De witte boeren en hun Holocaust-vergelijking

Dat onwankelbare geloof in het eigen slachtofferschap is lachwekkend en gaat volkomen mank. Boeren die met tractoren het verkeer ontregelen, provinciehuizen binnen rijden en distributiecentra blokkeren, zijn geen hulpeloze slachtoffers. Sterker nog – als we dan toch historische vergelijkingen gaan trekken – boeren die met confederate vlaggen aan hun tractoren gebonden ten actie trekken, doen mij sterk denken aan racistische knokploegen in het Amerikaanse Zuiden. De cynische weigering in te zien dat de vergelijking met de Holocaust volkomen mank gaat, laat pijnlijk zien waar het in dit land toe gekomen is. De boer zie ik in deze als het ultieme archetype van de witte man. Al jarenlang profiteren de boeren van een hele rits aan privileges en zodra daar ook maar dreigt aan getornd te worden, verzuipt men in slachtofferschap. Des te komischer, gezien de fluwelen handschoentjes waarmee het boerenvolk door de politie en de overheid wordt ‘aangepakt’. Als je dit vergelijkt met de schandalige behandeling van klimaatactivisten, zorgt dit op z’n minst voor gefronste wenkbrauwen. Het eerste middel waar de in het nauw gedreven witte man naar grijpt, is uiteraard geweld en machtsvertoon met dingen die ronken en roken. Als dit niet werkt en de witte man zich nog steeds tekortgedaan voelt, zijn krokodillentranen en zielig doen over genocide kennelijk geoorloofd. Het te pas en te onpas op de proppen komen met onterechte historische vergelijkingen (ik mag toch zeker alles zeggen?) is wit privilege pur sang. Het is een gedroomd slachtofferschap met geen enkele basis in de dagelijkse realiteit van deze mannen.

Jelle Zijlstra in Huilie huilie doen met Holocaustvergelijking is wit privilege pur sang (Joop.nl)