Verschil negeren creëert geen eenheid

Dit gaat totaal voorbij aan een geschiedenis van linkse bewegingen die, al dan niet bewust, en vaak met ‘strategie’ als reden, wel degelijk de strijd van hele bevolkingsgroepen negeerden – of daar zelfs negatief tegenover stonden. Als deel van hun bondgenootschap met de Amerikaanse president Roosevelt in de jaren dertig maakte de Communist Party of the USA allerlei concessies aan racistische zuidelijke Democraten. In Nederland maakte de PvdA de strategische keuze dat haar regeringsdeelname belangrijker was dan Indonesische onafhankelijkheid en voerde ze een bloedige koloniale oorlog. In de jaren zeventig wilden veel socialistische groepen zich aanvankelijk verre houden van homo-emancipatie, bang dat een dergelijk taboe-onderwerp maar verdeeldheid zou zaaien. Waar het artikel aan voorbij gaat, is dat “de grote meerderheid die belang heeft bij een fundamenteel andere verdeling van kennis, macht en inkomen” al verdeeld is, dat deze verdeeldheid geen van buiten ingevoerd element is. Een zwarte arbeidster die meermalen meegemaakt heeft dat haar naam een barrière is bij het vinden van een baan, heeft allicht een ander beeld dan de schrijver bij de “zoektocht naar een beter leven” die in dit artikel als verenigend perspectief wordt neergezet. Belangrijke emancipatiebewegingen, zoals feminisme, de zwarte burger-rechtenbeweging en de homobeweging, zijn begonnen door mensen die een bepaalde positie, een bepaalde identiteit, deelden. En vaak moesten deze mensen tegen gevestigde linkse groepen in gaan om hun eisen, hun “zoektocht naar een beter leven”, kracht bij te zetten.

Alex de Jong in Verschil negeren creëert geen eenheid (Links naar links)