Column: Koloniale witte tengels

Okee dan. In mijn wisselende hoedanigheid als amateurmuzikant, student, kraker, doe-het-zelver en carnavalsvierder (vooral die laatste) heb ik in mijn leven al voor de nodige geluidsoverlast gezorgd. Dat werd niet altijd door iedereen op prijs gesteld, inderdaad. Maar ik kan me niet herinneren dat er ooit iemand bij mij naar binnen is gestampt om eigenhandig de stekker uit het stopcontact te trekken. Vooruit: één keer is de politie dat komen doen. Maar dat telt niet, want die lui hebben sowieso geen manieren. Afgezien daarvan heb ik zoiets dus nog nooit meegemaakt.

In Myanmar, echter, is de een of andere lompe Hollander opgesloten, omdat hij vond dat hij daar wél even de stekker uit een geluidsinstallatie kon gaan trekken. Alleen het feestje dat hij op die manier meende te kunnen beëindigen, bleek geen feestje te zijn maar een boeddhistische gebedsdienst. En het gebouw waar deze wereldreiziger ongevraagd aan de knoppen kwam draaien, was niet een of ander “kraakpand”, zoals hij naar eigen zeggen vooronderstelde, maar een tempel. Dat had onze grensverleggende cultuursnuffelaar dus even over het hoofd gezien. Eigenlijk gewoon de schuld van die boeddhisten zelf, natuurlijk, want dan had hun tempel er maar gewoon uit moeten zien zoals mijnheer Haijtema denkt dat een tempel eruit hoort te zien. Quod non.

Om een lang verhaal kort te maken: het probleem is natuurlijk niet zozeer dat mijnheer Haijtema per ongeluk een boeddhistische gebedsdienst aanzag voor een “kinderfeestje in een kraakpand”, maar dat hij met zijn witte tengels wel even zélf het “probleem” kwam oplossen. Want mijnheer Haijtema, die weet wel hoe je die dingen aanpakt. Had mijnheer Haijtema dat thuis ook gedaan, als het kinderfeestje bij de buren iedere geluidsnorm zwaar zou overschrijden? Zou hij hier dan ook eigenhandig André Hazes uit de cd-speler komen vissen? Ik durf het te betwijfelen.

En dát, beste wereldreiziger, is dus precies het probleem. Dat je helemaal naar Myanmar komt om daar met je Europese kolonistenmentaliteit te doen zoals het jou goeddunkt. Want het exotische Myanmar is er om jou – als grensverleggende cultuursnuffelaar – te behagen (wanneer jij daar behoefte aan hebt, welteverstaan), en niet andersom.

Lullig voor Klaas dat hij nu drie maanden in de bak zit. Maar ik had ‘m toch ook op z’n minst meteen het land uitgedonderd.

Mathijs van de Sande