Politie probeert demonstranten te intimideren na afloop van vakbondsprotest
Afgelopen maandag demonstreerden duizenden mensen in Den Haag tegen de bezuinigingen. Er werd gedemonstreerd in het centrum van de stad en daarna vond op het Malieveld een grote manifestatie plaats, georganiseerd door onder meer de vakbonden. Er was zoals tegenwoordig gebruikelijk weer overdreven veel politie op de been, en hoewel het allemaal zeer ‘brave’ activiteiten betrof, achtte de politie het toch nodig om na afloop een aantal van de demonstranten te intimideren. De ervaringen van twee Doorbraak-steunleden, Mark en Antoine.
Antoine: “Mark en ik waren met een paar bekenden van mij aan het praten op het terrein van de manifestatie, en daarna liepen we samen met hun bakfiets richting de uitgang om naar huis te gaan. Net van het terrein af, werden we meteen door een grote politieovermacht ingesloten. Ze wilden onze ID-bewijzen zien. Ik vroeg aan een agent: ‘Waarom is dat nodig?’ Hij antwoordde bot: ‘Arrestatie is ook een mogelijkheid’, waarop ik reageerde: ‘We hebben in Nederland recht op vrije meningsuiting en protest’. De agent bleef stom doen en zei niet in discussie te willen gaan. We moesten zijn bevelen gewoon opvolgen, zei hij.”
Mark: “De aanleiding was blijkbaar de bakfiets met spandoeken en ander materiaal. Spontane ongecontroleerde demonstratie-acties zijn blijkbaar uit den boze in Den Haag. We moesten onze legitimatie laten zien. We vroegen wat de reden daarvan was. Die werd niet verteld. Ze hadden er hun redenen voor, zeiden ze, maar welke, dat bleef onduidelijk. Wel vroeg ik omgekeerd de legitimatie- en politiepas van de agent die mijn persoonsgegevens opschreef. Hij heette *********** of zoiets. Hij liet z’n pasje maar 1 seconde zien. Na het tonen van de legitimatie werden we in een kring geïsoleerd bij de mensen met de bakfiets. Ik zei nog: ‘Ik mag toch gaan en staan waar ik wil’, maar werd met lichte dwang in de groep gedrukt – een politieagent duwde op mijn rugzak. “
Antoine: “Toen ik zei dat er ook op de politie bezuinigd gaat worden, kwam er een reactie in de zin van “echt niet”. Waarop ik zei: “Echt wel, jullie zullen net als vele anderen moeten inleveren”. Zijn collega’s beaamden dat. Mark: “Een van de agenten lachte als een boer die kiespijn heeft. Ik vond het niet om te lachen. Misschien verwachtte hij leedvermaak. Maar dat vond ik niet op z’n plaats.”
Mark: “Enkele mensen moesten meekomen of werden gearresteerd. Vaak gebeurt dat heel stiekem. Als individu binnen de groep kun je niet alles waarnemen. Mensen erbuiten hadden misschien een beter overzicht.” Antoine: “Er zijn uiteindelijk drie mensen meegenomen voor verhoor.”
Mark: “Voor de grap stelde iemand uit de groep voor om groepsfoto’s te maken. Dat lukte twee keer. Daarna werd er een meisje uit de groep gehaald door een politieagent. We wisten aanvankelijk niet waarom, maar het bleek dat zij de groep mocht verlaten. Daarna mochten de anderen ook een voor een uit de groep. Nadat wij waren aangewezen om de groep te verlaten, bleven we dichtbij staan wachten totdat iedereen weer mocht gaan. Toen moesten we ineens allemaal richting Centraal Station gaan. Eerst mocht je dus niet vrijwillig weg, en later mocht je weer niet vrijwillig blijven staan. Natuurlijk maak je dan niet meteen aanstalten om te gaan. Het was allemaal zo absurd, en misschien was dit de manier van de politie om zich te laten gelden, maar je maakt jezelf als politie natuurlijk totaal belachelijk.”
Antoine: “Nadat we mochten gaan, zei een agent nog: ‘Het is toch allemaal goed gegaan. We hebben jullie toch niet neergeslagen of op de grond geduwd, en de knuppel hebben we toch ook niet gebruikt.’ Mijn reactie was: ‘Dat moest er ook nog eens bijkomen. Wat een geldverspilling allemaal.’ Kort daarop voelde ik de kop van een paard tegen me aan. Ik schrok, maar het bleek loos alarm. Het paard wilde zijn hoofd tegen mijn schouder aan schuren.” Mark: “Uiteindelijk konden we rustig naar het station lopen. We zijn dus niet opgepakt.”
Mark over de agenten: “Een van hen zei dat het allemaal van hogerhand kwam, dat de regering besloten had tot de identificatieplicht en zo. Hij had kennelijk niet door dat je als mens altijd kunt doorbreken waar je het totaal niet mee eens bent. Het begint misschien bij het doorbreken van afgedwongen gehoorzaamheid binnen een gezags- of machtsstructuur. Dat geldt natuurlijk ook voor ons. Hoe ver durven we zelf te gaan met behoud van menselijkheid en met respect voor zoveel mogelijk mensen? Maar ook macht moet zich verantwoorden voor z’n daden. Maar wat belangrijker was, is de enorme potentie aan protest onder allerlei mensen. Laat die acties structureel – maandelijks, wekelijks – terugkeren en het kan uitgroeien tot iets groters. Er wordt dan wel tijdens zulke manifestaties vaak ‘Actie! Actie! Actie!’ geroepen, bijvoorbeeld door vakbondsleden, maar ik zou liever zien dat mensen zelf allerlei acties bedenken en daar ook uitvoering aan geven. Alleen maar roepen heeft natuurlijk niet zoveel zin. Hier komt creativiteit om de hoek kijken. We hoeven niet allemaal hetzelfde te doen. Maar aanvullende acties kunnen elkaar wel gaan versterken, en het maakt de drempel om ook te gaan demonstreren voor andere mensen lager.”
Eric Krebbers