond is.
Ja daar heb je gelijk in Paul. Vriendjespolitiek en corruptie iets anders is het niet. Als zelfs grote vissen zoals de Schoenenreus en de V&D al failliet gaan dan weet je toch wel genoeg.
Die leerstage lijkt me zo slecht nog niet. Je krijgt 84 euro per maand bovenop je bijstandsuitkering en je mag zelf kiezen wat voor werk je wilt doen. Vroeger werd je gedwongen om werk te doen dat je niet leuk vind zoals wc’s schoonmaken en schoenen poetsen. Ik vind dat de bijstandsuitkering wel beter geregeld is dan vroeger.
http://amsterdam.sp.nl/nieuws/2015/02/vliegenthart-presenteert-plan-leerstage
Stage is een onderdeel van een opleiding.
Je kunt er een diploma mee halen, volgens dat artikel. De vraag is, is het een nep diploma waar je niks mee kunt of is het een geaccrediteerde diploma? Gezien de tijdsduur van 6 maanden, waar van er 32 uur per week gewerkt moet worden, lijkt het mij van niet, een nep diploma of het diploma van een zeer laag niveau en dan vraag ik me af wat je daar mee kunt als werkgevers tegenwoordig voor de prullenbak leeg te maken, al HBO niveau vragen. Als ik gedwongen word om dit te doen zal ik wel eisen dat er geaccrediteerde diploma aan vast hangt waarmee ik mijn niveau mee verhoog en ik dus waardevoller word voor de arbeidsmarkt en de kans op uitstroom groter maak. Voor mensen met geen of een diploma op zeer laag niveau zal het een goede stap of manier zijn. Maar wat gaat de gemeente doen als je daar iemand hebt zitten met een MBO4, HBO of WO diploma, wat ga je die mensen dan aanbieden?
Ja je krijgt een premie, als je geluk hebt. Wat er weer niet erbij verteld word is dat jij zelf voor alle kosten, zoals reizen ect, opdraait. Vaak hou je die projecten/trajecten dan minder geld over dan dat je thuis zat.
Studie en bijscholing zijn inderdaad instrumenten die mensen waardevoller maken voor een werkgever en de uitstroom kan daarmee toenemen.
En hier hebben we het echte probleem. Meer banen, meer mensen uit de bijstand. Helaas is het op dit moment inderdaad zo dat er te weinig banen zijn en dat betekend dus ook dat er meer mensen aangewezen zijn op een uitkering. Daar kun je die mensen niet de schuld van geven en daarvoor bestraffen zoals de overheid dat op dit moment wel doet.
Ik sluit me aan bij Paul. Ik heb zelf een bijna afgeronde HBO diploma. In het derde studie jaar ben ik helaas af moeten haken vanwege discriminatie op mijn stage. Ben om die reden in de bijstand beland en heb jarenlang geprocedeerd met als doel toestemming te verkrijgen van de sociale dienst om alsnog deze HBO opleiding af te mogen maken. Deze toestemming kreeg ik niet (ook niet van de rechter) omdat de sociale dienst de volgende eisen stelde aan een scholing, namelijk: de scholing moet kortdurend zijn, mag niet langer dan een jaar, mag niet meer kosten dan 3000 euro en mag geen HBO niveau zijn. Uiteindelijk heb ik een zeer kortdurende omscholing mogen doen bij scheidegger als juridisch secretaresse. Stelde bitter weinig voor. De opleiding kostte de sociale dienst 800 euro, het reïntegratiebedrijf dat moest bedoelen naar een stage kostte de sociale dienst ruim 5.500 euro. Aan een stage hebben ze me nooit kunnen helpen, laat staan aan een baan.
@raven; misschien kan je de opleiding bij een avondschool afmaken, de kosten kan je terugkrijgen via de informatiseringsbank, dus het geld van de soos heb je daarvoor niet nodig, en wat je in je vrije avonduren doet heeft de soos ook geen flikker mee te maken. ik heb m’n vwo destijds zo gedaan.
De SD zal geen scholing boven een MBO 2 niveau toestaan. De uitzondering was alleenstaande vrouwen met kinderen tot 5 jaar. Ik kreeg als rede te horen dat ik 24/7 beschikbaar moest zijn voor de arbeidsmarkt en daarom geen scholing mocht volgen.
Via een scholingstraject van het UWV mocht ik een MBO 2 opleiding volgen en die situatie heb ik misbruikt om de SD buiten spel te zetten. Het MBO 4 en de certificeringen voor mijn vakgebied heb ik tot heden op eigen kosten gedaan en ik heb de SD niet eens ingelicht. Nu weet de SD dat ik toch door ben blijven gaan met studie en die waren er niet blij mee. Ik heb ze er op gewezen dat ik al die tijd gewoon ben door gegaan met solliciteren, sollicitatie gespreken en tijdelijk werk en ik daarmee aangetoond heb, ondanks de studie, volledig beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt en dat de behaalde diploma’s en certificaten er ook toe bij gedragen hebben dat ik nu vaker op gesprek mag komen. Mijn kans op de arbeidsmarkt is daarmee vergroot en volgens de WWB wetgeving moest ik toch ook er voor zorgen dat ik mijn kansen vergoot en benut? Nou daar heb ik dus aan voldaan. Ik heb ze er ook op gewezen dat het recht op scholing een universeel recht is die in diverse wetgevingen verankerd is.
Moraal van het verhaal. Maak je niet zo bang. Wettelijk kan men een studie niet verbieden zolang jij beschikbaar blijft voor de arbeidsmarkt. Met een thuis studie of avond studie, heb je nog altijd genoeg tijd over om beschikbaar te zijn.
Terug naar het topic want we wijken nu flink af.
Fix: Is dat zo ja dat je de kosten terug kunt krijgen via de informatiseringsbank? Ook als je boven de 27 jaar bent? Dat wist ik niet. Ik heb destijds aan de sociale dienst gevraagd of dat ik de stage mocht doen in de vorm van vrijwilligerswerk. Maar dat mocht ik niet. Dat vond ik heel raar. Des te meer omdat men nu vrijwilligerswerk verplicht oplegt.
Ik ontvang nu gratis een bijstandsuitkering. Ik hoef er niet voor te werken. Ik wil bij Jumbo werken voor 24 uur. Ik heb een afpraak gemaakt met Pantar. Ik zie wel hoe het verloopt. Ik wil het liefst in een kledingwinkel werken of vakken vullen. Ik vind het niks om de hele dag thuis te zitten. Ik voel me geisoleerd.
ja, pluis het even uit, het is alweer een tijd terug voor mij. onderwijs is een recht, en als je inkomen ontoereikend is dan kan je teruggave studiekosten aanvragen.
En dan maar zeggen dat alle uitkeringsgerechtigden werkschuw zijn. Hier is het tegendeel weer eens bewezen. Ik hoop dat je de baan krijgt. Maar waar het om gaat is dat je een normaal betalende baan krijgt en van de bijstand en haar regiem af komt en daar zit het probleem. Pantar ziet jou als een goedkope kracht, betaald dor de overheid, dus dat is voor hun winst. Hoe langer dat ze jou kunnen laten werken met behoud van de uitkering, des te meer winst op jou gemaakt word en omdat je dit met een uitkering moet doen, heb je ook geen of nauwelijks rechten en bouw je ook niks op.
@pascal; das fijn voor jou dat jij dat wil, ik wens je veel succes met het bereiken van dat doel want banen liggen niet voor het oprapen. ik hoop alleen niet dat je vind dat hoe jij je leven wil invullen voor iedereen moet gelden, want het lijkt wel een beetje heel erg precies op hoe ze die dwangarbeid trajecten willen verkopen. enne, rechten als sociale zekerheid zijn niet ‘gratis’, daar hebben we met z’n allen voor betaald, omdat we dat willen, anders vrat je nu uit de vuilnisbak.
Pascal, ‘gratis een bijstandsuitkering’ is een vorm van framen, een ridicule vorm, want wat zou het voor een zin hebben, wanneer je eerst het bedrag naar de gemeente overmaakt om het daarna te ontvangen. Daarnaast is ‘gratis’ onzin, want in ruime zin kun je het zien aan een verzekering, waar je aan hebt meebetaalt. Het is even onzinnig als zeggen: “Ik lig gratis c.q. voor een fractie van het bedrag aan werkelijke kosten in het ziekenhuis. Ik verveel me dood en wil een tegenprestatie verrichten. Mag ik voor de 20.000, die ik gekost heb komend jaar 24 uur per week de hal komen poetsen?”
o godsamme, ik dacht dat ie zowaar voor een echte betaalde baan als vakkenvuller ging. wat een charlatan.
@FIX
Was het maar waar dat ik een echte betaalde baan kreeg als vulploegmedewerker. Ze nemen alleen maar goedkope 15 jarige aan. Vroeger in de jaren 90 zou ik wel een echte betaalde baan als vulploegmedewerker kunnen krijgen. Nu zijn er geen banen meer. We moeten helaas werken met behoud van bijstandsuitkering. Wat je wel kan doen is vragen of je minder dan 32 uur kan werken. 32 uur werken voor een bijstandsuitkering vind ik te lang.