Toespraak bij de Queer Pride March: “Plots was ik homo en bruin” (video)

Geplaatst op door

Zo’n 500 mensen deden vandaag in Leiden mee aan de strijdbare en levendige Queer Pride March. Het protest begon met drie sprekers. Hier de Nederlandse vertaling van de speech van David, die ging over “het zijn van een bepaald ras dat niet wit is”.

Hallo iedereen, mijn naam is David. Het is vandaag mijn eerste keer dat ik in het openbaar spreek. Ik ben een beetje nerveus, maar ook erg opgewonden om eindelijk mijn verhaal te kunnen delen. Een verhaal waarvan ik zeker weet dat velen van jullie het op de een of andere manier zullen begrijpen.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik Indonesisch ben en dat ik homo ben. Ik ben homo en ik ben Indonesiër. Beide identiteiten maken MIJ. Ze zijn even belangrijk voor mij. Ik kan geen homo zijn zonder Indonesiër te zijn, en ik kan geen Indonesiër zijn zonder homo te zijn.

Zie je, toen ik in Indonesië woonde, worstelde ik. Ik kon mijn homoseksuele zelf niet zijn. Of het nu op school, in de kerk of waar dan ook was, ik had geen ruimte om mijn seksuele identiteit te verkennen. Dus ik was erg opgewonden om naar Nederland te komen, kun je je voorstellen.

Toen ik 18 jaar oud was, kwam ik naar dit land. Ik kwam naar dit land niet wetende waar te beginnen, wie ik ben. Alles wat ik wist was de belofte van ‘westerse vrijheid’, ‘seksuele bevrijding’. NIETS daarvan was waar.

Toen ik hier kwam, was ik niet gewoon homo meer. Ik was opeens homo en bruin. Ik was opeens homo en Indonesisch. Alles in een beschamend en negatief licht, internalisering.

Racisme. Alleen omdat je homo bent, betekent niet dat je elke onderdrukking begrijpt. Want homo’s kunnen racistisch zijn. En homo’s zijn, helaas, racistisch.

English original of the speech

Toen ik voor het eerst naar de Universiteit Leiden kwam, wilde ik lid worden van iets dat de “Equality Club” (Gelijkheidsclub) heette. Ik kan je nu vertellen dat er niets gelijks aan was.

Zie je, toen ik lid wilde worden… nodigden ze mensen uit om te komen. Ik stuurde ze e-mails, ik stuurde ze berichten, ik probeerde ze te bellen. Ik kreeg geen antwoord.

De volgende dag zag ik dezelfde gezichten die ze gewoonlijk in het bestuur benoemen. Het waren gewoon weer de gezichten van witte homo’s.

Ik besloot ze nog een kans te geven. Ik ging naar een van hun evenementen. In de hoop dat als ik geen deel kon uitmaken van het comité, ik tenminste wat lgbt-vrienden zou maken.

Toen ik daar kwam, was er niet eens een welkom. Ik voelde me de hele avond buitengesloten. En dit is een queer ruimte, let wel. Uiteindelijk ben ik zelfs vroeg weggegaan. Ik ben nooit meer naar een ander evenement gegaan. Ze namen geen contact met me op, ze toonden geen interesse. Niets.

Ik vraag me af hoeveel andere queer zwarte en gekleurde mensen die hebben geworsteld en gegoocheld met hun seksuele en raciale/etnische identiteiten hetzelfde soort onwetendheid hebben ervaren. Ik kan je nu al zeggen dat één al te veel is.

Of het nu in de Equality Club was, in homoclubs en homobars of zelfs online via Grindr, ik werd afgewezen, ik werd gefetisjeerd, ik werd in hokjes gestopt op basis van mijn huidskleur en mijn etniciteit.

Lange tijd wilde ik gewoon mezelf zijn als homo. Ik wilde alles om deel uit te maken van deze homogemeenschap.

Om daar ruimte voor te maken deed ik er alles aan om mijn bruin zijn te verbergen, en alles om mijn Indonesisch zijn te verbergen.

Ik koos er actief voor om mijn wortels te vergeten, om mijn cultuur, mijn volk te verraden. Niets was ooit genoeg.

Ik voelde me lelijk, ik voelde me minder waard. Niemands liefde waardig. Maar het ergste van alles, geen liefde voor mezelf waardig.

Ik kreeg boulimie. Ik wilde de ideale homo zijn die ze in Hollywood uitbeelden. Ik ben een Twink, ik ben een beer, ik moet me scheren, ik hoef me niet te scheren, ik moet aankomen, ik moet afvallen, ik moet licht zijn. Ik deed alles wat ik kon om erbij te horen.

De homogemeenschap is giftig. Giftig omdat het overdreven mannelijk is. Giftig omdat het racistisch is. Giftig omdat het vetfobisch is. Gif buiten mijn eigen persoonlijke strijd, cis normatief, sexistisch, ablelistisch, colorisme.

Voor mij, en voor vele anderen. Racistisch. De homogemeenschap is racistisch.

Maar ik ben niet alleen. Ik ben met andere zwarte, inheemse en andere mensen van kleur, die queer zijn. Die de strijd van het queer zijn begrijpen. Die de strijd begrijpen van het zijn van een bepaald ras dat niet wit is. Die de strijd begrijpen van het vasthouden aan hun wortels zonder angst of schaamte. Samen begrijpen we de complexiteit van onze gemengde identiteiten.

Intersectionaliteit is de sleutel. Intersectionaliteit!

Met de woorden van Audrey Lorde, ik citeer: “Er is niet zoiets als een strijd tegen 1 probleem omdat we niet leven met 1 probleem”. Einde citaat. Ik zeg het nogmaals: er bestaat niet zoiets als een strijd tegen 1 probleem, omdat we geen levens leiden met maar 1 probleem.

Nu kan ik zeggen: Ik ben gelukkig bruin. Ik ben gelukkig Indonesiër. En ik ben gelukkig homo. En ik ben hier om te blijven.

We zijn gelukkig zwart, inheems en mensen van kleur, we zijn gelukkig queer, en we zijn allemaal hier!

Dank u voor het luisteren!

David

Alles over de Leidse Queer Pride March / Everything about the Leiden Queer Pride March