Assertieve baanloze zet gemeente Leiden in haar hemd
Veel mensen in de bijstand willen graag een betaalde baan, en gemeenten pretenderen daar bij te helpen. Maar wanneer bijstandsgerechtigden op hun strepen gaan staan en concrete hulp eisen bij het vinden van een baan, blijkt pijnlijk snel hoe hol de praatjes van reïntegratieconsulenten zijn. Dat ondervond ook bijstandsgerechtigde Pieter: “Ik ga komende week de gemeente weer bellen: waar is jullie plan van aanpak om mij aan een baan te helpen? Zes weken geleden heb ik de gemeente daar om gevraagd, dus nu is de termijn wel over. Ik wil gewoon graag aan het werk.”
Pieter zit sinds twee jaar in Leiden in de bijstand, na twintig jaar in de bankwereld gewerkt te hebben. Hij heeft het hele reïntegratiecircus ondertussen wel doorlopen. Een aantal maanden geleden was hij de huichelarij van de gemeente zat, en schreef hij een brief met daarin dertien klachten. Hij begint zijn brief met een constatering over het beruchte Participatiecentrum bij de DZB, waar bijstandsgerechtigden dwangarbeid moeten doen: “Vorig jaar januari werd ik ’te werk gesteld’ in het werkkamp gevestigd aan de Le Pooleweg 11 te Leiden. Die taakstraf was al zwaar genoeg, en bovendien werd mij het leven tijdens de ‘sollicitatietraining’ (waar ik, in tegenstelling tot wat de gemeente Leiden en de bewakers op het werkkamp beweren, niks geleerd heb) door mijn coach behoorlijk moeilijk gemaakt.”
Bemoeizucht
Zijn eerste klacht gaat over de beruchte reïntegratieconsulent Angelique van Delft. Bij het intakegesprek in het DZB-gebouw kreeg Pieter van haar te horen: “Het is je eigen keuze om bijstand aan te vragen”. Van de bewakers van het dwangarbeidcentrum, zoals Emiel Gommans, kreeg hij soortgelijke dingen te horen. Met hun leuke baantje over de rug van mensen met een uitkering denken ze blijkbaar dat je voor je lol bijstand aanvraagt. De DZB stuurde een antwoord op de klachtenbrief van Pieter, en de gortdroge reactie op de eerste klacht was: “Aangezien er niemand is die u verplicht om een uitkering aan te vragen, is de opmerking van de consulent niet vreemd. Betreffende consulent heeft gehandeld naar de zin van de wet.” Het werd zo weer eens glashelder dat er een kilometers diepe kloof gaapt tussen de bureaucratische fabeltjeswereld van de consulenten en de keiharde werkelijkheid van mensen in de bijstand.
Met Van Delft had hij nog een aanvaring. Terwijl hij bij de DZB dwangarbeid deed, kwam ze een keer naar hem toe en vroeg ze hem waarom hij die week nog geen van zijn drie verplichte sollicitaties had gedaan. Ze beschuldigde hem ervan niet te willen werken. Pieter werd boos over haar bemoeizucht en hij stelde er later een aantal vragen over in de klachtenbrief: “1. Kunt u bevestigen dat een week uit zeven dagen bestaat? 2. Bent u het met mij eens dat donderdag de vierde dag is? 3. Heb ik het mis dat ik na donderdag nog drie dagen de tijd heb om te solliciteren? 4. Waarom was mijn coach zo voorbarig door te zeggen dat ik nog niet gesolliciteerd heb?”. De DZB moest schoorvoetend toegeven: “De opmerking van uw coach dat u nog niet had gesolliciteerd, was wellicht wat voorbarig”.
Gebakken lucht
Pieter houdt zich aardig staande, ondanks de aanvallen van consulenten als Van Delft en de manier waarop hij wordt behandeld. Af en toe doet hij een tegenaanval. De adviezen van de diverse consulenten en trainers van sollicitatiecursussen zijn namelijk onderling tegenstrijdig. Hij vertelde daarom aan zijn latere consulent, Johan Teske, dat hij twee cv’s heeft. Eentje om de consulent tevreden te stellen, en eentje om daadwerkelijk naar werkgevers en uitzendbureaus te sturen. De ruzie in het dwangarbeidcentrum had ook een positief gevolg. Blijkbaar had men genoeg van Pieters kritische houding. Hij werd weggestuurd en hoefde dus geen dwangarbeid meer te doen. De smoes: men denkt dat hij Asperger heeft. Daarom moest hij zich laten testen bij de GGD.
Hij is blij dat hij geen dwangarbeid meer hoeft te doen, maar hij wil wel graag hulp bij het vinden van een baan. Hij wachtte dan ook met smart op actie van de kant van de gemeente of de DZB. Omdat die actie uitbleef, “ben ik maar aan de bel gaan trekken”, schrijft hij in zijn brief. “Hier kwam uit dat mijn coach mijn dossier drie maanden heeft laten liggen (de gemeente Leiden vervolgens ook drie maanden). Dit terwijl er in de brief van de gemeente Leiden staat dat het Participatiecentrum er op gericht is om kandidaten zo snel mogelijk weer aan het werk te helpen. Persoonlijk vind ik drie maanden erg lang.” Uit de test bij de GGD bleek dat hij geen Asperger heeft. Vervolgens hoorde hij weer een tijd niets van de gemeente. Uiteindelijk werd hij opnieuw opgeroepen bij de DZB: “Begin dit jaar had ik weer een intakegesprek (ik blijf intaken)”. Zijn nieuwe consulent Teske deed een mooie belofte: “Ik krijg je wel voor het eind van het jaar aan het werk”.
Maar Teske blijkt gebakken lucht te verkopen. Tijdens afspraken ging “regelmatig zijn telefoon, terwijl ik hem altijd netjes uitzet”, aldus Pieter. “Tijdens ons laatste gesprek wel drie, vier keer. Bovendien kwam hij te laat op zijn afspraak, terwijl een kandidaat altijd geacht wordt om op tijd te komen.” Pieter praatte en praatte en praatte met Teske. Maar praatjes vullen geen gaatjes. Een baan voor Pieter blijkt nog even ver weg te zijn als altijd. Dat deelde hij ook mee aan zijn consulent: “Ik geloof niet dat ik ooit nog aan het werk ga komen”. Je zou zeggen dat dat voor de gemiddelde consulent een stimulans zou moeten zijn om eens wat moois te gaan zoeken voor de beste man. Maar niet voor Teske, die blijkbaar inzag dat hij ook niets voor Pieter kon betekenen. De ambtenaar sloot het “traject” af en Pieter mocht het zelf gaan uitzoeken.
Assertiviteit
Als conclusie meldt Pieter in zijn klachtenbrief: “De werkwijze van de coaches is dus blijkbaar dat ze óf een kutopmerking maken (‘volgens mij wil je niet werken’), of ze spelden zichzelf een brevet van onvermogen op door totaal tegenstrijdige dingen te vertellen dan in een ‘sollicitatietraining’ wordt verteld, waar ik dan blijkbaar niks van mag zeggen.” Sinds die tijd heeft hij bijna niets meer gehoord van de gemeente. Regelmatig belt hij naar de gemeente om te vragen hoe het staat met het plan om hem naar betaald werk te begeleiden, wat toch de centrale taak van het gemeentelijke reïntegratiebeleid is, zou je zeggen. Vooralsnog levert dat geen resultaat op. Hij is daarover erg teleurgesteld. Hij wil erg graag werken, want hij voelt zich minder goed, nu hij geen betaalde baan meer heeft. En doordat hij weinig geld heeft, is het moeilijk voor hem om zijn hobby’s, zoals hardlopen en aan wedstrijden meedoen, nog uit te oefenen.
Het verhaal van Pieter laat zien dat een kritische houding richting de gemeente en de DZB helpt. In zijn brief geeft hij aan dat hij “door de medewerkers van Re-integratie Leiden niet gehoord, niet geholpen wordt”. Als reactie daarop maakt de DZB duidelijk dat men bepaald niet zit te wachten op kritiek en assertiviteit van de kant van baanlozen. Men schrijft namelijk dat “uit dossieronderzoek en gesprekken” zou zijn gebleken “dat iedereen alle moeite heeft gedaan om u te ondersteunen, maar alle adviezen die u krijgt, leiden in de regel tot discussie. Dat staat het succesvol afronden van een traject in de weg.” Oftewel: het is allemaal je eigen schuld. Bijstandsgerechtigden met een kritische houding, zoals Pieter, prikken pijlsnel door de loze praatjes en zoethoudertjes van de reïntegratieconsulenten heen. Ze leggen daarmee de onmacht van de reïntegratie-industrie pijnlijk bloot en laten zien dat die industrie niet kan waarmaken waarvoor die in het leven zou zijn geroepen: mensen aan een betaalde baan helpen, in plaats van aan de dwangarbeid. Zulke assertieve baanlozen kan de gemeente missen als kiespijn!
Pieter laat de gemeente niet met rust. Hij wijst er zelfs op dat de gemeente nalatig is in het controleren van zijn sollicitaties. In zijn klachtenbrief meldt hij dat hij een tijd lang geen sollicitaties aan de gemeente heeft doorgegeven, “en daarover heb ik ook niemand vanuit uw organisatie gehoord, dit omdat ik om een andere coach gevraagd had en dus niet wist aan wie ik dit door moest geven.” De controle van sollicitatie-activiteiten ligt in handen van gemeente-ambtenaren, legt hij uit. “Deelt u mijn mening dat deze controle tekort schiet? Zo nee, hoe verklaart u het dat ik niks gehoord heb, zo ja, bent u bereid om hierover verbeterpunten binnen uw organisatie in te voeren? Indien u dit met nee beantwoordt, zou ik graag willen weten waarom niet.” Binnenkort gaat hij de telefoon weer oppakken om de gemeente en Teske nog eens achter de broek te zitten en hen te houden aan hun belofte: hem te helpen om betaald werk te vinden.
Pieter is een schuilnaam.
Joris Hanse
Had best een redelijke reintegratieplaats, totdat bleek dat vriendjes van de baas mij slecht mochten behandelen en kleineren (ik ben bijna 50, met een grote dosis werkervaring). Toen ik dat bespreekbaar wilde maken gingen ze aan mijn psychische gesteldheid twijfelen. Tot slot heeft de baas mij op een grove wijze toegesproken. Ik heb mij ziekgemeld en wil er niet terug meer naar toe.
UWV Rotterdam. Ik web designer, ik zoek baan. Kreeg ik een pakket kopietjes mee over hoe ik moest internetten (!) en een lijst links naar vacaturesites, en hoe ik daarin moest zoeken.
Aan loze beloftes hebben wij helemaal niets aan. Goed dat hij de gehele re-integratieindustrie in Leiden in zijn hemd heeft gezet!
Tja, maar een baan heb ik nog steeds niet DRM. Denk dat Johan Teske en Angelique van Delft het ook een kansloze exercitie begon te vinden, en daarom maar mij terug gekoppeld heeft. Die consulenten worden erop afgerekend of ze mensen aan het werk helpen, ze moeten bepaalde percentages halen. Het is dus makkelijker om een kandidaat terug te koppelen, en zeggen dat hij niet wil luisteren.
In mijn CV en brieven leg ik uit wat ik gedaan heb, en waarom dat op een bepaalde vacature aansluit. Dan krijg je het advies “Leg maar uit wat je gedaan hebt”, en “vooral bij banken solliciteren”. Ze vergeten even dat er o.a. 9000 extra bij de Rabobank eruit vliegen.
Yep! De paradoxale ‘aanpak’.
Het is natuurlijk makkelijk om de schuld in de schoenen van de ander te schuiven. Uiteindelijk blijft het je eigen verantwoordelijkheid om werk te vinden. Reïntegratie zou je hooguit kunnen ondersteunen in het vinden hiervan, hoewel als ik dit verhaal lees lijken ze niet gebruikt te hebben gemaakt van een gericht traject. Maar modderen ze maar wat aan. Wat ik wel kwalijk vind is dat de de consulenten bij volle naam noemt, terwijl jij zelf wel van een schuilnaam gebruik maakt. Er zitten natuurlijk een hoop zoutzakken bij, maar om ze zo publiekelijk bekend te maken vind ik persoonlijk te ver gaan. Desalniettemin heeft een reïntegratie traject mij wel aan het werk geholpen, per gemeente verschilt de aanpak. Er is dus nog wel hoop voor sommigen haha.
Goeie actie van Pieter. Ja ze zetten natuurlijk liever de mensen weg als niet-willers. Dat is gemakkelijker voor de gemeente.
Goed bezig Pieter! Ik heb dezelfde onzin van die consulenten en van directeur Bas (“u voelt zich slachtoffer”) gehad als reactie. Hopelijk vallen ze gauw door de mand en raken zelf in de bijstand. En de veronderstelde aspeger door ambtenaren is zooooo dictatoriaal.
Succes!
Oja, mijn baas van mijn re-integratiebedrijf is een vriend van mijn contactpersoon van de gemeente…
Het gaat natuurlijk niet om het schuld in de schoenen schuiven, maar om te laten zien dat de gemeente met twee maten meet. Keihard eist men van alles van baanlozen, maar zelf de afspraken nakomen, ho maar. Sommige consulenten komen met grote verhalen, maar kunnen dat niet waar maken, daar gaat het om.
Het publiek maken van namen van de mensen die je slecht behandelen, is een van de weinige beetjes macht die je nog hebt als uitkeringsgerechtigde. Je bent anders helemaal machteloos overgeleverd aan de grillen van de consulenten, en daar zijn voldoende voorbeelden van, ook in dit artikel. Het feit dat consulenten weten dat hen mogelijk naming and shaming wacht wanneer ze zich misdragen, maakt misschien dat ze zich wat beter gaan gedragen. Wanneer wij ons in hún ogen niet braaf genoeg gedragen, delen ze net zo makkelijk een korting uit op je uitkering, en die macht hebben wij nu eenmaal niet. Het zou mooi zijn als wij net zo makkelijk 10, 20, 50 of 100 procent van het inkomen van een consulent konden afpakken bij geconstateerd wangedrag. Wat jij doet is kritiek leveren op het laatste beetje macht dat we nog hebben….
Ik ben trouwens blij dat jij wel geholpen bent met een reïntegratietraject. De wonderen zijn de wereld kennelijk nog niet uit. 😉
De ene CV is de andere niet Hans, ik kom uit een bedrijfstak waar er in de nabije toekomst alleen nog maar banen zullen verdwijnen . Het trieste van mijn verhaal is dat er door één van mijn coaches wordt gezegd dat ik niet wil werken, terwijl ik tot op het bod gemotiveerd ben om zo snel mogelijk uit de bijstand te komen.
Voor mij zou een proefplaatsing prima werken. Reintegratie Leiden loopt altijd te pochen dat ze contacten met het bedrijfsleven hebben. Dus maak het maar een keer waar zou ik zeggen. Het tegendeel gebeurd echter. IK prik wel door die leugens van die mensen heen.
Reintegratie Leiden kan alleen maar naar de letter van de wet handelen, terwijl IK gewend ben om ook naar de geest van de wet te handelen.
“Het is natuurlijk makkelijk om de schuld in de schoenen van de ander te schuiven. Uiteindelijk blijft het je eigen verantwoordelijkheid om werk te vinden”
Hans, jij begrijpt er blijkbaar helemaal niets van. Pieter wil wel een baan, maar moet ook tegelijkertijd verplicht een re-integratietraject volgen en waar het hier overgaat is dat dat traject gewoon niet deugt.
Er staat nergens dat Pieter van de gemeente eist dat ZIJ al het werk voor hem doen en dat ZIJ een baan voor hem moeten vinden zodat hij lekker thuis op de bank kan zitten. Beter lezen volgende keer.
Oja, mijn reintegrate bedrijf maakt mooie sier met hun ‘gehandicapten’. Maar de leiding denkt er neerbuigend over en ze hebben er geen verstand van…
@Eric Het is heel riskant om uit de school te klappen. Ik heb een aantal jaren van zelfmoordneigingen moeten herstellen nadat alle instanties zich tegen mij keerden.
Het ene CV is het andere niet Hans, aan mijn inspanning om aan het werk te komen heeft het zeker niet gelegen, daar kon zelfs Johan Teske niet onderuit.
Ik kom uit een bedrijfstak waar er de komende tijd alleen maar nog meer mensen uitvliegen, dus daar hoef ik mijn geluk niet te beproeven, en zal dus wat anders moeten zoeken. Dan krijg ik echter de reden dat ik niet in het gevraagde profiel pas. Dat kunnen we pas doorbreken als ik een proefplaatsing op een administratieve functie zou krijgen. Daar wil de DZB niet aan mee werken, ondanks dat ze zeggen contacten met het bedrijfsleven hebben. Dat kunnen ze dus ook niet waarmaken.
Beste Hans. In het verleden heeft een reïntegratiebedrijf mij ook aan het werk geholpen. Was ik ook blij mee, totdat ik erachter kwam dat het een dode mus bleek te zijn. Na een jaar kon ik namelijk weer vertrekken om plaats te maken voor een nieuwe werkloze waaraan alle partijen d.w.z gemeente, het bedrijf dat jou inhuurt, alsook het reïntegratiebedrijf, grof geld verdienen middels het leegtrekken van de landelijke subsidiepot. En vervolgens kon ik zelf bijna 4 maanden op mijn ww uitkering gaan zitten wachten, die overigens nog 10 euro lager bleek te zijn dan de bijstand. Tijdens dat jaar werk had ik geen cent meer verdiend dan het minimumloon en mijn vakantiegeld was niet hoger dan wanneer ik in de bijstand had gezeten (namelijk maar 500 euro). Met andere woorden, die baan bleek te mooi om waar te zijn. En was het dan ook niet achteraf gezien! En voor de rest moet ik Eric gelijk geven. Normaal gesproken zou ik ook zeggen dat het niet zo netjes is om mensen met naam en toenaam te noemen. Maar dit is wel de enige macht die wij hebben. Want voor de rest staan wij machteloos in het hele gebeuren. En dat is iets dat je niet moet vergeten Hans.
ik zit zelf ook in een reintegratietraject. Dan wel via de Arbo dienst metaal elektro. ben op dit op dit moment nog wel, voor 80% actief. En wat ik constateer is dat je gekleineerd wordt. En ook hebben diverse mensen ook tegen mij gezegd. Van ach je hebt toch een koophuis. Nou gelukkig heb ik die niet! En ze zo ook niets vertellen hoe de zaken gaan lopen. Nee dat moet je zelf maar uitzoeken. En dat je maar op elk baantje ja moet zeggen. Ze verwachten zelfs dat je, een auto voor je werk gaat kopen. En nog eens 60 kilometer per dag naar je locatie gaat rijden. En dat je nog gaat onderhandelen over reiskosten vergoeding. En dan nog eens voor 10,50 euro bruto per uur. Als taxichauffeur. Dan zou ik via mijn huidige werkgever, tot mijn ontslag in augustus. Honderd procent salaris krijgen. Wat daarna gebeurd moet ik nog afwachten. Ik weet dat ik nog een wia keuring krijg. En dan misschien nog via een aparte verzekering daar op nog een aanvulling. Maar wat als ik dat niet nog een aantal jaren weet vol te houden. Pensioen opbouw komende jaren naar de klote. Kost mij bruto twee ton. O ja netjes gekleed er bij lopen. En natuurlijk een eigen tomtom! Nee veel hoef je niet te verwachten, na 39 jaar zwaar en hard werken.
Hier is de eerste leugen. Men zegt dat de bijstand aanvragen vrijwillig is, maar dat is het niet. Het is een noodzaak. Zonder geld kun je in dit land niet leven en je word door de overheid ook nog een verplicht tot het betalen van A de zorg verzekering en B de belastingen. Het staat duidelijk beschreven in diverse wetten. Zonder een inkomen kun je dit niet en ben je strafbaar. Conclusie: het aanvragen van de bijstand is geen vrijwillige keuze als jij je netjes aan de wet wilt houden.
2 maanden geleden werd ondergetekende samen met wat andere bijstandsgerechtigden uitgenodigd voor een re-integratiegesprek. Dit gebeurde onder de voorwendselen dat men ons aan een betaalde baan ging helpen en dat dit een vrijwillig was. 5 minuten na aanvang van deze bijeenkomst werd al snel duidelijk dat het hier wel om een betaalde baan handelde, maar dat het A niet vrijwillig was en B, dat het bemiddelingsbedrijf de lonen in de zak stak en wij het werk, full time bij gewone commerciële bedrijven, met behoud van een uitkering moesten gaan doen.
Het eerste wat ze van mij hoorde was: salaris en contract eis. Men keek mij eens vreemd aan maar ik bleef er bij, voor arbeid moet je betalen en dat betekend ook dat er een salaris en contract eis word neergelegd. Behalve de meneer van het bemiddelingsbedrijf en de ambtenaren, ging hier iedereen in mee in mijn stelling en de sfeer sloeg al snel om in een, laat ik het een gezonde spanning noemen. Je kunt wel raden dat deze bijeenkomst snel afgelopen was. Ik en 3 andere deelnemers werden voor vervolg gesprekken uitgenodigd en dit was opeens een verplichting. Om het verhaal kort te houden, wij zijn een maand lang op diverse gesprekken moeten komen draven waar men ons onderdruk zette met dreiging van maatregelen (straffen) om van onze salaris en contract eis af te stappen en toch hun slechte voorwaardes te accepteren. En dat is niet gelukt. Wij bleven vasthouden aan onze salaris en contract eis en ik liet het zelfs zover komen dat ik zelfs vroeg om die maatregelen op te leggen zo dat we hier voor eens en altijd een eind aan kunnen maken door dit bij een rechter voor te leggen.
Het gevolg was: ga maar naar huis, we kunnen niks met jullie doen. Assertiviteit van de bijstandsgerechtigden en het opkomen en eisen van je rechten is dus iets wat zeker niet gewenst is.
Johan Teske zei dat die mij wel voor het einde van het jaar aan het werk zou brengen. Deze belofte kon die niet nakomen, en dat zag die na een x-aantal solliciaties (ik stuurde hem gewoon de afwijzingen door). Daar werd hij zelf dus ook moedeloos van. Ik ken mijn verantwoordelijkheid van het solliciteren, maar als je maanden erbij hebt zitten van 100 sollicitaties, en nul keer wordt uitgenodigd voor een gesprek, weet je dat het weinig zin heeft…..
Om een negatieve beoordeling niet in gevaar te brengen heeft die mij uiteindelijk teruggekoppeld (en dan natuurlijk niet naar zichzelf te wijzen, maar naar mij).
Kortom: Men zit daar niet om óns aan het werk te helpen, maar alleen maar voor hun eigen vaste lasten.
@ Raven: Jouw punt ga ik ook aankaarten als ik een gesprek heb bij de gemeente, heb dit al vaker gehoord, en ik kan als reïntegratiebedrijf dan ook fantastische performance cijfers laten zien!
En dit alles met de “Socialistische” Partij in het college van B en W!
Nu moet ik wel toegeven dat ik mijn conflict met mijn re-integratiebedrijf op een rustige en professionele wijze bespreekbaar heb gemaakt bij de gemeente. De hoop op een goede oplossing heb ik nog niet opgegeven.
Beste Pieter,
Bij deze een reactie vanuit een ander (extern) perspectief.
Sociale werkvoorziening met een persoonsnaam
Mijn eerst ingeving was dat het merkwaardig is dat een sociale werkvoorziening als onderdeel van een gemeente een naam draagt, De Zijl Bedrijven (DZB). Dat suggereert dat het en commercieel bedrijf is, wat het niet is. Het is wel erg narcistisch een sociale werkvoorziening naar een persoon te vernoemen.
DZB en Kamer van Koophandel
Verder valt me op dat op één locatie meerdere bedrijven staan geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Dat is meestal een boekhoudkundig trucje dan een overheidsinstantie onwaardig is.
• DZB Leiden , Re-integratie Leiden (KVK 27364192)
• Dzb Partycatering B.V. (Hoofdvestiging, KVK 28081269)
• Stichting DZB Participatiewerk (KVK 64671763)
• Personeelsvereniging De Zijl Bedrijven (KVK 40447049)
Leidse Kracht
Leidse Kracht is het malafide uitzendbureau van het DZB die op oneerlijke wijze concurreert met andere uitzendbureaus. Het gaat de concurrentie aan op prijs en risicominimalisatie. De mens komt dus niet voorop. Leidse kracht vindt zelf dat ze consequent denkt vanuit werk en vanuit eigen talent (met andere woorden: werk zijn euro’s, dus ongeschoold werk is makkelijker te verkrijgen en eigen talent is wat zij vinden wat jouw talent is, dit kan een volledige natte droom zijn van hen); geeft werkzoekenden zelf de regie over hun loopbaan (nou blijkbaar niet anders had je deze klachten niet); biedt werkzoekenden professionele hulp aan (nou als ik jouw ervaring lees is het verre van dat; blijkt een ijzersterke formule te zijn (natuurlijk is de formule ijzersterk, als je vanuit de gemeente volledig gekort wordt en geen bestaansrecht krijgt van hen bij tegenwerking).
Commerciële insteek met een belangenverstrengeling
“Leidse Kracht powered by Randstad is een samenwerking tussen de DZB Leiden en Randstad Nederland met als doel is gemotiveerde werkzoekenden met een bijstandsuitkering duurzaam uit te laten stromen naar regulier werk.” (bron: http://www.dzb.nl/participatiecentrum/)
Dit is een wel zeer commerciële insteek met een belangenverstrengeling tussen sociale werkvoorziening en het grootste uitzendbureau van Nederland. Randstad kan hieraan geld verdienen. En de gemeente (met haar sociale werkvoorziening) kan zijn onkundigheid verbloemen door zich achter Randstad te verschuilen. DZB legitimeert hier Randstad om mensen tegen hun wil verplicht in te zetten. Iets wat uitzendbureaus als Randstad officieel nog niet mogen, maar hier dus wel een mandaat krijgen. Gemotiveerd betekent hier “je uitkering niet willen verliezen”. En duurzaam laten instromen naar regulier werk is ook een utopie. Duurzaam wilt zeggen meer dan 3 tijdelijke werkcontracten, welk bij onderzoek nooit blijkt te worden gerealiseerd naar een vast contract. En regulier werk: als het ongeschoold werk betreft wel ja, maar bij de arbeidsre-integratie beloven ze je naar werk te helpen dat bij je opleidingen en je eerder banen past.
Onkunde verbloemt
“uit dossieronderzoek en gesprekken” zou zijn gebleken “dat iedereen alle moeite heeft gedaan om u te ondersteunen, maar alle adviezen die u krijgt, leiden in de regel tot discussie.”
Ik moest meteen denken aan een veer in eigen reet bij de DZB, namelijk “geeft werkzoekenden zelf de regie over hun loopbaan”. Uit dossieronderzoek en gesprekken is wel erg vaag. Ten eerste zij (van DZB) schrijven het op, ten tweede is dat zeer subjectief en ten derde maken ze het vaag zodat het moeilijk verdedigen is ertegen. Ze geven het dossier aan verschillende collega’s door, dus als die ook niets kunnen doen, dan herhalen ze het dossier. Een mooi woord daarvoor: selffulfilling prophecy.
“De ambtenaar sloot het “traject” af en Pieter mocht het zelf gaan uitzoeken.”
“biedt werkzoekenden professionele hulp aan” (DZB)
Dit is wel een zeer professionele benaderingswijze! Sorry voor mijn sarcasme hier. Kritische geluiden zijn dus niet aan hen besteed. Jammer, dan leren ze er ook niks bij. Als dit de insteek is, dan zal het altijd bij en verplichting (via afpakken uitkering) blijven. Van professionele hulp is hier geen sprake, hooguit een professionele dwangmatigheid.
Directeur van DZB
Wat heeft de directeur nou van doen met het functioneren en handelen binnen een sociale werkvoorziening kunt u zich afvragen. Nou, het geeft een aardige indicatie van de mindsetting binnen DZB. Zijn de mensen (de hulpverleners) nou daadwerkelijk kundig genoeg om u aan werk te helpen? Of misbruiken ze hun macht om jou te verplichten om ongeschoold werk (tegen behoud uitkering) aan te nemen? Dit laatste gebeurt namelijk als ze zelf niets kunnen toevoegen in jouw zoektocht naar een baan. Doe een achtergrondcheck en je weet veel meer over je toekomstmogelijkheden via hen.
Bijvoorbeeld Bas van Drooge heeft maar liefst 9 jaar over zijn universiteit gedaan (hier staat maar 4 jaar voor, of hij is niet slim of hij weet niet van aanpakken). In 1987 zou hij drs politicologie aan de Universiteit van Amsterdam zijn geworden. Hij geeft hier 1 jaartal aan, dus zal hij wel een drop-out zijn. Toch vermeld hij drs en daarmee geeft hij aan dat dit toch wel belangrijk voor hem is. Van 1979 t/m 1987 heeft hij Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek aan de TU Delft gestudeerd. 9 jaar voor studie van 4 jaar dus. Hij is sinds juni 2009 voorzitter PvdA afdeling Amsterdam Centrum. Waarschijnlijk is zijn benoeming als directeur van de DZB louter een politieke aangelegenheid geweest. Momenteel is hij ook nog voorzitter bestuur van zowel Pro Juventute als Think2link. Dit houdt in dat hij zich niet volledig op zijn directeurschap van de DZB kan storten een er kunnen belangenverstengelingen optreden. Deze meneer heeft dus 3 nevenfuncties (met een daaraan gerelateerd inkomen) naast zijn directeurschap DZB. Is dit integriteit of pure hebzucht? Het staat wel mooi op zijn CV.
IK zou zeggen: check wie jou beweert te gaan helpen (achtergrondcheck via internet), het voorkomt een enorme deceptie (en het bespaart je een hoop verloren tijd).
Met vriendelijke groet,
Dennis
Tja, uit mijn dossier onderzoek is ook gebleken dat ze mij stelselmatig in de maling nemen, dat vermelden ze alleen niet erbij.
En wat ik ook moet toegeven is dat mijn contactpersoon, volgens mij, geen slecht mens is. Ik heb mij vanaf het begin positief opgesteld en het contact is prettig. Hopelijk neemt hij mij serieus in mijn conflict met mijn re-integratiebedrijf.
Anoniem: Dat ik niet positief ben over mijn eigen toekomt, zouden ze nooit mee mogen laten wegen in hun terugkoppeling, zeker niet als ze zelf zeggen dat ze mij wel in dat jaar aan het werk konden helpen.