Er is geen ruimte voor andermans gevoelens

Ook ik ben jarenlang met mijn kinderen naar de intocht van Sinterklaas geweest en al jarenlang word ik door menig kind gezien als Zwarte Piet. Dat voelde toen niet goed en dat voelt nog steeds niet goed. Ik kon het toen toch naast me neerleggen omwille van mijn kinderen, maar het is een keer te veel. Nu heb ik er moeite mee om met mijn kleinkinderen naar de intocht van Sinterklaas te gaan en weer bestempeld te worden als Zwarte Piet. Ik ben dat niet en moet dan weer alles uitleggen. Ik ben hier erg moe en zat van (…) Ik voel me in deze tijd behoorlijk bedreigd en zeker niet meer veilig. Het schijnt heel moeilijk te zijn om je aan elkaar aan te passen. Maar ik moet me voortdurend aanpassen en dat lukt goed. Als je het wilt, dan kan het! Waar een wil is, is een weg. Ik beleef nu zware tijden. Mensen die heel het jaar mijn vrienden zijn, zijn nu ineens mijn tegenstanders en dat onder het mom van traditie! Dat vind ik heel erg triest! Wat mij betreft zijn ze de rest van het jaar ook geen vrienden meer van mij, zegt mijn gevoel! Een vriend is voor mij, zoals Toon Hermans het zo mooi zegt, “iemand die met je lacht en met je huilt”. Ik woon al meer dan 45 jaar in Lemmer en krijg zelfs nu nog de vraag “en hoe vieren ze eigenlijk Sinterklaas in Suriname?”. Ik moet me verantwoorden voor wat er in Suriname gebeurt, terwijl ik daar al heel lang niet meer woon. Dat is toch te zot voor woorden? Ik heb er toch een antwoord op gegeven: “In Suriname wordt Sinterklaas al een tijd niet meer in deze vorm gevierd en is 5 december al heel lang een Kinderdag”. Op dit antwoord zit men niet te wachten, dus krijg ik daar geen reactie op. Men vervalt weer in het toverwoord “traditie”. (…) Er zijn vele werkgroepen die zich inzetten voor vluchtelingen en andersdenkenden. Wat doen zij nu? En waar zijn zij nu? Wat mij betreft is het bij vele van deze organisaties allemaal een schijnvertoning, want aan de andere kant wordt mijn mening en die van velen met mij heel hard de kop ingedrukt. We moeten onze kop houden en niet zeuren, want het is een traditie en daar mag je niet aankomen.

Sandra Roza in Er is geen ruimte voor andermans gevoelens (Frieschdagblad.nl)