Actie tegen wapenbedrijven mocht, maar alleen zo dat niemand het zag (beeldverslag)

Zo’n 25 tot 30 mensen hebben vandaag voor de aula van de Technische Universiteit Delft (TUD) geprotesteerd tegen de samenwerking tussen universiteiten en wapenbedrijven, zoals Airbus en Thales. In het kader van de Delftse Bedrijvendagen kwam Airbus vandaag een propagandapraatje houden om toekomstig personeel aan zich te binden. De actie was een redelijk succes, ondanks het optreden van de politie.

Airbus en Thales verdienen grof geld aan de politiek van migratiebeheersing. Eerst verkopen ze wapens waarmee vluchtoorzaken als oorlog en repressie worden gevoed. Daarna verdienen ze aan het tegenhouden van vluchtelingen door materieel voor grensbewaking te leveren. Ze presenteren zich op de Bedrijvendagen als aantrekkelijke toekomstige bazen voor de Delftse studenten, maar verzwijgen liever dat ze winst maken over de ruggen van vluchtelingen. Op de internationale grensbewakingsmarkt zijn helikopters en grensbewakingssystemen van Airbus en radar en elektronische id-managementtoepassingen van Thales vooraanstaande producten. De bedrijven verdienen niet alleen aan grensbewaking, maar weten ook door intensieve en succesvolle lobby grote invloed uit te oefenen op de ontwikkeling van het Europees grensbewakingsbeleid. Militarisering van de grenzen leidt tot meer slachtoffers, onder meer doordat vluchtelingen worden gedwongen om steeds gevaarlijkere routes te kiezen.

De aanwezigheid van Airbus en Thales op de TUD beperkt zich overigens niet tot de Bedrijvendagen. Thales heeft in Delft een Research en Development-afdeling voor radartechnologie en radarsystemen, die nauw samenwerkt met de universiteit. Airbus heeft een langlopende relatie met de universiteit, met onder meer samenwerking in de ontwikkeling van composieten voor militaire luchtvaartuigen. In 2016 organiseerde Airbus een “Airnovation Summer Academy” op de Delftse universiteit om zo de onderlinge banden te versterken.

Arrestatie

We waren met z’n drieën vanuit Doorbraak iets te vroeg aanwezig bij de ingang en wat meteen opviel was de overdosis aan politie-agenten. Die stapten op iedereen af die er ‘anders’ uitzag. Een van ons werd meteen met zijn achternaam aangesproken, een mislukte poging tot intimidatie. In de verte hingen rood-witte linten, waarvan we in eerste instantie aannamen dat ze er hingen om pas ingezaaid gras te beschermen. In de winter? Het bleek om een speciaal “vak” te gaan voor activisten, op zo’n zeventig, tachtig meter van de ingang. Zo ver weg dat de bezoekers van het evenement niets mee hoefden te krijgen van het protest. De burgemeester had verordend dat we in dat vak moesten gaan staan, drongen de agenten aan, meer dan eens. Wij voelden daar echter niets voor, en samen met de andere activisten die druppelsgewijs aankwamen, bleven we gewoon staan bij de ingang.

Een paar activisten waren vooraf binnen ‘incognito’ even een kijkje wezen nemen. In afwachting van de andere activisten waren ze daarna iets gaan drinken in een café in de buurt. Daar kwam de politie hen plots controleren op id-bewijzen. Een van hen weigerde mee te werken en werd prompt gearresteerd.

Gesprekken

Een groep activisten die met de bus kwam werd niet bij de aula afgezet, maar een stukje verderop. Voordat ze bij de ingang kwamen, werd hen de pas afgesneden en moesten ook zij zich identificeren. Toen iedereen eenmaal gearriveerd was, werden de spandoeken uitgerold en begon het flyeren. Er was best aardig wat pers aanwezig, lokaal en van de universiteit. Van de langslopende studenten kwam relatief veel belangstelling, en er werd veel met hen gesproken en gediscussieerd. Een flink aantal had tot op dat moment geen idee dat sommige van de aanwezige bedrijven deel uitmaken van het militair-industrieel complex dat ook wordt ingezet tegen vluchtelingen. Anderen wisten maar al te goed hoe het zat. Een paar onderzoekers hadden de laatste jaren steeds meer doorgekregen hoezeer de universiteit verweven is met de wapenindustrie, onder meer via allerlei grants (subsidies voor onderzoek). Een enkele student sloot zich zelfs bij de protestactie aan.

De activisten met de spandoeken stelden zich op zo’n dertig meter van de ingang op en riepen leuzen als “No borders, no nations, no social segregation! No Airbus, no Thales in our education!”, “Say it loud, say it clear, refugees are welcome here!” en “No borders, no nations, stop deportations!”. Helaas was er geen geluidsversterking en hielden de organisatoren geen praatje, wat best een gemiste kans was.

Vorderen

In het zicht bevonden zich maar liefst twee ME-bussen en twee reguliere politiebussen vol agenten, en daarnaast waren er ook nog fiets- en buurtagenten. Die begonnen zich steeds meer pal voor de ingang op te stellen. De politie maakte voortdurend van alle activisten foto’s en begon nadrukkelijker in te praten op de organisatoren dat we toch echt in het vak daar in de verte moesten gaan staan. De aanwezigheid van de politie deed de studenten opkijken en dat genereerde extra aandacht voor de actie. We gaven niet toe en bleven staan, ondanks een officiële “vordering”. Na iets meer dan een half uur begonnen de agenten zich in een linie op te stellen en werd gezegd dat ze voor een tweede en laatste keer gingen “vorderen”. Daarop zijn we, na onderling overleg, toch maar richting het “vak” gegaan. Meerdere van de actievoeders waren onvoldoende bekend met het Nederlandse rechtssysteem en konden niet inschatten wat de gevolgen voor hen zouden zijn van een eventuele confrontatie.

Die speciale “vakken” met linten zien er precies uit zoals een door de politie afgezette crime-scene, en dat creëert zeker een afstand tot eventuele geïnteresseerden. Het lijkt op het eerste gezicht toch een soort kooi waarin gevaarlijke mensen worden opgesloten. Hierdoor en door de afstand tot de ingang werd het moeilijker om nog contact te krijgen met bezoekers van de Bedrijvendag, precies de bedoeling van de autoriteiten natuurlijk. Vrijheid van demonstratie en meningsuiting zijn een groot goed, zoals de politie ons ook verzekerde (“goed dat dat allemaal kan hier’), maar niet op plekken waar het relevant is natuurlijk. Toch namen enkele studenten nog wel de moeite om aan ons te komen vragen waar we tegen protesteerden.

Straatlengte

Na in totaal ongeveer anderhalf uur braken we de actie op. Meteen kwam de politie ons vragen wat we verder gingen doen. Dat ging hen natuurlijk niets aan. Daarop vertelden ze ons dat we de actieborden niet zichtbaar mochten meedragen als we gezamenlijk zouden vertrekken, want dan zouden we een demonstratie vormen en dat was niet aangemeld (wettelijk gezien is dat geen reden om hem te verbieden, zolang er geen ongeregeldheden door veroorzaakt worden). Daarop ontspon zich een volkomen absurdistisch gesprek tussen onze politiewoordvoerster en een agent.

Zij: “Dus we mogen de actieborden wel meenemen, maar niet zichtbaar?” Hij: “Inderdaad, als jullie samen vertrekken. Want twee of meer is een demonstratie.” “Dus we kunnen ze omgekeerd tegen ons lichaam houden?” “Je kan er twee tegen elkaar houden, met de tekst naar binnen gekeerd.” “En als we allemaal alleen lopen mogen we ze wel tonen?” “Ja, maar dan moeten jullie wel afstand tot elkaar houden.” “Hoeveel afstand?” “Een behoorlijke afstand.” “Wat is behoorlijk?” “Minstens een straat, zodat het niet op een demonstratie lijkt.” “Bedoel je een straatbreedte of straatlengte?” “Je moet echt denken aan een straatlengte.” “Maar welke straat dan? De Laan van Meedervoort? Of is een klein buurtstraatje ook goed?” (De Laan van Meerdervoort is bijna zes kilometer lang). “Je mag elkaar nauwelijks kunnen zien.” Enzovoorts.

Daarop vertrokken we met zo’n vijftien mensen gezamenlijk richting het Delftse hoofdkantoor van politie voor een lawaaiprotest en om te eisen dat de opgepakte activist vrijgelaten zou worden. Natuurlijk meteen achtervolgd door de politie met een busje en op fietsen. Na een paar honderd meter werd een van ons die een beetje achteraan liep plots beetgepakt en apart gezet. Wij meteen allemaal terug, maar dat kwam ons op gesjor en getrek van een aantal behoorlijk opgefokte agenten te staan. “Doorlopen!” “Nee, niet zonder hem.” “Doorlopen.” “Nee, hij is met ons.” En zo ging dat nog even door. Daarop kwam er een hogere agent bij. “Je mag doorlopen”, zei die. “Nee, niet zonder hem.” “Hij komt er wel achteraan straks”, beloofde hij. Het bleek dat ze hem zo nodig een fikse boete moesten geven wegens het plakken van, jawel, een sticker. Pas toen die administratieve repressie was afgehandeld, liepen we gezamenlijk verder. Over fietspaden en door de Delftse binnenstad, met steeds een busje achter ons aan.

Lawaai

Eenmaal ter plekke zijn twee van ons naar binnen gegaan om verhaal (en gratis koffie) te halen. Buiten hebben we langdurig lawaai gemaakt. Om de gevangene een hart onder de riem te steken en natuurlijk ook om hinderlijk aanwezig te zijn voor de politie. Tot om ongeveer half zeven bekend werd dat de politie de arrestant minstens twaalf uur ging vasthouden, omdat die onvoldoende zou meewerken aan het vaststellen van de identiteit. Later hopelijk beter nieuws hierover.

Eric Krebbers

TU Delft works together with the arms industry and invites @thalesgroup, @Airbus to the #DelftseBedrijvendagen. Shame on you @tudelft! @tudelta @TUD_Feminists @daphartmann @Doorbraakeu https://t.co/qIFUOQPkJ3

— Karel de Kleijne (@KleijneKarel) February 20, 2018

Kranten van Nederland. TU Delft Protest tegen defensie samenwerkingen en olie winning lijdt tot arrestatie!! Waar ligt de grens van vrijheid van meningsuiting op een open campus die gedomineerd wordt door commerciële kolonialisme. @NUnl @parool @nrc @telegraaf @trouw @volkskrant https://t.co/3pz8Y2yYyW

— The Hammersmith (@hammersmith_the) February 20, 2018