Recensie van “Direct Action” van L.A. Kaufmann
Kaufmann schetst in het hoofdstuk over deze actie ook de maatschappelijke omstandigheden van die tijd, hoe de acties tegen de oorlog snel in omvang toe namen en er in de weken voor de blokkades al massale demonstraties en andere blokkades (“sit ins”) in het land waren. Ze schetst ook hoe deze specifieke actie een nieuwe methode introduceerde van decentraal toeslaan (in plaats van steeds maar weer grote centrale demonstraties) en hoe die daarna school ging maken, en dat daarmee het model van de basisgroepen (“affinity groups”) een plek kreeg in het organiseren van acties. Ze beschrijft dan ook de geschiedenis van die tactiek en hoe andere bewegingen er eerder al op kleinere schaal mee hadden gewerkt. Zoals vrouwengroepen en de homobeweging na de Stonewall-rellen in 1969. En ook de zwaar militante Weather Underground die de Democratische Conventie in 1968 probeerde te punken. Maar de mate van militantie die de Weather Underground van demonstranten vereiste, werd in de campagne van de mayday Tribe bewust naar beneden geschroefd, onder andere omdat de repressie daar wel weg mee wist, en demonstranten niet te porren bleken voor een “all out war”. Maar het opwerpen van barricades was een enorm succes. Mensen gooiden van alles op straat; vuilnisbakken, geparkeerde auto’s, gebroken glas, stenen “en ons lichaam” en politie en leger moesten helikopters gebruiken om manschappen af te zetten. Overal in de stad waren confrontaties met ordetroepen, die drie dagen duurden. De autoriteiten arresteerden zoveel mensen dat ze moeite hadden om plekken te vinden om ze vast te houden, en ze werden onder andere in voetbalstadions gevangen gehouden, waar buurtbewoners in de weer kwamen om ze voedsel en dekens te brengen, die over de hekken werden gegooid. Hoewel de actie dan in de media als mislukking neergezet werd, schetst Kaufman hoe de decentrale actiemethode school had gemaakt toen Nixon een jaar later, mei 1972, de oorlog verder opvoerde door aan te kondigen zeven havens in Vietnam met mijnen lam te leggen. De reactie van anti-oorlogsdemonstranten was in het hele land te zien; in allerlei steden werden snelwegen, treinstations, vliegvelden, bruggen en kruispunten geblokkeerd. Opvallend genoeg gebeurde dat ook in steden die helemaal niet bekend stonden als linkse brandhaarden.
Kees in Recensie van L.A. Kaufmann: Direct Action (Global.info)
“En ook de zwaar militante Weather Underground die de Democratische Conventie in 1968 probeerde te punken.”
Dit kan niet kloppen. In 1968 bestond de Weather Underground nog niet. Die werd in 1969 gevormd – aanvankelijk onder de naam Weatherman overigens, maar dat werd gelukkig snel antipatriarchaal verbeterd – vanuit 1 van de fracties waarin de Students for a Democratic Society (SDS) waren uiteengevallen op de conventie van die organisatie in Cicago 1969.
De auteur is wellicht in de war met de Days of Rage die de (toen nog dus ) Weatherman in wo0rding in oktober 1969 hielden, een jaar na die Democratische Conventie. Die Democratische Conventie zelf werd in 1968, niet 1969, doelwit van protest,waaraan linkse Democraten, pacifisten zoals David Dellinger, radicale studentactivisten als Tom Hayden, en Yippies (gepoliticeerde hippies) als Jerry Rubin en Abbie Hoffman aan deelnamen, maar dus niet de Weather Underground, want die bestond gewoon nog niet.
oh, fijn dat je zo enthousiast bent over het boek en mijn uitgebreide recensie, Peter. Officieel bestond de weather underground inderdaad nog niet in 1968, dus je hebt me inderdaad betrapt op een ENORME fout (want de toevoeging was van mij, de schrijfster van het boek heeft haar feiten goed voor elkaar). Die werd, ik kan ook op wikipedia kijken, officieel in 1969 opgericht, mede als reactie op de gebeurtenissen in 1968 in Chicago, waar de oprichters volop bij betrokken waren. Wat ik bedoelde te beschrijven was dat er een trend was naar steeds militanter straatvertoon, die werd ingezet (of ook dat zal zeker niet kloppen, als je goed zoekt vind je vast rellen eerder) met de protesten tegen de Democratische Conventie in 1968 en die, laten we het voorzichtig stellen, naast begrijpelijke redenen ook negatieve gevolgen had voor ‘de beweging’. Het initiatief van de Mayday Tribe was (net als vele jaren later in 1993 – grapje, die werd natuurlijk pas in 1994 opgericht… – die van de Tute Bianche in Italie). Het goeie van LA Kaufmann’s boek is dat ze dergelijke verschuivingen analyseert en uitlegt wat de gevolgen zijn van zowel te doldrieste bommengooierij, als machteloos geweldloos dogmatisme.