Staatsgeweld is een blinde vlek bij middenklassers

Er zijn minstens vijf afweermechanismen waarmee we vol kunnen houden dat de staat vredelievend is en dat niet politiek verzet nooit uit elkaar geslagen wordt. Ten eerste leidt politiegeweld tegen burgers alleen tot verontwaardiging als het in het buitenland plaats vindt. In Nederland overlijden met enige regelmaat arrestanten, al dan niet na in een nekklem te zijn genomen. Onze verontwaardiging evenwel reserveren wij exclusief voor Amerikaanse politiemoorden. De Nederlandse politie – onze politie – kan niet werkelijk gewelddadig zijn en evenmin werkelijk racistisch. Ten tweede reageren wij slechts dan op geweldmeldingen als het op camera staat. Door de Amsterdamse politie opgepakte studenten stelden geslagen te zijn. Dat staat evenwel niet op camera en dus is het inderdaad het woord van de staat tegen dat van studenten. Wie geloven wij dan? Wie willen wij dan geloven? En wie kunnen wij dan geloven? Dan geloven wij de staat, althans kranten nemen de versie van de politie over en politici doen er het zwijgen toe. De door de Rotterdamse politie uitgedeelde kaakslagen tegen zwarte demonstranten vielen echter niet te ontkennen. Zij staan op internet. Er is een filmpje met daarop een vanwege de staat neerdalende regen van kaakslagen op het weerloze gezicht van een door witte agenten vastgehouden zwart lichaam. De slavernij is voorbij, maar de staat leeft en het geweldsmonopolie met haar. En dus volgden er Kamervragen die iedereen inmiddels alweer vergeten is. Er waren wat artikelen waarin journalisten vragen opwierpen, ook dat. En daarmee wordt het derde afweermechanisme relevant.

David Hollanders in Staatsgeweld is een blinde vlek bij middenklassers (Socialevraagstukken.nl)