Belgische schrijfster Dalilla Hermans in actie tegen racistische “oerwoud”-mascotte van scouts
Schrijfster Dalilla Hermans trekt in een Facebookbericht van leer tegen reclame voor een fuif van Scouts en Gidsen Nieuwland in Nevele. Voor de “oerwoudfuif” wordt namelijk een karikaturale tekening van een zwarte jongen gebruikt. “Ik ging er niets van zeggen”, start ze haar betoog. “Ik ben al genoeg voor aansteller en aandachtshoer versleten als ik stereotyperende beeldspraak aanklaagde. Ik ging echt zelf niets zeggen.” Maar dat veranderde toen ze contact opnam met Scouts en Gidsen Vlaanderen en een kordate reactie uitbleef. “Een van de grootste (en dus meest gesubsidieerde) jeugdbewegingen van het land, met een diversiteitsmedewerker in dienst, vond dit niet problematisch genoeg om de groep in kwestie die de fuif organiseert terecht te wijzen”, schrijft Hermans. “Ze gingen dit intern bespreken. Want deze figuur is al jarenlang een mascotte. Dus ik wachtte en ik ging niets zeggen.” Tot nu, want de fuif vindt dit weekend plaats. Hermans noemt de mascotte “een schoolvoorbeeld is van hoe je zwarte kinderen en jongeren nogmaals in de hoek van ‘jolig n-woordje uit het oerwoud’ duwt”. In een van de reacties geeft ze meer uitleg. “Beeldtaal is een heel krachtig wapen. Door constant bepaalde beelden te zien van zwarte mensen en zelden een tegengeluid installeer je bepaalde visies in mensen. Je geeft de onderliggende boodschap dat zwarte mensen zoals die stereotiepen zijn (= grotesk uiterlijk, aapachtig, altijd vrolijk, dom, niet serieus etc.) en je praat historisch onrecht goed (=de koloniale periode, slavernij, institutioneel racisme). Daarom vecht ik tegen dat soort beeldtaal.” De schrijfster meldt dat zeker kinderen en jongeren bewust gemaakt moeten worden van deze kwestie, en dat jeugdbewegingen daarin een rol hebben te spelen. “Scouts en gidsen wil een inclusieve organisatie zijn waar iedereen welkom is. Zwarte ouders zullen hoegenaamd niet het gevoel krijgen welkom te zijn, of hun kind in veilige handen achter te laten, bij een groep die jaar na jaar dit beeld als mascotte in het straatbeeld zet. Daar zou de koepel dus iets aan moeten doen.” “Denk je dat ik als mama mijn zoontje naar zo’n groep kan of wil sturen?”, vraagt de jonge moeder nog. “Hoe kan je nu claimen voor diversiteit te staan als je dit als koepel in het jeugdwerk niet aanpakt? Ik ging niets zeggen, maar ik heb nu lang genoeg gezwegen. Dus ik ga het even roepen: NO MORE MONKEY BUSINESS.”