Nijmeegse demonstratie: toespraak van Mary over het opsluiten van kinderen

Tijdens de Nijmeegse demonstratie tegen racisme en voor grenzeloze solidariteit van afgelopen zaterdag hield Mary een toespraak over het leven in een van de zeven gezinslocaties in Nederland. Daar worden dagelijks gezinnen met kinderen van hun bed gelicht en naar de gezinsgevangenis op kamp Zeist gebracht, “ter fine van uitzetting”, zoals dat wordt genoemd. Eerder publiceerden we al de toespraken van Maryama en Harry Westerink op de mede door Doorbraak georganiseerde demonstratie. Hier de integrale speech van Mary.

Ik ben Mary en ik kom van een gezinslocatie.

Jullie normale dag begint met opstaan, normaal aankleden, ontbijten en naar school of naar je werk gaan. Maar heb je een idee hoe dat gaat in een gezinslocatie? Weet je dat een ochtend daar begint met de wekker rond vijf uur? Dat mensen niet kunnen slapen, omdat ze bang zijn dat het de volgende dag hun beurt is om opgepakt te worden? Ze slapen in hun kleren voor het geval dat zij het volgende slachtoffer zijn van een razzia.

Een normale zestienjarige hoort te genieten van het leven. Je jeugd is de beste tijd, maar in de gezinslocatie weten ze niet van genieten. Wij zijn allemaal mensen en er hoort geen verschil te zijn tussen kinderen met en zonder papieren. Wat kinderen daar zien en horen, is alleen maar geweld en dreiging. Een kind dat hoort te genieten van z’n leven, ligt in bed te bidden dat de politie morgen zijn deur voorbij loopt.

Elke ochtend wordt er in een van de gezinslocaties in Nederland een razzia gepleegd. Gezinnen worden gedwongen mee te werken met de politie. Ze worden meegenomen naar de gevangenis in Zeist. Een plek met allemaal prikkeldraad er omheen en waar mensen niet uit mogen komen tot de geplande dag van de uitzetting.

Zo heb ik veel gezien en wat het meeste in mij is blijven hangen, is het beeld van een zevenjarig meisje dat schreeuwde om hulp. De politie trok haar en haar zus mee. Het meisje riep dat ze haar los moesten laten en dat ze nergens heen wilde gaan. Het beeld van een klein kind met een knuffel in haar hand dat huilde en niet weg wilde gaan. Dat er vier politiemannen om een klein kind stonden dat even een glas water wilde drinken.

En als twee vriendinnen afscheid van elkaar willen nemen, wordt er gezegd dat ze nergens heen gaan. “Stel je niet zo aan, ze gaan alleen maar naar Zeist”, zegt de politie. Inmiddels is het gezin terug naar hun eigen land en hebben de vriendinnen elkaar nooit meer gezien.

Gezinnen krijgen afspraken van de Dienst Terugkeer en Vertrek waar ze mensen dwingen om vrijwillig terug te gaan en als ze dat niet willen doen, dan organiseert de DTV het vertrek. Ze worden bedreigd om terug te gaan naar een onveilige plek. De plek waarvandaan ze gevlucht zijn. Mensen worden bang en wanhopig. Zo wanhopig dat ze nergens meer in geloven.

Ik kan goed schilderen, mijn vriendin kan goed zingen, maar door alles geloven mensen niet meer dat ook een asielzoeker een goed leven kan leiden. Ze lachen en zeggen: “Hoe stel je het je voor dat een asielzoeker een beroemd zangeres kan worden of een goede kunstenaar?”

Ik hoop dat mensen zich niet mee laten slepen door angst en wanhoop. Ik hoop dat mensen op zullen staan en hun rechten gaan beschermen. Dat ze niet gaan wachten op de vreemdelingenpolitie. Daarom wil ik ook jullie vragen om actie te ondernemen. Dat jullie demonstraties organiseren, niet alleen maar om te zeggen wat jullie vinden, maar samen met de vluchtelingen, zodat ook onze stem naar boven komt. Zodat ook wij de kans hebben om ons verhaal te vertellen.

Teken de handtekeningenactie tegen kamp Zeist. Want kinderen horen niet in een gevangenis. Zet je handtekening voor een eerlijk kinderpardon. Organisaties als Defence for Children kunnen die handtekeningen gebruiken om meer druk te zetten op de regering.

Want er is geen verschil tussen kinderen met en zonder papieren!

Deze toespraak werd eerder gepubliceerd op de website van AAGU. Daar vind je ook een Engelse vertaling. Een korte indruk van de speech kun je zien op Facebook