15 maart, Utrecht: kampeerprotest voor goede en betaalbare woonruimte
Morgen organiseert de Utrechtse actiegroep We Want Woonruimte (WWW) in samenwerking met de Bond Precaire Woonvormen (BPW) een campout, een kampeeractie waarbij studenten letterlijk op straat kamperen. “Een actie tegen de beroerde woningmarkt een woonomstandigheden, waar zowel Nederlandse als internationale studenten in Utrecht mee te kampen hebben”, aldus het persbericht van de WWW en de BPW over de actie. “In Utrecht, net als in vele andere studentensteden, bestaat een ernstig woningtekort. De eindeloze zoektocht naar betaalbare woonruimte is voor vele studenten aan de orde van de dag. Ondertussen profiteren huisbazen van dit tekort door absurd hoge prijzen te vragen voor slecht onderhouden kamers. Hiertegen komen wij in protest.”
Kampeeractie
Donderdag 15 maart
Vanaf 14:00 uur
Janskerkhof
Utrecht
Facebook
Aan de hand van de persoonlijke ervaringen van studenten gaat het persbericht nader in op de problemen rond woonruimte en op de eisen van de studentactivisten: “Aindriu (Andrew) is een van de oprichters en aanjagers van de actiegroep We Want Woonruimte. Hij kwam als Ierse student naar Nederland voor de studies politicologie en muziekproductie. Sinds zijn aankomst in september 2017 is hij op zoek naar een betaalbare kamer met woonzekerheid in Utrecht. Deze zoektocht verloopt uiterst moeizaam. Daar is hij niet de enige in.”
“Eerst sliep hij in een hostel, toen bij vrienden op de bank, daarna in een tijdelijke kamer van vijf vierkante meter voor vierhonderd euro bij een huisjesmelker, om vervolgens in de onderhuur bij studenten in een shortstay-woning van SSH terecht te komen. Eind februari moesten Aindriu en zijn huisgenoten deze woning echter verlaten omdat deze gesloopt wordt. Via Holland2stay kreeg hij wel een kamer aangeboden, maar die was niet betaalbaar. Alle kamers zijn rond de zevenhonderd euro per maand. Te duur dus.
Het voorbeeld van Aindriu staat niet op zichzelf. De BPW sprak de afgelopen tijd op het Utrechtse huurdersspreekuur veel studenten die kampen met wooncrisis. Woningnood voor, tijdens of na de studie. Van (illegale) onderhuur, tot antikraak, van duur particulier tot campings en van auto’s tot matrassen van vrienden of zelfs het afbreken van de studie omdat men geen woonruimte kan vinden; het kamer- en woningtekort in Utrecht en omgeving is groot. Geschat wordt dat er landelijk een tekort is van 47.000 studentenkamers. Een aanzienlijk deel daarvan is in Utrecht. Binnenkort volgen meer acties om universiteiten, woningcorporaties en de gemeente Utrecht bewust te maken van hun verantwoordelijkheid om deze crisis aan te pakken. We willen dat er meer permanente, zekere en betaalbare woonruimte beschikbaar komt.
We hebben drie eisen:
1. Geen extreme huurprijzen meer: het puntensysteem van de Huurcommissie moet wettelijk worden afgedwongen, zodat iedereen een eerlijke prijs betaalt.
2. Maak gebruik van leegstaande (kantoor)panden voor studentenhuisvesting: het is onacceptabel dat studenten dakloos zijn terwijl panden leegstaan.
3. Gedeelde verantwoordelijkheid: de universiteit, gemeente en woningcorporaties moeten samen onmiddellijk actieve verantwoordelijkheid nemen voor betaalbare woningoplossingen.”
Harry Westerink
Eigendom en IJdelheid, wat een diabolische combinatie, en hoe voorspelbaar is het verdere verloop, want in de intervieuws met de studenten wordt de religie kapitalisme niet genoemd, laat staan aangevallen. Dat maakt het aannemelijk dat diezelfde studenten eens aan de andere kant van de belangenstreep zullen staan, en zélf hun inkomens zullen proberen te spekken met vermogensaanwas uit huisjesmelkerij. Ik vind het griezelig om te zien hoe weinig gepolitiseerd het politieke en economische bewustzijn bij velen is.
De ‘huizencrisis’ bestaat in nederland al vanaf 1945 en is, om begijpelijke redenen, nooit aangepakt. Zogenaamde liberalisering van de markt heeft er vanaf de jaren 1990 voor gezorgd dat om diezelfde begrijpelijke redenen voor mensen met een krappe beurs steeds minder is gebouwd.
Ik pleit voor een landelijke algemene huurstaking voor alle huurders, volgens de idee dat het eigendomsrecht op woningen van hen die daar zelf niet in wonen maar deze eigendom slechts begeren vanwege de te verwachten inkomsten, komt te vervallen, niet langer wordt erkend. Huurders gaan de woning die ze huren claimen als hun eigendom.
Diegene die een huis bezit waarin men niet zélf woont is een parasiet, en moet als zodanig worden herkend en behandeld. Wonen is een fundamenteel mensenrecht en hoort niet thuis in een marktmechanisme.
Huurstaking kan de hele markt voor huurwoningen en de valse premisse van het eigendomsrecht op huurwoningen vernietigen en dan komt er ruimte om tot een betere distributie van woonruimte te komen.
Pleiten is prima, organiseren is beter. Vrijblijvend pleiten versterkt moedeloosheid en benadeelt de beweging.
Mensen uitmaken voor “parasiet” heeft een lange bijzonder onfrisse geschiedenis, zoals je wellicht weet. De vergelijking met parasieten legde de ideologische basis voor een uitroeiingspolitiek.
Verder is het natuurlijk wel bijzonder kort door de bocht om alle studenten aan te wrijven dat ze later “aan de andere kant van de belangenstreep zullen staan”. Het punt is nu juist dat de “sociale mobiliteit” waarin we dienden te geloven, en die de klassenstrijd moest pacificeren, niet meer bestaat en dat studenten er overal ter wereld tegenaan lopen dat ze voor niets studeren, want geen baan, en achterblijven met een hoge schuld.