Michiel de Rover: het wegwassen van zwart, het witwassen van de geschiedenis en het ontkleuren van het collectieve geheugen

Tijdens de protestactie van afgelopen maandag tegen de koloniale en nationalistische film “Michiel de Ruyter” hield Mimi van MAD Mothers een indrukwekkende toespraak. Hier de integrale tekst.

Wij, de moeders van MAD Mothers NL, de moeders en andere verzorgers van Black en Brown kids in Nederland, zien het als onze taak om de rechten van onze kinderen te verdedigen. Wij zijn hier bijeen om onze stem te verheffen tegen het witwassen van de geschiedenis. Dit gebeurt vandaag met de film “Michiel de Ruyter”, de persoon die ook wel Michiel de Rover wordt genoemd.

Miljoenen zijn er gestoken in dit filmproject. Op de site van de film lees ik dat de provincie Zeeland, de gemeente Dordrecht, Omroep Zeeland en Zeeland Net als “partners” worden vermeld. Diezelfde Omroep Zeeland die de link plaatst “Zeeuws Archief toont tocht van slavenschip op website”. Er zit dus ook gemeenschapsgeld in dit project. Van een gemeenschap, de Zeeuwse gemeenschap, een gemeenschap die zich wel degelijk bewust is van zijn slavernijverleden. En die dit ook onder de aandacht brengt, maar niet vandaag. Voor deze film gaat men net zo gemakkelijk van bewustzijn naar bewusteloosheid.

Michiel de Ruyter, Michiel de Rover, een gemiste kans…

De filmmakers is de afgelopen week vaker gevraagd: “Waarom hebben jullie de slavernij weggelaten?” Waarom kozen ze ervoor om deze geschiedenis te verzwijgen? Het is opmerkelijk hoe gemakkelijk en schaamteloos daar op werd gereageerd. Het antwoord dat mij het meest opviel, was: “Er was geen ruimte voor de slavernij in deze film, daar gaat deze film niet over”. Opvallend hoe de makers totaal geen moeite toonden met het beantwoorden van de vragen. Het suprematisme en het witte privilege werden dankbaar getoond.

In de tijd dat Michiel de Rover werkzaam was, was er alle ruimte voor de slavernij. Zonder de slavernij had hij niet eens bestaansrecht. Die hele periode draaide om de slavenhandel. Ook heb ik de filmmakers horen zeggen dat de Britten een veel groter aandeel hadden in de Trans Atlantische Slavenhandel (TAS). Hoe relevant is deze info? Daar gaat deze film toch niet over? Dit is niet alleen witwassen, maar ook bagatelliseren. De TAS was een misdaad tegen de mensheid. Een misdaad waarmee de Nederlandse republiek een toekomstbestendige fundering heeft kunnen aanleggen voor de staat Nederland, een fundering waar Nederland nog steeds van profiteert.

Na de Tweede Wereldoorlog is er veel moeite gestoken in het berechten van de oorlogsmisdadigers. En terecht! Machthebbers en ook kwaadaardige kampbewaarders zijn geliquideerd of hebben een proces gehad. Maar hoe zit het dan met De Rover? Hij was toch ook in dienst? De Rover kan niet meer worden vervolgd, maar wat er nu gebeurt, is het andere uiterste. Hoe leg ik dit de kinderen in groep 8 uit? Hoe leg je inconsequentie, vooroordelen en hypocrisie uit? Het is overigens een wereldwijde trend. Dit ontvouwt zich allemaal terwijl tegelijkertijd de “Decade of African Descent” door de Verenigde Naties is gelanceerd in New York.

Een belangrijk thema tijdens deze Decade is het bestrijden van afrofobie. Kort voor de launch van de Decade of African Descent ging de film “Exodus” in première. Ook zo’n hoogstandje van afrofobie. Witte mensen spelen de rollen van karakters die toch echt niet wit waren en waarvan de huid in ieder geval enige melanine bevatte, als het al niet heel veel melanine zou moeten zijn. Hoe leg ik dit uit dan? Ik moet het zelf uitleggen, want google het woord afrofobie maar eens. U zult niets vinden…

Het collectieve geheugen wordt witgewassen, en dat is een racistisch feit

We moeten ons richten op het collectieve geheugen van de toekomst. Ik moet het dus zelf uitleggen, want onze kinderen worden namelijk gebrainwashed, hun brein wordt al witgewassen, door de overheid. Er wordt gepoogd om de melanine weg te wassen. De overheid die weigert om slavernij op te nemen in het curriculum, weigert ook om over 1 juli te spreken als Nederlandse geschiedenis en hun kinderen te onderwijzen over de feiten. De overheid weigert om te erkennen dat de nazaten van tot slaaf gemaakten geboren Nederlanders zijn. Men weigert te erkennen dat er ook hier sprake is van Post Traumatic Slavery Syndrome. Daar waar men wel erkent dat andere slachtoffers van misdaden tegen de mensheid wel een collectief syndroom hebben opgelopen. Als groep, zoals de slachtoffers van het nazi-regime.

Dan kijk ik op wikikids.nl. Dat is een website die zichzelf profileert als een kennisbank door en voor kinderen. En daar gaat het al meteen mis: wie onderwijst wie nu. Wikikids.nl is het predicaat kennisbank niet waardig. De site wordt op basisscholen ingezet en geadviseerd als kennistool. “Zoek het maar op wikikids” wordt de basisschoolkinderen geadviseerd. Dan eisen wij van MAD Mothers dat alle kinderen daar feiten krijgen gepresenteerd. Wikikids.nl bestaat vanwege subsidies van de overheid. De heer Dummer, de voorzitter van dit onverantwoordelijke clubje, wijst iedere verantwoording af.

Ook over Michiel de Rover krijgen de kinderen witgewassen feiten gepresenteerd. Wikikids spreekt over de “Gouden Eeuw”, “koopmansschap”, “walvisvaart”, “handelstochten” en “zeeslagen”, enzovoorts. Maar waar vochten ze in die tijd om? Om een aandeel in de slavenhandel. Zwarte Afrikanen die tot slaaf werden gemaakt, werden vervoerd onder erbarmelijke omstandigheden, en als ze de overtocht al haalden, tot hun dood werden uitgebuit. Ze stonden in de registers van de schepen niet vermeld als mensen, maar als goederen. Als vracht, koopwaar. Dat ging in termen van marktwerking, vraag en aanbod. Het feit dat deze ‘goederen’ een kloppend hart hadden, hersenen, emoties en een ziel, dat staat nergens beschreven. De site van de Michiel de Ruyter Stichting bevestigt dat hij was betrokken bij de slavenhandel, maar dat hij er ook een aantal heeft vrijgekocht. Ja, hij heeft zijn geloofsgenoten vrijgekocht, niet de zwarte Afrikanen. Hij richtte zich op het witte leed en was allesbehalve een mensenrechtenactivist. Ook een ander falen van Michieltje blijft onderbelicht. Zijn falen heeft bijgedragen aan het feit dat de stad aan de kust van Noord-Amerika geen Nieuw Amsterdam meer heet, maar New York.

De makers van de film hebben aangegeven dat er ook een 12+ versie komt. Met iets minder geweld en bloed. Ja, want we moeten de kids natuurlijk geen geweld en bloed laten zien. De gemiddelde game vertoont meer bloed en geweld. De special effects van de film over De Rover zijn er niets bij.

Het protest en de welbekende framing

Het is heel goed dat dit protest is georganiseerd. Wij, wij die hier staan, zijn het verplicht om op te staan en te ageren tegen dit soort zaken, waaronder dit soort framing. Deze film behoort straks tot iets uit het verleden. Tot het collectieve beeldgeheugen van Nederland. Witwassen van de geschiedenis, witwassen van het collectieve geheugen is ook framing. Wat is framing? “Bij de framing-techniek gaat het erom woorden en beelden zo te kiezen dat daarbij impliciet een aantal aspecten van het beschrevene wordt uitgelicht. Deze uitgelichte aspecten helpen om een bepaalde lezing van het beschrevene of een mening daarover te propageren.”

We leven in tijd van uitersten, fobieën en angsten. Het witwassen van zwarte bladzijden is framing. In het geval van deze film is dat het negeren van geschiedenis, de geschiedenis waarbij het leed van zwarte mensen wordt gebagatelliseerd en zelfs wordt gerechtvaardigd. De jongeren zullen deze film massaal bezoeken. Een must see als het gaat om de Nederlandse geschiedenis. Een dergelijke film over de periode 1940-1945 is nooit en zal nooit gefinancierd of gepresenteerd worden als daar niet iets van het leed van de slachtoffers van het nazi-regime in voorkomt. Iets, zeg ik. De film over Michiel de Rover toont niets over de slachtoffers.

De nazaten van de TAS, waarvan ik er zelf een ben, mijn kinderen en die van de MAD Mothers in heel Nederland, worden genegeerd. Hoe wil je dat onze kinderen zich volledig als Nederlander zullen en kunnen profileren, als hun geschiedenis wordt wegwassen, als hen wordt gevraagd om een zeer belangrijk deel van hun identiteit weg te wassen? Mijn voorouders en dus ook die van onze kinderen, waren en zijn ongekozen Nederlanders. Eerst tot slaaf gemaakt, ingescheept als Nederlandse goederen, daarna bezit, daarna werkslaven, daarna inwoners van de kolonies, “medelanders” en nu “allochtonen”. We zijn onderdeel van wij, van wij Nederlanders, maar wij zijn geen wij. Niet in de wet, niet in de maatschappij en niet in de bioscoop.

Wat moeten we onze kinderen vertellen? Moeten we, net zoals de makers zeggen, “de waarheid een beetje verdraaien”? Moeten we onze kinderen voorliegen? Wij polderen niet, we liegen niet en al helemaal niet tegen onze kinderen. We liegen niet over Zwarte Piet, en dus zeker niet over Michiel de Ruyter.

Deze protesten zijn noodzakelijk. Want we dragen daarmee bij aan het collectieve geheugen van de toekomst. We hebben geen andere keus dan op te staan. Organisaties met een website als Doorbraak.eu spelen een belangrijke rol in dat collectieve geheugen van de toekomst. Eigen media zijn noodzakelijk. Want de film “Michiel de Ruyter” is nu onlosmakelijk verbonden aan dit protest. Dit protest kan niet worden weggewassen.

We staan samen op voor de belangen van de kinderen van nu, we bouwen mee aan het collectieve geheugen van de volwassenen van straks. En dat zijn de filmmakers van de toekomst.

Mimi