Boek Banda en film De Oost
Zo was het inderdaad seksistisch hoe Nederlanders met de Indonesische vrouwen omgingen, maar hoe de vrouwen worden afgebeeld in de film is ook seksistisch. Er wordt bijvoorbeeld de suggestie gewekt dat er sprake is van wederzijdse liefde tussen verkrachter en slachtoffer. Hierdoor wordt bij de kijker victim blaming gevoed. Een mainstream film met zo’n groot bereik, veroorzaakt en versterkt op psychologisch niveau onderdrukkende gedachtekaders in het collectief bewustzijn. In Nederlands-Indië werden indigenous vrouwen honderden jaren verkracht door kolonisten omdat er een ‘vrouwentekort’ was. Toegeven dat opa een verkrachter was, is voor velen te pijnlijk en er wordt daarom continu een geromantiseerd beeld verteld waar de vrouw sympathie heeft voor haar onderdrukker alsof dit de norm is, zonder erbij te vernoemen dat er sprake is van een stockholmsyndroom. De film gaat niet over de onafhankelijkheidsstrijd. De film gaat over de poging tot rekolonisering van Indonesië waarbij de schuld van de misdaden van Nederland wordt erkend. Als we kijken naar Indonesische onafhankelijkheidsfilms zoals Merah Putih (Trilogi Merdeka), dan wordt er nauwelijks aandacht besteed aan het leed van de onderdrukker, wat in contrast staat met De Oost. Er wordt zelfs aandacht gegeven aan de PTSS-symptomen van de soldaten voor het vermoorden van onschuldige burgers, maar deze onschuldige burgers krijgen in de film geen gezicht of karakter.
Christa Noëlla in Boek Banda en film De Oost (Christanoellas.wordpress.com)